ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

Η Κύπρος είχε να επιδείξει ένα εξαίρετο τραπεζικό σύστημα δια του οποίου αναπτύχθηκαν μεγάλες οικονομικές δραστηριότητες και να υπάρχει μεγάλη ρευστότητα στη διακίνηση χρημάτων, με αποτέλεσμα η οικονομία του τόπου να κινείται με γρήγορους και αναπτυξιακούς ρυθμούς. Το κυριότερο όμως πλεονέκτημα ήταν ο εταιρικός φόρος και το τραπεζικό σύστημα το οποίο διαφυλαττόταν από το κράτος, ώστε δεκάδες δισεκατομμύρια να εισρέουν ως καταθέσεις, και να αποτελεί έτσι το τραπεζοοικονομικό σύστημα τον κυριότερο οικονομικό πνεύμονα της Κύπρου.

Όσο μικρή σε μέγεθος και αναλογία με τις μεγάλες χώρες ήταν η Κύπρος, τόσο μεγάλος ήταν ο χρηματοπιστωτικός της τομεας και τόσο μεγάλα τα κέρδη και τα οφέλη από αυτόν. Με το πρότυπο και ασφαλές της σύστημα, έλκυσε τους εκατομμυριούχους ανά τον κόσμο οι οποίοι έφεραν τα χρήματα τους στον τόπο μας. Δημιουργήθηκε ένας οικονομικός πνεύμονας τόσο μεγάλος, που σχεδόν από μόνος του αρκούσε για ασφαλή οικονομική ευημερία στον τόπο.

Αυτό το πρότυπο αποφάσισε να ακολουθήσει η Γερμανία, μ αυτό τον τρόπο αποφάσισε να κυριαρχήσει ανά τον κόσμο, κάτι που δεν κατάφερε με τους δυο παγκόσμιους πολέμους. Για να πετύχει αυτό το σκοπό θα έπρεπε πρώτα να διαλύσει τον Κυπριακό τραπεζοοικονομικό κολοσσό και να επιδείξει μια δύναμη χειραγώγησης ώστε να απόδειξη πως αυτή σαν δυνατή χώρα μπορούσε να εγγυηθεί τις καταθέσεις των ξένων. Έπρεπε με φανερό τρόπο και δια πυρός, να διαλύσει το Κυπριακό τραπεζοοικονομικό σύστημα για να αποδείξει ότι μόνον αυτή, ένεκα της οικονομικής της ευρωστίας, θα μπορούσε να εγγυηθεί τα χρήματα των καταθετών. 

Χρησιμοποιώντας ορισμένους πολύ λίγους, άπληστους και άσκεφτους απάτριδες Κύπριους εγκάθετους της, κατάφερε να καταστρέψει το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου. Υπό τις ευλογίες αυτών των ανθρώπων, οι Κυπριακές τράπεζες επιδόθηκαν σε δύο κυρίως τομείς, οι οποίοι επέφεραν σιγά και σταθερά το τελειωτικό πλήγμα στην ίδια τη ρευστότητα τους. Επένδυσαν τα ξένα χρήματα των καταθετών τους στα Ελληνικά ομόλογα και στις παραχωρήσεις αμέτρητων επισφαλών δανείων σε όλους όσους ζητούσαν να δανειστούν.

Με αυτό τον πολύ εύκολο τρόπο εξεύρεσης δανικών, όλοι οι κάτοικοι της Κύπρου και του εξωτερικού πίστεψαν ότι χρησιμοποιώντας τα θα μπορούσαν εύκολα να γίνουν πλούσιοι εισοδηματίες. Δανείστηκαν χρήματα για να γίνουν Developers, να φτιάξουν επιχειρήσεις, να κτίσουν σπίτια πολυτελείας και να αγοράσουν λιμουζίνες. Όλα πήγαιναν καλά κατ αρχάς, και όταν ύστερα οι επιχειρήσεις δεν απέδιδαν, όταν τα διαμερίσματα δεν πωλούνταν και δεν νοικιάζονταν ένεκα της πληθώρας που κτίστηκαν, οι τράπεζες συνέχιζαν να τους στηρίζουν και να τους δανείζουν.

