ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ, Ο ΤΟΥΡΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Τουρκόπουλλος με όπλο ένα ραβδί που στο κάτω μέρος είχε μια σιδερένια λόγχη, είχε ως έργο την επίβλεψη των αγρών και των μαντρών των γεωργών και των κτηνοτρόφων. Με αυξημένα καθήκοντα για τη διαφύλαξη της ησυχίας και της τάξης, τη δίωξη και πρόληψη του εγκλήματος και την επιβολή προστίμων στους παρανομούντες, ήταν το δεξί χέρι του μουχτάρη, αλλά πρωτίστως ήταν υπόλογος στον περιφερειακό Αστυνόμο. Ντυνόταν στο χακί για να ξεχωρίζει πως κατείχε εξουσία, και στο χέρι είχε περασμένο ένα μπρούτζινο περιβραχιόνιο, που ο κάθε διορισμένος Τουρκόπουλλος φορούσε με μεγάλη τιμή και το οποίον αν και βαρύ ποτέ δεν αποχωριζόταν, παρά μόνο επεδείκνυε με καμάρι.

Για την καλύτερη επόπτευση και αστυνόμευση, ο Τουρκόπουλο είχε στα καθήκοντα του υποχρέωση να κρατεί σημειώσεις για όλες του τις ενέργειες από πρωί ως βράδυ, όλες τις ώρες δηλαδή κατά τις οποίες ήταν εν υπηρεσία. Σημείωνε ποιον συναντούσε στους αγρούς ή στα καφενεία και τι ομολογούσαν μεταξύ τους, ποιον σπουδαίο ή ανώτερο αξιωματούχο συνόδευε ως εκ των καθηκόντων του, ποιος παρανόμησε, ποιον προστίμαρε, πόσο πρόστιμο επέβαλε, κλπ.

Ο Κλέαθθος Κωσταντίνου ή το παλληκάρι, ο Τουρκόπουλος

Γεννήθηκε το 1906 και απεβίωσε σε βάθος γήρατος το 2002. Ενυμφέφθη την Αντιγόνη κόρη του ιερέως της κοινότητας Παπαχαρήδημου και απέκτησε μαζί της πολυμελή οικογένεια. Διορίστηκε Τουρκόπουλος το 1948, και υπηρέτησε από τη θέση αυτή έως το 1955 οπότε έδωσε την παραίτηση του εις ένδειξη διαμαρτυρίας προς την Αποικιοκρατική Αγγλική κυβέρνηση, και εις ένδειξη συμπαραστάσεως υπέρ του αγώνα της ΕΟΚΑ.

Το 1960 με την ανακήρυξη της δημοκρατίας ξαναδιορίστηκε Τουρκόπουλος από την Ελληνοκυπριακη πλέον κυβέρνηση, και υπηρέτησε μέχρι το 1968 οπότε και συνταξιοδοτήθηκε

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ,Ο ΧΕΙΡΟΠΡΑΚΤΗΣ

ΑΓΗΣΗΛΑΟΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΞΑΚΟΥΣΤΟΣ ΧΕΙΡΟΠΡΑΚΤΗΣ

Η χειροπρακτική είναι κορυφαία θεραπευτική επιστήμη στον κόσμο μαζί με την ιατρική, την οδο­ντιατρική και την ομοιοπαθητική. Η Χειροπρακτική ασχολείται με τη διάγνωση, τη θεραπεία και την πρόληψη των μηχανικών ανωμαλιών του σκελετικού συστήματος και τις επιπτώσεις αυτών.

Η θεραπεία γίνεται κυρίως με ειδικούς επιδέξι­ους χειρισμούς, με τα χέρια, πάνω στη σπονδυλική στήλη και τις άλλες αρθρώσεις, αποφεύγο­ντας τη χρήση φάρμακων και χειρουργικών επεμβάσεων.

Ο χειροπράκτης Αγησίλαος Χ' Γιάννη, έζησε και έδρασε στο χωριό Χλώρακα.

Πολλούς θεράπευσε από ορθο­πεδικές παθήσεις μόνο με ένα άγγιγμα από το χέρι του.

Υπήρξε ένας από τους πιο φημισμένους χειροπράκτες ορθοπεδικούς των παλαιών χρόνων.

Ο πατέρας του, Γιάννης Χ'Γιάννης, ξενιτεύτηκε από μικρός στη Μ. Ασία, για να εργαστεί. Στον ελεύθερο χρόνο του μάθαινε την τέχνη του χειροπράκτη ορθοπεδικού. Όταν επέστρεψε στη Κύπρο στην Τάλα της Πάφου, ασχολήθηκε με τη γεωργία, ενώ παράλληλα ασκούσε και την τέχνη την οποία έμαθε στη Μ. Ασία. Λίγοι ήταν εκείνοι που γνώριζαν αυτή την τέχνη εκείνη την εποχή. Δεν ήθελε τα παιδιά του να ασχοληθούν με τη χειροπρακτική. Παρ όλα αυτά, ο Αγησίλαος παρακολουθώντας τον έμαθε αρκετά, και καθώς είχε το χάρισμα, γρήγορα εξελίχτηκε σε σπουδαίο θεραπευτή.

