Οι γνώσεις
δεν τελειώνουν και είναι απειράριθμες, έτσι ώστε και ο πιο μορφωμένος άνθρωπος
να κατακτά ένα πολύ μικρό ποσοστό τους. Στόχος τής μόρφωσης πρέπει να είναι να
μπορεί ο μαθητής να αντιλαμβάνεται, να εννοεί, να αναρωτιέται, να ψάχνει, να
θαυμάζει και να δημιουργεί. Η μόρφωση πρεπει να γεννιέται απο την επιθυμία του
κάθε ατόμου για πιο πολλη γνώση, ειδάλλως με καταπίεση και επιβολή της, αυτή η
επιθυμία χάνεται και πεθαίνει. Η Εκπαίδευση λοιπόν, μικρή σχέση έχει με την
μόρφωση, και στη διαδικασία αυτής τής μόρφωσης οι δάσκαλοι είναι απαραίτητοι,
γιατί εξασφαλίζουν την έννοια τής συνέχειας και προτείνουν μεθόδους αναζήτησης, εργο που γίνεται πολύ
δυσκολότερο παρά αυτό της εκπαίδευσης, και είναι λίγοι αυτοί οι δάσκαλοι που
μπόρεσαν να το επιτύχουν. Και αυτές οι επιτυχίες είναι φωτεινές εξαιρέσεις οι
οποίες οφείλονται πάντοτε στην παρουσία λίγων δασκάλων, αυτών που κατάφεραν να
κινήσουν τον θαυμασμό και την περιέργεια των μαθητών, ανοίγοντάς έτσι την πόρτα
τής πνευματικής ευχαρίστησης και τής κριτικής σκέψης. Η παιδεία όποθεν και αν
προέρχεται, είτε απο την οικογένεια, είτε απο το κράτος, ειτε ακόμα απο τη
γειτονιά, μοναδικό σκοπό έχει την εξειδικευμένη εκπαίδευση για εξασφάλιση καριέρας ως προς επαγγελματική αποκατάσταση.
Κατά συνέπεια η απόλυτη εξειδίκευση, και η συλλογή γνώσεων ως προς τούτο,
απομακρύνει από το όλον προς όφελος τού μέρους. Θα ήταν καλύτερα αν ταυτόχρονα
η κοινωνία τοποθετούσε και την μόρφωση σε ίδια επίπεδα οπως αυτήν της απόλυτης
επί μέρους εξειδίκευσης. Πολύ δυσκολο αυτό, γιατί για τέτοια εγχειρήματα
χρειάζονται πεφωτισμένοι δάσκαλοι, αυτοί που καταφέρνουν να κινούν τον θαυμασμό
και την περιέργεια των μαθητών, δάσκαλοι που που μπορούν να εμπνέουν και να μορφώνουν τους μαθητές, ανοίγοντας πόρτες πνευματικής ευχαρίστησης και κριτικής σκέψης.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ
ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
