ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

 ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ, Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ

Έρωτας είναι το αίσθημα που προκαλεί την έλξη μεταξύ δύο προσώπων, και θεωρείται ως ένα συναίσθημα πολύ άγριο έως και απλό, χωρίς τίποτα το πνευματικό, που έλκεται από την εξωτερική ομορφιά με τελικό σκοπό την ηδονή. Είναι ένα αίσθημα που κυριαρχεί κάθε ζωντανό, είναι μια βασική αίσθηση που αναγκάζει τα όντα να έχουν σεξουαλικές σχέσεις, ώστε να διαιωνίζονται τα ζώντα είδη.

Τα βασικό ερώτημα λοιπόν που τίθεται περί έρωτος είναι, αν είναι κάτι το ωραίο που όλοι το επιθυμουν.

Κατά τη γνώμη μου,

όσοι είναι ερωτευμένοι και έχουν ανταπόκριση, σίγουρα θα πουν μετά βεβαιότητας πόσο ωραίο πράγμα είναι, πόσο γεμίζει τον άνθρωπο, πόσο μεγάλο και ζωντανό αίσθημα είναι.

Αν όμως ρωτήσεις κάποιον που αγαπά χωρίς ανταπόκριση, θα πει πως είναι μια μαχαριά στην καρδιά, ένας αβάσταχτος πόνος  που πληγώνει και σκοτώνει.

Αν πάλι ρωτήσεις κάποιον που πλέον δεν είναι ερωτευμένος, θα πει πως ο έρωτας είναι για τους αδύνατους και χάσιμο χρόνου, αλλά παρ όλα αυτά, θα ήθελε να ξαναερωτευτεί.

Αν πάλι ρωτήσεις κάποιον που ποτέ δεν ερωτεύτηκε, θα σου πει πως πιστεύει χωρίς κάποιος να τον γνωρίσει δεν νιώθει ολοκληρωμένος, και ένα τέτοιο αίσθημα θα το επιθυμούσε.

Αν πάλι ρωτήσεις όλους αν αγαπούν τον έρωτα, με μια λέξη όλοι θα φωνάξουν, ΝΑΙ.

 

ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Πλατωνικός έρωτας είναι ο ιδανικός έρωτας που δεν έχει να κάνει με την κατάκτηση.

Ο Πλάτωνας θεωρεί ότι ο έρωτας είναι μια εφαρμογή της ηθικής και ότι υπάρχει ως ιδέα, χωρίς να έχει σχέση με την ηδονή που είναι φθαρτή και παροδική. Αναφέρει πως ο πραγματικός έρωτας είναι μια ιδέα γεμάτη πάθος χωρίς άλλη διέγερση, χωρίς αισθησιακό πόθο, χωρίς σαρκική επαφή, αλλά μόνο για το ηθικό και φυσικό κάλλος.

Ο έρωτας κατά τον Πλάτωνα έχει αξία όταν γεμίζει το πνεύμα μας και τη μνήμη μας με ιδέες και απόψεις, χωρίς να χρειάζεται να κατακτήσουμε σαρκικά ότι ερωτευόμαστε

Επομένως, ερωτευόμαστε Πλατωνικά αν αγαπάμε μόνο την ομορφιά, δηλαδή αγαπάμε πνευματικά, και όχι αισθησιακά.

Εγώ διαφωνώ με τη θεωρία αυτή, γιατί πιστέυω πως όταν ο έρωτας μένει ανεκπλήρωτος, με τον καιρό λιγοστεύει και ξεθωριάζει, και μένει απλώς μια γλυκεία ανάμνηση, καθώς αν ερωτευόμαστε το κάλλος και την αισθητική μορφή χωρίς την αίσθηση της σαρκικής έλξης, τότε θα μπορούσαμε να αγαπήσουμε το ίδιο ένα όμορφο άγαλμα ή μια όμορφη ζωγραφιά.

Πιστεύω ακόμα πως όταν αγαπάμε Πλατωνικά, είναι εξ ανάγκης είτε γιατί δεν βρίσκουμε ανταπόκριση, είτε για άλλες αντικειμενικές δυσκολίες όπως ένεκα ηθικής ή σεξουαλικού προβλήματος.

Όταν αγαπάμε Πλατωνικά ο έρωτας είναι μεγάλος και αβάσταχτος που σκίζει  τις καρδιές μας γλυκά σαν μαχαιριά, αλλά που με τον καιρό γίνεται χρόνια η πληγή και ο πόνος συνηθίζεται ή και εκλείπει.