Ο Αγησίλαος ήρθε στη Χλώρακα γύρω στο 1930, όπου νυμφεύτηκε τη Μαρία Νικολάου

Άσκησε την τέχνη του χειροπράκτη ορθοπε­δικού σε μια εποχή που δεν υπήρχαν επαγγελ­ματίες ορθοπεδικοί και όταν αργότερα εμφανί­στηκαν ήταν ελάχιστοι.

Γνώριζε άριστα την ανατομία του ανθρώπινου σώματος, αφού εκτός από την Ανθρωπολογία που διδάχτηκε στις λίγες τάξεις του γυμνασίου που φοίτησε, μελέτησε και άλλα ιατρικά συγγράμματα, που είχε φέρει ο πατέρας του από τη Μ. Ασία.

Ο Αγησίλαος δεν θεράπευε τους ασθε­νείς του μόνο με τις γνώσεις του. Εξέπεμπε μια αύρα γαλήνης και ηρεμίας, που ενέπνεε στον ασθενή εμπιστοσύνη και εκεί που του μιλούσε, με μια απότομη κίνηση και με άγγιγμα που έμοιαζε αγγελικό, τον ανακούφι­ζε από τον πόνο. Μόλις έβλεπε τον ασθενή καταλάβαινε αμέσως από τι πάσχει και πως το έπαθε. Πολλοί πιστεύουν πως η ικανότητα του αυτή ήταν θεόσταλτη, και αυτό διαδόθηκε σε ολόκληρη την Κύπρο, και από όλα τα μέρη, Τούρκοι και Χριστιανοί, επερχόντουσαν κοντά του για να τους θεραπεύσει.

Η μια μεγάλη αυτή μορφή τεραστίων διαστάσεων που οι πράξεις του τιμούσαν τον ίδιο, την οικογένεια του και τη Χλώρακα ολόκληρη. Ήταν γεννημένος γι' αυτή την τέχνη. Απεβίωσε το 1985.

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ, Ο ΚΑΡΑΓΓΙΟΖΟΠΑΙΧΤΗΣ

 

Ο Καραγκιόζης είναι φιγούρα του θεάτρου Σκιών, που μέσα από τη συμπεριφορά του καταδείκνυε  τη δυσαρέσκεια του λαού κατά των Οθωμανών στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα.

Πολλοί καραγκιοζοπαίχτες αγωνίστηκαν να διατηρήσουν αυτή τη θεατρική δημιουργία του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού, που κόντευε να σβήσει.

Στο Θέατρο Σκιών πρώτη θέση κατέχουν οι ιστορίες από την καθημερινή ζωή, αλλά και θέματα εμπνευσμένα από τα παραμύθια, τις παραδόσεις και την ιστορία, και όλες οι παραστάσεις συνοδεύονται από τραγούδι. Γι αυτό ο Καραγκιοζοπαίχτης έπρεπε απαραίτητα εκτός από το να μπορεί να μιμείται διαφορετικές φωνές, έπρεπε ακόμα να είναι και καλοφωνάρης.

Σήμερα ελάχιστοι είναι οι φωτισμένοι εκείνοι άνθρωποι που διατηρούν αυτήν την τέχνη προσαρμόζοντας τα θέματα των ιστοριών τους και στην επικαιρότητα.

Στη Χλώρακα ένας σπουδαίος καραγκιοζοπαίχτης υπήρξε ο Χριστόδουλος Πάφιος.

Γεννήθηκε στη Χλώρακα το 1904 και πέθανε το 1987.  Το επίθετο του ήταν Αντωνιάδης έγινε όμως πασίγνωστος ως Πάφιος.  Φοίτησε μόνο μέχρι την τέταρτη τάξη του δημοτικού σχολείου και στη συνέχεια άσκησε διάφορα επαγγέλματα κατά καιρούς: ράφτης, κτίστης κ.ά.. 

