03/08/2015
Χριστάκης Ταπακούδης – σελ. 600: Εκείνοι που δεν έκαμαν τον πόλεμο
Γράφει η Αίγλη Τούμπα
Πριν από μία 20ετία και βάλε, ένα
Σάββατο βράδυ διασκέδαζα με φίλους στο πολυσύχναστο τότε κέντρο Isadoras…
Κάποια στιγμή μπαίνει μέσα ένας κύριος με άσπρη μπλούζα γιατρού και παίρνει το
μικρόφωνο: «Είμαι από την αιμοδοσία του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας, και
ζητούμε αιμοδότες με Ο αρνητικό για πολύ επείγον περιστατικό». Σηκώθηκα και
πήγα προς την πόρτα… Είμαι Ο αρνητικό, έρχομαι μαζί σας, του είπα… Είμαι ο
Χρίστος Ταπακούδης, μου συστήθηκε!
Έκτοτε τον είχα συναντήσει αρκετές φορές
στην αιμοδοσία, πάντα χαμογελαστός και πρόθυμος να βοηθήσει.
Τα χρόνια πέρασαν… Τον συνάντησα πριν από έναν χρόνο στα εγκαίνια της κοινοτικής βιβλιοθήκης Λυθροδόντα. Τον αναγνώρισα, πήγα κοντά να του μιλήσω… Είμαι η Αίγλη Τούμπα… Δεν με άφησε να τελειώσω: Εσύ γράφεις στον «Πολίτη» της Κυριακής; Του έγνεψα με το κεφάλι και συνέχισε: Σε διαβάζω κάθε Κυριακή, μου αρέσουν αυτά που γράφεις… ήθελα να σου γράψω, το σκεφτόμουν συνέχεια… ένα παράπονο… να γράφεις και για κυπριακά βιβλία!
Τα χρόνια πέρασαν… Τον συνάντησα πριν από έναν χρόνο στα εγκαίνια της κοινοτικής βιβλιοθήκης Λυθροδόντα. Τον αναγνώρισα, πήγα κοντά να του μιλήσω… Είμαι η Αίγλη Τούμπα… Δεν με άφησε να τελειώσω: Εσύ γράφεις στον «Πολίτη» της Κυριακής; Του έγνεψα με το κεφάλι και συνέχισε: Σε διαβάζω κάθε Κυριακή, μου αρέσουν αυτά που γράφεις… ήθελα να σου γράψω, το σκεφτόμουν συνέχεια… ένα παράπονο… να γράφεις και για κυπριακά βιβλία!
Τα πρώτα του βιβλία «Εκείνοι δεν έκαμαν
τον πόλεμο – τα παιδιά του 55-59″ (βιβλίο πρώτο «Παιδιά του Μεταπολέμου» και
βιβλίο δεύτερο «Οι Αντίθετοι») είναι οι δύο πρώτοι τόμοι μιας τετραλογίας που
αντικατοπτρίζουν την πορεία μιας γενιάς που πόνεσε, μάτωσε για τη λευτεριά του
τόπου μας. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα, τοποθετημένο στον αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59,
διαδραματίζεται στη γενέτειρα του συγγραφέα, τη Χλώρακα της Πάφου. Μια
προσωπική μαρτυρία του Χριστάκη Ταπακούδη, της δικής του γενιάς… που πέρασε από
το όραμα στη ματαίωση.
Μέσα από τα μάτια των παιδιών
περιγράφονται όλα όσα εμείς δεν ξέρουμε ή, καλύτερα, η Ιστορία δεν φρόντισε να
μας μεταφέρει. Ο συγγραφέας, ένα παιδί του δημοτικού σχολείου, εκπροσωπεί όλα
τα παιδιά της γενιάς του, γίνεται μάρτυρας γεγονότων, μέσα από τα αθώα μάτια
του περνούν όλα σαν κινηματογραφική ταινία χωρίς τέλος, μόνο απορίες
αναπάντητες, σκορπισμένος ο φόβο των Τούρκων μέσα στις αθώες παιδικές ψυχούλες
τους. Οι ήρωές τους δεν έχουν να κάνουν τίποτα με αυτούς των δικών μας παιδιών,
είναι τα παλικάρια της ΕΟΚΑ.