Όταν όμως έφτασε ο καιρός που τα δανικά δεν μπορούσαν να επιστραφούν είτε γιατι τα περισσότερα δόθηκαν για καταναλωτικούς σκοπούς, είτε γιατί χρησιμοποιήθηκαν σε μη βιώσιμες επιχειρήσεις, η ρευστότητα στις τράπεζες άρχισε να μειώνεται.

Εδώ ξεκινά η ευθύνη του διοικητή της Κεντρικής τράπεζας του οποίου ρόλος ήταν να ελέγχει τις τράπεζες και να βάζει τους ανάλογους φραγμούς εκεί όπου έπρεπε. Αντί αυτού, σιωπηρά τις άφηνε να εκτίθενται όλο και πιο πολύ, τις παρότρυνε να αγοράζουν τα Ελληνικά ομόλογα, και όταν δημιούργησαν τις γνωστές τρύπες των δισεκατομμυρίων, συμβούλευσε το κράτος να τις κρατικοποιήσει. Ακολούθως τις άφησε στο έλεος του ΕΛΑ που σκόπιμα έδωσε ρευστότητα στις κρατικές πλέον τράπεζες μέχρι 9.5 δις, που προστιθέμενα με τη ζημιά αξίας 5.5 δις των Ελληνικών ομολόγων, το Ρωσικό κρατικό δάνειο των 2.5 δις, καθώς και ορισμένα άλλα κρατικά χρέη, δημιουργύθηκε το τεράστιο κρατικό χρέος 20,8 δις. 

Εδώ ξεκινά και η ανάγκη στήριξης της Κυπριακής οικονομίας από την Τρόικα. Έχοντας εξαντλήσει τον εσωτερικό δανεισμό και καταχρεωμένη με τον εξωτερικό δανεισμό, θα έπρεπε να αρχίσει να πληρώνει τις εγγυημένες από αυτήν καταθέσεις του κόσμου μέχρι εκατό χιλιάδες στις τράπεζες Λαϊκής και Κύπρου, στις οποίες πλέον ο ΕΛΑ σταμάτησε να τροφοδοτεί με ρευστότητα, καθώς και τα 9 δις που ο ΕΛΑ έδωσε στις τράπεζες.

Η Τρόικα κατάφερε να φέρει την οικονομία της Κύπρου εκεί που ήθελε. Συνομολόγησε με την Κυπριακή κυβέρνηση το μνημόνιο διάσωσης της οικονομίας της. Μια συμφωνία όμως, με τους όρους της Τρόικας, και τους οποίους η Κυπριακή κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να δεχτεί.

Η Staroil: Ενίσχυσε την κοινότητα Χλώρακας

Η κυπριακή εταιρεία πετρελαιοειδών Staroil, στο πλαίσιο της κοινωνικής της προσφοράς, ενίσχυσε οικονομικά με ένα σημαντικό ποσό την κοινότητα της Χλώρακας στην Πάφο. Με τα χρήματα αυτά θα καλυφθούν βασικές ανάγκες τροφής και ένδυσης των άπορων οικογενειών της περιοχής.

Η παράδοση της επιταγής πραγματοποιήθηκε στο πρατήριο της Staroil στη Χλώρακα, από τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας Γιώργο Πέτρου, στον κοινοτάρχη Κλεόβουλο Παπακώστα.

Όπως δήλωσε ο κ. Πέτρου: «Με την κρίση συνεχώς να βαθαίνει και τους συμπολίτες μας να βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με όλο και περισσότερα οικονομικά αδιέξοδα, δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε αμέτοχοι σε μια τέτοια κατάσταση. Ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις θα πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν πιο κοντά στους συνανθρώπους μας».

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗ - άρθρο

           

Πολλοί πιστεύουν ότι αίτιοι για τη σημερινή τραγική κατάσταση στην οποία ευρισκόμαστε, βαριές ευθύνες φέρουν τόσο οι πολιτικοί που την προκάλεσαν, όσο και οι ψηφοφόροι που τους ανέδειξαν στην εξουσία.

Εγώ λέω ότι οι ευθύνες και των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των δημοσιογράφων είναι εξίσου μεγάλες ή μεγαλύτερες, διότι είναι αυτοί που βοήθησαν τους πολιτικούς προβάλλοντας τους και εγκωμιάζοντας τους υπέρμετρα, σε βαθμό που τους επέβαλαν δια της αυθυποβολής στον απλό λαό που αντί να τους απαξιώνει, τους ξαναψηφίζει με αποτέλεσμα να μας διοικούν πάντα οι ίδιοι άνθρωποι ως να μην υπάρχουν άλλοι.

