ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΥΓΕΙΗΝΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΥΠΟ ΤΟΥΣ ΓΛΥΚΥΟΥΣ ΗΧΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΝΔΡΕΑ ΑΡΤΕΜΗ

Σήμερα Σαββάτο 11/Μαιου,

αποφάσισα να ευφρανθώ υγειηνές γεύσεις που δεν περιέχουν νάτριο το οποίον βλάπτει σοβαρά τα έντερα και το στομάχι. Έβαλα την μαείρισσα στη φωτιά και στον ατμό της μαγείρεψα πατάτες και αγκινάρες. Έκοψα επίσης ένα πολύ ώριμο αβοκάντο μαζί με λάδι ελιάς και μηλόξιδο, και υπό τη συνοδεία ούζου Πλωμαρίου και Κυπριακές μουσικές διασκευασμένες και τραγουδημένες από τον σπουδαίο συνθέτη-τραγουδοποιό Ανδρέα Αρτέμη, απόλαυσα γλυκείες γεύσεις και γλυκύτερες Κυπριακές μελωδίες.

Στην υγεια σας λοιπόν

1/1/201 - ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗ ΑΠΑΓΟΗΤΕΥΣΗ

Είναι μεγάλη η απογοήτευση όταν διαπιστώνεις το αντίθετο σε ότι είδες, εντυπωσιάστηκες, επικρότησες  και θαύμασες. Όταν με μια πρώτη ματιά βλέπεις κάποιον που έχει φινέτσα και αέρα ένεκα της περπατησιάς, της κομψότητας του ντυσίματος και της συνολικής εμφάνισης και σου προκαλεί το ενδιαφέρον, η απογοήτευση της τελικής διαπίστωσης περί του όλου συνόλου, προκαλεί έντονα αρνητικά συναισθήματα  τα οποία θα ήσαν ολιγότερο αρνητικά εάν το όλο θέαμα της πραγματικής  παρατήρησης  γινόταν εξ αρχής.

Είχα βγει με παρέα στην ταβέρνα του Τυρίμου για να κατευοδώσουμε τον παλιό χρόνο. Ο κόσμος πάρα πολλής, εγώ καθόμουν στο τραπέζι και παρατηρούσα τις διάφορες παρέες που περνούσαν μπροστά μου. Όλοι καλοντυμένοι με κομψά ρούχα, καλοχτενισμένες ς και έντονα βαμμένες οι ντάμες ως απαιτεί η μόδα. Πολλές όμορφες πέρασαν, αλλά πολλή εντύπωση εμφανισιακά, μου προκάλεσε ένα νεαρό ζευγάρι πιασμένοι χέρι χέρι. Έδειχναν αγαπημένοι και ήσαν πολύ όμορφα ντυμένοι. Ο νεαρός είχε ένα ασημί σκουλαρίκι στο ένα αυτί, διακριτικό σε μέγεθος που του πήγαινε χωρίς να του χαλά τη σοβαροφάνεια.

Και οι δυο όμορφοι, αλλά η κοπέλα καταπληχτικά όμορφη. Η κόμη της καλοχτενισμένη και το ύφος του προσώπου προκλητικά ενδιαφέρον. Προχώρησαν προς ένα μεγάλο τραπέζι με πολλούς άλλους θαμώνες. Αφού με κάποιους χαιρετήθηκαν και με κάποιους ασπάστηκαν, κάθισαν μαζί .

Ως εδώ όλα καλά. Μετά βγάζουν τα κινητά τους τηλέφωνα και γέρνοντας από μια μεριά, αφοσιώθηκαν επί μακρόν σε αυτά. Σκέφτηκα πως είναι του καιρού μόδα, πώς μπορούσα να τους κατακρίνω αφού σχεδόν όλοι οι άνθρωποι κάνουν το ίδιο;

Λέω από μέσα μου πάλι, ως εδώ καλά. Ύστερα όμως, η απογοήτευση με κυρίευσε, αφού την ώρα του φαγητού, είδα την κοπέλα να σκύβει στο πιάτο και να τρώει με τα τέσσερα που λέει ο λόγος. Έδειχνε να πεινούσε πολύ, ή να βιαζόταν να τελειώσει ώστε να ξαναγυρίσει στο κινητό της και στο Facebook. Σημασία κακή είχε η άσχημη εικόνα που εξέπεμπε καθώς έτρωγε σαν γουρούνα, χωρίς καθόλου να νοιάζεται πώς έδειχνε και καθόλου ίσως να μην καταλάβαινε πως έπρεπε να τρώει μέν όπως την ευχαριστούσε, αλλά οπωσδήποτε μέσα σε όρια ευπρέπειας.