Παρακολουθούν τον λαό να χωρίζεται σε υποστηριχτές και αντίθετους του αγώνα, τα αισθήματα τους επηρεάζουν και παρότι είναι παιδιά αναζητούν από τους μεγάλους εξηγήσεις, ενώ την ίδια ώρα ο τουρκικός κίνδυνος είναι προ των πυλών.
Παρακολουθούν τον λαό να χωρίζεται σε υποστηριχτές και αντίθετους του αγώνα, τα αισθήματα τους επηρεάζουν και παρότι είναι παιδιά αναζητούν από τους μεγάλους εξηγήσεις, ενώ την ίδια ώρα ο τουρκικός κίνδυνος είναι προ των πυλών.
Οι θύμισες, μαζεμένες δεκαετίες μέσα
του, παίρνουν σάρκα και οστά αποτυπωμένες στους δύο πρώτους τόμους. Μια
αυτοβιογραφία; Ή μήπως μια αυθεντική κατάθεση ψυχής για την Ιστορία του
πολύπαθου νησιού μας και ειδικότερα της γενιάς του συγγραφέα;
Μέσα από μυθιστορηματική αφήγηση, οι
μνήμες ταξιδεύουν μέσα στον χρόνο, πρόσωπα υπαρκτά και γεγονότα αληθινά πλέκουν
τον ιστό του βιβλίου, μέσα από γλαφυρές περιγραφές και απλή γλώσσα,
λεπτομέρειες που δεν «βαραίνουν» την αφήγηση, κατορθώνουν να σε βάλουν μέσα στο
κλίμα της εποχής και να γίνεις μέρος της αφήγησης.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
(…) Έβαλαν ελληνική σημαία στο σχολείο.
Το σχολείο είχε φανεί από μακριά. Πραγματικά, μια μεγάλη γαλανόλευκη κυμάτιζε πάνω σ” έναν ψηλό ιστό, στερεωμένο στα κεραμίδια του περιστυλίου.
Τα παιδιά κοίταζαν με έκπληξη. Δεν είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ήξεραν μάλιστα ότι απαγορευόταν από την κυβέρνηση να μπει ελληνική σημαία στα σχολεία, στα σπίτια και στις εκκλησίες. Βέβαια με το που άρχισε ο Αγώνας δόθηκε διαταγή κι όλοι είχαν τη δική τους σημαία που την ύψωναν στα σπίτια τους κάθε Κυριακή. Οι Εγγλέζοι δεν τόλμησαν να αντιδράσουν.
(…) Όλα τα παιδιά ήταν έκπληκτα και συγκινημένα. Η μέρα, μια από εκείνες τις γλυκές, καθάριες, αλκυονίδες μέρες του Γενάρη, γεμάτη φως, κι ένας ήλιος ολόλαμπρος που γέμιζε τον αιθέρα με χρυσές αναλαμπές, δημιουργούσαν ένα φόντο ανεξήγητου και απέραντου μεγαλείου στη σημαία, που κυμάτιζε σαν το λάβαρο της πιο σημαντικής μάχης ενός πολέμου, που δεν γινόταν για να κερδηθεί με τη δύναμη των όπλων, αλλά με την κατίσχυση της ηθικής πάνω στην ωμή και ανίερη τυραννία…
(…) -Έγινε η Ένωση! Ήταν ο Νίκος. Και ήταν η πρώτη φωνή που ακούστηκε μετά από πολλά λεπτά σιωπηλού δέους.
Ακούστηκε η φωνή του Νίκου καθαρά και γέμισε τον αγέρα, σαν σύνθημα, σαν παράγγελμα. Για λίγα δευτερόλεπτα όλοι σιώπησαν και νόμιζες ότι μόνο ο κτύπος από τις παιδικές καρδιές ακουγόταν. Έφτασαν και τα παιδιά της πρώτης και της δευτέρας, ενώθηκαν, και τότε, λες και δόθηκε το σύνθημα, εκατόν παιδικά στόματα γέμισαν και τράνταξαν τον αέρα με ένα παρατεταμένο:
-Έ-Ε Ένωση.
(…) Έβαλαν ελληνική σημαία στο σχολείο.