Οι δημοσιογράφοι ασκούν λειτούργημα και πρεπει να είναι πολύ προσεχτικοί, διότι από την πληροφόρηση και την αμερόληπτη κρίση τους με την οποία παρουσιάζουν τα γεγονότα και τα θέματα, εξαρτώνται οι αποφάσεις και οι ενέργειες των πολιτών. Είναι μια ευθύνη πολύ μεγαλύτερη από αυτήν των ακαδημαϊκών, διότι μπορούν να επηρεάσουν ταυτόχρονα επίσης τις αποφάσεις της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, καθιστώντας έτσι τους εαυτούς τους –όχι τυχαία-, την λεγόμενη τέταρτη εξουσία.

Δυστηχώς όμως παρακολουθούμε τους καλανάρχες και τους δημοσιογράφους να έχουν καταντήσει συνένοχοι, κατευθυνόμενοι και προσκυνημένοι των μεγάλων συμφερόντων, και τιμητές των υπόδουλων στην ιδεοληψία τους πολιτικών.

Κατάντησαν σήμερα οι δημοσιογράφοι να θεωρούνται εξ ίσου μεγάλοι υπαίτιοι για τη σημερινή κρίση, γιατί στην πλειοψηφια τους δια της γραφής τους όχι μόνο δεν υποστήριξαν και δεν βοήθησαν στη βελτίωση των θεσμών, αλλά υπέθαλψαν τον λαϊκισμό και δεν αντιτάχθηκαν ούτε πολέμησαν τις κακές εκείνες συμπεριφορές των κρατούντων, με αποτέλεσμα η σιωπή τους να επιτρέψει σε όλους εκείνους τους παγαπόντες μιζαδόρους πολιτικούς, τραπεζίτες και ξεπουλημένους δημόσιους υπαλλήλους, ως λαμόγια να κατασπαράξουν τον Εθνικό μας πλούτο και να επιφέρουν την σημερινή οικονομική καταστροφή.

Οι παρετρεχάμενοι της εξουσίας  επαγγελματίες εκδότες και δημοσιογράφοι υπηρέτες των οικονομικών συμφερόντων και της διαπλοκής που προσδοκώντας ευνοϊκή μεταχείριση από την εξουσία με σκοπό το προσωπικό όφελος, όλοι οι γνωστοί που παρελαύνουν στις συγκεντρώσεις και δεξιώσεις ίδιοι και αυτοί, ως άθλιοι κονδυλοφόροι παρουσιάστηκαν σαν οι ειδικοί που με τις αναλύσεις και τα σχόλια τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, πλέκοντας με εγκώμια τους πολιτικούς εκείνους που με την ανάδειξη τους θα τους επέφεραν κέρδη, ως αιώνιοι συμφεροντολόγοι κατάφεραν και χειραγώγησαν και έσυραν την κοινή γνώμη στην κατεύθυνση που εκείνοι ήθελαν.

Οι γνωστοί εκείνοι μεγάλοι δημοσιογράφοι που δεν είδαν ούτε άκουσαν τον πόνο και την δυστυχία των χιλιάδων δυσπραγούντων πολιτών, εκείνοι που αποσιώπησαν τα σκάνδαλα για να προστατεύσουν τους προστάτες τους με αποτέλεσμα να δράσουν ανενόχλητοι, εκείνοι οι δημοσιογράφοι που περιφέρονται στα πολιτικά γραφεία με σκοπό να έχουν την εύνοια της εξουσίας, εκείνοι κατά τη γνώμη μου φέρουν εξ ίσου μεγάλη ευθύνη με τους πολιτικούς για την σημερινή κατάντια τους τόπου μας.

k.tapakoudes@cytanst.com.cy

ΠΩΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΕΙΤΑΙ Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗ

Προπαγάνδα είναι η παρουσίαση και μετάδοση ειδήσεων και μηνυμάτων δια μέσου των μέσων μαζικής επικοινωνίας κυρίως από κυβερνήσεις ή πολιτικές ομάδες με συγκεκριμένες κινήσεις, μεθόδους και τρόπους ώστε να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένους σκοπούς.