Ήταν μια αόριστη απογοήτευση που μου κίνησε το ενδιαφέρον, ώστε να την καταγράψω προς γνώσιν όσων έχουν ίδιο ελάττωμα.

18/8/2017 - ΜΑΤΙΑΣΜΑ

Πέρασα μια ευχάριστη μέρα, όλη μέρα, με λίγη αλλά καλή παρέα. Φάγαμε, ήπιαμε, σεργιανήσαμε, εκδράμαμε σε κοντινές αποστάσεις, απολαύσαμε δροσερό αγέρα σε κήπους πράσινους πάνω από τη θάλασσα.

Και επέστρεψα σπίτι πλήρως ικανοποιημένος. Βραδάκι πλέον, έκαμα το μπάνιο μου και αποφάσισα να πάω να πιω ένα καφέ. Όμως καθώς κάθισα στο καφενείο και πριν παραγγειλω, ένιωσα διαφορετικά. Το κεφάλι μου ζαλίστηκε, η αναπνοή μου έγινε γρήγορη και δεν με αρκούσε, με έπιασε ναυτία, ένιωθα να μην έχω ισορροπία, μια αδυναμία με κυρίευσε, και το χειρότερο, τα μάτια μου έκλειναν και ένιωθα μιαν υπνηλία να με κυριεύει.

Χωρίς να παρήγγειλω καφέ, καβαλίκεψα το μηχανάκι μου και σαν υπνωτισμένος επέστρεψα σπίτι. με κόπο ανέβηκα τα σκαλιά και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Κοιμήθηκα βαθιά σαν πεθαμένος και ξύπνησα ύστερα από δώδεκα ώρες, -ο ύπνος μου είναι περίπου πέντε, έξι ώρες-.

Ευτυχώς με τον ξύπνιο μου ένιωσα καλά όπως πριν, αλλά πλέον μια ανησυχία έχω στον νου, ότι κάποιο κακό μάτι με έχει βάλει στόχο. Γι αυτό άνοιξα το κομπιούτερ μου και κάθισα να μελετήσω πώς να αποφεύγω το μάτιασμα, αλλά κυριότερα μήπως καταλάβω ποιος με ματιάζει ώστε να τον αποφεύγω…

4/8/2017, ΓΙΑΤΙ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ; 

Κατά καιρούς με πιάνει μια νοσταλγία για μια περιδιάβαση σε τόπους της Κύπρου, και παίρνω το αμάξι μου κι’ όπου με βγάλει. Εχτές, μπήκα στη ROVER μου και κίνησα από τη Χλώρακα κατά Αγίου Νεοφύτου μεριά.

Αφού προσκύνησα και προσευχήθηκα να μου συγχωρεθούν οι αμαρτίες μου, αν έχω, συνέχισα με τη σκέψη να πάω στα μέρη του αρχαίου  Άδωνη εκεί που ό όμορφος αγαπητικός της Αφροδίτης λουζόταν, εκεί όπου ο Διγενής Ακρίτας έκτισε αυλάκι και οδήγησε το νερό στα χωράφια της Ρήγαινας στη Χλώρακα και στα Παλιόκαστρα.

Το τοπίο ήταν μουντό και ξερό σε όλη τη διαδρομή, ο δρόμος χωματένιος, χαλασμένος και επικίνδυνος, ενώ η σκόνη που σήκωνε το αμάξι ενώ κυλούσε με αργή ταχύτητα θόλωνε την ατμόσφαιρα. Η διαδρομή ήταν μεγάλη και κακοτράχαλη. Ο δρόμος στενός και επικίνδυνος. Με πολλή προσοχή όμως, έφτασα στον προορισμό μου και με μεγάλο ενδιαφέρον θαύμασα το αξιοθέατο και η ευχαρίστηση της ανταμοιβής της σκληρής οδήγησης μου, αναπλήρωσε την ταλαιπωρία μου. Το θέαμα ωραιότατο, ένας λιλιπούτειος παράδεισος με νερά κρεμαστά να τρέχουν σε μια μικρή λιμνούλα και πλήθος ανθρώπων να κολυμπούν μέσα.

Ήταν ένας μικρός καταρράκτης που έπεφτε από μερικό ύψος, μια λιμνούλα, λίγα δένδρα ένα μικρούλικο αλσύλιο, και ένα πέτρινο ξερό τοπίο όλα κι όλα,  που προκαλούσαν όμως περισσό ενδιαφέρον σε αμέτρητους τουρίστες που κατέκλυζαν τον τόπο. Ήταν ένας τόπος ιδιοκτησίας του λαϊκού ποιητή της Πάφου που με πολλή όρεξη και μεράκι, κατάφερε να κινήσει το ενδιαφέρον όλων των τουριστών παρακινώντας να επισκέπτονται το χώρο. Με πολλή διαφήμιση και φαντασία, κατάφερε το ακατόρθωτο, οδήγησε τούς χιλιάδες τουρίστες να θέλουν να επισκέπτονται το χώρο.

