Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ

Ο εγκλεισμός και η απομόνωση είναι μια κατάσταση που δεν θα επέλεγε κάποιος λογικά νοήμων άνθρωπος, καθώς η μοναξιά επενεργεί αρνητικά στη ψυχολογία του ατόμου. Είναι αμέτρητες οι αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει η κοινωνική απομόνωση στο μυαλό και το σώμα μας, καθώς είμαστε όντα κοινωνικά και έχουμε την ανάγκη της συναναστροφής. Η απομόνωση προκαλεί παρενέργειες, διαταράσσει τον ύπνο, και προκαλεί παραισθήσεις. Άνθρωποι που έζησαν αρκετό καιρό μόνοι τους, αναφέρουν ότι από τη μοναξιά υπέφεραν περισσότερο παρά από άλλα δεινά και κακουχίες, καθώς η απομόνωση προκαλεί κρίσεις πανικού, παράνοιας, μειώνει την διαύγεια πνεύματος και δημιουργεί και άλλα ψυχολογικά προβλήματα.

Κοινωνικές έρευνες έδειξαν ότι οι  απομονωμένοι άνθρωποι είναι λιγότερο ικανοί να αντιμετωπίσουν αγχωτικές καταστάσεις όπως κατάθλιψη, οικονομικές δυσκολίες, διαχείριση θυμού και συμπεριφοράς, μπορεί επίσης η μοναξιά να βλάψει την ψυχική και τη σωματική τους υγεία, διότι το ανοσοποιητικό σύστημα μεταβάλλεται και ανταποκρίνεται λιγότερο στις ασθένειες.

Οι άνθρωποι από καταβολής κόσμου εξ ανάγκης ζουν μαζί και τοιουτοτρόπως καθίστανται κοινωνικοί, αν και κάποιες φορές κάποιοι επιλέγουν οι ίδιοι τη μοναξιά τους καθώς είναι αντικοινωνικοί και μη φυσιολογικοί, οπότε γι αυτούς είναι χρήσιμη και αναγκαία. Όμως ο υποχρεωτικός εγκλεισμός δημιουργεί καταπιεστικές ψυχολογικές και ανεξέλεγκτες καταστάσεις που μειώνουν την διάνοια και προκαλούν θυμώδεις παρορμήσεις και συμπεριφορές. 

Συνήθως παρατηρούνται διαφορετικές συμπεριφορές μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων. Π.χ. σε βοσκούς, Μοναχούς, φυλακισμένους, σε όσους υπόκεινται σε μπούλινγκ ώστε τοιουτοτρόπως να αυτοαπομονώνονται, θα προσέξουμε μια θυμωμένη και παρεξηγημένη μη συμβατή συμπεριφορά, σε αντίθεση με άλλους που έχουν κοινωνική συναναστροφή και συμμετέχουν σε ανθρώπινες συνέργειες.

Με λίγα λόγια η απομόνωση προκαλεί ένα αφόρητο αίσθημα μοναξιάς που κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν μόνοι και αβοήθητοι χωρίς κανενός τη συμπαράσταση, και έρμαια στις δυσκολίες της ζωής.

Είναι δηλαδή η μοναξιά της απομόνωσης αιτία πολλών ψυχολογικών και σωματικών ασθενειών, καθώς και άλλων δεινών. 

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΣΕΝΑΡΙΑ ΠΕΡΙ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ

Πιστεύω ότι η σημερινή τεχνολογική πρόοδος της οποίας το μέγεθος δεν μπορεί να συλλάβει πολλές φορές ο νους, υπήρξε ξανά στο παρελθόν, αλλά ένεκα της μεγάλης χρήσης της από τον άνθρωπο καθώς και ο υπερπληθυσμός, επιβάρυναν τον πλανήτη μας ο οποίος και τα απόβαλε με μια ολοκληρωτική αυτοκαταστροφή του. Όμως όπως και στη γένεση του, ξαναδημιουργήθηκε φτάνοντας αισίως στη σημερινή του μορφή με τους ανθρώπους να έχουν πάλι αναπτύξει μια ασύμμετρη πρόοδο στην επιστήμη και στην τεχνολογία, φέρνοντας μας και πάλιν στο ίδιο επικίνδυνο σημείο, δηλαδή να κινδυνεύουμε ως ανθρωπότητα σε μια εκ νέου ολική καταστροφή.