Σκοπός της προπαγάνδας δεν είναι να μεταδώσει τα γεγονότα, αλλά να αλλάξει δραστικά τις απόψεις των άλλων. Προσπαθεί να προϊδεάσει θετικά ή αρνητικά σε σχέση με κάποια ιδεολογική θέση, και όχι να παρουσιάσει την ίδια την θέση. Μεταδίδει τα μηνύματα έμμεσα ή άμεσα με τρόπο ώστε να προκαλεί ισχυρά συναισθήματα εκμεταλλευόμενη τις προκαταλήψεις και τις ιδεολήψεις του κοινού, στηριζόμενη σε μια φαινομενική ισορροπημένη ανάλυση των θεμάτων.

Τα μηνύματα της σύγχρονης προπαγάνδας περιέχουν αληθοφάνεια για να μην φαίνονται κραυγαλέα τα ψεύδη που προτάσσονται και σκοπό έχουν να ακουστούν σε όσο περισσότερα μέρη και όσο πιο συχνά γίνεται ώστε μέσω της επανάληψης να γίνουν πιστευτά.

Οι εργολάβοι των συνειδήσεων της σύγχρονης προπαγάνδας χρησιμοποιούν μια μεγάλη ποικιλία μεθόδων εξαπάτησης και χειραγώγησης της κοινής γνώμης εκ των οποίων κυριώτερες είναι:

• Η επιλογή μηνυμάτων για μετάδοση, και η πληροφόρηση του κοινού με συνειδητές παραλείψεις αποκρύβοντας όσες πληροφορίες δεν βολεύουν.

• Η γενίκευση των θεμάτων και η παράλειψη όσων σπουδαίων λεπτομερειών, προτάσσοντας σπουδαίους τίτλους και αποκρύβοντας το πραγματικό περιεχόμενο.

• Με την τακτική της καθυστέρησης ανακοινώσεων επιτυγχάνεται την απόκρυψη ειδήσεων που δεν βολεύουν, αφού δι αυτού του τρόπου δεν προλαβαίνουν οι υπεύθυνοι των ΜΜΕ να αντιδράσουν με ερωτήσεις και διασταυρώσεις.

• Με την τακτική της τμηματικής πληροφόρησης για κάποιο ζήτημα, επιτυγχάνεται ώστε να μην γίνεται αντιληπτή η πραγματική σημασία του θέματος.

• Η αντίθετη τακτική επίσης με καταιγισμό πληροφοριών έτσι που να μην προφταίνει ο δημοσιογράφος να τις ιεραρχήσει ανάλογα με τη σημασία τους, επιτυγχάνει την υποτίμηση της σπουδαιότητας του θέματος.

• Η τακτική της ασάφειας με διάδοση φανταστικών φημών μαζί με ψήγματα πραγματικών γεγονότων, έτσι που το κοινό να μη μπορεί να ξεχωρίσει τις αλήθειες από τις φήμες.

• Με την τακτική της έμφασης σε κάποιο μήνυμα που δεν ενοχλεί, ώστε να παγιδευτεί σ’ αυτό η κοινή γνώμη και να μην δοθεί προσοχή στην είδηση που ενοχλεί.

• Με την Γκαιμπελική μέθοδο που προτείνει  ότι ένα μεγάλο ψέμα γίνεται πιο πιστευτό από πολλά μικρά μαζί. Η τακτική της επανάληψης με σφυροκόπημα του ίδιου μηνύματος χιλιάδες φορές. O Γκαίμπελ έλεγε,

-Η Καθολική Εκκλησία στέκεται ακόμη γιατί επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα επί 2.000 χρόνια.

Είναι αληθεια ότι με την επανάληψη οι μάζες παθαίνουν μιθριδατισμό, δηλαδή ανοσία απέναντι σε άλλες ιδέες, ακόμη και σε ολοφάνερες αλήθειες.

• Η τακτική της αναστροφής και η απροκάλυπτη παραποίηση των γεγονότων όταν έρχονται τα δύσκολα.

• Η τακτική της μισής αλήθειας, με μερικές μόνον αλήθειες που η εξουσία βάζει δίπλα στα χειρότερα ψέματα, ώστε να τα κάνει πιστευτά. Η μισή αλήθεια είναι η χειρότερη μορφή ψεύδους.