Από το 1923 άρχισε να εργάζεται ως καραγκιοζοπαίχτης και να δίδει παραστάσεις Θεάτρου σκιών.  Στην τέχνη του Καραγκιόζη είχε μυηθεί από μικρός, παρακολουθώντας παραστάσεις του Ελλαδίτη Γεράσιμου Κεφαλλονίτη και αργότερα του Νίκου Σμυρνιού και του Κυπρίου Αθηνόδωρου Γεωργιάδη. Για 50 και πλέον χρόνια, ο Χριστόδουλος Πάφιος τριγυρίζει με τα σύνεργα του και τις φιγούρες του (που κατασκεύαζε ο ίδιος) τις πόλεις και τα χωριά της Κύπρου, δίνοντας παραστάσεις Θεάτρου σκιών.  Όλα αυτά τα χρόνια ψυχαγώγησε, με τα δικά του έργα που ανέβαζε, τους Κύπριους.  Ασχολήθηκε παράλληλα και με τη ζωγραφική και πήρε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις αυτοδίδακτων τις πολλές περιπέτειες του από την μακρόχρονη θητεία του στο Θέατρο σκιών. 

Μετά το θάνατο του, ο εγγονός επίσης Χριστόδουλος Πάφιος Αντωνέσκος, συνεχίζοντας το έργο του παππού του, γυρίζει την πατρίδα του και τον κόσμο όλο σε όποιο μέρος τον καλέσουν, δίνοντας παραστάσεις θεάτρου σκιών.

Θέλοντας ακόμα να προσφέρει κάτι περισσότερο για τη διάσωση και διάδοση του λαϊκού αυτού θεάματος, έφτιαξε λαϊκό μουσείο θεάτρου σκιών θέλοντας να διατηρήσει, να προστατεύσει και να προβάλει με κάθε τρόπο ένα από τα πιο σημαντικά μέρη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς που εκπροσωπεί το λαϊκό θέατρο, τον Καραγκιόζη.

To Μουσείο Θεάτρου Σκιών στη Χλώρακα στεγάζεται σε ιδιόκτητο παλιό οίκημα δίπλα στη κεντρική πλατεία, στο ίδιο παλιό κτίριο που ο πρώτος καραγκιοζοπαίχτης ο Χριστόδουλος Πάφιος χρησιμοποιούσε για να δίνει τις θεατρικές του παραστάσεις. Σήμερα το ίδιο παλιό μαγαζάκι κληροδότημα στον εγγονό του, χρησιμοποιήθηκε από τον κληρονόμο Χριστόδουλο ως χώρος στέγασης των παλιών φιγούρων, και αποτελεί σήμερα το μουσείο Καραγκιόζη της Χλώρακας.

Ο Κύπριος Μάγος και αλχημιστής Μαμμωνάς εις Χλώρακαν και τα χρυσα ψωμια.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Η περιώνυμος νύμφη της Μεσογείου, η νήσος Κύπρος κατά τον Κωστή Παλαμά, η αναδείξασα σοφούς, Αγίους και Μάρτυρες, έχει επίσης αναδείξει Μάγους και Αλχημιστές. Ένας εξ αυτών, ήτο κάποιος με το ψευδώνυμο Μαμμωνάς. Εγεννήθη στην Αμμόχωστο πριν το 1571, και εξενητεύθη από μικρός εις την Ευρώπη. Μαθήτευσε σε Αλχημιστή και έμαθε την τέχνη, και ανεδείχθη έξοχος αλχημιστής. Στις περιηγήσεις εκτός Κύπρου χρησιμοποιούσε ακόμη ένα ψευδώνυμο, αυτό του τελευταίου υπερασπιστή της Κύπρου Μάρκου Βραγαδίνου λέγοντας ότι ήτο στενός συγγενής. (Οταν το 1571 ορδές του Σουλτάνου εισέβαλαν στην Κύπρο, σφαγιάζοντας 20.000 ανθρώπους και πολιορκώντας την Αμμόχωστο, ο Μάρκος Αντώνιος Βραγαδίνος έδωσε υπεράνθρωπη μάχη για προστατέψει την πόλη των Βαρωσίων, αλλά δεν τα κατάφερε. Ο Οθωμανός Διοικητής έδωσε διαταγή και εγδαραν ζωντανό τον ανδρείο Ενετό). Με αυτό τον τρόπο, στην Ιταλία γενέτειρα του ως άνω ήρωα, έτυχε πολλής υποστήριξης που είχε σαν αποτελεσμα να κερδίσει πάρα πολλή πλούτο. Στην Βενετία δεν μπορούσε να χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο τούτο, καθ ότι ήταν η ακριβής γενέτειρα του ήρωα, και ήσαν νωπές οι λυπητερές θύμησες του θανάτου του, καθώς και η απώλεια της Κύπρου την οποίαν απέσπασαν από αυτους οι Μωαμεθανοί Τούρκοι. Ονομαζόμενος κόμης ντε Μαμμωνά, άνοιξε εργαστήριο και σε αυτό προσέτρεχε αμέτρητο πλήθος και τον παρηκολούθει να κάνει τα πειράματα του τα οποία τους εξέπλησσαν. Η φήμη του ως αλχηστού μεγάλωσε και εδιεδώθη ευρέως, ώστε ο Δόγης της Βενετίας τον εκάλεσε εις το παλάτι για να τον γνωρίσει, με αποτελεσμα να συνδεθούν με στενή φιλία. Χρησιμοποιώντας αυτή τη φιλία αλλά και την τέχνη του Αλχημιστή ο πονηρός απατεώνας Κύπριος, απέκτησε μυθώδη πλούτη. 