Αυτή η επικείμενη καταστροφή δεν είναι δημιούργημα φαντασίας, αλλά μια πραγματική απειλή για την οποίαν κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου πολλοί επιστήμονες καθώς η τρύπα του όζοντος μεγαλώνει, και η ατμόσφαιρα επιβαρύνεται από διοξείδιο του άνθρακα, από πυρηνικά απόβλητα, και από διαρροές πυρηνικής ενέργειας.

Ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα ίσως το πλέον επιβαρυντικό, είναι ο υπερπληθυσμός. Με τους συνεχείς πολέμους που συνέβησαν κατά καιρούς και τα ολοκαυτώματα εξ υπαιτιότητας τους, έως τώρα υπήρξε κάποια ισορροπία. Τώρα όμως με τη τεράστια πρόοδο της τεχνολογίας η γη έχει επιβαρυνθεί τόσο πολύ που δεν μπορεί να θρέψει όλους τους πληθυσμούς, έτσι βλέπουμε εκατομμύρια κυρίως παιδιά, να πεθαίνουν από ασιτία.

Σε αυτές τις περιπτώσεις πάντα η φύση αμείλικτα αντιδρά και διορθώνει όσα κακά συμβαίνουν εις βάρος της. Με θεομηνίες, κατακλυσμούς, καταποντισμούς, επιδημίες, τσουνάμια, ίσως ακόμα όπως είπα στην αρχή, με ολική καταστροφή.

Σήμερα συμβαίνει μια παγκόσμια επιδημία Κορωνοϊού, που για αυτήν φτιάχτηκαν διάφορα σενάρια.

Πολλοί ισχυρίζονται πως είναι αποτέλεσμα της δηλητηριασμένης από τον άνθρωπο φύσης και κυρίως της ατμόσφαιρας, κάποιοι πως είναι θεϊκή τιμωρία, άλλοι πως είναι τέχνασμα ποδηγέτησης των λαών, και τέλος οι πλέον ευφάνταστοι ότι είναι ένας ιός κατασκευασμένος σε εργαστήρια που αποσκοπεί στην εξόντωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού ώστε αυτή η δραστική μείωση να αφήσει τον πλανήτη να αναπνεύσει και να ξεκουραστεί, ώστε να απομακρυνθεί ο κίνδυνος ολικής καταστροφής του.

Δυστυχώς ο πανικός που έχει κυριεύσει τους ανθρώπους ένεκα του Κορωνοϊού, τους κάνει να φαντάζονται ως πραγματικά τέτοια σενάρια, και να τρομοκρατούνται περισσότερο. Πρέπει κατά τη γνώμη μου τα ΜΜΕ να παύσουν να βομβαρδίζουν με τόσο έντονο τρόπο τον κόσμο γι αυτή την επιδημία, διότι διασπείρεται ένας τεράστιος πανικός που ίσως οδηγήσει τους ανθρώπους σε αλόγιστες ενέργειες οι οποίες θα επιφέρουν περισσότερη καταστροφή από τον ίδιο τον ιό.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ Ο ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ

Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα  που προκαλείται από ένα πραγματικό ή πλασματικό κίνδυνο που χωρίς σκέψη και ως αυτοσυντήρηση απλά ένεκα του άγχους και του ψυχολογικού συναισθήματος μας αναγκάζει να αντιδρούμε.

Στην περίπτωση της συναισθηματικού φόβου λοιπόν, φοβούμαστε τα μελλοντικά γεγονότα από τα οποία πιστεύουμε δεν υπάρχει διαφυγή.

Όταν όμως ο φόβος υφίσταται χωρίς φαινομενικό κίνδυνο αλλά ένεκα του άγχους από προειδοποιήσεις ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, τότε μετατρέπεται σε φοβία.

Φοβία είναι το παράλογο συναίσθημα  που έχει ως αποτέλεσμα να μας δημιουργεί τρόμο και να μας επιφέρει συναισθηματική φόρτιση που μας οδηγεί ασυναίσθητα να προβαίνουμε σε δράσεις χωρίς πρώτα να σκεφτούμε αν δρούμε σωστά ή λανθασμένα.

