2 Απριλίου 2014

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Από την εφημερίδα "Φιλελεύθερος"


ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ: «ΕΚΟΙΝΟΙ ΔΕΝ ΕΚΑΜΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ»
Τα παιδιά που έζησαν τον αγώνα του ’55-’59 προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε.

Ερώτηση:
Τι είναι αυτό που θα διαβάσει κάνεις στο πρώτο μέρος της τετραλογίας των βιβλίων σας;
Απάντηση:
Το πρώτο βιβλίο αναφέρεται στον αγώνα της Χλώρακας και στη συμμετοχή του χωριού στον αγώνα του 1955-1959, έτσι όμως όπως τον είδαν και τον έζησαν τα παιδιά εκείνης της εποχής. Πως έβλεπαν δηλαδή και πως αντιλαμβάνονταν τα όσα διαδραματίζονταν σε μια τόσο έντονη περίοδο.

Ερώτηση:
Πως το αντιλαμβάνονταν δηλαδή;
Απάντηση:
Μετείχαν στον όρκο της σιωπής και παρόλο που έβλεπαν διάφορα, ποτέ δεν έπρεπε να μιλήσουν γι’ αυτά. Και παρ’ όλο που τα παιδιά είναι εκδηλωτικά, θέλουν να μοιραστούν τις συγκινήσεις τους, τις περιπέτειες ή αυτά που ζουν, είχαν την ωριμότητα να καταλάβουν πως συνέβαινε κάτι πολύ σοβαρό που απαιτούσε μια άλλη στάση. Τα παιδιά με τον τρόπο που συμμετείχαν στον αγώνα είτε μέσω μιας παθητικής άμυνας όπου υπέμεναν όλα τα δύσκολα, όλα τα προβλήματα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Ερώτηση:
Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να μετατρέψετε υπαρκτά πρόσωπα και γεγονότα σε μυθιστόρημα;
Απάντηση:
Ήταν πολύ δύσκολο. Μια δυσκολία ήταν να συνταιριάξεις το χρονικό πλέγμα. Μπαίνεις σε μυθιστορηματική αφήγηση αλλά χωρίς να ξεφύγεις από τα γεγονότα όπως διαδραματίστηκαν τότε. Κάπου χάνεσαι μέσα στο χρόνο, ενώ ο χρόνος δεν είναι συμβατός με αυτό που θέλεις να καταγράψεις. Εξ ου και το βιβλίο είναι μυθιστόρημα και όχι ιστορικό μυθιστόρημα.
Το μόνο το οποίο ξεφεύγει είναι το χρονικό πλέγμα. Όλα όμως τα γεγονότα έχουν συμβεί.

Ερώτηση:
Μελετώντας και ερευνώντας για το βιβλίο σας τι είναι αυτό που ανακαλύψετε που σας έκανε εντύπωση;
Απάντηση:
Υπάρχει μια πορεία δυο κατευθύνσεων, αυτή των ανθρώπων που πίστευαν στην Ένωση εδώ και τώρα, και εκείνων που πίστευαν ότι η μεθόδευση του αγώνα ήταν ακραία, παράτολμη και μη καρποφόρα. Αυτές οι δυο τάσεις με δυσκόλεψαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Για να γραφτεί το βιβλίο μίλησα με πάρα πολλούς από τους πρωταγωνιστές της εποχής. Από τη μια άκουσα τις απόψεις και συνειδητοποίησα ότι αυτές δεν άλλαξαν και από την άλλη πολλοί συνειδητοποίησαν ότι μπορεί να έγινε κάποιο λάθος σε ότι αφορά τη μεθόδευση των πραγμάτων. Αυτό όμως που με συγκίνησε ήταν η παραδοχή του ότι αν χρειαζόταν να κάνουμε και σήμερα τον ίδιο αγώνα, θα τον έκαναν. Δεν είναι παιδιά πια αλλά 65ντάρηδες και 70άρηδες… Και αυτοί οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να ξανακάνουν αγώνα.

Ερώτηση:
Τα άλλα βιβλία που θα επακολουθήσουν μέρος μιας τετραλογίας όπως αναφέρετε στο οπισθόφυλλο, με τι καταπιάνονται;
Απάντηση:
Το δεύτερο βιβλίο θα καταπιαστεί με τους αντίθετους, αυτοί οι οποίοι δεν συμφωνούσαν με τη μεθόδευση του αγώνα. Όχι με τους καταδότες, αλλά με αυτούς που είχαν διαφορετική άποψη. Τα παιδιά είχαν επηρεαστεί από αυτό το γεγονός και πολλές φορές τσακώνονταν, ενώ είχαν χωριστεί σε δύο παρατάξεις. Παιδιά που ήταν φίλοι και συμμαθητές αλλά που έλεγαν βαριές κουβέντες όπως «προδότη» ή «φασίστα». Γράφω λοιπόν, πως αντέδρασαν κάποιοι άνθρωποι σε αυτούς τους ανθρώπους, πως αντέδρασε η ΕΟΚΑ.

