31 Αυγούστου 2016

ΒΡΑΔΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΣΤΗΝ ΜΠΟΥΑΤ ΟΡΦΕΑΣ ΜΕ ΤΗ ΜΙΡΕΛΛΑ ΣΤΑΪΚΟΥ

 https://www.youtube.com/watch?v=1WXgEd72jG0 

Η μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ φιλοξενεί την μουσικοσυνθέτρια και τραγουσίστρια Μιρέλλα Στάικου, για βραδιές μουσικής κοινωνίας και μυσταγωγίας με τραγούδια γνωστών Ελλήνων συνθετών που σημάδεψαν την Ελληνική μουσική, καθώς και συνθέσεις της ίδιας.
Η μουσική και τα τραγούδια των "μπουάτ" σε εποχές δύσκολες και μεταβατικές έφερνε τους ανθρώπους πιο κοντά, απάλυνε τη μοναξιά τους, διέγειρε τη φαντασία τους και μαλάκωνε τη σκληρότητα της καθημερινότητάς τους,
τώρα η Μιρέλλα Στάικου στην μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ στη Χλώρακα στο ίδιο μοτίβο, μας ταξιδεύει σε μουσικούς  δρόμους και τόπους, μας φέρνει σε επαφή με όλες τις μορφές της τέχνης της Μουσικής, καθώς και κοινωνικής αγωγής και κουλτούρας.

Ελάτε όλοι λοιπόν, μαζί με εμάς, να τραγουδήσουμε στην κατάλληλη ατμόσφαιρα, και να ενεργοποιήσουμε τη φαντασία και τα συναισθήματα μας...

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

Η ηλεκτρονική εφημερίδα της Χλώρακας αγωνίζεται για ενημέρωση και αφύπνιση των κατοίκων της κοινότητας της Χλώρακας και όχι μόνον. Δεν έχει κανένα οικονομικό πόρο και ο αγώνας που διεξάγει συνεπάγει έξοδα και μεγάλο κόπο. Ο αγώνας αυτός, χρειάζεται την στήριξη των αναγνωστών και των φίλων της εφημερίδας. Όσοι επιθυμούν να την στηρίξουν, μπορούν να αποταθούν στον ακόλουθο σύνδεσμο:

30 Αυγούστου 2016

Η ΡΥΠΑΝΣΗ ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΩΝ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ…(η συνέχεια)

Μετά τη δημοσίευση στο Φιλελεύθερο της καταγγελίας μας για τη ρύπανση της θάλασσας της Αλικής στη Χλώρακα, παρατηρήθηκε μεγάλη κοινοποίηση διαφόρων παραγόντων κυβερνητικών και μή, καθώς αναστάτωση και μεγάλος σάλος προκλήθηκε σ αυτούς και στους πολίτες ένεκα της προκλητικής αυτής συμπεριφοράς κάποιων ξενοδόχων. Αμέσως την μεθεπομένη της δημοσίευσης, ενδιαφέρον επέδειξε ο Υπουργός και η Έπαρχος, καθώς και οι βουλευτές κ.κ. Θεοπέμπτου και Πιττοκοπίτης. Ο πρώτος απέστειλε αντιπρόσωπο να επιληφθεί του ζητήματος, ενώ ο δεύτερος έσπευσε ο ίδιος επί τόπου όπου και υπό τη ξενάγηση μας, διαπίστωσε την αλήθεια, αφού με θράσος κάποιοι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου μας έστειλαν μήνυμα ότι θα μας μηνύσουν.

Ο βουλευτής Πάμπος Πιττοκοπίτης διήλθε όλης της παραλίας μήκους έξι χιλιόμετρων, και διαπίστωσε όλες τις παρανομίες και επεμβάσεις επί των παραλίων της Χλώρακας από τους διάφορους ξενοδόχους και επιχειρηματίες ανάπτυξης της γης, οι οποίοι έχουν κλείσει με συρματοπλέγματα και πέτρες σχεδόν όλες τις προσβάσεις . Φωτογράφησε όσα πράματα και θάματα είδε επί τόπου, και διαπιστώνοντας το μέγεθος των παρανομιών, υποσχέθηκε ότι θα συζητήσει το θέμα στη βουλή το οποίο και ενέγραψε παλαιότερα ο κ. Θεοπέμπτου, καθώς και θα επισκεφθει επίσης το Κοινοτικό Συμβούλιο Χλώρακας για να τους παροτρύνει να πράξουν το καθήκον τους το οποίον και παραμελούν, καθώς φανερά με την ανοχή τους και τη σιωπή τους, αφήνουν στο απυρόβλητο τους ξένους επιχειρηματίες να ασελγούν επί των παραλιών της Χλώρακας, αλλά το χειρότερο, με κάποιες αποφάσεις τους καταντούν οι ίδιοι βοηθητικοί και συνυπεύθυνοι τους.

Οφείλω όμως ευχαριστίες τις οποίες και εκφράζω δημόσια προς την εφημερίδα Φιλελεύθερος και τον δημοσιογράφο Νίκο Τόκα, για τη δημοσίευση του γεγονότος που είχε σαν αποτέλεσμα να αναταραχτούν  τα λιμνάζοντα νερά, και το όλο ζήτημα να βαίνει προς επίλυση ελπίζω.


ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

27 Αυγούστου 2016

ΟΙ ΦΕΤΙΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ ΚΑΙ Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ

Η κεντρική πλατεία της εκκλησίας της Χλώρακας είναι όμορφη και ευρύχωρη. Καταλαμβάνει μεγάλη έκταση και στις άκριες τα δένδρα φυτεμένα και πανώρια, δίνουν δροσιά και σκιά για όποιον το επιθυμεί. Με λίγα έξοδα ακόμα μπορεί να γίνει ομορφότερη. Με λίγη συντήρηση  καλύτερη. Διαθέτει άπλετο χώρο για συνάξεις, φεστιβάλ και πανηγύρια, διαθέτει μεγάλη αίθουσα για μικρές γιορτές, καθώς και υπερυψωμένη πίστα για θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες. Ουδέποτε, κάποια εκκλησιαστική επιτροπή δεν αρνήθηκε να παραχωρήσει το χώρο για εκδηλώσεις.
Με τις όμορφες εκκλησίες, τα γύρω πετρόκτιστα κτίρια και καφενεδάκια, είναι τόπος συγκέντρωσης όλων των κάτοικων από αιώνες τώρα.
Είναι το κέντρο της κοινότητας, και θα πρέπει να διαφυλαχτεί. Δεν χρειάζονται περιττά έξοδα για να προστατευτεί, ειδικά αυτούς τους δύσκολους οικονομικούς καιρούς, και εκτός αυτού, η εκκλησία της Χλώρακας απέδειξε πως καλά την προστατεύει.
Μαθαίνω πως το Κοινοτικό Συμβούλιο πήρε αποφάσεις για να ξηλώσει τους κεντρικούς δρόμους και να τους μονοδρομοποιήσει, για να φτιάξει νέα πλατεία. Να ξοδέψει κάποια εκατομμύρια, να υπογειωποιήσει τα ηλεκτρικά και τηλεφωνικά καλώδια και να κτίσει το κεντρικό δρόμο με διακοσμητικά τουβλάκια, ώστε τοιουτοτρόπως να έρθουν προς τη κοινότητα οι χιλιάδες τουρίστες που επισκέπτονται τα ξενοδοχεία της Χλώρακας, και έτσι τοιουτοτρόπως να βοηθηθούν οι καταστηματάρχες στη κεντρική πλατεία.  
Όμως εγώ λέω, αφού έχουμε μια όμορφη πλατεία, δεν χρειαζόμαστε άλλη. Ο κεντρικός δρόμος είναι για τα αυτοκίνητα. Αν κλείσει, θα νεκρώσουν από κόσμο η πλατεία και τα καφενεία. Θα δυσκολέψουν τους χωριανούς όπως στη πόλη της Πάφου που για να την αναπλάσουν την έσκαψαν, και εδώ και δυο χρόνια παραμένει κλειστή με αποτέλεσμα όλοι οι καταστηματάρχες να έχουν φαλιρίσει.
Εγώ λέω πως για να έρθουν οι τουρίστες πρέπει να φτιαχτούν οι δρόμοι που οδηγούν στα ξενοδοχεία. Να κτιστούν πεζοδρόμια και να τοποθετηθεί οδικός φωτισμός.
Πρέπει ο Κοινοτάρχης και το κοινοτικό Συμβούλιο να εκδώσουν τουριστικό οδηγό που να δείχνει την κοινότητα της Χλώρακας, καθώς δυστυχώς στους τουριστικούς χάρτες δεν υποδεικνύεται.
Θα πρέπει ο Κοινοτάρχης να ζητήσει τη βοήθεια των ιδιοκτητών ξενοδόχων, καθώς αυτοί χρειάζονται διευκολήνσεις από το Κοινοτικό συμβούλιο και σίγουρα δεν θα αρνηθούν. Να εξηγούν πως δίπλα στα ξενοδοχεία τους ευρίσκεται η Χλώρακα, και όχι η Κάτω Πάφος.
Θα πρέπει το κοινοτικό Συμβούλιο να τοποθετήσει μικρό λεωφορείο για τη δωρεάν μεταφορά των τουριστών οι οποίοι έστω από περιέργεια για να δουν το Χριστό γυμνό στην αρχαία εκκλησία της Παναγίας, έστω μια φορά ο καθένας να επισκεφτεί την κοινότητα, τότε η κεντρική πλατεία της Χλώρακας θα σφύζει από ζωή και θα παρατηρείται συνωστισμός ανθρώπων με τους ιδιοκτήτες την κέντρων αναψυχής και καφενείων να ευημερούν, και να ανοίγονται θέσεις εργασίας.
Πρέπει το ενάμιση εκατομμύριο που σκέπτεται ο Κοινοτάρχης και το Κοινοτικό συμβούλιο να ξοδέψουν για να μετατρέψουν τους δρόμους σε πλατεία, όποθεν και αν προέρχεται, να χρησιμοποιηθεί για άλλους παραγωγικούς σκοπούς, ή να μειωθούν οι αβάσταχτοι φόροι και να καταργηθούν οι παράνομες φορολογίες που επιβάλλουν στους πολίτες.