Η τρομοκρατία του φόβου λοιπόν, είναι η μεγάλη φοβία που προκαλείται από

ενέργειες όπως νομοσχέδια, αποφάσεις, ανακοινώσει, ειδήσεις για πραγματικά ή φανταστικά φοβικά γεγονότα, γεγονότα που θα συμβούν,  γεγονότα που τρομοκρατούν τους ανθρώπους.

Πολλές φορές όμως αυτός ο τρόμος δημιουργεί συναισθηματικές καταστάσεις που κάνει τους ανθρώπους να δρουν παράλογα και επικίνδυνα, και τους μετατρέπει σε όχλο που χωρίς αυτοέλεγχο και με αλόγιστες ενέργειες διαταράσσουν την τάξη.

Θέλω να καταλήξω στο ότι ο ασύμμετρος φόβος του κορωνοϊού που διακατέχει τους ανθρώπους ένεκα κυρίως της υπερβολικής και μοναδικής αναφοράς από πρωίας μέχρι βραδύας των ΜΜΕ στο γεγονός ως να μην υπάρχουν άλλες ειδλησεις, ίσως από τη μια να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα δηλαδή την αποφυγή των συναθροίσεων, αλλά πρέπει να προσέξουμε να μην αποβεί κάτι χειρότερο, να μην μας γίνει φοβία και τρόμος, να μην μετατραπούμε σε όχλο, να μην αρχίσουμε να ενεργούμε ασυλλόγιστα και παράλογα.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΚΩΡΟΝΟΪΟΣ, Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ

Όταν η Ελλάδα είχε φαλιρίσει οικονομικά και μπήκε σε μνημόνια, είχα ισχυριστεί ότι μόνο με ένα πόλεμο θα συνερχόταν, δηλαδή από τις στάχτες θα ξαναγεννιόταν καθώς μετά από έναν πόλεμο τα χρέη διαγράφονται ή δεν πληρώνονται. Φυσικά οι δυνατές χώρες που την εξουσιάζουν δεν το επέτρεψαν, θέλοντας να κάμουν τα δικά τους πειράματα τα οποία και κάνουν ακόμη.

Σήμερα λοιπόν που η Αμερική έχει εξασθενίσει οικονομικά αφού τα χρέη της ανέρχονται περίπου στα 34 τρείς, και αφού σε έναν πόλεμο θα έχανε, και αφού δημιούργησε πολλούς άλλους τοπικούς χωρίς όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα, σκέφτηκε να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο όμως άλλου είδους πόλεμο, αλλά θα είχε τα επιθυμητά οικονομικά αποτελέσματα, δηλαδή έναν παγκόσμιο κορωναϊκό πόλεμο.

Δημιούργησαν λοιπόν μια πανδημία, και με τη βοήθεια των φίλων χωρών και των εξαρτημένων ΜΜΕ, τρομοκρατούν τους ανθρώπους, τους έχουν κλείσει στα σπίτια τους, και έτσι έχει σταματήσει τη φυσιολογική ροή της οικονομίας αφού ο κόσμος δεν εργάζεται, δεν εισπράττει, δεν ξοδεύει, οπότε με αυτό τον τρόπο σε λίγες εβδομάδες θα καταρρεύσουν χρηματιστήρια, θα πτωχεύσουν επιχειρήσεις, θα διαλυθεί η οικονομία.

Με λίγα λόγια τοιουτοτρόπως θα επέρθει ένα παγκόσμιο κραχ που με αυτό θα επωφεληθούν οι μεγάλες και ισχυρές χώρες όπως Αμερική, Αγγλία, Γερμανία, Ρωσία, Κίνα. Θα εκμεταλλευτούν τις πτωχευμένες χώρες και εις βάρος τους θα ξαναστήσουν την δική τους οικονομία.

Ύστερα με τη βοήθεια των τραπεζών που ελέγχονται απόλυτα από αυτούς, θα δανείσουν, θα υποθηκεύσουν και θα ποδηγετήσουν τους πληθυσμούς οι οποίοι σαν δουλοπάροικοι θα εργάζονται γι αυτούς.