Και λέω εγώ τώρα ο καημένος πολίτης κάτοικος της Κοινότητας της Χλώρακας, και σκέπτομαι και παραμιλώ μοναχός μου,

γιατί στο χωριό μου που διαθέτει 12 ξενοδοχεία και μέχρι 10000 τουρίστες ημερησίως κανένας δεν περπατά λίγες εκατοντάδες μέτρα να επισκεφτεί το χωριό; Μήπως δεν διαθέτουμε αξιοθέατα εκθέματα;

Και την απάντηση μου δεν θέλω να την κρατήσω μοναχός μου, θέλω να την κοινοποιήσω στις εφημερίδες, στον κόσμο, στους προεστούς και στις αρχές της κοινότητας μου:

Έχουμε στη αρχαία εκκλησία της Παναγίας της Χρυσελεούσας, την Αγιογραφία του Χριστού, την μοναδική σε ολόκληρη την οικουμένη, που βαφτίζεται στον Ιορδάνη εντελώς γυμνός, με Αδαμιαία περιβολή. Μέσα στο ιερό της εκκλησιάς ζωγραφισμένη στον τοίχο, η μοναδική τοιχογραφία που όλοι θα επιθυμούσαν να ιδούν, πιστοί και άπιστοι Χριστιανοί. Ένα αρχαίο μοναδικό άξιο θέας, που με τις άλλες τοιχογραφίες εντός του ιερού του ναού, αξίζει να δει ο καθένας και που σίγουρα όσοι το γνωρίζουν σπεύδουν να αποθαυμάσουν.

Πρέπει λοιπόν, πάραυτα οι Κοινοτικές αρχές να διαφημίσουν το γεγονός, να το κοινοποιήσουν, να το γνωρίσουν όλοι, και είμαι σίγουρος πως η μικρή πλατεία της μικρής εκκλησιάς της Χρυσοελούσας θα κατακλυστεί από ουρές τουριστών για να προσκυνήσουν τον Χριστό γυμνό.  

6/5/2017 - Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ 

Μετά από καιρό, το μικρό μου μηχανάκι με οδήγησε στη θάλασσα της Αλυκής. Πάρκαρα και περπάτησα ως την ακτογραμμή. Η θάλασσα τελείως ησυχασμένη, όμως τίποτα το όμορφο δεν είχε να δείξει. Τα νερά περικλεισμένα μέσα στους τεχνητούς πέτρινους βραχίονες ήσαν θολά σε ένα άρρωστο κίτρινο χτώμα, και ο ξέβαθος βυθός έμοιαζε φαλακρό τοπίο, χωρίς ένα βλαστημένο φύκι, χωρίς ένα μικροσκοπικό ψάρι μέσα να πλέει.

Η θάλασσα της Αλυκής στη Χλώρακα, έμοιαζε πεθαμένο τοπίο. Η άμμος στα ακρογιάλια κουβαλητός, βιομηχανοποιημένος και κατασκευασμένος από σπασμένες πέτρες.

Η θάλασσα της Αλυκής δεν έμοιαζε όπως παλιά όταν ο βυθός ήταν σπαρμένος με τεράστια χρυσοπράσινα φύκια που απαλά κυμάτιζαν από τα ρέματα, και τα ψάρια όλων των ειδών ανάμεσα τους έπλεαν, ενώ οι πεταλίνες και οι κοχλιοί βύζαναν πάνω στα βράχια. Η άμμος που ξεβραζόταν σε τόνους και σκέπαζε τα ακρογιάλια χάθηκε, έμεινε έξω από το βραχίονα που κάποιοι άνθρωποι έφτιαξαν για να λούζονται σε ήρεμα νερά.

Η θάλασσα της Αλυκής ξεράθηκε από χλωρίδα και η πανίδα χάθηκε. Τα απόβλητα που για χρόνια ρίχνονταν μέσα της, κατέστρεψαν ανεπανόρθωτα ότι μέσα στους αιώνες η φύση είχε δημιουργήσει.

Μετά από αγώνες τα απόβλητα σταμάτησαν να ρίχνονται μέσα στη θάλασσα, αλλά το κακό είχε πλέον συντελεστεί.

Στο βωμό του οικονομικού συμφέροντος, κάποια ανθρώπινα χέρια κατέστρεψαν ακόμα ένα όμορφο τοπίο της φύσης.