• Η τακτική της επίθεσης στα αδύνατα σημεία του αντιπάλου, με στόχο την απόσπαση της προσοχής του κοινού με σκοπό τον ο εκφοβισμό τόσο αυτού όσο και αυτών που τον ακολουθούν.

Με όλες αυτές τις μεθόδους γίνεται φανερό ότι ελάχιστη εμπιστοσύνη μπορεί να έχει κανείς σε αυτούς που τις χρησιμοποιούν.

Οι πληροφορίες που δίνουν είναι τόσο μεθοδικά επεξεργασμένες που δύσκολα ο πολίτης μπορεί να βγάλει την ουσία τους.

Η προπαγάνδα με λίγα λόγια, είναι μια αθάνατη τέχνη και το σπουδαιότερο όπλο για την απόκτηση και τη διατήρηση πολιτικής δύναμης. Είναι το τρομερότερο όπλο στα χέρια εκείνων που ξέρουν να το χρησιμοποιούν. Όταν η ιδέα εισδύει στις μάζες την μετατρέπει σε υλική δύναμη που μετατρέπεται σε ανθρώπινη ενέργεια που κινεί την ιστορία

Η προπαγάνδα εν κατακλείδι χρησιμοποιείται για την ποδηγέτηση της κοινής γνώμης ώστε να εγκρίνει τις μεθόδους εκείνες των διαφόρων κέντρων εξουσίας ώστε,

Πρώτον να προστατεύονται τα οικονομικά συμφέροντα των ιδιοκτητών των ΜΜΕ και οι σχέσεις τους με τον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα.

Δεύτερον η υπαρξιακή ανάγκη των ΜΜΕ να προσφέρουν στον διαφημιστή ένα όσο γίνεται μεγαλύτερο κοινό με σημαντική αγοραστική δύναμη, δεκτικό στα μηνύματά τους.

Και τρίτον να διασφαλίζεται η εξάρτηση των ΜΜΕ από τις επίσημες πηγές πληροφόρησης.

k.tapakoudes@cytanst.com.cy

ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗ

Στην εποχή μας τα μηνύματα και οι ειδήσεις είναι αναρίθμητα και σε μεγάλο όγκο, με αποτέλεσμα ως ένα σημείο να αποτελεί κίνδυνο, διότι ο πολίτης πολλες δορές δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ποιες πληροφορίες να παραγνωρίσει και ποιες να αναγνωρίσει.

Εδώ είναι ο ρόλος και η αξία του έντιμου δημοσιογράφου και του καλώς εννοούμενου μέσου ενημέρωσης, δηλαδή να είναι συνεχώς στο πλευρό του αναγνώστη και να τον βοηθά να ξεχωρίζει τι απ’ όσα διαβάζει, βλέπει και ακούει έχει σημασία για  τη ζωή του και τι όχι.

Οφείλει ο δημοσιογράφος να είναι παντού και πάντα, οφείλει να αγωνίζεται για την ελευθεροτυπία. Σ' αυτήν ορκίζεται, αυτήν προστατεύουν τα Συντάγματα και οι νόμοι όλων των δημοκρατικών καθεστώτων, αυτή είναι ο καταστατικός όρος όλων των επαγγελματικών ενώσεων.

Πού όμως αρχίζει και πού σταματά η ελευθερία του Τύπου; Οι πάγιες αρχές που έχει καθορίσει η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων εδώ και 20 χρόνια και ισχύουν ακόμη, γράφουν ότι ο δημοσιογράφος οφείλει:

• Να σέβεται την αλήθεια.

• Να σέβεται το δικαίωμα της κοινής γνώμης να πληροφορείται.

• Να σέβεται την ελευθερία των ειδήσεων, των σχολίων και της κριτικής.

• Να κάνει γνωστή την πηγή των ειδήσεών του, εκτός εκείνων που του δίδονται εμπιστευτικά.

• Να μην κρύβει, ούτε να παραλείπει τη δημοσίευση των ειδήσεων και όσων στοιχείων κατέχει

• Να είναι έντιμος στις μεθόδους απόκτησης των ειδήσεων, των φωτογραφιών και άλλων στοιχείων.

• Να επανορθώνει κάθε ανακριβή πληροφορία που δημοσιεύει.