Είναι ένα πείραμα που πέτυχε αρκετές φορές στην ιστορία του κόσμου, αφού κάθε μεγάλη και δυνατή χώρα έφτιαχνε έναν δικό της πόλεμο απλά και μόνο για οικονομικά οφέλη. Τώρα απλώς δημιουργείται ένας διαφορετικός πόλεμος, ένας βιολογικός πόλεμος, ένας κορωναϊικός πόλεμος.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

«Ο θάνατος ουδέν προς ημάς»

Όταν ο φόβος μας προειδοποιεί για πραγματικούς κινδύνους είναι χρήσιμος και ωφέλιμος, όταν όμως μετατρέπεται σε ψυχολογικό άγχος τρέφει με ψευδαισθήσεις το νου μας, και καταντούμε να γινόμαστε φοβικοί με έμμονες ιδέες που για να τις ξεπεράσουμε χρειάζεται πολλή προσπάθεια να τις αντιληφτούμε, να τις κατανοήσουμε.

Η μεγαλύτερη φοβία μας είναι του θανάτου, κυρίως όταν εκ του σύνεγγυς ζούμε την απώλεια δικών μας αγαπημένων. Νιώθουμε άγχος, λύπη, στεναχώρια, φόβο, και κυρίως ένα μεγάλο αίσθημα τρόμου στο οποίο βασίζονται όλες οι θρησκείες εφευρίσκοντας τρόπους παρηγοριάς δια της διδασκαλίας τους ώστε να άγουν τους πιστούς στα δόγματα τους.

Αν και ξέρουμε ότι όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα, εντούτοις σχεδόν κανένας μας δεν μπορεί να το δεχτεί και να το εμπεδώσει στη συνείδηση του εξ αιτίας της αγωνίας που μας προκαλεί το άγνωστο που ακολουθεί.

Ίσως αυτός ο φόβος να είναι έμφυτος από γεννησιμιού, ίσως να είναι μια έβδομη αίσθηση που κανείς όμως μελετητής δεν μπόρεσε αληθινά να τεκμηριώσει.

Είναι ένας φόβος που δεν θα έπρεπε να έχουμε καθώς όσο είμαστε ζωντανοί δεν είμαστε πεθαμένοι άρα δεν πρέπει να ανησυχούμε, και όταν πεθάνουμε δεν μπορούμε να έχουμε το φόβο καθώς δεν ζούμε πλέον για να τον σκεφτόμαστε, όμως αυτό είναι μια απλουστευμένη φιλοσοφική δική μου θεώρηση που σπάνια κάποιος την αποδέχεται καθώς είναι ένας ανυπέρβλητος φόβος του θανάτου που λίγοι μπορούν να ξεπεράσουν, ακόμα και όσοι έχουν μελετήσει και εμβαθύνει στη φιλοσοφία αυτή.

Περισσότερο όμως εξοικειωμένοι με το θάνατο είναι οι επαγγελματίες που μέσα από τα χέρια τους περνούν αμέτρητα πτώματα, που ζουν συνεχώς πλησίον τους και τοιουτοτρόπως έχει σκληρύνει η συνείδηση τους και δεν επηρεάζεται, ούτε επίσης έχει άγχος ο νους τους, καθώς έχουν συνηθίσει μια καθημερινή ρουτίνα δίπλα από νεκρά κορμιά χωρίς να τους σκιάζει πλέον φόβος.

Θυμάμαι στο χωριό μου μικρός πήγαινα σε όλες τις κηδείες ως βοηθός του ιερέως ο οποίος ήταν θείος μου. Γεμάτος φόβο με την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, παρακαλούσα να μην πέθαιναν οι άνθρωποι για να μην αναγκάζομαι να ευρίσκομαι κοντά σε πεθαμένους.

Θυμάμαι το νεκρικό ξυλοκρέβατο το οποίον χρησιμοποιούσαμε για όλους τους πεθαμένους, και ακολούθως το επιστρέφαμε στην αποθήκη της εκκλησίας του χωριού.

Θυμάμαι στο χωρίς κάλυμμα φέρετρο τις σορούς με το φοβισμένο άσπρο χρώμα στα νεκρικά τους πρόσωπα.

Θυμάμαι τους κλαυθμούς και τους οδυρμούς των συγγενών και τη λύπη διάχυτη στην ατμόσφαιρα που στεναχωρούσε και έθλιβε όλους μας.

