Ο ΒΑΣΙΛΗΣ Ο ΨΑΡΑΣ

Ο Βασίλης ο ψαράς είναι υπαρκτό πρόσωπο που σήμερα ζει σε ηλικία περίπου εβδομήντα ετών, και που τα παλιά χρόνια νέος όντας, άφησε εποχή στη Χλώρακα για τα σπουδαία του κατορθώματα ως ψαράς. Από αυτές τις ιστορίες που ακόμα διηγούνται οι χωριανοί,  εμπνεύστηκα και έγραψα αυτό το παραμύθι που συνέβηκε πραγματικά, ίσως χωρίς πραγματικές γοργόνες, αλλά με άλλες πραγματικές θεϊκές δυνάμεις που επενέβησαν και προστάτευσαν ένα μικρό παιδί παρασυρμένο και έρμαιο στην άγρια και αδυσώπητη δίνη της θάλασσας της Χλώρακας έναν παλαιόν καιρό.

Ο Βασίλης ο ψαράς ήταν ο μικρός γιος της χήρας Κατερίνας και η μοίρα του έλαχε μόνος να δουλέψει σκληρά σε καιρούς φτωχούς και δύσκολους, να θρέψει τη γριά μητέρα του και την αδερφή του, ακόμα να μαζέψει χρήματα να φτιάξει την προίκα της, να κτίσει το σπίτι της και να την παντρέψει. Διάλεξε τη θάλασσα που την αγαπούσε, και προσπάθησε από αυτήν να πάρει όσα χρειαζόταν για να πράξει το καθήκον του. Ήταν μια σκληρή πάλη που τον παίδεψε πολύ, αλλά που στο τέλος τον αντάμειψε και τον έκαμε πλούσιο και χρήσιμο μέλος της κοινωνίας.

Από μικρό παιδί μεγάλωσε μέσα στη θάλασσα και γνώρισε τη μαγεία της αλλά και τους κινδύνους της. Με τη μικρή του βάρκα χωρίς μηχανή καθώς ήταν φτωχό παιδί, πάλευε νυχθημερόν με την άγρια φύση προσπαθώντας να ψαρεύει ψάρια και σφουγγάρια στα βαθιά νερά και στις ξέρες στην θυμωμένη θάλασσα της Χλώρακας. Ήταν μια θάλασσα βαθιά  και ανοιχτή στα βάθη του πελάγου και τους δυνατούς αέρηδες που ακατάπαυστα έπνεαν και την τρικύμιαζαν.

Όμως ο Βασίλης ο ψαράς αψηφώντας τα ρέματα και τους δυνατούς αέρηδες καθώς και τα μεγάλα κύματα, ξανοιγόταν στα βαθιά, σε τόπους μακρινούς και θάλασσες πολύ βαθιές που μέσα έπλεαν μεγάλα ψάρια και επικίνδυνα θεριά. 

Μια φορά που ξανοίχτηκε στα βαθιά, η θάλασσα έδειξε να αγριεύει και ο καιρός να σκοτεινιάζει, ενώ τα νερά άρχισαν να αναταράσσουν και να γίνονται μεγάλα κύματα.

Ο Βασίλης ο ψαράς όμως ήταν γενναίος ψαράς και άρχισε ψύχραιμα και δυνατά να λάμνει κουπί με όλες του τις δυνάμεις για να ξεφύγει από το δυνατό ρεύμα που τον έπαιρνε με ταχύτητα στα πιο βαθιά νερά. Προσπαθούσε να μην πηγαίνει κόντρα στα ρεύματα για να μην εξαντληθεί, αλλά δυστυχώς τα θεόρατα κύματα, οι δυνατοί αέρηδες και τα ανακυκλωμένα ρεύματα τον ανάγκαζαν να μάχεται ώρες πολλές και χωρίς αποτέλεσμα.

Είχε εξαντληθεί, και εκεί που πήγε να σταματήσει για να πάρει μια ανάσα, άκουσε ένα δυνατό θόρυβο, είχε σπάσει το ένα κουπί. Η βάρκα έμεινε ακυβέρνητη και απομακρυνόταν από τη στεριά. Πριν προλάβει να αντιδράσει, η απόσταση ανάμεσα σ' αυτόν και τη στεριά είχε μεγαλώσει πολύ για να μπορέσει να ριχτεί στη θάλασσα και να κολυμπήσει να βγει έξω στη στεριά.

Ο Βασίλης ο ψαράς παρασύρθηκε στη θάλασσα, και τα κρύα γκρίζα κύματα αγκάλιαζαν θυμωμένα τη μικρή βάρκα. Η στεριά χάθηκε, και βρέθηκε καταμεσής της θάλασσας σε άγνωστο μέρος χωρίς προσανατολισμό και χωρίς ελπίδα. Μέσα στη σκοτεινιά του καιρού που σκεπασμένος από μαύρα σύννεφα έριχνε ακαταπαύστη δυνατή βροχή, ένιωσε για πρώτη φορά το φόβο στα μηλίγγια του, και τη φαντασία του να τον οδηγεί σε σκέψεις εξωπραγματικές γυρεύοντας ίσως να πιαστεί από αυτές σαν τελευταια σανίδα σωτηρίας. 

Ώσπου να πέσει η νύχτα, ο Βασίλης άρχισε να πεινάει και να κρυώνει πολύ. Κανείς δεν τον είχε δει να κουνάει τα χέρια του ούτε τον είχε ακούσει να φωνάζει για βοήθεια Δεν είχε φαΐ, σεν είχε νερό. Ήξερε ότι η θάλασσα θα ηρεμούσε κάποια στιγμή, δεν ήξερε όμως πως θα έβγαινε στη στεριά καθώς δεν φαινόταν, αφού είχε χαθεί πέρα μακριά. Σκέφτηκε να κολυμπήσει, ήξερε όμως πως δεν θα άντεχε για πολύ μέσα στα παγωμένα νερά.

"Αν βουτήξω", σκέφτηκε, η γοργόνα του Αλέξανδρου θα με πιάσει από τα μαλλιά και θα με σύρει στο βασίλειό της, στα βάθη της θάλασσας".

Κάθισε λοιπόν να περιμένει κουλουριασμένος μέσα στη μικρή του βάρκα ελπίζοντας πως κάποιο πλεούμενο θα περνούσε. Αλλά, μέρες σωστές πέρασαν χωρίς ίχνος άλλης ανθρώπινης παρουσίας, με τη στεριά άφαντη πέρα μακριά σε άγνωστη μεριά, και χωρίς ο μικρός ψαράς να έχει μια πυξίδα προσανατολισμού.

Μια νύχτα όμως, καθώς κειτόταν τρέμοντας από το κρύο, νόμισε πως είδε μια νεράιδα να τον κοιτάζει μέσα από τα γκριζωπά νερά και να του λέει,

"Εγώ θα σε βοηθήσω"

Ο Βασίλης ο ψαράς αναρωτήθηκε μήπως πέθανε και ήταν σε ένα άλλο κόσμο, και πως έβλεπε όνειρο, ή πως έβλεπε ένα θαύμα να συμβαίνει.

Η βάρκα ταλαντεύτηκε καθώς η νεράιδα σκαρφάλωσε πάνω της.

"Φάε, πρέπει να διατηρήσεις τις δυνάμεις σου" είπε, και τούδωκε ένα ψάρι.

Ο Βασίλης έβαλε με λαχτάρα το ψάρι στο στόμα του, μασώντας το ωμό. Ίσως τελικά να μην ήταν πεθαμένος, -οι πεθαμένοι δεν τρώνε, σκέφτηκε.

Η νεράιδα έκατσε δίπλα του και τον αγκάλιασε, ήταν το κορμί της παγωμένο, ήταν όμως πιο ζεστό από το δικό του που είχε μες την παγωνιά τόσες μέρες. Σιγά σιγά, η θαλπωρή από το σώμα της του ζέστανε το κορμί, και έγειρε να κοιμηθεί, έπεσε σε ένα βαθύ ύπνο.

Καποια στιγμή ένιωσε να τον σκουντούν, ξύπνησε και την άκουσε να του λέει

"Ξύπνα, πλησιάζουμε σε στεριά".

Ο Βασίλης ο ψαράς στάθηκε στα πόδια του παραπατώντας, ψάχνοντας μες το σκοτάδι.

"Το ρεύμα άλλαξε όσο κοιμόσουν. Σώθηκες",

είπε η νεράιδα και συνέχισε,

"Η δουλειά μου τέλειωσε".

Η βάρκα ταρακουνήθηκε καθώς η καλή νεράιδα γλιστρούσε και έπεφτε στη θάλασσα.

"Πως σε λένε, πως θα σου το ξεπληρώσω;"

ρώτησε ο ψαράς.

"Είμαι η γοργόνα η αδερφή του Μέγα Αλέξανδρου, η καλή νεράιδα βοηθός των ανθρώπων", είπε και με τα λόγια αυτά εξαφανίστηκε κάτω από τα κύματα.

Ο Βασίλης ο ψαράς ένιωσε τη βάρκα να ακουμπά στην άμμο, να αγγίζει τη στεριά. Πήδηξε έξω και άρχισε να βαδίζει προς τα πάνω που ήταν το χωριό του η Χλώρακα...

ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΑΥΡΟΜΟΥΣΤΑΚΗ miss Swansea Inspiration

ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΑΥΡΟΜΟΥΣΤΑΚΗ

Η Ναταλία Μαυρομουστάκη 22 ετών φοιτήτρια κοινωνικής εργασίας στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, απο τη Χλώρακα της Πάφου ετοιμάζεται τον επόμενο μήνα να αναχωρίσει για την Μεγάλη Βρετανία γιά να εκπροσωπίσει την πόλη της Swansea, σε διαγωνισμό ομορφιάς. Θα έχει να αντιμετωπίσει κοπέλες από όλες τις πόλεις του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Ναταλία με πατέρα Κύπριο και μητέρα από την Ουαλία πόλη Swansea. Θα προσπαθήσει να φέρει πίσω το στέμμα στην Κύπρο. Αυτός είναι ο δεύτερος διαγωνισμός της Ναταλίας, το καλοκαίρι πήρε πρόκριση όταν κέρδισε στά καλιστεία τής Ουαλλίας. Η Ναταλία είναι άτομο που ασχολείται με πολλές εθελοντικές δουλειές, δουλεύει σε τηλεφωνική γραμμή στήριξης, μαζεύει λεφτά για το lullaby trust μια οργάνωση που στηρίζει γονείς πού έχασαν τα βρέφη τους σε αιφνίδιο θάνατο, και προσφέρει και την βοήθεια της στους φτωχούς της κοινωνίας μας.

ΝΕΚΡΙΚΑ ΕΘΙΜΑ ΕΝ ΚΥΠΡΩ

ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗ, ΜΙΑ ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Η γνωριμία με τον τόπο μας μέσα από τα έθιμα μας. Ένα ταξίδι πολιτιστικό, πνευματικό και θεολογικό για να γνωρίσουμε την Κύπρο μας.

ΝΕΚΡΙΚΑ ΕΘΙΜΑ Α΄ΜΕΡΟΣ

Ο θάνατος είναι η μεγάλη αλήθεια της ζωής. Ο άνθρωπος στάθηκε πάντα μπροστά σ’ αυτό το σημαντικό γεγονός με δέος και μόνο άνθρωποι βαθιά θρησκευόμενοι ή άνθρωποι με φιλοσοφικές τάσεις μπόρεσαν να συμφιλιωθούν με αυτή την τραγικότητα που περικλείει η ζωή.

Ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα ζωή και ψυχή. Η ψυχή εγκαταλείπει  το σώμα μονο όταν αυτό παψει να είναι ζωντανό. Η λέξη ψυχή κυριολεκτικά σημαίνει πνοή, διότι προέρχεται από το ρήμα ψύχω, που σημαίνει πνέω, δηλαδή είναι η ένδειξη της ζωής στο σώμα η οποία εκδηλώνεται μέσω της αναπνοής. Εντούτοις ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει πολύ περισσότερα, ιδίως όσον αφορά τη μετά θάνατον ζωή, τόσο που κυριάρχησε στη θρησκεία και τη φιλοσοφία.

Η λέξη θάνατος σημαίνει η παύση της λειτουργίας ενός οργανισμού. Με το θάνατο η θερμοκρασία του σώματος πέφτει στους 20 °C, η αναπνοή μαζί με τους χτύπους της καρδιάς σταματά και το πρόσωπο κιτρινίζει. Ορισμένα κύτταρα του σώματος ζουν και δυο μέρες μετά το θάνατο του.

Επειδή οι άνθρωποι αγαπούσαν τη ζωή και φοβούνταν τον θάνατο, για να παρηγορούνται πίστεψαν ότι υπάρχει η ψυχή που είναι αθάνατη, γι αυτό κηδεύουν τους πεθαμένους ανθρώπους με τιμές.

Με τη λεξη κηδεία ονομάζουμε το σύνολο των τελετών που γίνονται μετά το θάνατο. Ετυμολογικά η λέξη προέρχεται από το ρήμα «κήδομαι» που σημαίνει στη νεοελληνική φροντίζω, επιμελούμαι.

Η τελετή της κηδείας αποτελεί τρόπο έκφρασης της αγάπης των ζωντανών προς τον εκλιπόντα. Οι χριστιανοί πιστεύοντας ότι το σώμα είναι προορισμένο να αναστηθεί θάβουν τον νεκρό με όλες τις τιμές. Για αυτό το λόγο πριν από την ταφή τον λούουν, τον στολίζουν, τον ντύνουν με τη καλή στολή και τον τοποθετούν ακάλυπτο σε φέρετρο.

Σύμφωνα με τα έθιμα και το νόμο ο νεκρός θα πρέπει να παραμείνει άταφος τουλάχιστον 24 ώρες από τη διάγνωση του θανάτου. Ίσως ο λόγος να είναι για τις περιπτώσεις της νεκροφάνειας, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση να θάψουν κάποιον ζωντανό.

Υπάρχει συνήθεια να φυτεύονται λουλούδια στο τάφο ώστε να αγαλλιάσει η ψυχή του νεκρού και να εξαγνιστεί το έδαφος.

Μετά το θάνατο γίνονται μνημόσυνα για να ενθυμούνται τον νεκρό  Σε αυτά προσφέρονται κόλλυβα στους παρευρισκόμενους στην εκκλησία. Η λέξη κόλλυβα προέρχεται από την αρχαία Ελληνική λέξη «κόλλυβος» που σημαίνει σταθμικό μέτρο για τον προσδιορισμό του βάρους του χρυσού, όπως επίσης και κάθε νόμισμα μικρής αξίας, δηλαδή το πολύ λεπτό σε πάχος και αξία νόμισμα. Με τη λέξη κόλλυβα εννοείται κάθε είδος μικρού γλυκού από σιτάρι και το έθιμο των κολλύβων οφείλεται στην παλαιά συνήθεια της διανομής νομισμάτων κατά τα μνημόσυνα. Η διανομή νομισμάτων - κολλύβων συνδέονταν με την ελεημοσύνη κατά τα χρόνια του χριστιανισμού. Αυτές τις ελεημοσύνες ελάμβαναν, από τα υπάρχοντα του αναπαυομένου, οι πτωχοί, οι συγγενείς και οι φίλοι του μεταστάντος, οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι. Σήμερα το έθιμο της προσφοράς νομισμάτων στους παρευρισκομένους σε κηδεία το έχουν οι Μουσουλμάνοι.

