ΜΙΚΡΕΣ
ΠΑΤΡΙΔΕΣ
Ο Νίκος
Πενταράς στην παρουσίαση του βιβλίου ΕΚΕΙΝΟΙ ΔΕΝ ΕΚΑΜΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, λέει για τον συγγραφέα:
«Ο Χριστάκης Ταπακούδης, που ως συγγραφέας αναδύθηκε σε ώριμη
ηλικία, έρχεται πενήντα τέσσερα χρόνια μετά το τέλος του αγώνα, και
συγκεκριμένα το 2013, να μας αφηγηθεί γεγονότα και καταστάσεις του μεγάλου
Ενωτικού Αγώνα του 1955-1959, που ο ίδιος βίωσε».
Τέσσερα χρόνια αργότερα, τις σημερινές ημέρες του 2017, ο
Χριστάκης Ταπακούδης επανέρχεται με ακόμα ένα τόμο, τον τέταρτο στη συνέχεια
των προηγούμενων, όπου μέσα σε 620 καινούργιες σελίδες, συνεχίζει την συναρπαστική
του αφήγηση, με τρόπο που καθηλώνει και συνεπαίρνει τον αναγνώστη, προκαλώντας του
συνεχές ενδιαφέρον. Με πεζογραφικό οίστρο, έμπνευση ψυχής και μαεστρία στη
γραφή, ο συγγραφέας συνεχίζει χωρίς φόβο και πάθος, μέσα από τα αθώα μάτια μιας
παιδικής ηλικίας, την αληθινή ιστορία των γεγονότων εκείνων που διαδραματίστηκαν
μια εποχή που οι άνθρωποι αναμεταξύ τους ήσαν διχασμένοι και χωρισμένοι σε δυο στρατόπεδα
απέναντι στον κοινό εχθρό της πατρίδας.
Γράφει ο συγγραφέας:
«Είναι μια
μικρή πατρίδα πολύπαθη και πολυπόθητη. Τα παιδιά, οι μικροί ήρωες, που πριν τρία
χρόνια γέμιζαν τη ματιά τους με το φως που ένιωθαν, μα καλά καλά δεν
καταλάβαιναν, είναι τώρα προεφηβική. Καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα τα γεγονότα
που ξετυλίγονται γύρω τους. Και συνάμα μπαίνουν πια στη ζωή.
Οι ηθικές
αξίες εδραιώνονται στη συνείδηση τους και στη βιολογική τους ανάπτυξη τους γεμίζει
με νέες έγνοιες και προβληματισμούς. Όλα αυτά, συνάμα με τον αγώνα για λευτεριά
που γύρω τους θεριεύει, γιγαντώνεται, δεν έχει τελειωμό
Και μια
φοβία που τρυπώνει στη ψυχή τους, φαίνεται να γίνεται κυρίαρχη, να ανοίγει και
να ξετυλίγει διαδρόμους φθοροποιούς, μιας νέας πραγματικότητας. Οι Τούρκοι! Ένας παράγοντας που ίσως μπορεί
να μην είχε υπολογιστεί, παρουσιάζεται απαιτητικός, δεν συμβιβάζεται, θέτει τη δική
του σφραγίδα, τις δικές του διεκδικήσεις.
Τα παιδιά
δεν καταλαβαίνουν, και όσο δεν καταλαβαίνουν φοβούνται. Οι μεγάλοι, πιο πολύ οι
αρχηγοί, δεν φαίνονται να έχουν συνειδητοποιήσει αυτή τη νέα πραγματικότητα, Και αυτό που ακόλουθη
είναι το μίσος, η σύγκρουση, οι φόνοι.
Σ’ αυτά
δηλαδή που πίσω τους και μέσα τους τίποτα το ηρωικό δεν υπάρχει. Μόνο θρήνος.
Κι’ όσο κι’ αν μένουν ανεκπλήρωτα τα όνειρα, μια μικρή πατρίδα τραυματισμένη με
ελάχιστη αντοχή και υπομονή, ζητά τα παιδιά της μέσα σε μια διαφορετική προσδοκία,
σε ορίζοντες διαφορετικούς από εκείνους που έφτιαξε το παλιό όραμα».