Το σχολείο είχε φανεί από μακριά. Πραγματικά, μια μεγάλη γαλανόλευκη κυμάτιζε πάνω σ” έναν ψηλό ιστό, στερεωμένο στα κεραμίδια του περιστυλίου.
Τα παιδιά κοίταζαν με έκπληξη. Δεν είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ήξεραν μάλιστα ότι απαγορευόταν από την κυβέρνηση να μπει ελληνική σημαία στα σχολεία, στα σπίτια και στις εκκλησίες. Βέβαια με το που άρχισε ο Αγώνας δόθηκε διαταγή κι όλοι είχαν τη δική τους σημαία που την ύψωναν στα σπίτια τους κάθε Κυριακή. Οι Εγγλέζοι δεν τόλμησαν να αντιδράσουν.
(…) Όλα τα παιδιά ήταν έκπληκτα και συγκινημένα. Η μέρα, μια από εκείνες τις γλυκές, καθάριες, αλκυονίδες μέρες του Γενάρη, γεμάτη φως, κι ένας ήλιος ολόλαμπρος που γέμιζε τον αιθέρα με χρυσές αναλαμπές, δημιουργούσαν ένα φόντο ανεξήγητου και απέραντου μεγαλείου στη σημαία, που κυμάτιζε σαν το λάβαρο της πιο σημαντικής μάχης ενός πολέμου, που δεν γινόταν για να κερδηθεί με τη δύναμη των όπλων, αλλά με την κατίσχυση της ηθικής πάνω στην ωμή και ανίερη τυραννία…
(…) -Έγινε η Ένωση! Ήταν ο Νίκος. Και ήταν η πρώτη φωνή που ακούστηκε μετά από πολλά λεπτά σιωπηλού δέους.
Ακούστηκε η φωνή του Νίκου καθαρά και γέμισε τον αγέρα, σαν σύνθημα, σαν παράγγελμα. Για λίγα δευτερόλεπτα όλοι σιώπησαν και νόμιζες ότι μόνο ο κτύπος από τις παιδικές καρδιές ακουγόταν. Έφτασαν και τα παιδιά της πρώτης και της δευτέρας, ενώθηκαν, και τότε, λες και δόθηκε το σύνθημα, εκατόν παιδικά στόματα γέμισαν και τράνταξαν τον αέρα με ένα παρατεταμένο:
-Έ-Ε Ένωση.
Ο συγγραφέας μιλά για το βιβλίο του:
Το βιβλίο είναι μια τετραλογία και αναφέρεται στον αγώνα του 55-59, ένας τόμος για κάθε χρόνο του αγώνα.
Οι ήρωες στο βιβλίο μου είναι παιδιά. Τα παιδιά του δημοτικού σχολείου της Χλώρακας. Τα παιδιά όλης της Κύπρου εκείνης τη εποχής. Και μπροστά στα μάτια τους είδαν την εξέλιξη του τιτάνιου Αγώνα.
Είμαι βέβαιος ότι κι εκείνοι που έκαναν τον Αγώνα του 55-59 για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ήξεραν πόσο ουτοπικό ήταν το τόλμημά τους. Γι” αυτό χρησιμοποιώ στις υποεπικεφαλίδες του βιβλίου αποσπάσματα από την Πολιτεία του Πλάτωνα.
Το βιβλίο είναι μια τετραλογία και αναφέρεται στον αγώνα του 55-59, ένας τόμος για κάθε χρόνο του αγώνα.
Οι ήρωες στο βιβλίο μου είναι παιδιά. Τα παιδιά του δημοτικού σχολείου της Χλώρακας. Τα παιδιά όλης της Κύπρου εκείνης τη εποχής. Και μπροστά στα μάτια τους είδαν την εξέλιξη του τιτάνιου Αγώνα.
Είμαι βέβαιος ότι κι εκείνοι που έκαναν τον Αγώνα του 55-59 για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ήξεραν πόσο ουτοπικό ήταν το τόλμημά τους. Γι” αυτό χρησιμοποιώ στις υποεπικεφαλίδες του βιβλίου αποσπάσματα από την Πολιτεία του Πλάτωνα.
ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΛΙΤΗΣ
