Η Ζήνα Κάνθερ γεννήθηκε στην Ταλα της Πάφου. Γυναίκα δυναμική, κυριευμένη από πόθο για ελευθερία, πάλεψε ενάντια σε
κάθε σύμβαση. Πίστευε ότι ο θάνατος καταδικάζει την επίγεια ύπαρξη, γι’ αυτό
και έζησε με μεγάλη ένταση. Ο τρόπος ζωης της για την εποχή και τα δεδομένα της
Κύπρου κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, την κατατάσσει σύμβολο
του φεμινισμοΎ που αγωνίστηκε ως χειραφετημένη γυναίκα για να αποχτήσει το δικαίωμα
μιας καλύτερης ζωης. Αλλά και η στενή συνεργασία της με τον αρχηγό της οργάνωσης
Διγενή, φανέρωσε τον δυναμισμό που την διακατείχε.
Το όνειρο της από μικρή να καταξιωθεί στην Κυπριακή κοινωνία
ως άνθρωπος της προσφοράς, το πέτυχε ανά το πανελλήνιο ως μεγάλη ευεργέτης. Κατάφερε
να αναρρηχιθεί τα σκαλοπάτια της επιτυχίας και να γίνει μια από τις πλουσιότερες
γυναίκες. Της αποδόθηκε ο τίτλος της πριγκίπισσας και εν ζωή τιμήθηκε δεόντως
για τη μεγάλη προσφορά της. Θυσίασε απίστευτα ποσά χρημάτων για φιλανθρωπικούς σκοπούς
και για έργα κοινής ωφέλειες, που άλλος ανά τους αιώνες σε τόσο μεγάλο βαθμό, δεν έκαμε.
Στη κοινότητα της Χλώρακας που για ιδιαίτερους λόγους έτρεφε μεγάλη
αγάπη, έδωσε τα περισσότερα. Μετέτρεψε σε δρόμους τα άλλοτε μονοπάτια, διάνοιξε
καινούργιο οδικό δίχτυο και μετέτρεψε το μικρό ασήμαντο χωριό σε μοντέρνα κοινότητα.
Έκτισε την πανέμορφη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου έργο τέχνης που κοσμεί το παραλιακό
μέτωπο στην άκρη της θάλασσας, και βοήθησε στην ανοικοδόμηση του καθεδρικού ναού
που χάλασε στο σεισμό το ’53. Αγόρασε μεγάλες εκτάσεις γης που τις δώρισε στην κοινότητα,
έδωσε υποτροφίες σε άπορους μαθητές, και βοήθησε φτωχές οικογένειες.
Προσέφερε στη κοινότητα της Χλώρακας έργο αξιοζήλευτο, έδωσε τόσα
πολλά, αλλά δεν ζήτησε ούτε πήρε απολύτως τίποτα. Απεβίωσε πριν λίγο καιρό και θάφτηκε
στη Λευκωσία. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έλαβαν τη βοήθεια της απουσίαζαν. Ξέχασαν
να της αποδώσουν μια μικρή τιμή έστω με την παρουσία τους στην κηδεία της. Αυτό
όμως που ψέγω, είναι η σχεδόν παντελής απουσία κατοίκων της Χλώρακας, η οποία
κοινότης ευεργετήθηκε εις περισσότερον βαθμόν. Ίσως στη Χλωρακα οι άνθρωποι
είναι αδιάφοροι, ίσως την ξέχασαν, ίσως ακόμα να μην το σκέφτηκαν.
Όμως παρ’ όλα αυτά λέω εγώ, έχουν υποχρέωση και καθήκον έστω
και αργά, να της αποδώσουν τις δέουσες τιμές. Να την τιμήσουν για το μεγάλο
έργο της, να γράψουν το όνομα της με χρυσά γράμματα στη κεντρική πλατεία, και
να της στήσουν άγαλμα ή ανδριάντα. Πήρε η κοινότητα πολλά, ας επιστρέψει
ψίχουλα. Εξ άλλου οι ανδριάντες και τα μνημεία γέμισαν τις πλατείες της κοινότητας.
Ακόμα ένα μνημείο για τη Ζήνα Κάνθερ, θα άρμοζε να στηθεί σε περίοπτο θέση για
να ενθυμούνται οι επόμενες γενιές πόσα πολλά προσέφερε στη κοινότητα της
Χλώρακας η μεγάλη ευεργέτης Ζήνα Κάνθερ.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