Συνεχίζεται…

ΑΠΕΒΙΩΣΕ Η ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗ

Απεβίωσε την Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013 ύστερα από σύντομη ασθένεια η Μαρινέλλα Ταπακούδη σε ηλικία 53 ετών, σύζυγος του δημοσιογράφου και εκδότη της εφημερίδας της Χλώρακας Κυριάκου Ταπακούδη. Τους τελευταίους μήνες έδωσε τη δύσκολη μάχη με την επάρατο νόσο, αλλά τις τελευταίες μέρες η κατάσταση της επιδεινώθηκε με αποτέλεσμα να χάσει τη μάχη για ζωή και να αποβιώσει.

Η κηδεία θα γίνει την Τρίτη στις 1.30 μμ, στην εκκλησία Παναγίας Χρυσελεούσας  στη Χλώρακα.

Η οικογένεια της εκλιπούσας ανακοίνωσε την επιθυμία και παράκληση της, αντί στεφάνων κατά την κηδεία να κατατίθενται εισφορές για ενίσχυση του έργου του αντικαρκινικού συνδέσμου PASYKAF και υπέρ του ταμείου υποστήριξης των απόρων οικογενειών Χλώρακας.

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΡΤΕΜΗΣ ΣΤΗ ΜΠΟΥΑΤ ΟΡΦΕΑΣ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΡΤΕΜΗΣ: Είμαι ευτυχής που έχω φίλους αγαπημένους, ανθρώπους ποιοτικούς, που μου δίνουν δύναμη και έμπνευση για δημιουργία.

Ο Ανδρέας Αρτέμης είναι ένας καταξιωμένος μουσικοσυνθέτης και ταυτόχρονα ένα εξαίρετος τραγουδοποιός, αλλά κυρίως είναι άνθρωπος της υπέρβασης που  ίσως κάποιους τους κάνει να   θεωρούν πως ασχολείται ολίγον με χίμαιρες, καθώς έχει αφιερώσει τα μουσικά ταλέντα του στην ποιοτική και ποιητική μουσική μόνο και αποκλειστικά, χωρίς καμιά φορά στην πολύχρονη μουσική παρουσία του να αφεθεί να παρασυρθεί στους ρυθμούς του χρήματος και της εύκολης δόξας.    

Η  ενασχόληση του με την μελοποιημένη ποίηση είναι συνδεδεμένη με τη φόρμα των φωνητικών ερμηνευτικών δυνατοτήτων του που προσφέρονται λόγω ηχοχρώματος της ίδιας της φωνής του, και σε όλο το φάσμα της συνθετικής του δραστηριότητας κυριαρχεί  η ερμηνεία της ποίησης μαζί με τη μουσική της.

Το καιρό αυτό ο Ανδρέας Αρτέμης τραγουδά στην μπουάτ Ορφέας στη Χλώρακα όπου με την στεντώρια και ψιθυριστή του φωνή, μαγεύει τον εκλεχτό κόσμο που συναθροίζεται στο χώρο προσφέροντας τους ανεπανάληπτες  στιγμές, αλλά και Ελληνική μουσική κουλτούρα η οποία έχει εκλείψει τα τελευταια χρόνια από τον τόπο μας. Με μεγάλη επιτυχία κατορθώνει να δημιουργεί εσωτερική επικοινωνία μεταξύ των θαμώνων χρησιμοποιώντας μόνο φωνή και απλή μελωδία πιάνου, αποδεικνύοντας πως η καλή μουσική εύκολα μεταδίδεται απλά και απέριττα, εάν πραγματικώς είναι καλή. 

Αγγούρια της Χλώρακας, μια ιστορική αναδρομή –μελέτη 2011–

Η Χλωρακα έχει το όνομα και τη φήμη ως ιστορικός τόπος παραγωγής αγγουριών ξακουστών ανά την Κυπρο και σε άλλες χώρες, ένεκα της προημότητας και του μεγέθους των, καθώς και για ευτράπελες ιστορίες συνδεδεμένες με τα αγγούρια.

Το αγγούρι είναι είδος λαχανικού που με αυτό εάν ασχοληθεί ένας Φυσιοδίφης δεν θα μπορούσε να γράψει πάρα πολλά, διότι είναι ένα απλό ζαρζαβατικό με λίγη ιστορία. Εάν όμως κάποιος ιστορικός ασχοληθεί με τα αγγούρια της Χλώρακας, μπορεί να γράψει πολλές σελίδες. Εγώ αποφάσισα να γράψω λίγη ιστορία περί τούτου, ύστερα που μου εζητήθην με περισσήν ευγένεια ώστε να μην μπορώ να αρνηθώ, από τον φίλτατο πρόεδρο του Ακρίτα Λουκά Γιουκκά. Δεν είναι σίγουρο υπό ποίαν ιδιότητα μου εζητήθην να γράψω περί τούτου, ως θα ξέρετε όλοι, ήμουν για δεκαετίες φθαρτέμπορος, ενώ τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκα με την συγγραφή και την έκδοση της εφημερίδας της Χλώρακας. Κατά συνέπεια έχω επίγνωση του αντικειμένου, μπορώ ακόμα να περιγράψω περί αυτού, αφου ασχολούμαι με το γράψιμο.

Μια ερευνητική διατριβή, ή εργασία, ή έστω αναφορά περί του αντικειμένου τούτου, σίγουρα δεν είναι και πολύ ευχάριστη, παρ όλα αυτά, αποφάσισα να αναπτύξω το θέμα, και έτσι νάμαι, να ιστορώ  και να καταγράφω όλη την ιστορία του αγγουριού της Χλώρακας…

Στις αρχές του αιώνα οι κάτοικοι της κοινότητας ησχολούντο κυρίως με τη γεωργία. Υπήρχε εύφορο έδαφος κατάλληλο για παραγωγή του αγγουριού. Είχε γλυκύ κλίμα ως προς την καλλιέργεια του, υπήρχε μόνο ένα μειονέκτημα, το νερό ήταν λιγοστό. Έτσι οι κάτοικοι επιδίδονταν κυρίως στην καλλιέργεια σιτηρών. Στις πάνω περιοχές της κοινότητας όμως, που τα χωράφια ήταν φτανοχώραφα και καυκάλλες, οι χωριανοί με πολλή κόπο τα επιχωμάτωναν με ξένα χώματα που κουβαλούσαν με γαιδούρια από αλλού, έτσι που να γίνονται  ιδανικοί τόποι για τέτοιες καλλιέργειες, εκεί λοιπόν, φύτευαν τις αγγουριές. Έφερναν νερό από την Έμπα με αυλάκια, ένα δύσκολο εγχείρημα το οποίον όμως επιχειρούσαν, έγινε έτσι η κοινότητα από τα πολύ παλιά χρόνια τόπος μεγάλης παραγωγής αγγουριών.

Τα αγγούρια της Χλώρακας έγιναν πασίγνωστα πρώτα ανά την Κύπρο και ύστερα ανά την Ευρώπη καθώς και άλλες χώρες, την δεκαετία του 1960 όταν οι πρωτοπόροι Χλωρακιώτες γεωργοί κατασκεύασαν τα γυάλινα θερμοκήπια καταφέρνοντας έτσι να παράξουν εν μέσω χειμώνος αγγούρια. Ήταν το είδος του μεγάλου αγγουριού της αυλακιάς. Μια φορά, την εποχή εκείνη πωλήθηκε στην αστρονομική τιμή των δυόμιση λιρών η οκά και το έγραψε πρωτοσέλιδα σαν κύρια είδηση με μεγάλα κόκκινα γράμματα η Παγκύπριας εμβέλειας και μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα, «Τελευταία ωρα».

Τα αγγούρια της Χλώρακας τους παλαιότερους καιρούς ήταν μεγάλα σε μέγεθος, και στραβά.