Η τέχνη του Αλχημιστή ήτο να μετατρέπει και να μεταβάλλει τα αγενή μέταλλα σε ευγενή. Σε συγκέντρωση στο σπίτι ενος ευγενή του Δάνδολου, παρόντος του Δόγη και άλλων αριστοκρατών, με τις ταχυδακτυλουργίες του προέβει σε σπουδαίαν παράσταση, ξεγελώντας όλους ότι με την φιλοσοφική του λίθο, μετέτρεψε σιδερένια ράβδο σε χρυσή. Ένας εκ των παρευρισκομένων, ο Μαρτινέγκος, εξαπατηθείς ηγόρασε την φιλοσοφική λίθο έναντι τεραστίου ποσού χρημάτων. Όταν η απάτη ανεκαλύφθει, ο Μαμμωνας δραπέτευσε από την χώρα για να μην συλληυθεί και κατηγορηθεί ως μάγος από την Ιερά εξέταση. Κατέφυγε στη Γερμανία όπου οι πιο πολλοι κάτοικοι ήσαν Προτεστάντες, και δεν είχε φόβο να κατηγορηθεί ως Μάγος. Περιήλθε όλων των σημαντικοτέρων πόλεων με το ψευδώνυμο κόμης Βραγαδίνος επιδεικνύοντας την Αλχημιστική του τέχνη με τις ταχυδακτυλουργίες του, συσσωρεύοντας πολλά πλούτη, και κερδίζοντας τον θαυμασμό. Επαρεσύρθη τόσο από την υπερηφάνεια του και την υπεροψία του, ώστε είχε την τόλμη αναιδώς να κηρύττει ότι είχε υπό τις διαταγάς του τον Σατανά, ενώ οι δυο μαυριδεροί σκύλοι που είχε πάντα μαζί του, ήσαν μεταμορφωμένοι διάβολοι βοηθοί του. Τελευταία περιήγηση στην Γερμανία ήταν το 1590 στο Μόναχο που καλεσμένος εις το παλάτι, και ενώπιον του Αυτοκράτωρος εξετέλεσε τα περίεργα πειράματα του προς μεγάλη κατάπληξη του Βαυαρού ηγεμόνα.
Μετά την μεγάλη πορεία στην οποίαν επορεύθη, ήρχισεν ο κατήφορος του, διότι οι Γερμανοί ήσαν καχύποπτοι παρά οι Ιταλοί. Σε αυτό συνέτειναν πολλές κατηγορίες από συναδέλφους του οι οποίοι τον κατηγορούσαν ως απατεώνα. Χρησιμοποίησαν την μεγαλη του έπαρση που τον έκανε να ισχυρίζεται ότι είχε βοηθούς του τον διάβολο υπό την μορφή σκύλων, και παρέσυραν την κοινή γνώμη εναντίον του. Οι καθολικοί τιμωρούσαν όσους εσυνεργάζωντο με τον Διάβολο σε θάνατο δια της πυράς. Συνελήφθη υπό της Ιεράς εξετάσεως, και εδικάσθη. Απελογήθει ευγλώττως αποδεικνύοντας την εις βάρος του σκευωρία. Οι δικαστές όμως ως καθολικοί φανατικοί, καταδίκασαν αυτόν εις θάνατον δια απαγχονισμού. Την επομένη ημέρα, τον κρέμασαν εις την πλατεία μαζί με τους σκύλους του, και έθαψαν και τους τρεις σε τάφο μακριά από την πόλη.
Στο χωριό της Χλώρακας υπάρχει η παράδοση ότι όταν ο αλχημιστής αυτός επεσκέφθη την Κύπρο, και ως περαστός από το χωριό κάποιο χειμώνα, εγκατεστάθει σε αυτό για λίγο καιρό, και παρήγγειλε εις τους χωρικούς που όργωναν στην περιοχή Χρυσός (είναι τοποθεσία παρά την περιοχή Βρύσης, όπου γι αυτήν μαθαίνουμε διαβάζοντας το βιβλίο του Χρίστου Μαυρέση "Χλώρακα Ιστορική και λαογραφική μελέτη", ότι ονομάστη έτσι, διότι στην περιοχή αυτή υπήρχε χρυσάφι) κάθε απόγευμα μετά την σχολή τους από το όργωμα, να του φέρνουν τον πηλό που έμενε στα ηνία των αρότρων τους, και πλήρωνε σε αυτους κάθε φορά, είκοσι παράδες. Αφου ηγόρασε αρκετές ποσότητες, εκλείσθη εις την οικίαν όπου είχε εγκατασταθεί, χωρίς να παρουσιάζεται, ούτε να συναναστρέφεται κανέναν, με αποτελεσμα οι χωρικοί να υποπτευθούν ότι κάτι παράδοξο συμβαίνει, έτσι που μια μέρα επεσκέφθησαν την οικία, άνοιξαν την πόρτα για να εξετάσουν τι γίνεται, και έκπληκτοι διαπίστωσαν αυτός να είναι εξαφανισμένος, ενώ επάνω εις το τραπέζι υπήρχαν δυο χρυσά ψωμιά. Ως φαίνεται επηραματίζετω με τον πηλόν που ηγόραζε από τους χωρικούς, και που ίσως περιείχε ψήγματα χρυσού, τα ζύμωνε και τα έψηνε μετατρέποντας τα με τις αλχημείες του σε χρυσάφι. Πιστεύεται ότι εγκατέλειψε το χωριό νύχτα, ώστε να μην αντιληφτούν οι χωριανοί ως προς τι μετέφερε, άφησε δε, τα δυο χρυσά ψωμιά ώστε να αντιληφτούν τι έκανε ως προς δόξαν αυτού....