Θυμάμαι τις κακές και πικρές εμπειρίες που με έκαναν να απεχθάνομαι τον θάνατο και να μη θέλω να παρευρίσκομαι σε τελετές κηδειών.

Η ίδια η ζωή όμως  δεν αφήνει κανένα μας να τον αποφεύγει, έτσι πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής μας συναναστρεφόμαστε μαζί του πριν να έρθει το δικό μας τέλος.

Θυμάμαι μια φορά στα δεκαεννιά μου χρόνια όταν μπαρκάρισα στο “Southern Union” ένα πλοίο τάνκερ του Σταύρου Νιάρχου και ύστερα από ενός χρόνου ναυτολόγηση ξεμπάρκαρα, με μεγάλη μου χαρά πήγα στα Πετράλωνα να συναντήσω ένα φοιτητή φίλο μου, τον Αντωνέσκο. Είχα σκοπό να καθίσω ένα μήνα να χορτάσω στεριά, να ζήσω νυχτερινή ζωή, να πάω σε κέντρα διασκεδάσεως και καταγώγια, να διασκεδάσω μέχρι κορεσμού, να χορτάσω όσα στερήθηκα για ένα χρόνο. Είχα χρήματα, με το φίλο μου τον Αντωνέσκο που ήξερε τα κατατόπια θα τριγυρνούσαμε Αθήνα και Πειραιά, ήμουν σίγουρος θα περνούσαμε καλά.

Αντί τούτου όμως, δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε. Στην ευρύχωρη σάλα όταν καθίσαμε και ανοίξαμε την μπαλκονόπορτα, κάτω ακριβώς από το μπαλκόνι απέναντι μας, ήταν ένα κατάστημα με τις πόρτες ορθάνοιχτες και μέσα στην κάμαρη σε ένα τραπέζι ξαπλωμένος ένας πεθαμένος και από πάνω του ένας ασπρουλιάρης του έκανε μακιγιάζ. Ξαφνιάστηκα από το θέαμα και ανατρίχιασα, ενώ ένα σύγκρυο μούδιασε το μυαλό και το κορμί μου. Όλες οι φοβίες που είχα μικρός ξανάρθαν στο μυαλό μου και με έκαναν να θέλω να τρέξω να φύγω μακριά.

Μέσα στην κάμαρη ο πεθαμενατζής συνέχιζε το έργο του χωρίς άλλη έγνοια, ενώ ο φίλος μου μου εξήγησε πως νοίκιασε το διαμέρισμα καθώς ήταν ευρύχωρο και φτηνό, και το άσχημο θέαμα στο γραφείο κηδειών με τον καιρό γίνεται συνηθειο, εξάλλου γιατί να φοβούμαστε τους πεθαμένους που δεν μπορούν να κάνουν κακό αντί τους ζωντανούς που συνήθως μόνο κακό προκαλούν, πρόσθεσε με στόμφο.

Τα επιχειρήματα του ήταν σωστά και λογικά, αλλά το βράδυ όταν ήρθε ήταν για μένα πολύ μεγάλο καθώς νιώθοντας δίπλα μου σε λίγα μέτρα τους πεθαμένους, δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι.

Την άλλη μέρα πρωί κατέβηκα στην ακτή Μιαούλη στα γραφεία του Σταύρου Νιάρχου και κανόνισα να μπαρκάρω αμέσως, δεν ήθελα να μείνω άλλο κοντά στους πεθαμένους.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

EΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ

Eκστρατεία καθαριότητας διοργανώνει ο Πολιτιστικός- Περιβαλλοντικός Όμιλος Χλώρακας (Π.Π.Ο.Χ), το Σάββατο 7 Μαρτίου, 2020 στις 10.00 π.µ. στο Πάρκο του Π.Π.Ο.Χ. στη περιοχή Κοκκινόκαμπος κοντά στη παραλία ``Δήμμα``.