Για τούτο τον λόγο, καθώς και δια της τσουχτερής των τιμής, αλλά κυριότερα από παλαιότερη φράση κάποιου παλιού ιερέως στα τέλη του 18ου αιώνα του Παπάσαββα, έμεινε η περιώνυμος φράση «αγγούρκα της Χλώρακας». Αυτή η φράση υποδηλώνει από τη μια, την απαξίωση από αυτόν που την δηλώνει στον άλλο που την απευθύνει, και από την άλλη, επειδή είναι τόσο ακριβά, η αξία τους ισούται με το να «κάτσει» κάποιος πάνω σε ένα στραβό και χοντρό αγγούρι της Χλώρακας.

Τα ίσια αγγούρια ήταν περισσότερο εμπορεύσιμα, έτσι για να επιτυγχάνουν τέτοια παραγωγή οι γεωργοί τσάπιζαν τις τάβλες, ώστε πάνω στο μαλακό χώμα να μεγαλώνουν και να αναπτύσσονται με τρόπο που να μην βρίσκουν αντίσταση σε σβώλους ή αλλα εμπόδια, και να καταλήγουν ίσια και ευθυγραμμισμένα.  

Με την εξέλιξη και τα πειράματα των επιστημόνων του εξωτερικού, τα στραβά αγγούρια της Χλωρακας αντικατεστάθησαν με φυτά υβρίδια τα οποία παρήγαγαν μεγάλες ποσότητες, ήταν κρεμαστά και ίσια, ονομάστηκαν δέ αγγούρια τεμάχια, διότι επωλούντο συνήθως με το ένα. Αργότερα αντικατεστάθησαν και αυτά με τα σημερινά κοντά αγγουράκια τα οποία κυκλοφορούν στις αγορές, αλλά που η γεύση τους καμία σχέση εχει με την παλιά που ήταν σπουδαιοτάτη, και η μυρωδιά τους ωραιοτάτη.

Η παραγωγή του αγγουριού στη Χλωρακα μέχρι το 2000 ήταν κύρια ασχολία σχεδόν όλων των Χλωρακιωτων. Παρήγαγαν απεριόριστες ποσότητες, τόσες που δεν τις απορροφούσε η Κυπριακή αγορά, με αποτελεσμα πολλοι έμποροι να ασχοληθούν με τις εξαγωγές, και να τα αποστέλλουν σε άλλες χώρες.

Όμως ο κυριότερος λόγος για την τόσο μεγαλη ανάπτυξη της φυτείας αυτής, ήταν όταν το 1960 μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, διορίζεται από τον Μακάριο ο εκ Χλώρακας Ανδρέας Αζίνας ως υφυπουργός Γεωργίας και Φυσικών Πόρων και λίγο αργότερα ως διοικητής του Συνεργατικού κινήματος, θέση από την οποία προωθεί τα συμφέροντα των Αγροτών σε μεγάλο βαθμό. Προωθεί κυρίως τις εξαγωγές γεωργικών προϊόντων, με αποτελεσμα ήλοι οι κάτοικοι της Χλώρακας να ενθαρρυνθούν και να κατασκευάσουν υπερσύγχρονα θερμοκήπια, έτσι που όλη η κοινότητα να καταστεί ένα μεγάλο και απέραντο θερμοκήπιο παραγωγής αγγουριού. Βοηθεί με επιχορηγήσεις και δάνεια όλους τους γεωργούς να εγκαταστήσουν στα θερμοκήπια κλιματιστικές εγκαταστάσεις, εισάγει από το εξωτερικό καλύτερες ποικιλίες, και ναυλώνει φορτηγά αεροπλάνα για την εξαγωγή φθαρτών στο εξωτερικό.

Με αυτό τον τρόπο η φήμη των αγγουριών της Χλώρακας έφτασε σε όλη την Ευρώπη.

Όταν το 1971 η φημισμένη ηθοποιός Ράκελ Γουέλς επισκέφτηκε την Κύπρο για το γύρισμα της ταινίας του  σκηνοθέτη Γ. Κοσμάτου, «Πολυαγαπημένη» στο χωριό Κάρμι, σε ερωτήσεις δημοσιογράφων ρωτήθηκε πρώτα η γνώμη της για τον Μακάριο, αυτή απάντησε ότι ήταν ένας θερμός μεσογειακός άνθρωπος και άξιος ηγέτης της πατρίδας του. Σε δεύτερη ερώτηση «τι άλλο σας άρεσε στην Κυπρο, αυτή απάντησε “ The best and more tasteful cucumbers of Chlorakas”, δηλαδή, τα εύγεστα και μυρωδάτα αγγούρια της Χλώρακας.

Σήμερα η Χλώρακα έχει το όνομα, αλλά δεν έχει τη χάρη. Δυστυχώς στη δεκαετία του 2000 – 2010, ύστερα από την απότομη αύξηση της τιμής της γης λογω του οικοδομικού οργασμού, η γη έχει πουληθεί, ή έχει κτιστεί με σπίτια και μπετόν, με αποτελεσμα να παύσει αυτή η φημισμένη και ξακουστή παραγωγή του αγγουριού της Χλώρακας… 

Κυριάκος Ταπακούδης

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και οι περισσότεροι άνθρωποι στον τόπο μας δεν κινούνται στους γνώριμους ρυθμούς της προετοιμασίας για την υποδοχή τους. Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν ψωνίσει γιατί δεν έχουν εργασία και χρήματα, υπάρχουν και οι υπόλοιποι χαμηλόμισθοι που περιμένουν τον δέκατο τρίτο μισθό, το δώρο δηλαδή των Χριστουγέννων για να στολίσουν πλουσιότερα το τραπέζι τους, ένα δέκατο τρίτο όμως, που οι περισσότεροι πιστεύουν δεν θα λάβουν ξέροντας ότι τα ταμεία είναι άδεια.

Οι γιορτές έφτασαν, αλλά άφτιαχτα κι αστόλιστα παραμένουν τα περισσότερα έλατα σε σπίτια και πλατείες. Λιγότερα από άλλα χρόνια είναι τα πολύχρωμα φώτα και λαμπιόνια που αναβοσβήνουν, και πολλοί οι δρόμοι που έμειναν σκοτεινιασμένοι χωρίς αστέρια και Αϊ Βασίληδες.

Τη φετινή χρονιά, κανείς μας στην Κυπρο δεν θα γιορτάσει όπως πριν. Λόγω ελλείψεως χρημάτων πολλοί δεν θα πάμε σε ρεβεγιόν, δεν θα φάμε μέχρι σκασμού, ούτε θα μεθύσουμε, ούτε θα ξεσαλώσουμε μέχρι πρωίας σε κάποια νυχτερινά κέντρα. Οι πιο πολλοί θα μαζευτούμε οικογενειακά, θα ακολουθήσουμε τα ήθη και έθιμα μας, θα ξαναγυρίσουμε ίσως στα χρόνια τα παλιά με τις οικογενειακές συγκεντρώσεις, το σφάξιμο του χοίρου, το ψήσιμο των δικών μας ζαλατίνων και τόσων άλλων παρασκευασμάτων, εδεσμάτων και λιχουδιών που θα μας στοιχίσουν οικονομικότερα παρά να τα αγοράσουμε όπως συνηθίσαμε να κάνουμε τα τελευταια χρόνια.

Τα Χριστούγεννα λοιπόν που κατάντησαν μια καταναλωτική γιορτή, είναι καιρός ένεκα της οικονομικής κρίσης να αλλάξουν. Η σκέψη μας αντί να είναι στραμμένη στην υλική μας ευμάρεια, πρεπει να στραφεί στον συνάνθρωπο μας και στη γέννηση του Θεανθρώπου. Να στραφούμε πίσω στα χρόνια τα παλιά που οι προγονοί μας κυρίως στην ύπαιθρο, περίμεναν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα για να φάνε κρέας επειδή ζούσαν μέσα στη φτώχεια. Δεν είχαν χρήματα να ξοδέψουν,  όμως ένιωθαν ευτυχισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο.