Σε λίγους μήνες έχουμε εκλογές για ανάδειξη νέου Κοινοτάρχη και Κοινοτικού Συμβουλίου. Ας ψηφίσουμε όλοι με μόνη σκέψη ποιοι είναι οι καταλληλότεροι, και όχι ποιοι είναι οι ημέτεροι και οι συγγενείς, απλά και  μόνο για να προοδεύσει η κοινότητα που αν και έχει τεραστία έσοδα, εντούτοις παραμένει στάσιμη.  


ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

26 Αυγούστου 2016

ΟΤΑΝ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΡΙΧΝΕΙ ΤΑ ΑΠΟΒΛΗΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

Για την ακάθαρτη θάλασσα της Αλικής μήπως φέρει ευθύνη και ο κοινοτάρχης;

Από το ξενοδοχείο Άγιος Γεώργιος, κάθε νύχτα διοχετεύονται στη θάλασσα τεράστιες ποσότητες ακάθαρτων βρομισμένων νερών και λυμάτων με αποτέλεσμα η θάλασσα να μολύνεται και οι κολυμβητές να παραπονούνται ότι βγάζουν τσούνες.
Δίπλα από τη στήλη της ΕΟΚΑ, αν κάποιος κοιτάξει θα δει την παραλία να είναι πράσινη και οι λακκούβες γεμάτες ακάθαρτα νερά, ενώ μπόχα διαχέεται στο χώρο, καθώς από εκεί κάθε βράδυ από αγωγό του ξενοδοχείου διοχετεύονται τεράστιες ποσότητες ακάθαρτων νερών μέσα στη θάλασσα.
Το μέγα πρόβλημα αυτής της απαράδεκτης κατάστασης που συμβαίνει, έγκειται στο ότι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου είναι Χλωρακιώτες, που όχι μόνον δεν εμποδίζουν να συμβαίνει αυτό το αίσχος, αλλά ίσως να είναι οι ίδιοι που το κάνουν, αφού καλά γνωρίζουμε πως υπεύθυνη θέση στο ξενοδοχείο έχει ο κοινοτάρχης Χλώρακας.
Είναι ντροπή κατά τη γνώμη μου να γίνεται αυτό το αίσχος. Για χρόνια μας δούλευαν κανονικά πως με τη λειτουργία του ΣΑΠΑ αυτό το φαινόμενο θα σταματούσε, αλλά οι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου Άγιος Γεώργιος, χωρίς αιδώ, συνεχίζουν φανερά να ρυπαίνουν τη θάλασσα. Ίσως επί σκοπού να μην διοχετεύουν τα λύματα του βιολογικού στο αποχετευτικό σύστημα, ώστε τοιουτοτρόπως να αποτρέπουν τους ντόπιους να κολυμπούν στη θάλασσα της Αλικής, και να έχουν τη θάλασσα υπό την ιδιοκτησία τους ώστε οι πελάτες τους τουρίστες να μην ενοχλούνται από πολυκοσμία.

Η εφημερίδα της Χλώρακας προειδοποιεί τους λουόμενους να ξεπλένονται καλά μετά το κολύμπι, γιατί πολλοί έχουν παραπονεθεί πως κόλλησαν μολυσματικές ασθένειες στη θάλασσα της Αλικής

  .


ΕΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗ ΜΕ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΤΙΤΛΟ «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΧΛΩΡΑΚΑΣ»

«ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΧΛΩΡΑΚΑΣ» 
Ένα βιβλίο γραμμένο απλά και με ύφος ποιητικής πεζογραφίας, στο οποπίο ο συγγραφέας καταφέρνει να προκαλεί το συνεχές ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Αποτελείται από 333 σελίδες και είναι γραμμένο ευανάγνωστα. Απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, και όσοι γνωρίζουν το έργο του συγγραφέως, δηλώνουν ευχαριστημένοι για το συγγραφικό ύφος και την ομορφιά της ροής των γεγονότων που παραθέτει.

25 Αυγούστου 2016

ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ - ΑΡΘΡΟ

Έχω εκφράσει επανειλημμένως το ενδιαφέρον μου και τον προσανατολισμό μου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση καθώς και για τα θέματα που την αφορούν, πως μπορούν να σχεδιαστούν και να υλοποιηθούν οι υποδομές και τα έργα που έχει ανάγκη η κοινωνία μας ώστε να δώσουν ανάπτυξη και προοπτική στον τόπο μας. Οι πολίτες σήμερα έχουν κουραστεί από την εικόνα που εκπέμπει ο τρόπος διαχείρισης των κοινών από τους διοικούντες. Οι νέοι είναι παραγνωρισμένοι, η ανεργία και το ρουσφέτι πληγώνουν την αξιοπρέπειά μας και η μεσαία τάξη δεν λαμβάνεται υπ όψιν. Η οικονομική κρίση μας έχει πλήξει ανεπανόρθωτα, αλλά οι φόροι αντί να μειώνονται,  παραμένουν ίδιοι ή και ακριβαίνουν.
Οι διαχειριστές της εξουσίας δεν έπιασαν τον παλμό της κοινωνίας και αντί να προτείνουν λύσεις, παράγουν μιζέρια. Τις υποσχέσεις τους δεν τις έκαμαν πράξη, τις άφησαν μόνο λόγια. Όλοι ενήργησαν στα πλαίσια του στενού τους περίγυρου χωρίς να νοιάζονται για το σύνολο των πολιτών με αποτελεσμα να υπάρχει στον κοσμο και κυρίως στους νέους μεγαλη απαξίωση γι αυτούς.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο ώστε να απαλλάσσει τον πολίτη από την ταλαιπωρία και να απαλλαγεί η ίδια από την διαφθορά και την αναξιοκρατία. Ανάμεσα της αυτοδιοίκησης και των πολιτών δεν πρεπει να υπάρχει πελατειακή σχέση, όλοι θα έπρεπε να είμαστε απαλλαγμένοι από αυτές τις αντιλήψεις. Είναι καιρός πλέον να αναθεωρήσουμε τις αξίες μας, διότι το σύστημα που επικρατεί μας έχει φέρει στα όρια και η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό.
Πρέπει στη Τοπική Αυτοδιοίκηση ως θεσμός για να έχει την εμπιστοσύνη των πολιτών, να υπάρχει διαφάνεια στις συναλλαγές της, να λογοδοτεί σε αυτούς και να κρίνεται από αυτούς. Πρέπει ακόμα να έρχεται σε άμεση επαφή με την κοινωνία και τα προβλήματά της.
Αντίθετα, παρατήρησα ότι υπάρχει μηδενισμός και απαξίωση της πολιτικής από μεγάλο μέρος των πολιτών, σημάδι ότι δεν εμπιστεύονται πλέον αυτους που τους διοικούν.
Ελπίζω ο κόσμος να αντιδράσει και να μην ανεχτεί πλέον όσους από αυτούς είναι αιτία των δεινών μας, αφου είναι αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες μας και αποφασίζουν για μας.
Θέλω να καλέσω όλους τους νέους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τα κοινά και έχουν άποψη για τα τοπικά θέματα, να ασχοληθούν ενεργά. Είναι ανάγκη όλοι οι πολίτες, αλλά κυρίως οι νέες και οι νέοι, με τις νέες τους ιδέες και το νέο τους αίμα να τροφοδοτήσουν και να ενισχύσουν με την εμπλοκή τους τα κοινά συμφέροντα.
Διότι η συμμετοχή πιστεύω θα είναι μέσα από ένα διαφορετικό και μη συμβατικό ρεύμα που ίσως μπορέσει να δώσει λύσεις στα χρόνια προβλήματα που ταλαιπωρούν τους πολίτες.
Το παλαιοκομματικό σύστημα που η πολιτική χρησιμοποιεί ως έπαλξη για προώθηση προσωπικών φιλοδοξιών αντί ως προσφορά, πρεπει να αλλάξει.
Η πολιτική της κλίκας, του ρουσφετιού και των ημέτερων θα πρέπει να τελειώσει. Ο τόπος χρειάζεται άφθαρτα άτομα, χρειάζεται νέους ανθρώπους με νέες ιδέες.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους αληθινούς αγωνιστές έντιμους και ειλικρινείς που με αμεσότητα θα προωθήσουν τα δίκαια των πολιτών.
Οφείλουμε όλοι να καταθέσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να βγούμε από τα αδιέξοδα. Οι μέρες είναι δύσκολες, έχουμε περάσει και δυσκολότερες. Καλούμαστε να τις ξεπεράσουμε, είμαι σίγουρος ότι αν ενδιαφερθούμε όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε, είναι στο χέρι μας.


ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

20 Αυγούστου 2016

ΑΛΙΚΗ ΤΟΥ ΚΟΥΛΛΟΥΡΟΥ (παραθαλάσσια περιοχή Χλώρακας)

Τις καλοκαιρινές ημέρες καθημερνώς περνούσε από το στενό δρομάκι έξω από την αυλή μας ένα μικρό φορτηγάκι με ανοιχτή την πίσω πόρτα, αγκομαχώντας με πρώτη και δεύτερη ταχύτητα ώστε η μηχανή να δουλεύει αργά, και να κυλά σιγά στον κατήφορο.
Και όλα τα παιδιά της γειτονιάς τρέχοντας σκαρφαλώναμε πάνω και μας έπαιρνε στη θάλασσα της Αλικής. Ο Κακός τ’ Αλέξη, ένας καλοκάγαθος άνθρωπος που έπασχε από ρευματισμούς, καθημερινά οδηγώντας το φορτηγάκι πήγαινε να χωστεί στη ζεστή άμμο για να του περάσουν οι πόνοι. Και όλους μας άφηνε να σκαρφαλώνουμε στο όχημα του και μας κουβαλούσε με ευχαρίστηση, το μόνο που ζητούσε ήταν λίγη βοήθεια, τον θάβαμε μέχρι το λαιμό στην άμμο μέσα σε ένα λάκκο που σκάβαμε. Και όσο άντεχε τη κάψα από τον άμμο, εμείς κολυμπούσαμε και πλατσουρίζαμε μέσα στα ήσυχα και γαλανά νερά της θάλασσας της Αλικής.
Η θάλασσα της Αλικής ήταν βραχώδης, που όμως τα ισχυρά ρεύματα σε συνεργασία με την ορμή της θάλασσας, έβγαζαν απεριόριστους τόνους άμμου και σκέπαζαν έξω τα βράχια, αλλά και όλο το βυθό στο μικρό ορμίσκο που κολυμπούσαμε.
Όλες οι διιπλανές στη συνέχεια παραλίες ήταν πετρώδεις με σχηματισμένες μικρές λακκούβες, που όποτε είχε τρικυμία γέμιζαν θαλασσινό νερό, και όταν η θάλασσα ησύχαζε και τραβιόταν μέσα, το νερό εξατμιζόταν και έμενε το αλάτι καθαρό, το οποίον και οι νοικοκυρές μάζευαν για να το χρησιμοποιήσουν για οικιακούς σκοπούς. Το χρησιμοποιούσαν για να φτιάχνουν χαλούμια, τρεμίθια τσακιστά, καθώς και παστά κρέατα από χοίρους που έσφαζαν κάθε Χριστούγεννα.