• Να αποφεύγει τη λογοκλοπή, τη συκοφαντία, τη δυσφήμηση, την κακολογία και τις αβάσιμες κατηγορίες.

• Να αποκρούει κάθε πρόταση ιδιαίτερης αμοιβής για τη δημοσίευση μιας είδησης ή για ν' αποφύγει τη δημοσίευση μιας

• Στα επαγγελματικά ζητήματα ν' αναγνωρίζει μόνο τη δικαιοδοσία των ομοίων του.

Επίσης υπάρχουν αρχές του ηθικού κώδικα των δημοσιογράφων που τις διατύπωσε η Συμβουλευτική Συνέλευση των Διεθνών Περιφερειακών Οργανώσεων των Δημοσιογράφων και οι οποίες πρεπει να ισχύουν για τον κάθε δημοσιογράφο:

• Το δικαίωμα του λαού να έχει σωστή, πλήρη και αληθινή πληροφόρηση.

• Η προσήλωση του δημοσιογράφου στην αντικειμενική αλήθεια και στα πραγματικά γεγονότα.

• Η κοινωνική ευθύνη του δημοσιογράφου.

• Η επαγγελματική του ακεραιότητα.

• Η πρόσβαση και συμμετοχή του κοινού στα Μέσα Mαζικής Ενημέρωσης.

• O σεβασμός της ιδιωτικής ζωής και της αξιοπρέπειας του πολίτη.

• O σεβασμός του δημοσίου συμφέροντος.

• O σεβασμός των καθολικών, οικουμενικών αξιών και της πολλαπλότητας των πολιτισμών.

• O αγώνας για εξάλειψη του πολέμου και κάθε άλλης μεγάλης μάστιγας που απειλεί την ανθρωπότητα.

• Η προαγωγή μιας καινούργιας τάξης της πληροφόρησης και της επικοινωνίας.

Τηρώντας αυτές τις αρχές, ο Τύπος μπορεί να ελέγχει δίκαια και αμερόληπτα τις εξουσίες, να πολεμά τη διαφθορά, να προστατεύει τον αδύνατο. Εν κατακλείδι. εφόσον τα MME χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για το καλό της κοινής γνώμης, έχουν σημαντικά αποτελέσματα και δικαιώνουν την αποστολή τους.

k.tapakoudes@cytanst.com.cy

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗ

 

Πολλοί πιστεύουν ότι αίτιοι για τη σημερινή τραγική κατάσταση στην οποία ευρισκόμαστε, βαριές ευθύνες φέρουν τόσο οι πολιτικοί που την προκάλεσαν, όσο και οι ψηφοφόροι που τους ανέδειξαν στην εξουσία.

Εγώ λέω ότι οι ευθύνες και των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των δημοσιογράφων είναι εξίσου μεγάλες ή μεγαλύτερες, διότι είναι αυτοί που βοήθησαν τους πολιτικούς προβάλλοντας τους και εγκωμιάζοντας τους υπέρμετρα, σε βαθμό που τους επέβαλαν δια της αυθυποβολής στον απλό λαό που αντί να τους απαξιώνει, τους ξαναψηφίζει με αποτέλεσμα να μας διοικούν πάντα οι ίδιοι άνθρωποι ως να μην υπάρχουν άλλοι.

Οι δημοσιογράφοι ασκούν λειτούργημα και πρεπει να είναι πολύ προσεχτικοί, διότι από την πληροφόρηση και την αμερόληπτη κρίση τους με την οποία παρουσιάζουν τα γεγονότα και τα θέματα, εξαρτώνται οι αποφάσεις και οι ενέργειες των πολιτών. Είναι μια ευθύνη πολύ μεγαλύτερη από αυτήν των ακαδημαϊκών, διότι μπορούν να επηρεάσουν ταυτόχρονα επίσης τις αποφάσεις της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, καθιστώντας έτσι τους εαυτούς τους –όχι τυχαία-, την λεγόμενη τέταρτη εξουσία.

Δυστηχώς όμως παρακολουθούμε τους καλανάρχες και τους δημοσιογράφους να έχουν καταντήσει συνένοχοι, κατευθυνόμενοι και προσκυνημένοι των μεγάλων συμφερόντων, και τιμητές των υπόδουλων στην ιδεοληψία τους πολιτικών.