Οι ημέρες των Χριστουγέννων προσφέρονται για περισυλλογή και προσευχή. Να ανανήψουμε πνευματικά, να αφήσουμε τον ατομικισμό και να δούμε τον πλησίον μας. Να σκεφτούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι πεινασμένοι και άστεγοι και ότι σε πολλά παιδιά ο Αϊ Βασίλης δεν φέρει δώρα.

Με τον άκρατο υλισμό που μας προέκυψε ένεκα της οικονομικής ευμάρειας που κυριάρχησε στον τόπο μας τα προηγούμενα χρόνια, ξεχάσαμε τον μικρό Χριστό που γεννήθηκε, αυτόν που γιορτάζουμε, αυτόν που ήρθε για να φέρει στον κόσμο την αγάπη. Φέτος όμως με την οικονομική κρίση να μας ταλαιπωρεί και να μας προειδοποιεί, είναι καιρός να ξανασκεφτούμε τις προταιρεότητες μας.

Όταν λοιπόν τα ξημερώματα των Χριστουγέννων θα χτυπήσουν οι καμπάνες, ας οδηγήσουμε τα βήματά μας στην Εκκλησία, να λειτουργηθούμε και να ξεχάσουμε τα προβλήματα μας. Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή αγάπης, ελπίδας και χαράς για όλους τους ανθρώπους. Ας ξεχάσουμε τα πάθη και τα μίση, ας αφήσουμε την καρδιά να μιλήσει με χαρά. Aς αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο, έχουμε οι άνθρωποι ανάγκη αυτό το συναίσθημα.

Είναι Χριστούγεννα, είναι ημέρες αγάπης, ας κάνουμε μια νέα αρχή.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ

Μετά από άδεια του Επισκόπου Πάφου Γεωργίου, από το Δεκέμβριο του 2008 η Αρμενική παροικία της Πάφου χρησιμοποιεί το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, όπου εκεί τελούνται λειτουργίες μια φορά το μήνα από ιερέα της Λευκωσίας, εν αντιθέσει με τον ιερέα της Χλώρακας στον οποίο έχει απαγορευτεί να λειτουργεί από τον ίδιο επίσκοπο από πληροφορίες που έχουμε.
Απο το περιοδικό "Οι Αρμένιοι της Κύπρου (http://www.cyprusarmenians.com/media/files/cyprus-armenians/the_armenians_of_cyprus_el.pdf)  στη σελιδα 20, διαβάζουμε: 
• Από το 2008, χάρη στην ευγενή παραχώρηση του Μητροπολίτη Πάφου Γεώργιου, οι Αρμένιοι της Πάφου χρησιμοποιούν μερικές φορές το χρόνο το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στη Χλώρακα.

Αξίζει να σημειωθεί πως το εκκλησάκι κτίστηκε δαπάνη της ευεργέτιδος Ζήνας Κάνθερ, και μαζί με τη γη στην οποία ευρίσκεται κτισμένο καθώς και την πέριξ αυτού, δώρισε στην κοινότητα της Χλώρακας, ενώ κατά παράδοξο τρόπο, τώρα ανήκουν σε ξενοδοχειακή εταιρεία μαζί με το ξενοδοχείο του Αγίου Γεωργίου.

ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΗ ΜΠΟΥΑΤ ΟΡΦΕΑΣ

Οι φετινές μουσικές παρουσιάσεις -ήδει αρχής γενομένης- στη μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ στη Χλώρακα από τον μουσικοσυνθέτη Ανδρέα Αρτέμη και τον τραγουδιστή Γιώργο Σαξιατέ, είναι το καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς στη Πάφο.

Τη περασμένη εβδομάδα τη πρεμιέρα παρακολούθησαν μόνο λάτρεις της καλής Ελληνικής μουσικής, που σαν μουσική παράσταση εξελίχθηκε σε μια τεράστια επιτυχία αναβίωσης κυρίως των λεγομένων τραγουδιών της μπουάτ και του νέου κύματος, αφήνοντας απόλυτα ικανοποιημένους τους θαμώνες.

Ήταν μια σπουδαία παράσταση, ένα μουσικό ταξίδι με σταθμούς στα γεγονότα που σημάδεψαν τη σύγχρονη ελληνική μουσική ιστορία. Ένα καλλιτεχνικό γεγονός που το κοινό αγκάλιασε με θέρμη, μια μουσική παράσταση που θα επαναλαμβάνεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο και κάθε γιορτή, στη μπουάτ Ορφεας.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΒΡΑΔΙΕΣ ΕΝΤΕΧΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΣΤΗΝ ΜΠΟΥΑΤ ΟΡΦΕΑΣ

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο η μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ φιλοξενεί τον μουσικοσυνθέτη λογοτέχνη Ανδρέα Αρτέμη και τον τραγουδιστή δημοσιογράφο Γιώργο Σαξιατέ, για βραδιές μουσικής κοινωνίας με τραγούδια γνωστών Ελλήνων συνθετών που σημάδεψαν την Ελληνική μουσική, καθώς και συνθέσεις του ίδιου του συνθέτη.

Η μουσική και τα τραγούδια των "μπουάτ" που σε εποχές δύσκολες και μεταβατικές έφερνε τους ανθρώπους πιο κοντά, απάλυνε τη μοναξιά τους, διέγειρε τη φαντασία τους και μαλάκωνε τη σκληρότητα της καθημερινότητάς... με αντιστάσεις, τώρα, ταξιδεύοντάς μας η μουσική αυτή σε δρόμους και τόπους που αγνοούσαμε, μας φέρνει σε επαφή με όλες τις μορφές της τέχνης της Μουσικής, του Θεάτρου, της Λογοτεχνίας και του Κινηματογράφου, αποτελώντας μια κυψέλη μόρφωσης και κοινωνικής αγωγής.

Ελάτε να τραγουδήσουμε στην κατάλληλη ατμόσφαιρα, να ενεργοποιήσουμε τη φαντασία και τα συναισθήματα...

Εκ της διευθύνσεως

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΠΟΥΑΤ ΟΡΦΕΑΣ

Ο μουσικοσυνθέτης Ανδρέας Αρτέμης και ο τραγουδιστής Γιώργος Σαξατε (καλλιτεχνικός διευθυντής του μουσικού σχήματος ΑΕΝΑΟΝ), από τις 15 Νοεμβρίου και μόνο κάθε Παρασκευή και Σάββατο, θα εμφανίζονται στον ΟΡΦΕΑ στη Χλώρακα, την ιστορική μπουάτ που την δεκαετία του ’90 παρουσίαζε αποσπάσματα από την έντεχνη ελληνική μουσική. Σ’ αυτόν το χώρο και πάλι ο μουσικοσυνθέτης Ανδρέας Αρτέμης θα παρουσιάσει έντεχνη μουσική και τραγούδια αλλά και δική του μουσική που έχει συνθέσει στη διαχρονική του μουσική πορεία. Όπως ο ίδιος μαρτυρεί, στον ίδιο χώρο βίωσε μέρες μοναδικές παρουσιάζοντας τη μουσική του στο κοινό τότε της Πάφου. Τώρα 20 χρόνια μετά, αποφάσισε στον ίδιο ιστορικό χώρο να επανέλθει θέλοντας να συμβάλει σε μια νέα ουσιαστική μουσική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Πιστεύει πως οι παλιές εποχές πρεπει να ανακυκλώνονται με τις τωρινές με ταλαντούχους νέους ανθρώπους... Ο Ανδρέας Αρτέμης θα παρουσιάσει και δικές του συνθέσεις αλλά και τραγούδια γνωστών Ελλήνων συνθετών που σημάδεψαν την Ελληνική μουσική με συνοδοιπόρο αυτή τη φορά το σπουδαίο ερμηνευτή Γιώργο Σαξατέ.  