Ερώτηση;
Αλήθεια, τι ήταν αυτό που σας ώθησε στη συγγραφή;
Απάντηση:

Ήταν κάτι που μου άρεσε ανέκαθεν, γράφω από έντεκα χρονών. Είναι κάτι που πάντα μου άρεσε… Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο που εκδίδω και ελπίζω να μην είναι το τελευταίο.

ΚΑΝΑΛΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΤΗΛΕΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΣ

-Άρθρο-


Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κυρίως η τηλεόραση επηρεάζουν σχεδόν απόλυτα τους περισσότερους ανθρώπους, την εξέλιξη της κοινωνίας και τη διαμόρφωση της πολιτικής ζωής.
Οι πολλές σαπουνόπερες και τα ανούσια σήριαλ με τα οποία οι τηλεοράσεις βομβαρδίζουν καθημερινώς τους τηλεθεατές, συντείνουν να δημιουργούν πολίτες κουρδισμένους που σκέπτονται λιγότερο και αγοράζουν περισσότερο. Ομαδοποιούν τους ανθρώπους και τους καθιστούν μιμητές και τηλεοπτικούς ακόλουθους χωρίς πνευματικές αντιστάσεις για αντίδραση και δράση.
Η φιλοσοφία των ΜΜΕ είναι ότι όσο οι άνθρωποι γίνονται αγέλες και μάζες, τόσο ευκολότερα αγοράζουν τα προϊόντα που τους πλασάρουν, και ευχερέστερα περνούν σε αυτούς τα πολιτικά, ιδεολογικά και καταναλωτικά μηνύματά τους. Οι παρουσιαστές των ειδήσεων με τον έντεχνο τρόπο παρουσίασης της επικαιρότητας, παίζουν σημαίνοντα ρόλο στον επηρεασμό και στο χειρισμό της κοινής γνώμης, αν και δεν είναι εκείνοι που επιλέγουν και ιεραρχούν τις ειδήσεις. Οι άνθρωποι αυτοί αν και είναι έμπειροι δημοσιογράφοι με μεγάλη θητεία στον γραπτό τύπο οι περισσότεροι, παρουσιάζουν τις πληροφορίες που πήραν σε πακέτο από το ειδησεογραφικό τμήμα ώστε τοιουτοτρόπως να βγαίνουν στη δημοσιότητα ότι μόνο οι καναλάρχες επιθυμούν και διατάζουν.
Τα πάντα είναι γραμμένα και ελεγχόμενα ώστε να ευνοούνται οι ημέτεροι χρηματοδότες πολιτικοί και επιχειρηματίες.
Για να συναρπάσει και να προϊδεάσει το κοινό του ο παρουσιαστής, αρχίζει την εκπομπή του με σειρά εντυπωσιακών φράσεων, σαν να διαβάζει τίτλους από την πρώτη σελίδα εφημερίδας. Με λίγες φράσεις δίνει το πανόραμα της ειδησεογραφίας που θέλει να προτάξει και ακολούθως με το βλέμμα, τις χειρονομίες, την έκφραση του προσώπου, και τον τόνο της φωνής του, όσα λέγει τα εμπεδώνει στη σκέψη των ακροατών που ανυποψίαστοι για την αλήθεια ή το ψέμα, τα παίρνουν σαν δεδομένα και αληθή.
Είναι εκφωνητές των ειδήσεων κατάλληλα εκπαιδευμένοι με ταλέντο και ταπεραμέντο που με επιδεξιότητα γλιστρούν πίσω από γεγονότα που δεν επιθυμούν και τα επισκιάζουν, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζουν και επιδεικνύον όσα αυτοί επιθυμούν. Δια της προσωπικότητας τους προσπαθούν να δημιουργούν δεσμούς φιλικούς με το ακροατήριό τους ώστε με εμπιστοσύνη να τους ακούουν. Προσπαθούν να είναι συζητήσιμοι και ανεπίσημοι. Μιλούν πράα και φιλικά, χρησιμοποιούν ενεργητική φωνή, χρόνο ενεστώτα, απλή σύνταξη, και τρέχουσα γλώσσα. Αποφεύγουν τους ιδιωματισμούς και προσπαθούν να μην φαίνονται εξυπνότεροι από τους καλεσμένους τους, διότι όσοι το παίζουν εξυπνότεροι, εντυπωσιάζουν κατ αρχάς, αλλά η διάρκεια της επιτυχίας του έχει σύντομη λήξη.
Την άμεση αυτή ενημέρωση λοιπόν, και την εξάρτηση που τοιουτοτρόπως δημιουργούν στους ακροατές, οι καναλάρχες τελικά την χρησιμοποιούν ως βήμα ελέγχου της εξουσίας και της κοινωνίας κατ επέκταση.


ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