Στην ακτή αυτή ευρίσκεται το μνημείο του Γ. Γρίβα Διγενή αρχηγού της ΕΟΚΑ και το μουσείο με το καΐκι Άγιος Γεώργιος. Επίσης βρίσκεται  το παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου το οποίο κτίστηκε με δωρεάν της μεγάλης ευεργέτιδος Ζήνας Κάνθερ. Τώρα επίσης εκεί βρίσκεται κτισμένο το μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο Άγιος Γεώργιος που για να το φτιάξουν οι ιδιοκτήτες χάλασαν όλη τη φυσική ομορφιά, ακόμα έσκαψαν την ακτή της Αλικής αφαιρώντας τεράστιους τόνους πέτρας, μεταμορφώνοντας το όμορφο φυσικό τοπίο σε ένα κακάσχημο τόπο ίδιο με ξεδοντιασμένο κρανίο

19 Αυγούστου 2016

Ο ΠΕΤΡΟΣ ΙΜΒΡΙΟΣ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΓΓΟΥΡΙΟΥ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ

https://www.youtube.com/watch?v=wxqEQOb5Azs (Τραγούδια του Ίμβριου)
https://www.youtube.com/watch?v=RxOS2wOG1_I (το τραγούδι του Σταμάτη)

Στις 26 Αυγούστου το βράδυ στην πλατεία της Χλώρακας, ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΧΛΩΡΑΚΑΣ θα κάμει το καθιερωμένο πλέον φεστιβάλ του αγγουριού. Πρόκειται για ένα πανηγύρι χαράς, για μια συνάντηση των φίλων και υποστηριχτών του σωματείου, όπου σε ένα τρικούβερτο γλέντι θα διασκεδάσουν υπό τους ήχους και τη μουσική της ορχήστρας του Νικόλα Μαυρέση, που θα παίξει αποκλειστικά ανεβαστικά τραγούδια του εξαίρετου καλλιτέχνη εξ Ελλάδος Πέτρου Ίμβριου, ο οποίος αυτοπροσώπως θα τραγουδήσει. 

18 Αυγούστου 2016

ΟΙ ΞΕΡΕΣ ΤΟΥ ΦΕΡΦΟΥΡΗ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

Η θαλάσσια περιοχή της Κύπρου όπως και ολόκληρη η Μεσόγειος, είναι διάσπαρτη με αρχαία ναυάγια. Στη περιοχή «Δήμμα» στη Χλώρακα 500 μέτρα από τη στεριά, υπάρχουν οι ξέρες του Φουρφουρή που πάνω τους τσακίστηκαν πολλά πλοία κατά το παρελθόν όπως δείχνουν τα αμέτρητα απομεινάρια από σπασμένους αμφορείς και άλλα αντικείμενα που ευρίσκονται στο βυθό της θάλασσας γύρω από τις ξέρες.
Οι ισχυροί άνεμοι που συνήθως πνέουν στη θάλασσα της Χλώρακας σε συνδυασμό με το ανοικτό πέλαγος, προκαλούσαν πάντα μεγάλες θαλασσοταραχές που παράσερναν τα πλοία και τα έριχναν στις ξέρες, με αποτέλεσμα να βουλιάζουν πολλά από αυτά. Ο βυθός γύρω από τις ξέρες είναι κατάσπαρτος από αρχαία υπολείμματα ναυαγίων, καθώς η θάλασσα της Χλώρακας είναι δρόμος πλοίων από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Γραμμένες αναφορές γι αυτά τα ναυάγια δεν υπάρχουν, και μόνη μαρτυρία περί της αληθείας αυτών των ναυαγίων, είναι από όσους δεινούς δύτες κολυμπούν σ αυτά τα νερά, ότι ακόμα ο βυθός είναι στρωμένος από αντικείμενα υπολείμματα των φορτίων από τα ναυαγισμένα πλοία.
Επίσημες αναφορές έχουμε μόνο για δυο πλοία εκ των οποίων το ένα βούλιαξε και γέμισε την ακτή πνιγμένους, ενώ το άλλο σφηνώθηκε στις ξέρες και μένει ακόμα εκεί μοναχικό μια απέραντη Φωλαιά άγριων περιστεριών. 
Από προφορικές μαρτυρίες παλαιών κατοίκων και από γραφές λαϊκού ποιητάρη που κατέγραψε ο ηγούμενος Μαχαιρά Γρηγόριος το 1945 στα Κυπριακά Χρονικά, μαθαίνουμε πως τη δεκαετία του 1810 ένα επιβατικό πλοίο το «χρυσοκάραβο» όπως το ονόμασαν γιατι ήταν γεμάτο πλούσιους επιβάτες που ταξίδευαν για τους Αγίους Τόπους, βούλιαξε στις ξέρες του «Φερφουρή», και πνίγηκαν όλοι. Είναι ένα τσιαττιστό ποίημα λαϊκός θρήνος, που αναφέρεται στις δύσκολες ώρες που πέρασαν οι επιβάτες και το τραγικό τέλος που βρήκαν, καθώς σε αυτούς συγκαταλέγονταν υψηλά μέλη της Κυπριακής κοινωνίας όπως την οικογένεια του δραγουμάνου Χατζηγεωργάκη. Για το περιστατικό αναπτύχθηκαν ντόπιοι θρύλοι για παράδοξα περιστατικά και για ανεύρεση θησαυρών που ξέβραζε η θάλασσα της Χλώρακας κατά καιρούς. Αναπτύχθηκαν δοξασίες και θρύλοι για παράξενους θανάτους που κατά καιρούς βρήκαν ντόπιοι κάτοικοι στα ήρεμα νερά της, καθώς και παραδοξολογίες για μεγάλα θεριά που κολυμπούσαν σε αυτήν.

Ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Μάρτη το 1998, το ελληνικό φορτηγό πλοίο υπό σημαία Ονδούρας «Δημήτριος ΙΙ» που μετέφερε ξυλεία από τη Χαλκίδα με προορισμό τη Λεμεσό και τη Βηρυτό, μετά από σφοδρή θαλασσοταραχή προσάραξε στις ξέρες του Φουρφουρή.
Ενώ βρισκόταν καθοδόν για το λιμάνι της Λεμεσού, λόγω των σφοδρών ανέμων που έπνεαν εκείνη την ώρα, παρεσύρθη από τα κύματα και προσάραξε πεντακόσια μέτρα από την ακτή της Χλώρακας, πάνω στις ξέρες.

Μένει από τότες προσαραγμένο να στέκει όμορφο μέσα στη γαλανή θάλασσα και να αποτελεί σημείο αναφοράς για την κοινότητα της Χλώρακας. Από τα αεροπλάνα και τα πλοία, από τις παρυφές των στεριανών υψωμάτων, και μέσα από πληθώρα ιστοσελίδων στο διαδίχτυο, δείχνεται πλέον αυτό το πλοίο, ως σημείο αναφοράς για τη Χλώρακα. Θεωρείται στολίδι γραφικής ομορφιάς, και αναφέρεται στα αξιοθέατα της κοινότητας ως μια ζωγραφιά στη θάλασσα που πολλούς ενέπνευσε συγγραφείς, ποιητές και ζωγράφους. 

17 Αυγούστου 2016

ΡΟΔΑΦΙΝΙΑ (παραθαλάσσια περιοχή Χλώρακας)

Η περιοχή Αρκάτζια ξεκινά από την περιοχή του γηπέδου, και του Αγίου Νικολάου. Είναι ένα αργάκι που αναβλύζει τρεξιμιό νερό, και κατευθύνεται και ενώνεται με άλλο αργακι που έρχεται από τη περιοχή Ορμάνια. Τέλος ενώνονται με το νερό που ολοχρονίς τρέχει από την βρύση Καμαρούι, και συνεχίζουν προς τη θάλασσα. Ως αποτέλεσμα, βλαστούν πολλές ροδαφινιές (αροδάφνες) έως την άκρη της θάλασσας, γι αυτό ο μικρός κολπίσκος εκεί, ονομάστηκε Ροδαφίνια.
Είναι μια θάλασσα μικρή συνήθως ήρεμη θάλασσα χωρίς ρεύματα, με χοντρό καθαρό άμμο στρωμένο στην παραλία. Είναι ένας ιδεώδης τόπος για κολύμπι, τον οποίο όλοι οι κάτοικοι της Χλώρακας από αρχαιοτάτων χρόνων χρησιμοποιούν ως μέρος για τα θαλασσινά τους μπάνια.
Σήμερα η παραλία των Ροαδαφινιών είναι μια πολυσύχναστη τουριστική περιοχή. Στην περίοδο όμως του κυπριακού απελευθερωτικού αγώνα 1955-1959 ήταν μια απόμακρη ερημική ακτή, η οποία επιλέγηκε ως ο τόπος για τη μυστική παραλαβή των πρώτων φορτίων οπλισμού για την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνος της ΕΟΚΑ.
Στην ακτή τώρα υπάρχει μια μικρή απέριττη πέτρινη πλάκα στην οποία αναφέρεται στο ιστορικό γεγονός της σύλληψης από τους Άγγλους κατακτητές του πλοιαρίου Άγιος Γεώργιος μαζί με το πλήρωμα του που αποτελείτο από τον καπετάνιο Ευάγγελο Λουκά Κουταλιανό, τον πλοιοκτήτη Ανάργυρο Μέλιο, τους ναύτες Μιχάλη Χριστοδουλάκη, Μιχάλη Αλιφραγκή, καθώς και εφτά Χλωρακιώτες αγωνιστές που παρελάμβαναν τον οπλισμό, ήτι οι Κώστας Λεωνίδα, Χριστάκης Εύζωνας, Κυριάκος Μαυρονικόλας, Νικόλας Μαυρονικόλας, Μιχαλάκης Παπαντωνίου, Νικόλας Πενταράς και Χριστόδουλος Πενταράς.