Χρέωση μουσικής €7

ΕΚ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΩΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

Ο ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΜΙΧΑΗΛ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ

Εκυκλοφορησε DVD με το γενικό τίτλο «Λευτεριά για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί» και το οποίον αναφέρεται σε  άγνωστες πτυχές του αγώνα της ΕΟΚΑ. Συμπεριλαμβάνει αναφορές από το ημερολόγιο του πρώην εκπαιδευτικού και αγωνιστή της ΕΟΚΑ Ζαχαρία Μιχαήλ, ο οποίος είναι και ο παραγωγός του έργου. Μέσα από την παραστατική του αφήγηση, ο θεατής με αγωνία θα παρακολουθήσει συμβάντα γνωστά και άγνωστα στα οποία συμμετείχαν νέα αμούστακα παιδιά μαθητές του γυμνασίου, που συμμετέχοντας στον επικό απελευθερωτικό αγώνα ανδρώθηκαν από ενωρίς ως ενταγμένοι στις τάξεις της ΕΟΚΑ προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες.

Με γλαφυρότητα ο παραγωγός και πρωταγωνιστής του έργου Ζαχαρίας Μιχαηλ, αναφέρεται σε γεγονότα και ονόματα συντρόφων του, σε μια του προσπάθεια τώρα στην μεγάλη ηλικία που βρίσκεται, να αφήσει την δική του μικρή μαρτυρία για τον μεγάλο αγώνα.

Είναι ένα αξιόλογο έργο μικρής διάρκειας με στοιχεία άγνωστα στους νεότερους, που αξίζει ο καθένας να το παρακολουθήσει. Μέσα από αυτό πολλοί θα γνωρίσουν πράξεις και ενέργειες δικών τους προγόνων αγωνιστών κατά των Άγγλων στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα.

Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΤΗΣ ΒΡΕΞΗΣ - διήγημα (3/11/ 2013)

 Μιά φορά στη Χλώρακα ήταν ένας ποταμός, ο ποταμός της Βρέξης έτσι τον έλεγαν, που έτρεχε ήρεμα μέσα σε ένα ξέβαθο φαράγγι. Τα νερά του τα καλοκαίρια έρεαν ήρεμα και ήταν καθαρά, ενώ τους χειμώνες ήταν αγριεμένα και έτρεχαν θολά. Μέσα στο ποτάμι, γύρω ή κοντά, ζούσε ένας τεράστιος πολύμορφος και πολύχρωμος ζωικός και φυτικός κόσμος. Λάχταροι, βάτραχοι, έντομα, ερπετά και πουλιά αποτελούσαν σημαντική πανίδα στην άγρια χλωρίδα που απλωνόταν γύρω στις όχθες και τις πλαγιές.

Ήταν μια άγρια περιοχή με συνθήκες ιδανικές για να ζήσουν και να φωλιάσουν, να τραφούν και να μεγαλώσουν, να ζευγαρώσουν και να αναπαραχθούν χιλιάδες έντομα, σαύρες, νυφίτσες και αμφίβια, ενώ τον τόπο χρησιμοποιούσαν ακόμα ως σταθμό για να ξεκουραστούν και να βρούν τροφή πολλά μεταναστευτικά πουλιά όπως ερωδιοί, πελαργοί, πάπιες και χήνες.

Μέσα στις πυκνόφυτες όχθες του ποταμού της Βρέξης και στις θαμνώδεις βραχώδεις γύρω περιοχές που ακουμπούσαν στην άκρη της θάλασσας, κατοικούσαν τη φθινοπωρινή και χειμωνιάτικη εποχή οι αλκυόνες, τα μικρά εντυπωσιακά πτηνά με την κοντή ουρά και πόδια, το μεγάλο χοντρό κεφάλι και το δυσανάλογα μακρύ δυνατό ίσιο ράμφος, και σε αντίθεση με όλη την ασχήμια, το πανέμορφο πτέρωμα τους για το οποίο  ο λαϊκός μύθος αναφέρει πως το αρχικό χρώμα ήταν γκρίζο, και πως η αλκυόνη φτερούγισε πολύ ψηλά τόσο, που η ράχη της πήρε το χρώμα του ουρανού και το στήθος και η κοιλιά της κάηκαν από τον ήλιο αποκτώντας γαλαζοπράσινες φτερούγες και κορώνα, λαμπερές γαλάζιες ανταύγειες στη πλάτη και στην κοντή ουρά, κάτασπρο χρώμα στο λαιμό και πορτοκαλιά πλευρά του κεφαλιού, του στήθους και της κοιλιάς.

Εκεί λοιπόν στην άκρια της θάλασσας ξεχειμώνιαζαν και γεννούσαν τα αυγά τους τον Ιανουάριο οι αλκυόνες, και γι αυτό το λόγο λέει ο μύθος, πως ο Δίας επέτρεψε στον ήλιο να λάμπει δυνατά και να τις ζεσταίνει μέχρι να επωαστούν τα αυγά τους, γι αυτό ονομάζουν οι άνθρωποι τις ζεστές αυτές μέρες του Γενάρη, αλκυονίδες μέρες.

Ο ποταμός ήταν ρηχός και γύρω του η περιοχή καλυμμένη από πυκνή βλάστηση γεμάτη υδρόβια φυτά και οργανισμούς. Το νερό γλυκό ως την τελειωση του, εκεί αλμύριζε καθώς η θάλασσα έσμιγε μαζί του σχηματίζοντας μια λίμνη πάνω στην άμμο. Σε κάποια σημεία ήταν πολύ αβαθής και οι άνθρωποι τον περνούσαν εύκολα κάποτε πηδώντας, κάποτε ρίχνοντας μέσα μεγάλες πέτρες φτιάχνοντας μονοπάτια έτσι που να μην βρέχονται από τα ήρεμα και αργά νερά του. Τα ζώα τον περνούσαν στα μέρη που ήταν λιγότερο βαθιά, και μέσα σε αυτόν έσκυβαν και ποτίζονταν άμα διψούσαν.

Ο πόταμος ξεκινούσε από τα ψηλά βουνά και κατέληγε στη θάλασσα, πριν από αυτήν ήταν στενός και δύσβατος με καλαμιώνες βάτα και άλλα δένδρα που βλάσταιναν στα πλευρά του, αλλά εκεί λίγο πριν ενωθεί με τα αλμυρά νερά πλάταινε και άνοιγε, σχημάτιζε ήρεμη και αβαθή τη λίμνη πάνω στην άμμο του γιαλού. Εκεί σ αυτή τη μεγάλη βούρνα που έσμιγε η θάλασσα με το γλυκό νερό, τα καλοκαίρια ο αέρας γέμιζε φωνές μικρών παιδιών που χαρούμενα βουτούσαν και ξέπλεναν την ξανθή άμμο που λέρωνε τα μικρά κορμιά τους, και έπαιρνε τη χαρούμενη βοή τους και τη σκόρπιζε σε όλη την χρυσαφένια παραλία ως πέρα μακριά στις άκριες του ποταμού που έσμιγαν με τα άγονα χωράφια τα πέτρινα, τις άγονες καυκάλλες που δεν μπορούσαν να οργωθούν ούτε να καλλιεργηθούν.

Ανάμεσα στην άγονη όμως γη, εκεί που σχεδόν τελείωνε ο ποταμός λίγο πριν τη θάλασσα, είχε ένα μικρό κομμάτι γης από χώμα, παρατημενο απ τους ανθρώπους σκληρό και μοναχικό, ένα κομμάτι μικρό τόσο δα, μια στάλα. Ήταν ψηλότερα από τον ποταμό και πλάι του δεν μπορούσε τίποτα να βλαστήσει καθώς το νερό έτρεχε τόσο κοντά, αλλά κάτω στη βαθιά κοίτη, φεύγοντας κελαρυστό και περιγελώντας με τον φλοίσβο του.