Ο Χάρος άλλαξε γνώμη.

«Ψυχές νεκρών, με ορατή μορφή που ομιλούν και πράττουν. Επιφοιτούν εις τα όνειρα μας και σε κάποιους εν εγρηγόρσει.» λένε τα λεξικά και υποστηρίζουν ότι αυτές είναι λαϊκές δοξασίες πανάρχαιες. Λέγεται οτι οι ψυχές πολλές φορές παραμένουν στη γη, είτε γιατί έφυγαν ξαφνικά, είτε γιατί είχαν προσκολληθεί στην ύλη. Στα νεκροταφεία είναι πολύ πιθανό να δει κανείς κάτι, γιατί λέγεται πως οι ψυχές παραμένουν για ένα διάστημα στη γη (περίπου σαράντα μέρες) πριν φύγουν. Άλλες επισκέπτονται τα μέρη που έζησαν ή τους συγγενείς τους και άλλες περιφέρονται κοντά στον τάφο τους.

Ο Χάρος άλλαξε γνώμη.

Είναι κάποιες ιστορίες που μου έλεγε πριν πολλά χρόνια ένας γεροντότερος όταν νεαρότερος εγώ, εργαζόμουν στα πλοία. Κάναμε την βάρδια μας, εγώ δόκιμος μηχανικός, και αυτός θερμαστής. Οι ώρες πολλές, για να περάσουν, λέγαμε ιστορίες. Κάποιες θα σας διηγηθώ, που μου έκαναν εντύπωση και τις φέρω στο μυαλό μου. 

Ήταν λέει στο νησί του, στο χωριό του, στο σπίτι του. Ήταν Γενάρης απόγευμα, και λαγοκοιμόταν ξαπλωμένος στον καναπέ. Μοισοκοιμόταν, όταν ξαφνικά ακούει στην ξώπορτα θορύβους, χτυπήματα,  γρατσουνίσματα. Σηκώθηκε λέει, πήγε, έσκυψε στο μάτι της πόρτας, και αντίκρισε μια ανδρική φιγούρα που φορούσε πανωφόρι με κουκούλα ανεβασμένη στο κεφάλι. Στη θέση του πρόσωπου υπήρχε μια μαυρίλα. Μισοκοιμισμένος καθώς ήταν ρώτησε ποιος είναι, και άκουσε μια σιγανή ακαταλαβίστικη φωνή. Μια κρύα ανατριχίλα έλουσε τον φίλο μου, και ασυναίσθητα το χέρι του πήγε να ανοίξει την πόρτα. Το πόμολο όμως δεν γύριζε, κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά αφου δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο του επισκέπτη παρόλο που υπήρχε φως, οπότε πάλι ασυναίσθητα του ζήτησε να φύγει και πως δεν έχει καμία δουλειά στο σπίτι του, και αυτός έφυγε. Αργότερα σκέφτηκε ότι μπορεί να ήταν κάποιος πεθαμένος από το διπλανό νεκροταφείο, γιατί άκουσε λέει, πως οι ψυχές παραμένουν για ένα διάστημα στη γη (περίπου σαράντα μέρες) πριν φύγουν. 
Εγώ όμως πιστεύω ότι τον επισκέφτηκε ο χάρος, και για κάποιο άγνωστο λόγο, μετάνιωσε και του χάρισε τη ζωή…