ΑΠΕΒΙΩΣΕ ΠΛΗΡΗΣ ΗΜΕΡΩΝ



Απεβίωσε πλήρης ημερών εις ηλικία 93 ετών, η Ερπινίκη Πάσιου, σύζυγος του μακαριστού Παναγιώτη Πάσιου Φκωνή. 
Η κηδεία τελέστηκε στον ιερό ναό Παναγίας της Χρυσοαιματούσας στη παρουσία πλήθους φίλων και συγγενών της οικογένειας, οι οποίοι σε επικοινωνία αργότερα με την εφημερίδα της Χλώρακας, εξέφρασαν τις ευχαριστίες τους σε όσους παρευρέθηκαν στην ηδεία, ή με άλλο τρόπο συμμετείχαν στην θλίψη τους.

16 Αυγούστου 2016

H ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΡΟΑΦΙΝΙΩΝ (παραθαλάσσια περιοχή Χλώρακας)

 Η λίμνη των Ροδαφινιών ήταν ένα εντυπωσιακό φυσικό αξιοθέατο, μια αλμυρή βαθιά λίμνη στην άκρη της ακτής η οποία συνδεόταν υπόγεια με τη θάλασσα και όταν είχε τρικυμίες η ορμή των κυμάτων που εισχωρούσαν μέσα δημιουργούσαν ένα υπόκωφο δυνατό θόρυβο και ένα υποχθόνιο βρυχηθμό, σημάδι κατά τους πρωτινούς, πριν έρθει η χειμωνιάτικη βροχή από τη μεριά του νότου.
Ήταν το μπουμπουνητό της θάλασσας όταν θύμωνε και αδυσώπητα χτυπούσε τα τοιχώματα της λίμνης σκάβοντας την όλο βαθύτερα κατά το πέρασμα των αιώνων, και κάθε φορά δημιουργώντας ένα σιντριβάνι από ατμοποιημένο νερό που σαν πυκνό σύννεφο εκτοξευόταν με δύναμη στην ατμόσφαιρα δημιουργώντας εντυπωσιακό θέαμα ίδιο με ηφαίστειο που ξερνά καπνό.
Υπήρχε για χιλιάδες χρόνια και πολλές ιστορίες υπάρχουν που εξιστορούν γεγονότα σαν παραμύθια που έχουν συμβεί εκεί, μέσα στην βαθιά λίμνη μέσα στα θεόρατα βράχια της ακτής της Χλώρακας. Ήταν ένας φυσικός πλούτος της κοινότητας, ένα υπέροχο αξιοθέατο, μια φυσική αλμυρή λίμνη δίπλα στη θάλασσα που όλοι οι κάτοικοι σαν παιδιά εκεί έπαιζαν τους πειρατές και όλες οι γενεές την είχαν σημείο αναφοράς.
Όλα τα παιδιά εκεί έμαθαν κολύμπι. Οι ψαράδες μάζευαν φτίρα για να ζημώσουν πασμό, και οι νεαροί τις νύχτες με πιροφάνι, μάζευαν αστακούς που ύπήρχαν πληθώρα μέσα στη θαλασσινή λίμνη.
Τώρα οι ξενοδόχοι την έχουν γεμίσει με μπάζα και θεόρατες πέτρες. Την έχουν κλείσει για να φτιάξουν παραλία να κάθονται οι τουρίστες να λιάζονται. Έχουν καταστρέψει το φυσικό περιβάλλον για το χρηματικό όφελος, χωρίς να νοιάζονται για το φυσικό όφελος.

Αλλά χειρότερη ευθύνη από τους ξενοδόχους, φέρουν οι Κοινοτικές και Επαρχιακές αρχές, καθώς και οι κάτοικοι της Χλώρακας που με τη σιωπή τους ή την ανοχή τους, επέτρεψαν να γίνει ένα τόσο μεγάλο κακό.

ΑΛΙΚΗ ΤΩΝ ΡΟΑΦΙΝΙΩΝ (παραθαλάσσια περιοχή Χλώρακας)

Η Αλική των Ροαφινιών είναι ένα μικρό ακρωτήριο ανάμεσα στα Ροδαφινια και στο Δημμα. Είναι χαμηλός τόπος στο ύψος της θάλασσας που όταν έχει τρικυμία η θάλασσα βγαίνει έξω, και ύστερα το νερό που μένει εξατμίζεται, παράγοντας καθαρό άλικο αλάτι. Είναι δηλαδή μια μικρή Αλική, η δεύτερη στη Χλώρακα, στην οποία οι κάτοικοι αθρόα προσέτρεχαν για να μαζέψουν αλάτι.
Τους καιρούς της Αγγλοκρατίας, το μάζεμα αλατιού απαγορευόταν θέλοντας τοιουτοτρόπως οι Αποικιοκρατικές αρχές να έχουν έσοδα από την πώληση του άλατος που εξόρυσσαν από την Αλική της Λάρνακας. Γι αυτό είχαν διορισμένους Αλικάτωρες οι οποίοι φύλασσαν τις ακτές, και όποιον παραβάτη τον συνελάμβαναν, ή τον κατάγγελλαν επιβάλλοντας του βαριά χρηματικά πρόστιμα. Ήταν τόσο βαριά τα προστίματα αλλά και τόσο αναγκαίο το αλάτι, που οι κάτοικοι μαζεύοντας το, προσπαθούσαν παντοιοτρόπως να μην συλλαμβάνονται.
Μια φορά η Μαρίκα κόρη του Χριστόδουλου Αζίνα, πιάστηκε επ αυτοφώρω από έναν Αλικάτωρα τον Σαβαώ ο οποίος καταγόταν από τη Τσάδα. Θέλοντας να γλυτώσει, έβγαλε τα ρούχα της και με το μακρύ υποκάμισο (μισοφόρι) που φορούσε, ξάπλωσε σε μια μεγάλη λάντα με θαλασσινό νερό, θέλοντας να τον αποτρέψει να πλησιάσει όντας γυμνή, καθώς εκείνους τους καιρούς η ηθική τιμή ήταν πρώτιστος άγραφος νόμος, και όποιος δεν τη σεβόταν, την πλήρωνε πολύ ακριβά.
Ο Σαβαώς όμως δεν σεβάστηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα που έκανε μπάνιο, και πλησιάζοντας ζήτησε τα στοιχεία της να την καταγγείλει. Η καημένη γυναίκα του είπε ένα ψεύτικο όνομα ελπίζοντας να τον ξεγελάσει. Και αυτός πονηρός, της είπε πως το δείλης θα πήγαινε πάνω στο χωριό να διαπιστώσει την αλήθεια καθώς το χωριό ήταν πολύ μικρό και η εξακρίβωση περί της αληθείας των στοιχείων της θα ήταν εύκολη.
Φοβισμένη και απελπισμένη για το κακό που τη βρήκε, η Μαρίκα επέστρεψε στο χωριό.
Στο δρόμο συνάντησε τον Συμεών Λιασίδη ένα στενό συγγενή της, και του είπε τα κακά της μαντάτα. Μα ο Συμεών ένας πονηρός και σιεϊττάνης νεαρός, της είπε να μην ανησυχεί και θα διορθώσει το κακό.
Ροβόλησε το λοιπόν προς τη θάλασσα και βρήκε τον κακό Αλικάτωρα. Ο Συμεώς είχε μεγάλη ρώμη και κανείς δεν τον έφτανε στη δύναμη. Άρπαξε λοιπόν τον Σαβαώ και τον έσπασε στο ξύλο λέγοντας του πώς ενόχλησε μια συγγένισσα του η οποία γυμνή, έκανε μπάνιο στη θάλασσα. Έμεινε το ξύλο στο Σαβαώ και δεν τόλμησε να καταγγείλει τη Μαρίκα, γιατί δεν θα γινόταν πιστευτός, αφού θα επικρεμμόταν εναντίον του η κατηγορία για σεξουαλική παρενόχληση, κατηγορία την οποία και οι Άγγλοι δικαστές τιμωρούσαν βαρέως.

Σε λίγο καιρό ο Σαβαώς βρέθηκε πεθαμένος σε μια παραλία της Πέγειας. Τρία αδέρφια βοσκοί που είχαν μεγάλη ανάγκη το άλας για να κάνουν τα χαλούμια τους, και επειδή ο Σαβαώς τους κυνηγούσε, αυτοί του έστησαν καρτέρι και με μανίκια υποκαμίσων γεμάτα άμμο, τον χτύπησαν στο στομάχι μέχρι θανάτου, χωρίς να φαίνονται σημάδια στο κορμί του, έτσι που φάνηκε πώς πέθανε από φυσικό θάνατο.