Εκεί στο μικρό χωραφάκι έναν καιρό, ένα φτωχό ορφανό κοπέλι από το πάνω χωριό της Χλώρακας σκέφτηκε να μετοικήσει, εκεί να κατοικήσει, και να καλλιεργήσει την άγονη γη, να τη ρεντέψει και από αυτήν να ζήσει καθώς για να τον βοηθήσουν συγγενείς δεν είχε, αλλά ούτε στον ήλιο μοίρα. Με τα δυο του χέρια και σκληρή δουλειά την ξεχέρσωσε, την ίσιωσε και την καλλιέργησε. Τη ρέντεψε και με κάδους κουβαλούσε νερό και τη πότιζε.

Μέσα εκεί σ’ αυτή τη γη στην άκρια της, υπήρχε ένα κούφωμα στο βράχο που το μετέτρεψε προσωρινό καταφύγιο για τις κρύες νύχτες. Έφτιαξε τοίχο από πέτρες και λάσπη, σιγά με τον καιρό δημιούργησε ένα μικρό καμαράκι και μέσα διέμενε.

Ήταν δύσκολη η ζωή που ζούσε και πολύ κοπιαστική, αλλά την διάβαινε και δεν παραπονιόταν, γιατι πάντα μετά τη σχόλη λουζόταν στη λίμνη  και μέσα στα ρηχά νερά της ξάπλωνε και ξαπόσταινε. Και όταν ο ήλιος έγερνε πίσω από τη θάλασσα, ανέβαινε λίγο ψηλότερα στην όχθη του ποταμού, και καθισμένος σ ένα μεγάλο βράχο με στοχασμό περίσσιο συνομιλούσε με τον γέρο ποταμό. Άφηνε πίσω τον σκληρό μόχθο της ημέρας και όλες τις έγνοιες, και με ρομαντική διάθεση ονειρευόταν καλύτερες μέρες που έλπιζε να έρθουν.

Και περνούσε ο καιρός, το παλικάρι αγάπησε μια κοπέλα που κατοικούσε πάνω στο χωριό  Την είδε μια μέρα που πήγε να ψωνίσει και μόλις την αντίκρισε στο δρόμο που περνούσε, κεραυνοβόλος ο έρωτας φώλιασε μέσα στην καρδιά του. Την αγάπησε πολύ και την σκεφτόταν συνέχεια. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ούτε με όρεξη να δουλέψει. Ότι και να έκανε ήταν στη σκέψη του η γλυκεία μορφή της και έκανε τα σωθικά του να πονούν από παράφορο ερωτά. Καθημερινά ανέβαινε στο χωριό για να ψωνίσει, και όσο περισσότερο την αντίκριζε, πιότερο την αγαπούσε.

Μια φορά μη έχοντας τίποτα να χάσει, είπε τον πόνο του στον μπακάλη και του ζήτησε βοήθεια να την γυρέψει από τον πατέρα της.

Και ο μπακάλης του έκαμε τη χάρη, πήγε ο ίδιος στον πατερά της και του μίλησε πόσο καλό παιδί και δουλευτής ήταν. Πως μπορεί να ήταν φτωχός και να μην είχε πλούτη, αλλά ήταν πλούσιος στη ψυχή και είχε μια καλή καρδιά.

Αλλά ο πατέρας της περιπαικτικά του απάντησε πως η καλοσύνη μοναχά δεν φτάνει, και για να μην φανεί άκαρπος, του παράγγειλε άμα προκόψει, ύστερα να του τη γυρέψει.

Ο νταλκάς που είχε ο νέος για την κοπέλα ήταν πολύ μεγάλος, γι αυτό έλαβε πολύ σοβαρά υπ όψιν τα λόγια του πατέρα της. Καθόταν στην άκρια του ποταμού πάνω στο ψηλό βράχο και παρακολουθώντας τον ήλιο που έγερνε να δύσει, με παρέα τον ποταμό σκεφτόταν τι να έκαμνε για να προκόψει. Ένιωθε μέσα του βαθιά μειλίχια του μια προσταγή πως οπωσδήποτε έπρεπε να παντρευτεί την καλή του, ήταν σίγουρος πως χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσε να ζήσει. Έπρεπε να προκόψει, πήρε μια απόφαση αμετάκλητη πως θα έβρισκε έναν τρόπο.

Με σκέψεις βασανιστικές που του τριβέλιζαν το μυαλό, απασχολούσε καθημερινά το νου του προσπαθώντας να βρει τη λύση που θα του έφερνε την προκοπή κατά τα πρότυπα του φιλοχρήματου πατέρα της κόρης, ώστε να του την παραδώσει ως νύφη.

Ώσπου μια μέρα τούρθε μια καλή ιδέα, και είπε να την συζητήσει φωναχτά με τον φίλο του τον ποταμό,

-αν είχα ένα μύλο και άλεθα τα σιτάρια και τα κριθάρια του κόσμου, γρήγορα θα γινόμουν πλούσιος.

Του άρεσε πολύ η ιδέα, και την σκεφτόταν με τις ώρες θέλοντας να τη βάλει σε εφαρμογή.

Ήξερε όμως ότι αυτό ήταν πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο, γιατί το νερό που έτρεχε στον ποταμό ήταν στον πάτο του φαραγγιού, ήταν πιο χαμηλό από τη γη που ήταν δική του, ώστε δεν θα μπορούσε να γυρίζει το μύλο.

Όμως μέσα στην πολλή του σκέψη, του φάνηκε πως άκουσε τον ποταμό να του απαντά,

-εσύ κτίσε το Μύλο, και εγώ θα τον γυρίσω…

Ήταν σίγουρος πως τοθελε η μοίρα να χτίσει τον νερόμυλο, έτσι ήταν γραφτό να γίνει. Τι κι αν το νερό ήταν χαμηλό; Πίστευε πως αφού ο ποταμός του είχε μιλήσει, σίγουρα θα τον βοηθούσε. Αλλά και να μην είχε τη βοήθεια του, ο ίδιος με τα δυο του χέρια όσο δύσκολο και αν ήταν, όσο χρόνος και αν χρειαζονταν, θα έσκαφτε αυλάκι από ψηλότερα και θα οδηγούσε το νερό στο μύλο.

Ο νερόμυλος ήταν η πρώτη μηχανή που κατασκεύασαν οι άνθρωποι με τη χρήση φυσικής ενέργειας. Με τη δύναμη που δημιουργεί η ροή του νερού γυρίζοντας τον τροχό, οι κινητήριες δυνάμεις εκ του αποτελέσματος αυτού, αποχτούσαν έργο που άλλως δια χειρός, θα χρειάζονταν ατελείωτες ώρες.

Γνωρίζοντας το καλό παλικάρι πως στην κοντινή περιοχή δεν υπήρχε άλλος μύλος, ήταν σίγουρος πως αν τον έχτιζε και κατάφερνε να τον γυρίσει, θα γινόταν πλούσιος. Γι αυτό ξεκίνησε να τον κτίζει με μια ελπίδα στην καρδιά πως θα τα κατάφερνε. Οι άλλοι χωριανοί που τον έβλεπαν γελούσαν και τον περιέπαιζαν αφού ήξεραν πως για να οδηγήσει το νερό στο μύλο από ψηλότερα χρειαζόταν πολλούς εργάτες και μηχανήματα, πράγματα ακατόρθωτα για τον φτωχό νέο.

Αυτός όμως χωρίς να τους λαμβάνει υπ όψη συνέχισε να κτίζει, πέρασε κάμποσος καιρός, τέλειωσε, ήταν ένας ωραίος στρογγυλός μύλος. Ύστερα επισκέφτηκε τον τοκογλύφο του χωριού, δανείστηκε χρήματα και αγόρασε τους μηχανισμούς για να γυρίζει και να αλέθει ο Μύλος.