 Ένας τοκογλύφος στο χωριό του, μετάνιωσε για ότι κακό είχε κάνει στη ζωή του και ζήτησε λίγο πριν πεθάνει από την γυναίκα του να χαρίσει τα υπόλοιπα χρήματα που όφειλαν οι οφειλέτες του. Οι γυναίκα του όμως δεν πραγματοποίησε την επιθυμία του, οπότε αυτός σηκωνόταν απο τον τάφο του και στοιχειωνε τον τόπο… Τραβούσε απότομα τα σκεπάσματα από τους ανθρώπους που κοιμόντουσαν, άδειαζε τα βαρέλια τις κανάτες με το κρασί και πείραζε και τρομοκρατούσε τον κόσμο. Επισκεπτόταν τα μοναστήρια και ενοχλούσε τους Καλόγηρους, τους περιγελούσε στην ωρα της προσευχής, και τους έκλεβε τα υποδήματα. Το σώμα του τελικά ξεθάφτηκε και όταν εξετάστηκε αναφέρθηκε πως δεν βρέθηκε τίποτα παράξενο πέρα από το ότι ήταν πολύ αποσυντεθημένο. Το λείψανο εξορκίστηκε για μια ολόκληρη μέρα και κατόπιν διαμελίστηκε αλλά η παράξενη δραστηριότητα παρέμεινε, και σταμάτησε μόνο όταν η γυναίκα του πεθαμένου εκπλήρωσε την επιθυμία του...

Εποχή χειμώνας, ώρα ξημερώματα. Η βροχή δυσκολεύει τον ξένο οδηγό του αυτοκινήτου που ταξιδεύει για το χωριό. Μετά από ένα μικρό εκκλησάκι ακουλουθεί ένα γεφύρι με το ποτάμι που λόγω των καιρικών συνθηκών έχει φουσκώσει. Ο οδηγός περνώντας βλέπει στην άκρη του δρόμου μια νεαρή κοπέλα με γαλήνιο βλέμμα και ντυμένη με ένα λευκό λεπτό φόρεμα ενώ δεν φοράει παπούτσια.
Με το που τη βλέπει αρχίζει να ελαττώνει ταχύτητα για να σταματήσει να την βοηθήσει αφού νόμισε ότι μπορεί να έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Σταματάει λίγα μέτρα πιο πέρα από την κοπέλα, κοιτάζει πίσω από τον καθρέπτη αλλά πουθενά αυτή. Σαστίζει λίγο και εκείνη την ώρα ακούει έναν δυνατό θόρυβο, κοιτάζει μπροστά και βλέπει το γεφύρι να έχει γκρεμιστεί ενώ το ποτάμι έχει πραγματικά φουσκώσει πολύ. Αν δεν είχε καθυστερήσει με την κοπέλα θα είχε πέσει μέσα. Σοκαρισμένος το επόμενο πρωί πήγε στον παπά της εκκλησίας που βρισκόταν κοντά στο σημείο εκείνο λέγοντάς του τι έγινε. Ο παπάς τον ενημέρωσε ότι πριν χρόνια είχε πνιγεί μια κοπέλα σε αυτό το ποτάμι. Πηγαίνοντας στο σπίτι της κοπέλας τον υποδέχτηκε η ηλικιωμένη μητέρα της όπου και όταν άκουσε αυτά που της είπε του έφερε να δει μια φωτογραφία της κόρη της. Αυτή είναι...Μετά απο αυτό πήγε στον τάφο της όπου και της άναψε το καντήλι...

ΧΛΩΡΑΚΑ, ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ, Ο ΠΑΠΛΩΜΑΤΑΣ

 Θεμιστοκλής Νικολάου ο Παπλωματάς της Χλώρακας.

Το επάγγελμα του παπλωματά είναι ένα παλιό επάγγελμα που έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Τα παλιά χρόνια σαν γυρολόγοι οι παπλωματάδες γυρνούσαν τα χωριά και διαλαλούσαν την δουλειά τους. Είχαν μαζί τα εργαλεία τους, και σε έναν μεγάλο χώρο του σπιτιού έβγαζαν το βαμβάκι που είχε μέσα το πάπλωμα και το ΄ξεκάτσιαζαν΄(αραίωναν), κατόπιν αφράτο όπως το είχαν κάνει , ξαναγέμιζαν το πάπλωμα.