Ο Πλατωνικός έρωτας είναι ένας έρωτας που μένει ανέκφραστος και θαμμένος βαθιά μέσα μας μόνο σε πνευματικό επίπεδο, έως ότου ο χρόνος τον επουλώσει, και τον σβήσει.

  

ΑΓΑΠΗ

Όποιος δίνει αγάπη παίρνει αγάπη, όποιος χαμογελά εισπράττει χαμόγελο, όποιος μισεί δεν αγαπιέται. Εννοώ με λίγα λόγια αυτό που θα δώσει ο καθένας, αυτό και θα πάρει. Είναι στο χέρι του καθενός να δίνει ή να μην δίνει.

Το θέμα είναι με ποιο τρόπο αγαπάμε, από ευχαρίστηση όταν οι άλλοι μας υπηρετούν, μας κολακεύουν, μας υπακούουν και μας εξυπηρετούν αλλά όταν αυτό δεν συμβαίνει γυρνάμε την πλάτη; Σίγουρα αυτό δεν είναι αγάπη. Πραγματική αγάπη σημαίνει να αγαπάς χωρίς μίσος και μνησικακία, χωρίς ζήλια και επικρίσεις, χωρίς  κατακρίσεις και συγκρίσεις.  Για να εννοήσουμε το ακριβές νόημα αυτής της λέξης πρεπει να φέρουμε στο νου μας πως αντικρίζουμε και πως σκεπτόμαστε τα παιδιά μας, αλλά κυρίως πως αγαπάνε οι μανάδες τα παιδιά τους. Την αυτοθυσία και την προσφορά τους για αυτά. Αυτό σημαίνει αγάπη, και όταν αυτό συμβαίνει η ζωή είναι πιο απλή και πιο υποφερτή. Η αγάπη χρειάζεται για όλους, και αυτοί που την εχουν είναι οι τυχεροί. Είναι δε, μεγαλη ευτυχία όταν μας αγαπάνε, και πρεπει να ξέρουμε ότι είναι εύκολο να συμβαίνει αυτό,  εξαρτάται μόνο από εμάς. Αν δώσουμε αγάπη, θα πάρουμε αγάπη. Η αγάπη μπορεί τελικά να είναι η λύση για όλα τα ανθρώπινα προβλήματα και όλες τις οδύνες.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ, η γνώμη μου

Τι είναι η αγάπη; Ένα αίσθημα, μια δραστηριότητα, μια συμπεριφορά; Πολλοί διανοητές και φιλόσοφοι εξηγούν τη λέξη με διάφορες έννοιες, αλλά όσα διαφορετικά και να πουν, στο τέλος καταλήγουν σε κοινά συμπεράσματα, πως η αγάπη είναι συναίσθημα, συμπάθεια, έλξη, αφοσίωση. Σίγουρα υπάρχουν πολλών ειδών αγάπες, αλλά η πιο δυνατή είναι η αγάπη του γονιού προς το παιδί, η κυριότερη απ όλες, μια αγάπη χωρίς ιδιοτέλεια που από αυτήν ξεκινά η αρχή του παντός όλων των συναισθημάτων τα οποία καθορίζουν τον αισθηματικό κόσμο των ανθρώπων. Είναι μια αγάπη που υπερτερεί της ατομικής, και από την οποία κατά σειράν προτεραιότητας ξεκινά η σχέση μεταξύ των ανθρώπων που πρώτα αγαπούν τα παιδιά τους και τον εαυτό τους, ακολούθως την οικογένεια τους, τους συγγενείς και φίλους, τους γείτονες, τους χωριανούς τους συντοπίτες, τους ομόθρησκους, τους ομοεθνείς, την πατρίδα. 
Αυτή την υπέρτατη αγάπη του γονιού καμιά άλλη δεν μπορεί να την επισκιάσει εκτός από προσωρινόν καιρό, καθώς τα συναισθήματα επηρεάζονται από γεγονότα και συμπεριφορές, όμως που είναι συναισθήματα παντός καιρού και προσωρινής διάρκειας.
Εξ ισου δυνατή ή και περισσότερο, είναι η αγάπη του έρωτος, μια αγάπη όμως συνήθως προσωρινή που στο τέλος καταλήγει συμπάθεια και συνήθεια, ή τις περισσότερες φορές μίσος ανείπωτο και ζήλεια του ενός έναντι του άλλου των ερωτευμένων, που στο τέλος αφήνει πικρά σημάδια και μύρια θλιβερά συναισθήματα να κατακλύζουν και να θλίβουν τις σκέψεις.
Όλες οι μορφές αγάπες λοιπόν, προς τους γονείς, στους ανθρώπους, στην πατρίδα, στο Θεό, στη φύση, στον πολιτισμό, είναι συναισθήματα συνήθη που προκαλούν χαρά και ηρεμία, ενώ η αγάπη του έρωτος αφήνει γλυκόπικρο πόνο και αναστάτωση, σε αντίθεση με την αγάπη του γονιού που με ευχαρίστηση στον πόνο και στη χαρά, και με ανιδιοτέλεια εφ όρου ζωής προσφέρει όση δύναται στα παιδιά του.