Αυτό που παρέμενε ήταν ο ποταμός να γυρίσει τον Μύλο όπως του είχε υποσχεθεί. Δεν ανησυχούσε, ήξερε ότι θα κρατούσε την υπόσχεση του…αλλά κι αυτό αν δεν συνεβαινε, ήταν αποφασισμένος αυτός από μόνος του να γυρίσει το μύλο σκάβοντας ένα μακρύ αυλάκι ως πέρα, ως εκεί που χρειαζόταν.

Όμως αυτό δεν χρειάστηκε, μια μέρα του χειμώνα ο ποταμός πάνω στα ψηλά βουνά στην αρχή ανακατεύτηκε, ύστερα άρχισε να αναστενάζει, αλλά γρήγορα ανακάλυψε τη χαρά να πηδάει πάνω από τους βράχους, και μ' ένα μουγκρητό άρχισε να ισοπεδώνει δέντρα καλάμια και βάτα, και να ανοίγει δρόμους, πηδώντας πάνω από εμπόδια και ορμώντας ενάντια στους βράχους. Το νερό του που κατέβαινε στη θάλασσα έγινε θολό, ανέβηκε ψηλά σχεδόν ίσα με τις όχτες. Έτρεξε το νερό από τα ψηλά βουνά και ψήλωσε η στάθμη μέσα στις όχτες του ποταμού, σχεδόν ίσα να ξεχειλίσουν.

Πάει το παλικάρι, ανοίγει ένα αυλάκι και οδήγησε το νερό στη φτερωτή του Μύλου, που άρχισε να γυρίζει. Ο κόσμος χαρούμενος έτρεξε κοντά του, ήθελαν όλοι να αλέσουν το σιτάρι…

Και βλέποντας όλα αυτά και πολλά ακόμα που δεν σας διηγούμαι, το παλικάρι έγινε άρχοντας του χωριού και όλου του τόπου, ύστερα στάθηκε στην άκρη του ποταμού εκεί που έστεκε πάντα, και δυό δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του. Είχε τον ποταμό για φίλο του, ήταν πλούσιος και θα παντρευόταν την καλή του, ήταν απόλυτα ευχαριστημένος.

Τα χρόνια πέρασαν εκατόν και βάλε, τα απομεινάρια του παλιού μύλου ευρίσκονται ακόμα εκεί στην παραλία της Βρέξης, είναι χαλάσματα που απέμειναν και υπάρχουν. Έχουν γλιτώσει από την ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση της γης από τους ανθρώπους… μέχρι στιγμής…

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΑΜΟΧΩΣΤΙΑΝΟΥ ΑΝΔΡΕΑ Γ. ΘΩΜΑ

Επιτυχία σημείωσε η μουσικοποιητική βραδιά που διοργάνωσαν από κοινού στη Πάφο η Εταιρεία Λογοτεχνών Πάφου, η Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου και ο Παγκύπριος Πολιτιστικός Σύλλογος με την ευγενική στήριξη της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Πάφου... “Ο Ανδρέας Θωμάς είναι ο ποιητής της Κυπριακής Θάλασσας. Ίσως ο στίχος του Σεφέρη :” Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα” εκφράζει απόλυτα το διαχρονικό μήνυμα της καρτερικότητας του λαού μας. Ο ποιητής Ανδρέας Θωμάς με τη στροφή από το ποίημα του “Ετούτος ο τόπος” …”να ρίξει ο ήλιος φωνή δυνατή να φυσήξει στα πανιά της υπομονής μας…” λέει ακριβώς το ίδιο…. Αν η Ποίηση είναι η περιοχή ανατίναξης της έναρθρης έκφρασης, τότε η Ποίηση είναι κίνηση για την ελευθερία και για το δικαίωμα της αναδιάταξης των πραγμάτων. Αναπλαστουργεί τον εμπράγματο κόσμο. Η ποίηση είναι λόγος μαινόμενος…Ο από καιρό θαμμένος πρόγονος εξιστορεί τις ιστορίες του παρόντος με αποστάγματα ψυχής ..για την κατεχόμενη Γη. Το θέλει ο ποιητής: Να διασώσουμε τον εαυτό μας, μέσα από τον κυκεώνα των προσωπείων που μας επιβάλλονται, να τον κοιτάξουμε κατάματα και να ταξιδέψουμε ελεύθεροι από τις γελοίες επιταγές του κατεστημένου, ορατού κόσμου…”

Ο Ανδρέας Γ. Θωμά γεννήθηκε στην Αμμόχωστο το 1942 και πέθανε στη Λευκωσία το 2002. Ήταν πτυχιούχος Ελληνικής Φιλολογίας (Πανεπιστήμιο Αθηνών) με ειδίκευση στα Παιδαγωγικά (Πανεπιστήμιο του Λονδίνου) και την Εκπαιδευτική Τεκμηρίωση και πληροφόρηση (Γερμανία).Εργάστηκε σε διάφορες βαθμίδες της εκπαίδευσης, δίδαξε στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και υπηρέτησε ως διευθυντής της Βιβλιοθήκης του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου και της Δημόσιας Βιβλιοθήκης. 
Όταν πέθανε ήταν διευθυντής σχολείου μέσης εκπαίδευσης. Εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές: 
1.¨Μικρή Θαλασσινή Πολιτεία ¨(1972) Απόσπασμα του βιβλίου με τον τίτλο ¨Σκάμαντρος ¨βραβεύτηκε από τη Φιλοσοφική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών το 1964.
2.¨Μικρή Θαλασσινή Πολιτεία Β΄ (1976) Απέσπασε έπαινο από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού.
3.¨Μυθικό Καλοκαίρι ¨(1987) Βραβεύτηκε από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών με το βραβείο ¨Θανάσης Διαμαντόπουλος¨.
Μετά τον θάνατο του η οικογένεια του επιμελήθηκε την έκδοση σχετικού τόμου με όλα τα ποιήματα καθώς και ανέκδοτα του έργα όπως η ενότητα: ¨Για την δικαιοσύνη στην Παραλία μου¨.Ο Ανδρέας Θωμά έγραψε επίσης σειρά εκπαιδευτικών βιβλίων, κριτική τέχνης και λαογραφία κι υπηρέτησε τον Προσκοπισμό μέχρι το τέλος της ζωής του.
Η εκδήλωση περιλάμβανε μουσικοποιητική παρουσίαση του έργου του Ανδρέα Γ.Θωμά από τον μουσικοσυνθέτη- Λογοτέχνη κ. Ανδρέα Α.Αρτέμη με αποσπάσματα από το δισκογραφημένο έργο του (έκδοση 2004) “Μυθικό Καλοκαίρι από μια μικρή θαλασσινή πολιτεία”, με τη συμμετοχή σολιστών και χορωδών από το φωνητικό Σύνολο “Ηχώ” υπό την διεύθυνση του συνθέτη.Ερμήνευσαν: Κώστας Παναγιώτου, Έλενα Αγρότου, Βίκυ Χριστοδούλου, Μάρω Φιλίππου, Γιώργος Σαξατέ, Φρόσω Σιαηλή, Χριστίνα Ιβάνοβα, Χρίστια Κυριάκου,Νόρα Οικονόμου, Μαρίνα Μαυρονικόλα, Νατάσα Κυριάκου, Θεόδωρος Παπαλουκά,Μαρία Κυριάκου, Ευτύχιος Θεοδώρου.
Οι ηθοποιοί : Φιλονίλα Χριστοφόρου και Αντωνία Φιλίππου απήγγειλαν έργα του τιμώμενου.Η εκδήλωση σημείωσε μεγάλη επιτυχία με συμμετοχή πολλών θεατών κι ακροατών.