Ο Θεμιστοκλής Νικολάου γεννήθηκε το 1950 στην Τάλα και μυήθηκε την τέχνη του παπλωματά σε πολύ μικρη ηλικία μόλις δέκα χρονών ως παραγιός στον εκ Κισσόνεργας σπουδαίο τεχνίτη Λεωνίδα Κκίλη. Στα δεκαεννέα του χρόνια παντρεύτηκε στην Χλώρακα όπου και άνοιξε ένα μικρό μαγαζάκι πίσω στην αυλή του σπιτιού του, και από τότες έως και τώρα, ασχολείται με την τέχνη αυτή. Σ αυτό το μαγαζί έφτιαχνε στρώματα, παπλώματα και μαξιλάρια. Στα χωριά που γυρνούσε παλαιότερα, έξαινε τα βαμβάκια κυρίως των στρωμάτων και των μαξιλαριών, για να γίνονται πιο αφράτα με ένα ειδικό εργαλείο ξύλινο, το τοξάρι, που έμοιαζε με μεγάλο ανοιχτό τόξο και στη θέση της χορδής είχε νεύρο ζώου ή χοντρή μισινέζα. Η χορδή έπρεπε να είναι τόσο τεντωμένη ώστε να τινάζει το βαμβάκι έτσι που αυτό να ξαίνεται.

Στο μαγαζί έχει μηχανή που εργάζεται με ρεύμα και ξαίνει (αραιώνει) το βαμβάκι, και το τοξάρι το χρησιμοποιεί μόνο για τόξεμα (ισιώνει το βαμβάκι μέσα στο ρούχο του παπλώματος). Ακολούθως ράβει το ρούχο στο χέρι χρησιμοποιώντας ειδική χειροποίητη μεταλλική δαχτυλήθρα. Το ράβει κατά μήκος δημιουργώντας στενά αυλάκια ώστε να συγκρατείται το βαμβάκι στη θέση του χωρίς να κουβαριάζει ή να μαζεύεται. Με τη μηχανή χρειάζεται κάθε πάπλωμα δυο ώρες περιπου να γίνει, ενώ χωρίς, ακριβώς τη διπλάσια. Την δεκαετία του ΄60 ένα καινούργιο πάπλωμα πουλιόταν μιάμιση λίρα, ενώ ένα κρεβάτι δυο λίρες.

  

Διάρρηξη οικίας με λεία χρυσαφικά και αλλα τιμαλφή έγινε το βράδυ στη Χλώρακα.

Συγκεκριμένα, ενώ οι ιδιοκτήτες Γιαννάκης και Έλλη Φακοντή εν ώρα εργασίας κατά τις νυχτερινές ώρες απασχολούντο στην ταβέρνα τους που ευρίσκεται δίπλα στη κεντρική πλατεία της Χλώρακας, διαρρήκτες βρήκαν την ευκαιρία να ληστέψουν την οικία τους και να κλέψουν διάφορα τιμαλφή μεγάλης άξιας.

Γι αυτό προτρέπονται οι πολίτες να λαμβάνουν μέτρα προστασίας καθώς οι ληστείες και οι διαρρήξεις μέρα με τη μέρα πληθαίνουν.

ΧΛΩΡΑΚΑ: Αφιέρωμα στην Κυριακού Πελαγία

 Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία το βράδυ της 29 Μαΐου στο θέατρο Χλώρακας μουσικό αφιέρωμα για την  Εθνική μας τραγουδίστρια Κυριακού Πελαγία. Σε μια εκδήλωση τιμής για το μεγάλο έργο της που οργάνωσε ο Πολιτιστικός Περιβαλλοντικός Όμιλος Χλώρακας, στον όμορφο χώρο του αμφιθέατρου έλαβε χώρα μια ωραία μικρή συναυλία με μια πανδαισία Κυπριακών επίλεκτων τραγουδιών της άξιας τραγουδίστριας τα οποία τραγούδησαν οι επίσης άξιοι συνεχιστές του έργου της Μιχάλης Χ΄Μιχαήλ, Βασιλική Αδάμου, Δήμητρα και Ξένια Χ’Μιχαήλ. 
Στην εκδήλωση η εκλεχτή ερμηνεύτρια, τιμήθηκε με αναμνηστικές πλακέτες από οργανισμούς, συλλόγους, κοινοτικά συμβούλια και Δημαρχεία της χαμηλής περιοχής Πάφου. Ο άγριος καιρός που Κατακαλόκαιρα προμηνυόταν και ακολούθησε, έδωσε ευτυχώς μια ανάπαυλα στους διοργανωτές και στους ακροατές να απολαύσουν τη σπουδαία συναυλία. Δυστυχώς όμως όσοι παρευρέθηκαν, δεν είχαν τη χαρά να αντικρύσουν από κοντά την αγαπημένη αοιδό Κυριακού Πελαγία, καθώς ένεκα προχωρημένης ηλικίας και ότι συνεπάγει αυτό, δεν μπόρεσε την τελευταία στιγμή να παρευρεθεί. Όμως το κενό αναπλήρωσε η σπουδαία εμφάνιση της ορχήστρας που υπό την καθοδήγηση του δάσκαλου της Κυπριακής παραδοσιακής ποίησης και μουσικής, έδωσε μια σπουδαία παράσταση που ικανοποίησε όλους.