28/11/17 - ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΩ

Τα γενέθλια είναι ένα φαινόμενο κατά το οποίο οι άνθρωποι γιορτάζουμε χαρούμενοι, και κάθε φορά τις ευχές φίλων και γνωστών που μας συνοδεύουν, με ευχαρίστηση τις δεχόμαστε και ικανοποιημένοι σκεφτόμαστε πως γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που μας έχουν στην καρδιά τους με αγάπη. Παρακολουθούμε χαρούμενοι κάποιοι να μας συλλογίζονται, και στεναχωρημένοι κάποιοι να αδιαφορούν ή να μας ξεχνούν.
Και βάζουμε τα γιορτινά μας έτοιμοι με χαρά να αισθανθούμε τα συχαρίκια.
Πάνε τα χρόνια, και κάθε φορά φορτωνόμαστε ακόμα ένα γενέθλιο χρόνο. Η ζωή περνά εύκολα και τα χρόνια συσσωρεύονται στην πλάτη μας. Χωρίς να το καταλάβουμε μεγαλώνουμε, ενηλικιωνόμαστε. Και όσο μεγαλώνουμε, αρχίζουμε με τον καιρό με στενάχωρες σκέψεις να καταλαβαίνουμε πως όσο μεγαλώνουμε, τόσο γερνάμε και μας φεύγει η ζωή και μας λιγοστεύει ο χρόνος. Και όσο γερνάμε σταματά να μας κυριεύει η επιθυμία των γενεθλίων μας, γιατι μας θυμίζουν την μεγάλη ηλικία μας.
Και παθαίνουμε κρίση ηλικίας, και μαραζώνουμε όσο μας λιγοστεύει η ζωή καθώς ο χρόνος αμείλικτα μας προσπερνά.

Τα γενέθλια είναι ένα φαινόμενο κατά το οποίο οι άνθρωποι γιορτάζουμε χαρούμενοι, αλλά μετά την πρώτη ηλικία σιγά με τον καιρό στενοχωριώμαστε, καθώς αγαπώντας τη νεότη, αυτή μας φεύγει και δεν επιστρέφει.
Και με ανάμεικτα αισθήματα και αδημονία περιμένουμε τις ευχές των αγαπημένων, καθώς όμως επίσης για όσους σαν εμένα αρκετά έχουμε μεγαλώσει, μας θλίβει μια σκέψη πως τόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός από την ημέρα εκείνη την πρώτη των γενεθλίων μας.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 20/10/2016

Σήμερα ξύπνησα κάπως αργά με ένα φοβερό πονοκέφαλο, καθώς εψές κατανάλωσα μεγάλες ποσότητες αλκοόλ. Μετά από καιρό που είχα να βγω, με μια φίλη πήγαμε μια βόλτα για ένα ποτάκι σε ένα μπαράκι  κάποιου φίλου. 

Σπάνια πίνω πολύ γιατί δεν αντέχω το πολύ πιοτό, αλλά  εψές εκεί στο μπαρ, συνάντησα μια φίλη που αγαπώ πολύ και με την οποία είχαμε παρεξήγηση εδώ και μέρες. Χωρίς να λύσουμε την παρεξήγηση, μιλήσαμε και ξανά αγαπηθήκαμε, και ένιωσα μια αγαλλίαση στην καρδιά, και καθώς ευχαριστήθηκα πολύ την έξοδο μου, ήπιαμε μαζί πολλά ποτά ώστε ξέφυγα του ελέγχου μου, με αποτέλεσμα να ζαλιστώ  περισσότερο από το κανονικό, αλλά σήμερα με ένα φοβερό πονοκέφαλο, λέω στον εαυτό μου χαλάλι, άξιζε τον κόπο.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 28/9/2016

Σήμερα πρωί με τη δροσιά, καβαλίκεψα τη μηχανή μου και πήγα να ψωνίσω στη φρουταρια του Τσιακκαριάν, καθώς σήμερα Τετάρτη όπως και κάθε Τετάρτη, ανοίγω το μαγαζί τον ΟΡΦΕΑ, που λειτουργεί ως πιάνο μπαρ και Live club.

Εκεί συνάντησα κάποιους χωριανούς που όλα τα γνωρίζουν, και έμαθα πως πλήθος πολιτών της Χλώρακας, ενδιαφέρονται να κατέλθουν ως υποψήφιοι στις προσεχείς Κοινοτικές εκλογές, και πως όλοι πήραν σβάρνα τα κόμματα ζητώντας υποστήριξη.