14 Αυγούστου 2016

ΜΕΛΑΝΟΥΘΚΙΑ (παραθαλάσσια περιοχή στη Χλώρακα)

Είναι ένας μικρός κολπίσκος μετά την περιοχή της Βρέξης, όπου το πέτρωμα στο βυθό της θάλασσας είναι σε χρώμα μελανί, εξ ου και το όνομα, «Μελανούθκια». Από το ίδιο πέτρωμα συνεχίζει να αποτελείται η στεριά μέχρι το ύψωμα πάνω από τη θάλασσα, το οποίον κι αυτό ένεκα του εδάφους, ονομάζεται «Μέλανος».
Μια παλιά ιστορία περί αυτών των ονοματολογιών λέει πώς,

Η δουλεία υπήρξε θεσμός από τα αρχαία χρόνια σε όλους τους πολιτισμούς του κόσμου, και πήγαζε από την ανάγκη εξεύρεσης εργατικού και αγροτικού δυναμικού, καθώς και άλλων αναγκών. Η υποδούλωση των ανθρώπων θεωρείτο επί δεκάδες αιώνες μια απόλυτα νόμιμη κατάσταση, κατά την οποία δούλοι ή σκλάβοι αντιμετωπίζονταν ως αντικείμενα και η μεταχείριση τους στη σκληρή εργασία ήταν μέχρι θανάτου.
Έτσι λοιπόν, και η Κύπρος δεν εξαιρέθηκε του κανόνος, και κατά τη διάρκεια των αιώνων, ο φτωχός πληθυσμός ως υπόδουλοι κάτοικοι, υπήρξαν σκλάβοι. Καθώς όμως μικρός ο πληθυσμός, οι τσιφλικάδες και οι ιδιοκτήτες των λατομείων του χαλκού, χρησιμοποιούσαν νέγρους σκλάβους τους οποίους εφοδιάζονταν από δουλέμπορους που τους έφερναν με τα πλοία.
Στην Πάφο το φαινόμενο αυτό παρατηρήθηκε να συμβαίνει εις μεγάλο βαθμό κατά τον 12ο αιώνα, όταν οι Φράγκοι κατακτητές μοίρασαν τη γη σε φεουδάρχες, οι οποίοι ησχολήθησαν με την καλλιέργεια ζαχαροκάλαμων και τεύτλων για την παραγωγή ζάχαρης την οποίαν εξήγαγαν στις γειτονικές χώρες της Ευρώπης.
Στη Πάφο η περιοχή της Μάας έως την Πέτρα του Ρωμιού, ήταν μια απέραντη πεδιάδα την οποίαν καλλιεργούσαν και έσπερναν με τεύτλα μέχρι την εποχή των Ρηγάδων. Απόδειξη περί τούτου, αποτελεί το αυλάκι της Ρήγαινας που τα απομεινάρια του ακόμα ευρίσκονται στη Χλώρακα, και το οποίο χρησίμευε για να φέρνει νερό από τα λουτρά του Άδωνη, και να ποτίζεται ο κάμπος από τη Χλώρακα μέχρι το κάστρο της Πάφου.
Στη Χλώρακα λοιπόν μια παλιά εποχή, οι σκλάβοι ξεσηκώθηκαν να δραπετεύσουν μη αντέχοντας άλλο τη σκληρή δουλεία. Γνωρίζοντας πώς θα βρουν το θάνατο με την εξέγερση τους, εντούτοις προτίμησαν αυτού του είδους τη λύτρωση από την απάνθρωπη μεταχείριση που τύχαιναν από τον αφέντη τους ο οποίος ήταν ένας πολύ σκληρός φεουδάρχης.
Τους κυνήγησε μέχρι το ύψωμα που δεσπόζει πέρα από τον κάμπο, και εκεί τους κατάσφαξε όλους, θέλοντας τοιουτοτρόπως να δώσει ένα παράδειγμα. Το αίμα έτρεξε ποτάμι και πότισε όλη τη γη, και συνέχισε να ρέει μέχρι τη θάλασσα η οποία βάφτηκε με μελανί χρώμα όπως και η γη που ποτίστηκε και χρωματίστηκε παίρνοντας όψη μελανή. Από τότε ο χερσαίος τόπος της άγριας σφαγής, ονομάστηκε από τους ντόπιους Μέλανος και η θάλασσα Μελανούθκια, καθώς η γη στη στεριά και στη θάλασσα, έμεινε βαμμένη σε χρώμα μελανί από το αίμα των σκλάβων με το οποίο ποτίστηκε. 

12 Αυγούστου 2016

ΠΑΡΑΚΑΣ (παραθαλάσσια περιοχή στη Χλώρακα)

Ο Πάρακας είναι ένας θεόρατος βράχος και απότομος κρημνός που εφάπτεται της θάλασσας και έχει τεράστιο ύψος, ενώ τα νερά που είναι πεντακάθαρα και φιλούν τους βράχους, έχουν μεγάλο βάθος. Εδω στέκονταν οι ψαράδες και όταν έβλεπαν "αλάγια" ψαριών, έριχναν δυναμίτη και τα σκότωναν. 
Ακόμα κάποιοι χωριανοί που δεν ζουν πλέον, έλεγαν πως την ονοματολογία του την οφείλει σε ένα Βένετο πρίγγιπα που έζησε στην περιοχή πρίν πολλούς αιώνες. Λένε ακόμη, πως από εκείνο τον κρεμμό, αν κάποιος σταθεί και κάνει μια ευχή αγάπης, αυτή θα πραγματοποιηθεί. Για του λόγου το ασφαλές και περί της αληθείας για την πραγμάτωση της ευχής, υπάρχει η παρακάτω διήγηση που παραστατικά ένα παραμύθι διηγείται:

Μια φορά έναν καιρό στα μέρη της Χλώρακας κοντά στη θάλασσα δίπλα από ένα ψηλό γκρεμμό, ζούσε μια βοσκοπούλα πολύ έμμορφη, που ρηγόπουλα και αρχοντόπουλα ζητούσαν να την παντρευτούν. Μα αυτή μοναχοκόρη και πλουσιοκόρη,δεν ήθελε κανέναν, παρά μόνο παρακαλούσε τη θάλασσα της Χλώρακας να της φέρει έναν ιππότη καθώς από μικρή αυτό είχε για όνειρο.
Στεκόταν στον ψηλό γκρεμμο, και με τα ξέπλεκα μαλλιά της να ανεμίζουν και να αγγίζουν έως τη γης, κάθε δείλη αγνάντευε το όμορφο ηλιοβασίλεμα με μια ελπίδα πάντα στην καρδιά, να ανεφάνει το πλοίο που από τα βάθη των οριζόντων θα έφερνε τον καλό της.
Ένα καλό απόγευμα, όταν ο ήλιος έγερνε μέσα στα γαλανά νερά και όμορφα τα χρύσιζε, μέσα από το θαυμαστό θέαμα του ηλιοβασιλέματος, φάνηκε ένα καράβι να αρμενίζει που στην πλώρη του έστεκε ένας όμορφος νέος ντυμένος με την σιδερένια του πανοπλία. Ήταν ο Πάρακας, ένα πριγγιπόπολυλο από τη μακρινή Βενετία που αρμάτωσε το πλοίο του και πήγαινε στους Αγίους τόπους να πολεμήσει, αλλά καθώς είχε ακούσει για την όμορφη χωριατοπούλα, περ5ασε από τα μέρη της Χλώρακας για να την εγνωρίσει.
Από μακριά μόλις αντικρουστήκαν αγαπήθηκαν παράφορα και από κοντά μόλις ανταμωθήκαν, αρραβωνιαστήκαν. Όμως το βασιλόπουλο έπρεπε να φύγει να πολεμήσει, αλλά της έταξε στο χρόνο να γυρίσει και να την κάμει βασίλισσα του.
Σαν όμως πέρασε λίγος καιρός, ώ τι κακό, ένα δηλητηριώδες φίδι δάγκωσε και φαρμάκωσε την όμορφη κόρη. Σκλήρυνε και κιτρίνισε το δέρμα της, και η ομορφιά της χάθηκε. Αλλά επειδή αγαπούσε πολύ το βασιλόπουλο της, τον αποδέσμευσε από τον όρκο που της είχε δώσει.
Το βασιλόπουλο όμως που την αγαπούσε πολύ, γύρισε κοντά της και με αγάπη της είπε πως ακόμα θέλει να την παντρευτεί.
Και ώ, τι θαύμα. Μονομιάς η δύναμη της αγάπης κυριάρχησε και κατέκλυσε το είναι της μικρής κοπέλας. Ένιωσε το δηλητήριο στο σώμα της να κυλά και να φεύγει. Αισθάνθηκε καλύτερα, και κατάλαβε πως με την τόση αγάπη τους θα έβρισκε τη δύναμη να γιατρευτεί.
Πραγματικά με τον καιρό η κοπελίτσα γιατρεύτηκε και έγινε σαν πρώτα. Παντρεύτηκε τον πρίγκιπα της, και κάθε που έγερνε το δείλη, πήγαιναν στον μεγάλο βράχο, και αγκαλιασμένοι και παντοτινά αγαπημένοι, παρακολουθούσαν τον ήλιο που έγερνε να δύσει, και τον ευχαριστούσαν που τους έφερε και μαζί τους έσμιξε.
Όταν τα χρόνια πέρασαν, η ιστορία έμεινε σαν παραμύθι για τα μικρά παιδιά. Και όταν τα παιδιά μεγάλωναν και ερωτεύονταν, πήγαιναν στον ψηλό γκρεμό του Πάρακα, έτσι ονόμασαν τον ψηλό γκρεμμό, και αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα, έκαναν μια ευχή αγάπης.
Και όσοι νιοί από τον βράχο του Πάρακα έκαναν μια ευχή αγάπης, η αγάπη αυτή διαρκούσε για πάντα.

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
Ολόκληρο το παραμύθι, θα το βρείτε στη διέυθυνση: http://istoriestischlorakas.blogspot.com.cy/2015/12/blog-post_63.html

ΚΟΤΣΙΑΣ (παραθαλάσσια περιοχή στη Χλώρακα)

 Η παραλία του Κοτσιά είναι ένας μεγάλος κόλπος με σκεπασμένη την παραλία με τόνους άμμου, τον οποίο ξεβράζει συνεχώς η θάλασσα. Έτσι πήρε και το όνομα, από την  παλιά λέξη "κοτσιώ" που σημαίνει σπέρνω, δηλαδή ήθελαν να πουν ότι η θάλασσα έσπερνε συνέχεια άμμο.
Οι παλιοί χωριανοί έλεγαν ότι άμα είχε πολλή τρικυμία και δεν έβγαζε άμμο, ήταν γιατί τα δυνατά ρεύματα παρέσερναν την άμμο στα βαθιά. Όταν αυτό συμβαίνει, και ταυτόχρονα οι τσιακκίλες που είναι απλωμένες κατά μυριάδες στην παραλία χτυπούν αναμεταξύ τους  από τα κύματα που τις ανακατώνουν, ακούεται ένας υποχθόνιος θόρυβος που φτάνει η βουή του πολύ δυνατή ως πάνω στο χωριό, αυτό είναι σημάδι για επερχόμενες καλοκαιρίες.