Κατάντησαν σήμερα οι δημοσιογράφοι να θεωρούνται εξ ίσου μεγάλοι υπαίτιοι για τη σημερινή κρίση, γιατί στην πλειοψηφια τους δια της γραφής τους όχι μόνο δεν υποστήριξαν και δεν βοήθησαν στη βελτίωση των θεσμών, αλλά υπέθαλψαν τον λαϊκισμό και δεν αντιτάχθηκαν ούτε πολέμησαν τις κακές εκείνες συμπεριφορές των κρατούντων, με αποτέλεσμα η σιωπή τους να επιτρέψει σε όλους εκείνους τους παγαπόντες μιζαδόρους πολιτικούς, τραπεζίτες και ξεπουλημένους δημόσιους υπαλλήλους, ως λαμόγια να κατασπαράξουν τον Εθνικό μας πλούτο και να επιφέρουν την σημερινή οικονομική καταστροφή.

Οι παρετρεχάμανοι της εξουσίας  επαγγελματίες εκδότες και δημοσιογράφοι υπηρέτες των οικονομικών συμφερόντων και της διαπλοκής που προσδοκώντας ευνοϊκή μεταχείριση από την εξουσία με σκοπό το προσωπικό όφελος, όλοι οι γνωστοί που παρελαύνουν στις συγκεντρώσεις και δεξιώσεις ίδιοι και αυτοί, ως άθλιοι κονδυλοφόροι παρουσιάστηκαν σαν οι ειδικοί που με τις αναλύσεις και τα σχόλια τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, πλέκοντας με εγκώμια τους πολιτικούς εκείνους που με την ανάδειξη τους θα τους επέφεραν κέρδη, ως αιώνιοι συμφεροντολόγοι κατάφεραν και χειραγώγησαν και έσυραν την κοινή γνώμη στην κατεύθυνση που εκείνοι ήθελαν.

Οι γνωστοί εκείνοι μεγάλοι δημοσιογράφοι που δεν είδαν ούτε άκουσαν τον πόνο και την δυστυχία των χιλιάδων δυσπραγουντων πολιτών, εκείνοι που αποσιώπησαν τα σκάνδαλα για να προστατεύσουν τους προστάτες τους με αποτέλεσμα να δράσουν ανενόχλητοι, εκείνοι οι δημοσιογράφοι που περιφέρονται στα πολιτικά γραφεία με σκοπό να έχουν την εύνοια της εξουσίας, εκείνοι κατά τη γνώμη μου φέρουν εξ ίσου μεγάλη ευθύνη με τους πολιτικούς για την κατάντια τους τόπου μας.

ΜΗΝΟΛΟΓΙΟ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗ

Ο Απρίλιος ή Απρίλλης είναι ο τέταρτος μήνας του έτους και περιλαμβάνει 30 ημέρες. Η ονοματολογία του προέρχεται από τη Λατινική λέξη απερίλε, που σημαίνει άνοιγμα, δηλαδή είναι ο μήνας κατά τον οποίο ο καιρός ανοίγει και έρχεται η Άνοιξη.

Ό Απρίλιος είναι από τους ωραιότερους μήνες του έτους, διότι ως μήνας γεωργικής παραγωγής ανθίζουν τα λουλούδια, ωριμάζουν τα σπαρτά και φυτεύονται οι αγροί, εξ ού η παροιμία,

«Ο Μάρτης με τα λούλουδα τζι' Απρίλης με τα ρόδα»

Ο μήνας Απρίλης καλείται και Γρύλλης από τη λέξη γρυλλώνω, δηλαδή ανοίγω υπερμέτρως τα μάτια για να παρακολουθώ καλύτερα, εννοώντας ότι οι γεωργοί πρέπει να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά στα σπαρτά τους τα οποία κατ αυτόν τον μήναν ωριμάζουν, ώστε να μην τους τα κλέψουν ώσπου να τα θερίσουν, εξ ού η παροιμία,

«Απρίλλην  γρύλληννε τσιαι θώριννε, τον Μάην κατάκοφκε»

Στην νεοελληνική λαογραφία ο Απρίλιος καλείται Λαμπριάτης και Αγιοργίτης.

