Ακούω στα καφενεία και στις
πλατείες τους απογοητευμένους, τους απελπισμένους και τους αγανακτισμένους
πολίτες που δεν πιστεύουν πια στα μπλε και κόκκινα συνθήματα, τα κομματικά
λάβαρα και τα πανό, τις γραμμές των κομμάτων και τους ψεύτικους φωστήρες, βλέπω
στα μάτια τους θλίψη, πίκρα, απόγνωση, βλέπω τα θρυμματισμένα τους όνειρα.
Βλέπω αυτήν την
αγανάχτηση στους ανθρώπους η οποία προκύπτει κυρίως όταν υπάρχει φτώχια και
καταπίεση.
Στον τόπο μας η οικονομική
κρίση έχει φτάσει στα όρια, το 50% του πληθυσμού, όλοι δηλαδή οι εργαζόμενοι
στον ιδιωτικό τομέα δυσπραγούν, και αντί να βλέπουμε περισυλλογή από τους κρατούντες,
τους παρακολουθούμε να εχουν μια ατολμία να επέμβουν για να διορθώσουν τα κακώς
έχοντα. Εξ όσων Ιδιωτικών υπαλλήλων έτυχε να εχουν ακόμα τες δουλειές τους, οι
μισθοί τους εχουν μειωθεί κατά 40% περιπου, αλλά καμιά συντεχνία δεν αντέδρασε,
ούτε φώναξε για τα συμφέροντα τους σε αντίθεση με τα όσα πράττουν για τους
δημοσίους υπαλλήλους με τους παχουλούς μισθούς.
Η οικονομία της Κύπρου είναι
πολύ μικρή, έτσι που τα προβλήματα διορθώνονται εύκολα και απλά. Είναι φανερό
ότι τον πλούτο του κράτους τον νέμονται οι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι ίδιοι το
γνωρίζουν, και όλοι τους δεν φέρουν ένσταση στη μείωση των απολαβών τους εάν
αυτό σημαίνει τη σωτηρία της πατρίδας μας. Όλοι ακόμα γνωρίζουν ότι με μια
μείωση κατά 25% των απολαβών τους, όλα διορθώνονται.
Το πρόβλημα που προκύπτει
στη λύση του προβλήματος, είναι ως συνήθως ότι συμβαίνει στους Έλληνες, δηλαδή
οι σπουδαίοι αρχηγοί μας. Που δεν τολμούν να προχωρήσουν σε τομές, που φοβούνται
τους αρχηγίσκους των συντεχνιών, που τάσσονται με τους έχοντες αντί με το λαό,
μόνο γιατί φοβούνται ότι θα χάσουν ψήφους..
Ποιος θα διορθώσει όμως τον τόπο από το άγος και την αδικία που προκάλεσαν οι κατά συρροή μικροί και μεγάλοι άρχοντες του λαού; Αυτους που ο λαός εμπιστεύτηκε να κυβερνούν, να ψηφίζουν νόμους, και να διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα και να προστατεύουν τους αδύνατους;
Ποιος θα διορθώσει όμως τον τόπο από το άγος και την αδικία που προκάλεσαν οι κατά συρροή μικροί και μεγάλοι άρχοντες του λαού; Αυτους που ο λαός εμπιστεύτηκε να κυβερνούν, να ψηφίζουν νόμους, και να διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα και να προστατεύουν τους αδύνατους;
Τη δημοκρατία μας, απέδειξαν
όλες οι κυβερνήσεις από την ίδρυση της, ότι δεν μπορούν να την διαφυλάξουν, ούτε
να την εμπεδώσουν. Είχαμε κατά καιρούς πολλές ευκαιρίες για διάσωση του τόπου
μας, και άλλες πολλές για να καταστούμε ένας λαός εν συνεχή ευημερία και
πρόοδο. Οι κοντόφθαλμοι πολιτικοί και τα κόμματα όμως, επέτρεψαν με την ανοχή
τους και τες ενέργειες τους να υπάρχουν και να δρούν σε όλα τα επίπεδα της
Κυπριακής ζωής οι κλίκες και οι ημέτεροι, με αποτελεσμα να ευρισκόμαστε σήμερα
στη δεινή και επικίνδυνη θέση σαν ένας λαός καταδικασμένος χωρίς οράματα και προοπτικές.
Μπορούμε άραγε να
αναστήσουμε και να κάνουμε καλύτερη αυτήν την λαβωμένη δημοκρατίας μας; Να
απαλλαγούμε από τους Μικρούς πολιτικούς, να βρούμε νέους αρχηγούς όπως τον
Βενιζέλο, τον Τσε και τον Λένιν; Να ξαναχτίσουμε τη καημένη και χρεοκοπημένη
μας πατρίδα, να νιώσουμε υπερήφανα που είμαστε Έλληνες, να βάλουμε τέλος στην
ασύδοτη κομματοκρατία και στα άσυλα των ισχυρών, και την εκμετάλλευση των
αδυνάτων;
Δεν είναι λογικό, ούτε
επιτρεπτό να επιτρέψουμε τη συνέχιση αυτής της κατάστασης.
Είμαστε ένας Λαός ικανός,
μια επιτυχημένη κοινωνία που μπορεί να εμπεδώσει μια γνήσια δημοκρατία, μέσα
από την οποία να ξεπηδήσουν οι λαϊκοί εκείνοι ηγέτες που θα είναι εμπνευσμένοι
αρχηγοί, που θα συνενώννουν αντί να διαιρούν, και που θα οδηγήσουν το λαό σε
μια νέα καλύτερη εποχή.
ΚΥΡΙΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