Στην καθαριότητα και ευπρεπισμό του πάρκου συμμετέχουν επίσης η Ομάδα Εθελοντών ``100.000 δένδρα στη Πάφο``, η ``ΑΚΤΗ`` και οι Οικολόγοι της Επαρχιακής Επιτροπής Πάφου.
Ο Π.Π.Ο.Χ. καλεί όσους ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στην εκστρατεία, να φέρουν μαζί τους τη δική τους τσάπα, χτένα, φτυάρι ή και χορτοκοπτική μηχανή.(Συνάντηση απέναντι από την είσοδο του Ξενοδοχείου LouisPaphosBreeze.
Tηλ. πληροφ. 99423797).

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ

 Σε μια καταστροφική επιχειρηματική δραστηριότητα των ξενοδόχων και των εργολάβων γης, στη Χλώρακα έχουν κτίσει και κλείσει σχεδόν όλες τις παραλίες χωρίς να τους αγγίζει ο νόμος παρ όλες τις διαμαρτυρίες των κατοίκων.

Έχουν σκάψει τη θάλασσα, έχουν κτίσει τοίχους και φραγμούς, και έχουν αποκόψει σχεδόν όλες τις προσβάσεις για τους απλούς πολίτες.

Έχουν όμως αποθρασυνθεί παντελώς καθώς ο νόμος δεν τους τιμωρεί, και ένας εξ αυτών έχει ρίξει τους οχετούς του ξενοδοχείου του και έχει μπαζώσει ολόκληρη θαλασσινή λίμνη η οποία επικοινωνούσε υπογείως με τη θάλασσα και η οποία ήταν εξαιρετικού κάλλους που ομόρφαινε τη θάλασσα της Χλώρακας.

Όμως μετά από εφτά χρόνια αγώνων, ήρθε η δικαίωση. Ύστερα από σκληρή πάλη κάποιων προοδευτικών κατοίκων που τα έβαλαν με το κράτος και τις τοπικές αρχές, κατάφεραν να τους πείσουν να αποκαταστήσουν την θαλασσινή λίμνη των Ροδαφινιών την οποίαν είχε κλείσει ο ασυνείδητος ξενοδόχος.

 Έτσι σήμερα αρχή της Άνοιξης και ορόσημο για την Χλώρακα, άρχισαν οι εργασίες για αποκατάσταση της θαλασσινής λίμνης των Ροαδαφινιών. Ως εξ αυτού οφείλουμε ένα ευχαριστώ στην έπαρχο Πάφου η οποία επέβαλε την τάξη, αξίζει επίσης ένα εύγε στον Πολιτιστικό Περιβαλλοντικό όμιλο Χλώρακας, και ιδιαίτερα στον πρόεδρο Ανδρέα Κυριακού.

Η ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΛΙΩΝ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΔΟΧΟΥΣ

Οι παραλίες της Χλώρακας είναι από τις ωραιότερες του κόσμου. Με μια βιοποικιλότητα που αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα και που οφείλουμε να διαφυλάξουμε.

Δυστυχώς όμως όλες έχουν καταστραφεί από κάποιους ξενοδόχους οι οποίοι χωρίς άδεια από τις τοπικές αρχές και χωρίς σεβασμό τις καταπάτησαν, τις ξεχέρσωσαν και τις παραμόρφωσαν στήνοντας φραγμούς και τοποθετώντας ανεξέλεγκτα κρεβατάκια και ομπρέλες δια ίδιον όφελος και εις βάρος των πολιτών και των Χωρικών αρχών. Τις άλλαξαν και τις λέρωσαν, τις διαμόρφωσαν και τις ασχήμυναν κατά το δοκούν.

Τους έδωσαν άλλο σχήμα και άλλη μορφή. Έσκαψαν τους βράχους μέσα στην ίδια τη θάλασσα και έκτισαν πάνω και μέσα σ’ αυτήν μπαρ, καντίνες, τοποθέτησαν κρεβατάκια για μασσάζ, όλα για κέρδος και εξυπηρέτηση των πελατών τους.

Και ενώ όλοι συμφωνούμε για όμορφες παραλίες, και ενώ όλοι διαφωνούμε με τους καταπατητές, δυστυχώς αρκετοί αδιαφορούμε. Ως εκ τούτου λοιπόν, πρέπει οι Κοινοτικές αρχές να δράσουν πάραυτα και να αναλάβουν τον ρόλο τους, να τις προστατεύσουν και να τις διαχειριστούν όπως τους έταξε ο νομοθέτης, με σεβασμό και αγάπη στο περιβάλλον.