ΕΡΩΤΑΣ, ΕΥΛΟΓΙΑ Ή ΚΑΤΑΡΑ

Ο έρωτας είναι μια μοναδική εμπειρία, που μας παρασύρει, μας μεταμορφώνει, μας συγκινεί, μας επαναπροσδιορίζει, μας αποπροσανατολίζει, μας καθηλώνει είναι μια εμπειρία που μας αιχμαλωτίζει, ένας ιστός που υφαίνεται αργά και βασανιστικά γύρω μας.

Ο  έρωτας κατά τη γνώμη μου, είναι ένα ισχυρό συναίσθημα χωρίς τίποτα το πνευματικό που περιστρέφεται γύρω από την εξωτερική ομορφιά. Είναι μια ευχαρίστηση και ένα μαρτύριο, είναι η ελευθερία των αισθήσεων, είναι μια αβάσταχτη  θλιμμένη χαρά, είναι μια φωτιά που καίει τα σωθικά.

Είναι ένα άναρχο ταξίδι στην καθημερινότητά μας, είναι ένα συναίσθημα που κυριαρχεί το είναι μας και μας αφήνει εν γνώσει μας εκτιθέμενους στην εξάρτηση, στην υποταγή, στην ταπείνωση.

Είναι ωραία να υμνούμε τον Έρωτα και να τον αναδεικνύουμε ως το ωραιότερο συναίσθημα και να δηλώνουμε υποταγή σε αυτόν, αλλά όταν βρούμε την άρνηση και μας γυρίσει την πλάτη, τότε ξιφουλκούμε υπέρμαχοι της λογικής ενάντια στα αποτελέσματά του, με μόνη τη διαφορά πως μέσα μας ο πόνος δεν φεύγει, και μας κατατρώει σαν φαρμακερός δράκοντας που θέλει να μας τελειώσει.

Ευλογία ή Κατάρα λοιπόν ο Έρωτας; Ναι, είναι κατάρα καθώς για χάρη του αρνούμαστε τα πάντα, τους φίλους μας, την οικογένεια μας. Τους δικούς μας ανθρώπους, τις προσωπικές μας αρχές και πιστεύω.

Ναι, είναι ευλογία όμως πρόσκαιρη, γιατί μετά τον έρωτα όταν δεν υπάρχουν άλλες συνισταμένες που ενώνουν τους ερωτευμένους, επέρχεται ή αδιαφορία, ή ρήξη, η απαξίωση.

Ναι, είναι χαρά αβάσταχτη για τους αμοιβαία ερωτευμένους, αλλά και δυστυχία ανομολόγητη για όσους αγαπούν χωρίς ανταπόκριση έχοντας ένα συνεχές συναίσθημα που τους πνίγει και τους σκοτώνει τη ψυχή.

Εγώ πιστεύω πως ο έρωτας δεν είναι τυφλός ούτε ανίκητος. Όλα νικούνται και όλα αντιμετωπίζονται. Όταν λοιπόν πρέπει να τον αποβάλουμε για να γλυτώσουμε από τις βλαβερές συνέπειες του, όσο και αν αυτό μας πληγώνει, πρέπει με όλη τη θέληση μας να τον αντιμετωπίσουμε. Χρησιμοποιώντας ως βοηθητικό μοχλό την καθαρή λογική μας και συμβαδίζοντας με την απογοήτευση το άγχος την θλίψη, τα νεύρα και το θυμό μας, θα καταφέρουμε να τον εκτονώσουμε και να τον αποβάλουμε.

Δυστυχώς όμως, η γενική διαπίστωση είναι πως μετά από μια θλιβερή τελειωμένη σχέση, όσο κάποιος να πιστεύει πως δεν θα ξαναπάθει έρωτα, άμα λάχει πάλιν θα ξαναερωτευτεί, καθώς όπως λένε οι επιστήμονες, ο έρωτας είναι ένας υπέροχος εθισμός όταν τα πράγματα πάνε καλά και ένας φρικτός εθισμός όταν δεν πάνε καλά, σε κάθε περίπτωση όμως είναι εθισμός

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