Επίσης στην παραλία του Κοτσιά βλαστούν τα κρίνα του γιαλού, ένα είδος άγριου λουλουδιού που κινδυνεύει για εξαφάνιση. Είναι προστατευόμενα γιατί για να βλαστήσει ένα φυτό χρειάζονται 5 χρόνια. Βλαστούν λίγα φυτά στη Χλώρακα, και ύστερα τα συναντάμε στον Ακάμα και στον Πύργο Τηλλυρίας.
Τα θαλασσινά κρίνα είναι τα σύμβολα  της Θεϊκής δημιουργίας και της επιθυμίας των ανθρώπων για την τελειότητα. Είναι λευκά μεγάλα λουλούδια που ξεφυτρώνουν ανθοβολώντας μέσα στη στεγνή έρημη γη, με ένα μοναδικό μεθυστικό άρωμα, κυρίως όταν βραδιάζει. 

Μια ιστορία λέει πώς, μια φορά ένας νέος ψαράς με τη βάρκα του που ξανοιγόταν τις νύχτες στα βαθιά για να ρίξει τα δίχτυα του, κατά τον Αύγουστο και Σεπτέμβρη μια χρονιά, όταν έπλεε δυτικά της Χλώρακας, μέσα στις σκοτεινές νύχτες έβλεπε να λαμπιρίζει ένα φως έξω στη στεριά στη μεριά του Κοτσιά, που τον μαγνήτιζε και τον καλούσε. Αρκετές φορές έσυρε τα κουπιά και βγήκε στη στεριά, αλλά κάθε φορά, το λαμπύρισμα έσβηνε.
Αποφάσισε λοιπόν μια φορά, να πάει από το δείλη να παραφυλάξει, να διαπιστώσει για το φως που ένιωθε πως του είχε κάνει μάγια.
Όταν έδυσε ο ήλιος και το σκοτάδι σκέπασε την πλάση, είδε μια όμορφη κοπελιά να ροβολά την παραλία με ένα φανάρι στο χέρι που με το βάδισμα της το φως κουνιόταν και έδειχνε από μακριά να λαμπιρίζει.
Ήταν μια χωριατοπούλα από πάνω στο χωριό, που ερχόταν τα βράδια να απολαύσει τις ευωδιές από τα κρίνα της θάλασσας καθώς όταν έπεφτε η νύχτα ανάδυαν μια περίσσια μυρωδιά, απόλαυση της όσφρησης και των ‘αλλων αισθήσεων.

Γνώρισε λοιπόν μ αυτό τον τρόπο την όμορφη κοπέλα, και ήτανε γραφτό τους τοιουτοτρόπως να αγαπηθούν και να παντρευτεί, και να μείνει ο τρόπος γνωριμίας τους σαν παραμύθι να λέγεται στα μικρά παιδιά.

ΠΗΛΟΣ (παραθαλάσσια περιοχή στη Χλώρακα)

Ο Πηλός είναι μια παραθαλάσσια περιοχή νοτιοδυτικά  της Χλώρακας. Φέρει την ονομασία αυτή, καθώς η λέξη πηλός, σημαίνει λάσπη. Τα χωράφια σ αυτή την περιοχή σμίγουν με τη θάλασσα. Όταν είναι βαρυχειμωνιά, τα χώματα των χωραφιών παρασέρνονται προς τη θάλασσα. Όταν έχει τρικυμία, η θάλασσα βγαίνει και τρώει την ακτή που είναι από χώμα. Και έτσι επειδή με την πρόσμιξη νερού και χώματος δημιουργούνται πολλές λάσπες (πηλοί), ονομάστηκε η περιοχή "Πηλός".
Τώρα την περιοχή έχει αγοράσει ο Λεπτός, και έχει σκάψει όλα τα χώματα εις βάθος και μέχρι την επιφάνεια της θάλασσας, κτίζοντας πολυτελείς επαύλεις που ξεκινούν ίσα με τη θάλασσα και ψηλώνουν ως τους γκρεμμούς που περιβάλλουν την ακτή. Έχει αποκόψει όλες τις διαβάσεις, και δεν μπορεί ανθρώπου πόδι να έχει πρόσβαση στη θάλασσα.
Εγώ κουβεντιάζοντας με ένα γέρο στο καφενείο του χωριού που πολλά ξέρει για το παρελθόν της περιοχής, διερωτηθήκαμε και οι δυο γιατί σκάβει όλη την παραλία που αποτελείται από μαλακό χώμα, αφού δεν την κτίζει ολόκληρη, και γιατί αχρείαστα δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να έχουν πρόσβαση στο γιαλό;
Όμως κάποιος διαβάζοντας την πιο κάτω μικρή ιστορία, ίσως σκεφτεί πως σκάφτει όλη τη γη γνωρίζοντας για ένα κρυμμένο θησαυρό και θέλει να τον ανακαλύψει:

Πριν λίγες δεκαετίες, ένας γεωργός έβλεπε το γιο του που και βαριόταν να δουλεύει. Στενοχωριόταν πάρα πολύ, και κάθε μέρα προσευχόταν στο Θεό να τον φωτίσει τι να κάμει για να αλλάξουν τα πράγματα.
Μια μέρα στο καφενείο άκουσε μια ιστορία που έλεγε ένας γέρος, και σαν φώτιση από το Θεό του ήρθε μια ιδέα. Κάλεσε το γιο του και του εκμυστηρεύτηκε ένα μεγάλο μυστικό.
-Γιε μου, του λέει,
θα σου πω ένα κρυφό που ξέρω αλλά καθώς γέρασα και θέλω βοήθεια, θα το συνεταιριστώ μαζί σου. Κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου πολέμου, ένα πειρατικό πλοίο περνώντας από τα βάθη της θάλασσας της Χλώρακας, παρασύρθηκε από σφοδρή θαλασσοταραχή και τσακίστηκε στα θεόρατα βράχια της θάλασσας της περιοχής ΠΗΛΟΣ. Ο παππούς σου έσπευσε πρώτος, και βρήκε ξεβρασμένο και σφηνωμένο μέσα σε σχισμές βράχων ένα σεντούκι χρυσάφι. Το πήρε και το έχωσε μέσα σε ένα λάκκο που έσκαψε στο χώμα λίγο πιο πέρα από τη θάλασσα για να το μεταφέρει αργότερα στο σπίτι χωρίς να τον δει άλλο ανθρώπινο μάτι. Όμως, δυστυχώς αρρώστησε βαριά και δεν πρόλαβε να το κάμει. Πεθαίνοντας από την αρρώστια του, μου εκμυστηρεύτηκε το μυστικό του, και μου ορμήνεψε να πάρω το θησαυρό. Δυστυχώς όσο κι αν έσκαψα όμως, δεν μπόρεσα να τον βρω. Γι αυτό σε καλώ να σκάψουμε, και να βρούμε το χρυσάφι.
Αμέσως ο τεμπέλης γιος κυριευμένος από απληστία, ολημερίς και μέχρι να σκοτεινιάζει, έσκαφτε τη γη δίπλα στη θάλασσα για να βρει το θησαυρό.
Ποτέ δεν ανακάλυψε το χρυσό, όμως βρήκε ένα άλλο θησαυρό. Η γη φρεσκοσκαμμένη, βλαστούσε και γεννούσε γεωργικά προϊόντα που τα πουλούσαν στην αγορά και έπαιρναν πολλά χρήματα.
Η ιστορία είναι πραγματική και μου την είπε ο Κυριάκος Μαυρονικόλας που σήμερα είναι 84 ετών και είναι εγγονός του πρώτου, και υιός του δεύτερου των πρωταγωνιστών της ιστορίας.


ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

10 Αυγούστου 2016

ΔΗΜΜΑ (παραθαλάσσια περιοχή στη Χλώρακα)

Η παραθαλάσσια περιοχή Δημμα είναι ένα μικρό λιμανάκι νότια της Χλώρακας, ένας απάνεμος κολπίσκος όπου οι παλιοί ψαράδες έδεναν τις βαρκες τους για  προστασία απο τις τρικυμίες. Η λέξη Δήμμα είναι από τη λέξη δένω. Ο ορισμός προήλθε από την ίδια τη λέξη, διότι κατά τις αρχές του 19ου αιώνα ο Πιστέντης Χ΄Χαραλάμπους, ένας ξακουστός ψαράς, είχε σκάψει μια τρύπα σε βράχο στην επιφάνεια του νερού, όπου εκεί έδενε την βάρκα του.