Σκέφτηκα από τη μια πως είναι καλό να ενδιαφέρονται πολλοί για να προσφέρουν στην Κοινότητα, αλλά από την άλλη ακούοντας ονόματα και αριθμούς, έφριξεν η σκέψη μου και διερωτήθηκα τι θέλω εγώ ανάμεσα σε τόσους πολλούς. Περίπου 100 και βάλε, έδειξαν την όρεξη τους να προσφέρουν και να συνεισφέρουν στη δύσμοιρη κοινότητα της Χλώρακας που τόσα χρόνια αν και κεφαλοχώρι έμεινε στάσιμη και ιδίαν τάξη. Οι περισσότεροι λοιπόν, άμυαλοι και αδαείς, περιμένουν με αδημονία ποιους θα επιλέξουν τα κόμματα, ώστε να κουλιάσουν όσοι θα είναι οι εκλεχτοί.

Και εγώ ο καημένος διερωτώμαι τι δουλειά έχω ανάμεσα σε αυτούς, και τι ψάχνω μέσα στις στάχτες, εφ όσον στα αποκαΐδια που θα μείνουν θα είναι μόνο πίκρες και αναστεναγμοί για τους περισσότερους; Τι ψάχνω να προσφέρω σε μια Κοινότητα που όταν τους κάλεσα να συμπαραταχτουν μαζί μου να φωνάξουν για τα σκατά που ρίχνουν στις θάλασσες της Χλώρακας κανείς δεν ανταποκρίθηκε ούτε αντέδρασε; Που όταν ανάγκασα τους ξενοδόχους να παύσουν να παρανομούν, αυτοί για εκφοβισμό με σέρνουν στα δικαστήρια και από πάνω βλέποντας την μιζέρια της απραξίας των πολιτών, άρχισαν πάλι τα ίδια;

Σκέφτομαι λοιπόν μετά μεγάλης συλλογής, πως καλύτερα ίσως είναι να κάτσω στα βραστά μου, και να ασχοληθώ μόνο με τον εαυτό μου, καθώς καλά γνωρίζω πως χαΐρι από ραγιάδες πολίτες δεν θα γνωρίσω, γιατί καλά γνωρίζω, πώς η πλειονότης των κατοίκων θα υπακούσει κομματικά, ή συγγενικά, ή σε όσους τους  τάξουν ρουσφέτι.

Είδωμεν λοιπόν…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 6/09/2014

Σήμερα ενωρίς το απόγευμα ενώ καθόμουν και παρακολουθούσα τηλεόραση, ένιωσα πώς βαρέθηκα να ακούω τις ίδιες ειδήσεις κάθε μέρα. Έτσι έκλεισα τη συσκευή, έβαλα ένα πλατύγυρο καπέλο και σαν καουμπόης καβάλησα τη μηχανή μου και οδήγησα στην ακτή. Αποφάσισα να πάω στη θάλασσα του Κοτσιά, να δω αν άνθισαν τα κρίνα του γιαλού, όμως όπως διαπίστωσα, ίσως ένεκα του πολύ ζεστού φετινού καλοκαιριού, δεν είχαν ακόμη όρεξη να ξεπετάξουν τα άνθη τους μέσα στην τόση αφόρητη κάψα του καιρού.

Η άμμος ξανθή και πεντακάθαρη σκέπαζε όλη την ακρογιαλιά, ενώ η θάλασσα λίγο μαυρισμένη από τη συννεφιά του ουρανού, σαν να είχε φωνή με καλούσε να βουτήξω μέσα της για να δροσιστώ. Φυσικά τα ήρεμα νερά και ο φλοίσβος των κυμάτων με μάγεψαν πραγματικά, οπότε έβγαλα τα ρούχα μου και βούτηξα στα ξέβαθα νερά.

Ύστερα περπάτησα ως την άκρη του κολπίσκου, όπου στο τέρμα μέσα στους ψηλούς βράχους ήταν μια σπηλιά που εκεί παίζαμε μικρά παιδιά. Μπήκα μέσα και οι αναμνήσεις μου έτρεξαν πίσω μακριά, πριν τόσες δεκαετίες. Όμως αυτό που με χαρά διαπίστωσα, στα μεγάλα βράχια που περιέκλειαν τη μικρή θάλασσα, πλήθος πεταλλίνων βύζαναν στους βράχους, σημάδι πως η θάλασσα καθάρισε και πάλιν, καθώς πριν κάποια χρόνια τα γύρω ξενοδοχεία έριχναν μέσα τα απόβλητα ύδατα με αποτέλεσμα κάθε μορφής πανίδα είχε εξαφανιστεί. Αυτό μου θύμισε τη θάλασσα της Αλικής, όπου σ αυτήν, το ξενοδοχείο της περιοχής  συνέχιζε ακόμη να ρίχνει τα απόβλητα, και γι αυτό είχα αρθρογραφήσει στην εφημερίδα μου πριν μια εβδομάδα. Θυμήθηκα λοιπόν, πως από το τμήμα περιβάλλοντος μου είχαν αναφέρει πως διαβάζοντας το άρθρο μου, έσπευσαν επί τόπου και αφού εξέδωσαν εξώδικο για την παρανομία, με διαβεβαίωσαν πως θα παρακολουθούν από κοντά ώστε να μην ξαναγίνει ότι πρίν.