Συνήθως ο Απρίλιος είναι ο μήνας του Πάσχα, αφού αυτό πάντα γιορτάζεται μεταξύ των ημερομηνιών 4 Απριλίου έως 8 Μαΐου. Ένεκα αυτής της εορτής, ο Ελληνικός λαός αποκαλεί τον μήνα με το όνομα Λαμπριάτης.

Στις 23 Απριλίου ή την επόμενη μέρα εάν αυτή  συμπέσει με το Πάσχα, η εκκλησία γιορτάζει τον Άγιο Γεώργιο τον Δρακοκτόνο. Ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται προστάτης του Στρατού Ξηράς, Άγιος της Αγγλίας, των προσκόπων και  παλαιότερα των σταυροφόρων. Τον μήνα Απρίλιο δοξολογείται ο Άγιος που σκότωσε τον Δράκοντα που φυλούσε το νερό μιας πηγής κοντά στη Σιλήνα στη Λιβύη και το άφηνε να τρέχει μόνον όταν έβρισκε κάποιον άνθρωπο να φάει. Οι κάτοικοι της περιοχής όριζαν με κλήρο το θύμα του δράκοντα. Ολόκληροι στρατοί είχαν πολεμήσει με αυτό το τέρας, χωρίς αποτέλεσμα. Ο κλήρος έφερε και τη σειρά της βασιλοπούλας, την οποία έσωσε ο Άγιος Γεώργιος σκοτώνοντας το δράκο.

Η πρώτη του Απρίλη ή Πρωταπριλιά είναι σημαδεμένη ως μέρα με τα ψέματά της, ένα έθιμο για πολλούς λαούς το οποίο προήρθε από τους αρχαίους Κέλτες που τον Απρίλη που άνοιγε και ημέρευε ο καιρός, έβγαιναν για ψάρεμα. Όσες φορές  γύριζαν με άδεια χέρια, κατέφευγαν σε ψεύτικες ιστορίες για μεγάλα ψάρια που τους ξέφευγαν γιατι ήταν ψάρια θεριά.

Με το ξημέρωμα της πρώτης μέρας του Απρίλη οι Έλληνες είχαν το πρωταπριλιάτικο ψέμα ως πρώτο έθιμο και γούρι, προσπαθώντας να ξεγελάσουν κάποιον άλλο. Με τα πρωταπριλιάτικα ψέματα επίσης, είχαν την εντύπωση ότι ξεγελούσαν τους δαίμονες παραπλανώντας τους να πάνε αλλού, μακριά από τις περιουσίες τους.

Στην ύπαιθρο συνηθίζεται το περιπαίξιμον το λεγόμενον «τον βούριστρον τζιαι τόν λαχτοπάτην». Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία στέλνουν άλλους νεότερους που είναι άπειροι και άσκεφτοι και δεν γνωρίζουν την σημασία των λέξεων, σε κάποιον ομοχώριο τους για να τον παρακαλέσουν να τους δώσει «τον βούριστρον τζιαι τον λαχτοπάτην» ως απεσταλμένοι από άλλον για να του τον μεταφέρουν. Συνήθως οι μεγαλύτεροι εξηγούν στους άμυαλους νέους που μετέφεραν το μήνυμα, ότι οι λέξεις σημαίνουν να τους «βουρούν και να τους δέρνουν», αλλά αν και αυτοί είναι άμυαλοι, κακότροποι και μοχθηροί, τότε τους δέρνουν, τους πασπαλιάζουν και τους λαχτοπατούν. 

Ως περιπαικτικό τσιατιστό για τον μήναν Απρίλλη στην ύπαιθρο παλαιότερα που δεν ήξεραν πολλά γράμματα, αν κοπέλα νεονυμφευμένη εγεννούσεν πρόωρα και ο άντρας εξέφραζε την απορία του πως συνέβη να γεννήσει αφού ακόμη δεν παρήλθαν εννέα μήνες από του γάμου τους, αυτή παραπλανώντας τον, του λογάριαζε τους μήνες εξηγώντας του ότι,

«Απρίλης γρύλλης τέσσερις, Μάης τσιαι πρωτογιούνης έξη

Ο μήνας που σ αρμάστηκα τσι ο μήνας που με πήρες οχτώ

τσι ο μήνας που εστεφανωθήκαμεν ενιά»

Την 1η Απριλίου, γιορτάζουμε την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων το 1955 για την ανεξαρτησία της Κύπρου από τους Άγγλους αποικιοκράτες.