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΤΟ ΔΗΜΜΑ (δημοσίευμα απο το βιβλίο ΠΕΡΙ ΑΞΙΟΘΕΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΩΜΟΠΟΛΕΩΣ)
Τα κύρια χαρακτηριστικά των ακτών της Χλώρακας είναι κυρίως απότομες βραχώδεις ακτές και πανέμορφοι ορμίσκοι, καθώς και μικρές παραλίες στρωμένες από ξανθή άμμο που γιαλλίζει πεντακάθαρη στον καυτό ήλιο του καλοκαιριού, άμμο που με  το χειμώνα χάνεται μέσα στη θάλασσα από τις τρικυμίες, και κάθε που αλλάζει ο καιρός ξεπλυμένη ξεβράζεται και πάλιν πάνω στις πέτρινες ακρογιαλιές.
Θάλασσες με γαλαζοπράσινα νερά αλλού ρηχά κι αλλού βαθιά, που όταν μέσα στις ζεστές μέρες του καλοκαιριού ενώνουν το λαμπύρισμα τους με τη χρυσή άμμο, δημιουργούν σκηνικό απέραντου κάλλους, που με το πάφλασμα των κυμάτων σαν ήρεμη μουσική φωνάζουν και μαγεύουν τον περαστικό σαν τις σειρήνες του Οδυσσέα.
Το ΔΗΜΜΑ είναι μια θάλασσα μικρή στη Χλώρακα, ένας ορμίσκος μαγευτικός και ιδεώδης για έμπνευση και δημιουργία, ένα φυσικό πανέμορφο απάνεμο λιμανάκι κλεισμένο μέσα σε ρηχούς και άγριους βράχους που το γκρι του χρώματος τους σμίγει με το μπλε  του γιαλού, και δίνουν μια άγρια ομορφιά που ηρεμεί το νου και στρέφει τη σκέψη στο απαλό αεράκι που φέρνει διηγήσεις αλλόκοτες και αρχέγονες από τα βάθη των οριζόντων, από εκεί που γέρνει ο ουρανός και σμίγει με τη θάλασσα. Ιστορίες του Ποσειδώνα και του Οδυσσέα, του Μεγαλέξανδρου και της γοργόνας, κληρονομιά βαριά ασήκωτη, από τα βάθη των αιώνων.
Ένας ωραίος τόπος με μακρά ιστορία και ζηλευτό φυσικό περιβάλλον. Κύρταμα και αθάνατα λουλούδια σκεπάζουν τους βράχους, ενώ ανάμεσα τους ψηλά θάμνα-καζουλάρκα ηλικίας εκατοντάδων χρονών, στέκουν καμαρωτά και όμορφα ξεχωριστά από την άλλη πλάση, με τη θαλασσινή αρμύρα με μανία να τους κατακαίει τα φύλλα, αλλά αυτά πεισματικά να αντέχουν και να μην ξεραίνουν.
Ένας τόπος ολοχρονής χαϊδεμένος από τον γαρμπή και αγκαλιασμένος από το φως του ήλιου. Τα σπίτια γύρω ακουμπούν στη θάλασσα και το πράσινο στις αυλές τους μια αγκαλιά από λιόδεντρα και ροδοδάφνες. Δίπλα στη πέτρινη ακτή κάτω από την ξανθή άμμο με άγρια λάχανα γύρω του να βλαστούν, γλυκύ το νερό υπόγεια αναβλύζει και τρέχει και σμίγει με τη θάλασσα.
Και σ όλη τη παράκτια γη τη γεμάτη βράχια που μέσα στις σχισμές τους βλαστούν κυκλάμινα, οι αλκυονίδες στήνουν τις φωλιές τους και γεννούν κάθε Γεννάρη τα αυγά τους.
Από το χωριό πάνω ψηλά που ως σε μπαλκόνι κάθεται σε οροπέδιο, φαίνονται οι παραλίες  της Χλώρακας που απ όλες ξεχωρίζει σε ομορφιά το μικρό λιμανάκι στο ΔΗΜΜΑ, να δεσπόζει απ όλες τις άλλες. Γραφική και όμορφη με τις μικρές βάρκες των ψαράδων δεμένες όλες κι όλες τέσσερις, αφού είναι μικρό το λιμανάκι και άλλες δεν χωρεί.
Όμορφος ο τόπος και τα βράδυα, οπού το φως του φεγγαριού σμίγει με τα χαμηλά ηλεκτρικά φώτα του πεζόδρομου δίπλα στην παραλία, και το μάτι χάνεται στο χρώμα της νύχτας που σκεπάζει τη θάλασσα που άλλοτε φεγγοβολεί και άλλοτε μένει σκοτεινιασμένη.

ΒΡΕΞΗ (παραθαλάσσια περιοχή στη Χλώρακα)

Η Χλώρακα διαθέτει παραλίες επικίνδυνες και απόκρημνες με βαθιά νερά, αλλά και ήμερες με ήρεμα νερά σκεπασμένες με πεντακάθαρη ξανθη αμμο.
Η Βρέξη είναι παραθαλάσσια περιοχή, νότια και εκεί που τελειώνει η Χλωρακα. Εχει μια μικρη εκταση με αμμο, και στη μεση περιπου μια μικρη βραχωδη χερσονησο που παει αρκετα μέτρα μέσα στην θάλασσα.
 Στην άκρη αυτής της χερσονήσου υπάρχει μια τρύπα σαν σπηλιά, που την σκεπάζει το νερό. Όταν έχει τρικυμία και από τα κύματα που χτυπούν  στη σπηλιά συμπιέζεται ο αέρας που είναι μέσα, δημιουργείται ένας θόρυβος όπως το φφ, δηλαδή φουρφουριζει. Έτσι και ο βράχος αυτός ονομάστηκε το νησί του Φουρφουρη. Όταν συνέβαινε αυτό το φαινόμενο, αλλά ταυτόχρονα νότια της θάλασσας γέμιζε και κατέβαζε ο καιρός, τότε πάντα έβρεχε. Γι  αυτόν τον λόγο, πήρε η περιοχή την ονομασία 'Βρεξη". (Στους κυβερνητικούς χάρτες, "Φουρφουρης" δηλώνεται επίσης ως η ονομασία της ξέρας που βρίσκεται μέσα στη θάλασσα μερικές εκατοντάδες μέτρα απο την περιοχή Δήμμα).

Περι ντης ονομασίας Φουρφουρής, βρίσκουμε σε δημοσίευμα στο περιοδικό "Πάφος" έκδοσης 1942 από τον αρθρογράφο Χρ. Λίβα τα εξής: Άμα χτυπά το Φερφουριν για τρεις ώρες για τρεις ημέρες εσιει νερά. Η λέξη Φερφουριν είναι όνομα ενός άλλου νησιού που βρίσκεται προς την παραλια του χωριού Χλωρακας. Η λέξη χτυπά αναφέρεται στον υπόκωφο κρότο της θάλασσας που κάνει χτυπώντας προς τον Φερφουρίν. Η παρατήρηση αυτή γίνεται το φθινόπωρο προς το χειμώνα συνήθως νύχτα. Οι κάτοικοι της χαμηλής πιστεύουν ότι όταν αστράψει από τη διεύθυνση του νησιού εκείνου θάρθη βροχή, το πολύ σε τρεις μέρες. Η ορθότητα της παρατήρησης αυτής διαφαίνεται κι από την ακόλουθη. Άμα αστράφτει συχνά το Φερφουρίν, σε τρεις ώρες έχουμε νερά.  Άμα αστράφτει αργά σε τρεις ημέρες. Α ‘μμα αστράφτει αργά σε τρεις ημέρες. Α ‘μμα στράψει του Τσιύκκου αννίει ο τζιαιρός. Η φράσι του Τζιύκκου εδώ εννοείται η διεύθυνση προς τη βουνοκορφή της μονής Κύκκου.

Η θαλασσα της Βρέξης, παλια κατακλυζόταν από κόσμο από όλες τις γύρω περιοχές καθώς ήταν στην άκρη του χωριού, στα σύνορα με την πόλη της Πάφου. Δυστηχώς πριν αρκετά χρόνια η άμμος που σκέπαζε την περιοχή τραβήχτηκε από τη θάλασσα και άφησε το τοπίο φαλακρό και αποκρουστικό. Ήταν μια εκδίκηση της φύσης που προήρθε από την ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση των παράκτιων ακτών από τον άνθρωπο.
Φέτος όμως το καλοκαίρι, η φύση ίσως ημέρεψε και σκέπασε όλη την παραλία με ξανθή άμμο που έδωσαν στα ήρεμα διάφανα νερά γαλαζοπράσινο χρώμα, ενώ η χρυσαφένια άμμος έξω στην ακτή ενώθηκε με τα ήρεμα νερά του ποταμού της «Βρέξης» που ολοχρονίς τρέχουν ποτίζοντας τις πικροδάφνες πάνω στην παραλία.
Στη παραλία λοιπόν της Βρέξης δεν υπάρχουν ρεύματα, ενώ τα νερά της είναι ομαλά και ρηχά. Η άμμος πάει μέσα σε βάθος και οι κολυμβητές μπορούν κολυμπώντας ή περπατώντας, να φτάσουν στα βαθιά χωρίς κίνδυνο.
Απέχει λίγα μέτρα από τη κύρια παραλιακή αρτηρία της Πάφου που οδηγεί προς δυσμάς, και βρίσκεται σε ένα μικρό ορμίσκο. Το πράσινο της περιοχής, η άγρια ομορφιά, τα ολόλευκα βότσαλα και τα κρυστάλλινα νερά, είναι στοιχεία που συνηγορούν πως είναι τόπος μαγευτικός, όμορφος και ειδυλλιακός.

Είναι ένας σπουδαίος τόπος που αν ο επισκέπτης ξεχαστεί εκεί, θα απολαύσει ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα με την καλύτερη θέα ως ζωγραφιά να σχηματίζεται στο βάθος του ορίζοντα, με τον ήλιο να γέρνει πίσω από το όμορφο πλοίο που στέκει προσαραγμένο στις ξέρες του «Φουρφουρή» στη μέση του πελάγου της Χλώρακας.


ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΚΑΡΑΒΟΥ
12. Και άγρίωσεν ή θάλασσα με κακαίς βοαίς,
ο ουρανός σκοτίστην άπό ταίς βρονταίς.
13. Κατάρτια τσακκιστήκαν απου ταίς αστραπαίς,
τότες είνε φόβοι, τρομάρες φοβεραίς,        
14. τρομάρες ασυνήθισταις εις ταίς άμαρτωλαίς,
που πάσιν κολασμέναις και άξωμολόγηταις
15. Πως ετσι τουν το πάχτιν στήν Πάφουν να πνιγούν,
ανάμεσα στον κόλπον της Καραμανιάς
16. καράβιν κινδυνεύει μέσ' τα  βαθιά νερά,
κλαίσιν και αναστενάζουν γυναίκες, πάς παιδιά,
το πώς θέν να γλυτώσουν έκείνην την βραδιά.