Στο γυρισμό μου λοιπόν πέρασα από εκεί, όπου με χαρά διαπίστωσα ότι ο τόπος ήταν στεγνός, σημάδι πως οι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου συμμορφώθηκαν και έπαψαν έως τώρα τουλάχιστον, να ρυπαίνουν τη θάλασσα.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, Σάββατο 27/08/2014

Σήμερα είμαι στεναχωρημένος, γιατί αναγκάστηκα να αρθρογραφήσω σκληρά εναντίον του Κοινοτάρχη ο οποίος είναι ξάδελφος μου και του είχα πολλή εκτίμηση. Όμως αυτός κατά ένα παράδοξο τρόπο τον τελευταίο καιρό χωρίς λόγο κι αφορμή, εκ της θέσεως του, κυνηγά ασύστολα προσπαθώντας να καταστρέψει, την κόρη μου η οποία είναι ενοικιάστρια Κοινοτικού υποστατικού, και παρ όλο που τον παρακάλεσα να σταματήσει, αυτός με περισσότερη μανία συνεχίζει ένα κατήφορο τρέλας και εκδίκησης που στο τέλος με μαθηματική ακρίβεια θα καταστρέψει τον ίδιο. Σε ένα πείσμα και αμόκ που τον έχει κυριεύσει, ίσως επειδή είναι σε μια τυπική αντιπαράθεση με κοινοτικό Σύμβουλο ο οποίος είναι σύζυγος της κόρης μου, της δημιουργεί προβλήματα και την απειλεί ότι θα της κόψει το ρεύμα, και θα την εκδιώξει με μόνη αιτία ένα μηνιάτικο καθυστερημένο, το όποιο φυσικά μετά τις απειλές έχει εξοφλήσει.

Γνωρίζοντας τον άνθρωπο μια ζωή, πίστευα πως ήταν αγαθός στη ψυχή και στη σκέψη, αλλά έκπληκτος σήμερα γνωρίζω έναν κακό άνθρωπο, εκδικητικό που ίσως κάποιες δυσκολίες της ζωής τον έχουν μεταμορφώσει και τον έχουν κάμει να μισά και να τιμωρά τον κόσμο.

Είμαι λοιπόν και γω αναγκασμένος σαν άνθρωπος που φέρω φήμη ως δίκαιος, να πράξω το καθήκον μου κατά σειράν προτεραιότητας, να προστατεύσω την κόρη μου, και να κυνηγήσω με την αρθρογραφία μου και άλλως πως, αυτόν που την κυνηγά.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, Δευτέρα 22/8/2014

Σήμερα ημέρα Δευτέρα. Έλπιζα πώς θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον από την χθεσινή. Εχτές ήταν μια Κυριακή όπως όλες οι αργίες, μια σχόλη που μου έσπαγε τα νεύρα καθώς τα καταστήματα όλα κλειστά, οι δρόμοι άδειοι και ο κόσμος φευγάτος ή εσώκλειστος δόξαζε το θεό, και εγώ μοναχός δεν είχα τι να κάμω.

Κάθισα στον υπολογιστή μου λοιπόν, και άρχισα να γράφω. Ασχολήθηκα με ένα μυθιστόρημα περί θανάτου που άρχισα παλιά αλλά το είχα σταματήσε. Το ξεκίνησα και πάλιν λοιπόν, καθώς στο φατσοβιβλίο διάβασα την ανάρτηση μιας ετοιμοθάνατης φίλης από μακριά, της Κατερίνας, που έχοντας καρκίνο και που το τέλος της πλησίαζε, αντίκριζε τον επερχόμενο θάνατο της με γενναιότητα και καρτερία. Μια γυναίκα πολύ μορφωμένη και έξυπνη, -μια συγγραφέας που που διάβασα πέντε από τα βιβλία της-, λίγο πριν το θάνατο συνέχιζε να γράφει. Με ένα γενναίο τρόπο χωρίς να προκαλεί λύπηση, παρά μόνο ανυπέρβλητο θαυμασμό. Ήθελα να της γράψω λίγα λόγια παρηγοριάς και συμπάθειας, αλλά σκέφτηκα πως δεν θα το ήθελε, πως ίσως έγραφε μόνο για να φανερώσει τις σκέψεις της λίγο πριν το θάνατο της, θέλοντας έτσι οι άνθρωποι να εννοήσουν και να δεχτούν το θάνατο ο οποίος είναι αναπόφευκτος στον καθένα μας, και να μην τον φοβόμαστε.