Η συναυλία ήταν λιτή και απέριττη, μια όμορφη διαδικασία που οργάνωσε ο Πολιτιστικός σύλλογος Χλώρακας και στον οποίο αξίζουν συγχαρητήρια. Η πρόεδρος Έλλη Χριστοφή Χ΄Κυριακου, στην εναρκτήρια ομιλία της απεκάλεσε πολύ εύστοχα την Εθνική μας τραγουδίστρια ως η «Η φωνή της κυπριακής γης».

Ολόκληρη την ομιλία της αγαπητής πρόεδρου Έλλης, παραθέτω κατωτέρω:

Είναι με μεγάλη μας χαρά που βρισκόμαστε απόψε εδώ για να τιμήσουμε την καταξιωμένη στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μας, στην ποίηση, στη φωνή, στη λαϊκή παράδοση, την Κυριακού Πελαγία.

Γεννήθηκε στο Παραλίμνι από γονείς περβολάρηδες, με τον πατέρα της Δαμιανό να ‘ναι η εκφραστική φωνή του λαϊκού ποιητή των γλεντιών σε γάμους, αρραβώνες, βαφτίσια και τη μητέρα της Μαρία που γνώριζε αρκετά δίστιχα και τραγούδια.

Παντρεύτηκε τον Γεώργιο Πελαγία, κατοίκησαν στην Αμμόχωστο και απέκτησαν τρία παιδιά.

Πριν από το ‘74 έγραφε και τραγουδούσε μόνο σε οικογενειακές συγκεντρώσεις. Ο πόνος του ξεριζωμού και η καταστροφή της Κύπρου, την οδηγούν σε ένα ξέσπασμα σιωπηλό και σιγανό στην αρχή, που με το συναπάντημά της με τον Μιχάλη Χατζημιχαήλ, εμπνευστή, καθοδηγητή, μελετητή και δάσκαλο της παραδοσιακής μουσικής, μαζί με το μουσικό σχήμα «Ανατολική Μεσόγειος», αρχίζουν να ξεφεύγουν από τα στενά σύνορα της περιοχής και τα τραγούδια τους γίνονται ύμνος της κυπριακής παράδοσης και κουλτούρας, όπου υπάρχει και ζει κυπριακός Ελληνισμός.

Καρπός της συνεργασίας αυτής είναι:

Το 1995 «Τα παραλιμνίτικα 1»

Το 1997 «Τα παραλιμνίτικα 2»

Το 2004  «Το άσπρο πεζούνι» και τελευταία δισκογραφική τους δουλειά με το «Γεια σου Μαστόρισσα» και συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα.

Καθιερώνεται ως μια ξεχωριστή, γνήσια, παραδοσιακή ερμηνεύτρια και το σημαντικό είναι ότι καταφέρνει να φέρει και τους νέους κοντά στην παράδοση και το κυπριακό τραγούδι και να τους ξεσηκώσει με τα τραγούδια όπως το «είπα σου χτενίστου λλίο».

«Η φωνή της κυπριακής γης» όπως την αποκαλεί ο Γιώργος Νταλάρας με το ηχόχρωμά της έχει τέλεια βυζαντινά μουσικά στοιχεία. Διακρίθηκε τόσο στο τραγούδι όσο και στο τσιάττισμα, τα ερωτικά δίστιχα και την ποίηση. Ετοιμόλογη πάντα όταν συνομιλούσε ή διαγωνιζόταν ποιητικά με δεκαπεντασύλλαβα δίστιχα.

Καλωσορίζω και ευχαριστώ, εκ μέρους του ΠΠΟΧ  όλους τους  συντελεστές της αποψινής παρουσίασης, το μουσικό σχήμα του Μιχάλη Χ’Μιχαήλ με τους Βασιλική Χ’Αδάμου, Δήμητρα και Ξένια Χ’Μιχαήλ στο τραγούδι και το λαογραφικό όμιλο «Το κάστρο».

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους χορηγούς της αποψινής βραδιάς που είναι οι πολιτιστικές υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, το κοινοτικό συμβούλιο Χλώρακας, ο ΟΠΑΠ Κύπρου, η Pizza Pepperoni, το χορηγό φιλοξενίας King Evelthon Hotel και το Ρικ ως χορηγό επικοινωνίας.

Θερμό ευχαριστώ και τον Πάμπο Χαραλάμπους που ήταν ο εισηγητής και πρωτεργάτης της εκδήλωσης.

Τέλος ευχαριστώ όλους εσάς αγαπητοί προσκεκλημένοι που μας τιμάτε με την παρουσία σας.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