Τα άγρια κύματα της θάλασσας της Χλώρακας που για χιλιάδες χρόνια προσπαθούν να κατατρώουν τις πέτρινες ακτές της, εκείνη τη μέρα του 1800 και κάτι, θυμωμένα για την ανημποριά τους αυτή, έριξαν με βία το σιδερένιο πλοίο της γραμμής Κύπρου Ιεροσολύμων, πάνω στις ξέρες του Φερφουρή και το έκαμαν κομμάτια. Ήταν γεμάτο πλούσιους επιβάτες φορτωμένους με χρυσές λίρες, γι αυτό το είπαν χρυσοκάραβο
Από τον κόλπο της Μόρφου το επιβατικό πλοίο σαλπάρισε για τους Αγίους Τόπους. Σε μια εποχή Τουρκοκρατίας που ο Ελληνοκυπριακός πληθυσμός ζούσε εξαθλιωμένη ζωή από τη φτώχεια και την καταπίεση των κατακτητών, σχεδόν κανένας δεν είχε την πολυτέλεια για ταξίδια αναψυχής, εξόν των πλουσίων προεστών και μεγαλοαστών που είχαν την εύνοια των Οθωμανών.
Τα πλοία που ελλιμενίζονταν στα Κυπριακά λιμάνια, ήταν συνήθως φορτηγά που μετέφεραν προϊόντα αλλα και επιβάτες συνάμα. Όμως, ένα επιβατικό πλοίο της γραμμής του Χακή Αλεξανδρή, έκανε το δρομολόγιο Κύπρου Ιεροσολύμων μεταφέροντας προσκυνητές στους Αγίους τόπους, και καθώς με αυτό μόνο πλούσιοι ταξίδευαν, οι φτωχοί το ονόμαζαν χρυσοκάραβο.  Ήταν ένα γερό σκαρί από σίδερο, που όμως τα κύματα το έριξαν στις ξέρες του Φουρφουρή στη Χλώρακα, και το βούλιαξαν. 
Στη δεκαετία του 1800, φόρτωσε εχούμενους επιβάτες φορτωμένους με λίρες και χρυσαφικά, για ένα προσκηνηματικό ταξίδι στα Ιεροσόλυμα. Ανάμεσα τους ήταν και η Μαρουθκιά με το μικρό παιδί της τον Νικολάκη, σύζυγος του Χατζή Γεωργάκη Κορνέσιου του δραγουμάνου της Κύπρου ο οποίος δέσποζε στη ζωή του νησιού.
Ο Δραγουμάνος ήταν ένας αξιωματούχος Χριστιανός που είχε εξουσία και δύναμη, καθώς οι Τούρκοι συνήθιζαν να ορίζουν αντιπροσώπους εκ των κατακτηθέντων λαών. Εκλεγόταν από τους επισκόπους και ήταν επίτροπος του λαού με διοικητική και οικονομική εξουσία.
Σημαντικότερος των Κυπρίων δραγουμάνων ανεδείχθη ο Χατζηγεωργάκης Κορνέσιος. Ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα με επιρροή, και είχε ισχυρους φίλους στην Κ/Πόλη.
Εκτός από δραγομάνος, υπήρξε πλοιοκτήτης και μεγάλος γαιοκτήμονας, καθώς από τη θέση του απέκτησε πολλά χρήματα εκμεταλλευόμενος τους Χριστιανούς φορολογούμενους.
Ανάμεσα σ αυτές τις συγκυρίες, η Μαρουθκιά Παυλίδη, μαζί με άλλους πλούσιους επιβάτες, επιβιβάσθηκε στο πλοίο του Χακή Αλεξανδρή, για προσκύνημα στους Αγίους τόπους και για να παρακαλέσει τον Χριστό να γλυτώσει από τον κίνδυνο των Τούρκων τον της σύζυγο Δραγουμάνο Χατζή Γεωργακη Κορνέσιο και τον θείο της Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο.

Ο καιρός έδειχνε ότι πήγαινε να χαλάσει, όμως ο καπετάνιος δεν σκέφτηκε να αναβάλει τον πλούν του πλοίου, έτσι ξεκίνησαν ελπίζοντας να μην τους πιάσει μεγάλη τρικυμία και να τους δυσκολέψει.
Όταν όμως το πλοίο περνούσε από τον Ακάμα, ξέσπασε θαλασσοταραχή που συνέχεια δυνάμωνε, ενώ δυνατοί άνεμοι τους χτυπούσαν κάνοντας την πορεία του πλοίου πολύ δύσκολη και επικίνδυνη.
Φόβος άρχισε να ζώνει τους επιβάτες, που όσο δυνάμωνε η τρικυμία, ο φόβος γινόταν τρόμος που φώλιαζε στην καρδιά τους και τους γέμιζε αγωνία. Όλοι μαζί οι επιβάτες και το πλήρωμα, κατατρομαγμένοι πλέον παρακαλούσαν τον Χριστόν και την Παναγία να τους γλυτώσει.
Κατάφερε να προχωρήσει και να παρακάμψει τη χερσόνησο του Ακάμα. Όμως, περνώντας στα ανοιχτά της Χλώρακας, τα κύματα τους παρέσυραν έξω στη στερια και τους έριξαν πάνω στις ξέρες του Φουρφουρή, ένα νησί ίσα με την επιφάνεια της θάλασσας στην περιοχή Δήμμα. Το πλοίο τσακίστηκε πάνω τους και βούλιαξε. Πολλοί επιβάτες πνίγηκαν μέσα στις καμπίνες τους, ενώ άλλους τους άρπαξαν τα δυνατά ρεύματα και τα άγρια κύματα και τους βούλιαξαν στα βαθιά νερά και τους επνιξαν, ή με ορμή άλλους τους τσάκισε τα κορμιά πάνω στις ξέρες και τους σκότωσε.
Δεν έμεινε κανένας ζωντανός, ούτε κανένας μπορεσε να κολυμπήσει να βγει στην στεριά που ήταν πολύ κοντά από το ναυάγιο.

Οι ξέρες του Φουρφουρη έχουν απόσταση από τη στεριά λίγες εκατοντάδες μέτρα, και η αμέσως κοντινότερη ακτή, είναι ο  κόλπος της Βρεξης, ένας μικρός όρμος στρωμένος με άμμο και περικλυσμένος από μεγάλους βράχους. Μετά από μεγάλες τρικυμίες όταν η θάλασσα ξεβράζει διάφορα αντικείμενα και ξύλα από ναυάγια, τα ρεύματα και οι άνεμοι, συνήθως τα σπρώχνουν και τα βγάζουν στην αμμουδιά του κόλπου αυτού.
Οι κάτοικοι της Χλώρακας μετά από κάθε τρικυμία επισκέπτονταν και έψαχναν τις παραλίες και τις χάστρες ανάμεσα στους βράχους, και ότι τα ρεύματα και οι άνεμοι ξέβραζαν, τα μάζευαν και τα μετέφερναν στα σπίτια τους.
Μόλις μαθεύτηκαν τα κακά μαντάτα για το ναυάγιο του Χρυσοκαραβου, οι κάτοικοι της Χλωρακας καθώς και των γειτονικών περιοχών, έτρεξαν με αγωνία κάτω στην παραλία.
Σε όλη την ακτή υπήρχαν ξεβρασμένα πτώματα πνιγμένων και άλλα αντικείμενα του βουλιαγμένου πλοίου, αλλά κυρίως στον ορμίσκο της Βρεξης, είχαν ξεβραστεί τα περισσότερα πτώματα δημιουργώντας ένα απερίγραπτο θέαμα που συγκλόνισε όσους το αντίκρισαν.
Οι Τούρκικες διοικητικές αρχές απεμάκρυναν τον κόσμο και απέκλεισαν την περιοχή. Περιμάζεψαν τα πτώματα και μάζεψαν ότι άλλο πολύτιμο ξεβράστηκε.
Ύστερα που τελείωσαν την μακάβρια αποστολή τους και αποχώρησαν, οι κάτοικοι έψαξαν και αυτοί με τη σειρά τους και μάζεψαν ότι απέμεινε, ξύλα, βαρέλια, σχοινιά ή ότι άλλο βρήκαν.

Αφού παρήλθαν λιγες μέρες, και η ζωή επανήρθε τον καθημερινό της ρυθμό, δυο αδέρφια από τη Χλώρακα πρόγονοι της οικογένειας Πενταράς, σε μια συνηθισμένη επίσκεψη τους στη θάλασσα ψάχνοντας να βρουν σανίδες, βρήκαν ένα πτώμα ενός πνιγμένου που δεν είχε περιμαζευτεί. Ήταν σε μια βαθιά χάστρα σφηνωμένος, μισοσκεπασμένος από το νερό και τα φύκια, ίσα που φαινόταν.
Ήταν πρησμένος και τουμπανιασμένος, και στη μέση είχε ζωσμένη μια ζώνη. Σκέφτηκαν αμέσως ότι η ζώνη ίσως να περιείχε χρυσά νομίσματα, αφού ήταν γνωστό το πλοίο ως το χρυσοκάραβο των πλουσίων.
Ο ένας με δυσκολία και πολλή προσπάθεια κατεβηκε στη σχισμή των βράχων. Έσκυψε να λύσει και να πάρει την ζώνη, αλλά μετακινώντας το πεθαμένο κορμί, ακούστηκε ένας απαίσιος ρόγχος να βγαίνει από τον πνιγμένο και η βρώμικη μυρωδιά της σήψης του πτώματος που βγήκε από το στόμα του και τον έλουσε, τον έκανε να αναριγίσει και να φοβηθεί. Κυριεύτηκε από μεγάλο τρόμο, και από τη σιχαμάρα που του προκάλεσε η μπόχα της νεκραϊλας, σάλεψε το λογικό. Αρρώστησε βαριά και έπεσε στο κρεβάτι. Κανένας γιατρός δεν μπόρεσε να τον γιατρέψει, ούτε ξορκιστής να τον ξεματιάσει. Σε λίγες μέρες πέθανε. Ο αδελφός του πήρε τις λίρες, τις έκρυψε, και δεν τις ξόδεψε, γιατί τις θεώρησε καταραμένες. Λέγεται ότι έβγαλε μια τρύπα στον τοίχο του σπιτιού και τις έκτισε μέσα.

Από τότες έμειναν κρυμμένες και άφαντες για πολύ καιρό, ώσπου μετά πάροδο πολλών δεκαετιών, κάποιος που αγόρασε το σπίτι, ξαφνικά εγινε πλούσιος στα καλά καθούμενα. Λέγεται ότι ίσως βρήκε την κρυψώνα.