Και εγώ φιλοσοφώντας, σκέφτομαι πώς έτσι θέλω να αντικρύσω κάποια μέρα τον δικό μου θάνατο όταν θα έρθει η ώρα, αλλά πιστεύω πως δεν θα έχω τόσο κουράγιο όπως την θαυμαστή μου Φίλη την Κατερίνα Θεοφίλη.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 20/8/2016, ημέρα Σάββατο

Πέρασαν δυο μέρες που έχω μια στενοχώρια και δεν μου περνά. Ενάντια στα αισθήματα μου ενεργώντας, αλλά με τη λογική συμβαδίζοντας πλήρως, πήρα κάποιες αποφάσεις και ορθολογιστικά ενεργώντας, έθεσα εις πράξην. Το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο, δηλαδή το σωστό, αλλά η πίκρα και η στενοχώρια εντός μου δεν υποχωρούν καθώς πίκρανα κάποιον που αγαπώ, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει και έτσι έκαμα, πληγώνοντας ίσως περισσότερο τον εαυτό μου παρά το αγαπημένο πρόσωπο.

Τώρα ύστερα από δύο μέρες η λογική μου λέει πως καλά έπραξα, η καρδιά μου όμως λέει άλλα. Αλλά εγώ σκληρός στις αποφάσεις μου μια ολόκληρη ζωή, έτσι και τώρα επιμένω λυπημένος μέν, έχοντας δέ ισχυρή τη γνώμη, πως έπραξα το σωστό. Ο χρόνος που θα περάσει δεν θα το δείξει, ελπίζω μόνο να απαλύνει λίγο την θλίψη και την στεναχώρια.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 20/8/2016, ημέρα Σάββατο

Μετά από πάρα πολλές ώρες και μέρες έγκλειστος εντός οικίας υπό της δροσιάς του κλιματιστικού ένεκα της αφόρητης ζέστης του καλοκαιριού, και αφού ο εγκέφαλος μου μάγκωσε καθώς και το κορμί μου πιάστηκε, καβαλίκεψα τη μηχανή μου και όδευσα προς θάλασσα μεριά. Η μέρα ήταν δροσερότερη παρά οι προηγούμενες, και σκέφτηκα πως θα περνούσα ευχάριστα σε μια ακρογιαλιά. Σκέφτηκα λοιπόν, πως θα επισκεπτόμουν τη θάλασσα της Βρέξης που ήταν στη τέλειωση του χωριού, μακριά από ξενοδοχεία, και σίγουρα πιο καθαρή.

Η παραλία της «Βρέξης», παλιότερα κατακλυζόταν από κόσμο, αλλά δυστυχώς πριν ορισμένα χρόνια η άμμος που σκέπαζε την περιοχή τραβήχτηκε από τη θάλασσα και την άφησε μια θάλασσα επικίνδυνη με τη παραλία γεμάτη πέτρες και κατράδες. Ήταν μια εκδίκηση της φύσης που προήρθε από την ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση των παράκτιων ακτών από τον άνθρωπο. Σήμερα όμως, τη βρήκα αλλαγμένη, μια παραλία σκεπασμένη με πεντακάθαρη ξανθή άμμο και ήρεμα διάφανα νερά σε γαλαζοπράσινο χρώμα, ενώ η χρυσαφένια αμμουδιά στην ακτή έσμιγε με τα ήρεμα νερά του ποταμού της «Βρέξης» που ολοχρονίς τρέχει και ποτίζει την άγρια χλωρίδα που είναι γύρω βλαστημένη.
Η παραλία της «Βρέξης από τώρα και πλέον, είναι αμμώδης. Δεν υπάρχουν ρεύματα, ενώ τα νερά της είναι ομαλά και ρηχά. Η άμμος πάει μέσα σε βάθος όπως και παλαιότερα, και οι κολυμβητές μπορούν κολυμπώντας ή περπατώντας, να φτάσουν στα βαθιά χωρίς κίνδυνο.
Πάρκαρα τη μηχανή και κατέβηκα έτοιμος να βουτήξω στα γαλανά νερά. Κοίταξα ένα γύρω να δω αν ήμουν μόνος. Και είδα κάποιον με δυο σκυλιά, τρεχτοί να τρέχουν προς τη θάλασσα. Τα σκυλιά όρμησαν στα νερά, και χαρούμενα άρχισαν να πλατσουρίζουν. Σκέφτηκα να έκανα μια παρατήρηση στον ιδιοκτήτη, αλλά ξανασκέφτηκα πως ήταν αργά πλέον να βουτήξω αφού ήδη τα συμπαθή ζώα ήσαν μέσα στο νερό. Έτσι χωρίς να πω τίποτα, καβαλίκεψα τη μηχανή μου για να πάω σε άλλη θάλασσα.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 29/7/2016, ημέρα Παρασκευή

Μετά από καταγγελία μου στην επίτροπο Διοικήσεως πως τις παραλίες της Χλώρακας επιχειρηματίες γης έχουν κλείσει σχεδόν όλες της προσβάσεις, και αφού αυτή σε μια απόφαση της καταπέλτης καλούσε τον υπουργό εσωτερικών να παρέμβει και να αποκαταστήσει την τάξη, αλλά που αυτός δυστυχώς αγρόν ηγόρασε, αποτάθηκα στο βουλευτή των Οικολόγων Χαράλαμπο Θεοπέμπτου, και ζήτησα τη δική του παρέμβαση. Ο άνθρωπος μονομιάς ανταποκρίθηκε, και ενέγραψε το θέμα στη Βουλή. Σήμερα ήρθαν από τη Λευκωσία αντιπρόσωποι του, για να διαπιστώσουν και να φωτογραφίσουν επί  τόπου τις παρανομίες. Ζήτησαν από εμένα να τους ενημερώσω και να τους ξεναγήσω.

Μέσα στη βράση του μεσημεριούλοιπόν,  που ο ήλιος έκαιγε πέτρες, για αρκετή ώρα περιδιαβήκαμε τις παραλίες και είδαν επί τόπου τις καταστροφές, και την άναρχη επέμβαση επί των ακτών. Έμειναν τόσο έκπληκτοι με όσα είδαν, που διερωτήθηκαν ποιος τους δίνει κάλυψη, αλλά περισσότερο διερωτήθηκαν πως οι κάτοικοι ανέχονται τόσο εξόφθαλμες ασχημίες επί των παραλιών, και πώς μπορούν να σιωπούν. 

Εγώ ως είχα υποχρέωση, τους εξήγησα πως δυστυχώς οι απλοί πολίτες ως ραγιάδες από πάππον προς πάππον, αυτό έμαθαν να κάνουν, και πως η μόνη αντίδραση τους είναι οι εκ του ασφαλούς φωνασκίες στα καφενεία.

Τους εξήγησα ακόμη πώς τυχεροί οι πολίτες σε κοινότητες  που τους λαχαίνει να έχουν προοδευτικούς και εμπνευσμένους αρχηγούς, γιατί οι κοινωνίες  που προοδεύουν ανά τον κόσμο, είναι μόνο σε όσες λαχαίνει ένας άξιος ηγέτης, καθώς δυστυχώς ο Θεός έτσι έκαμε τον κόσμο να άγεται και να μήν  αντιδρά.

Ήταν μια κουραστική μέρα γιατί ο ήλιος έκαιγε, μια βρύση με νερό δεν βρήκαμε πουθενά να δροσιστούμε, και όσο να διανύσουμε τα έξι χιλιόμετρα ακτογραμμής της Χλώρακας, και να καταγράψουν οι αντιπρόσωποι του καλού βουλευτή  τα όσα παράνομα συμβαίνουν, χρειάστηκαν πολλές ώρες σε σημείο που δεν αντέξαμε όλη τη διαδρομή, και αναγκαστήκαμε να κάνουμε στάση για ξεκούραση στο ξενοδοχείο ΑΚΤΗ των συγχωριανών μου  Σπύρου και Άντρου, οι οποίοι με ευχαρίστηση μας περιποιήθηκαν, μας κέρασαν καφέδες και νερό, ακόμα μας κάλεσαν για μεσημεριανό, πράγμα όμως που οι ξένοι αρνήθηκαν, καθώς είχαν πολλή εργασία να διεκπεραιώσουν την υπόλοιπη μέρα.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 28/7/2016, ημέρα Πέμπτη

Η βία και η κακία στους πιο πολλούς είναι έμφυτη ως αποτέλεσμα κληρονομικότητας, αλλά και γιατί είναι διάχυτη στο DNA τους σε άλλους φανερά, και σε άλλους κρυφά. Πολλοί με χαιρεκακία έκδηλα έχουν την κακία στη συμπεριφορά τους, και λιγότεροι έχουν τη βία. Όμως δυστυχώς, ο άνθρωπος είναι φτιαγμένο ζώο, και όπως  τα άγρια ζώα της φύσης έχουν αιμοβόρα ένστικτα για τη συντήρηση τους απλά και χωρίς συνείδηση, δυστυχώς οι άνθρωποι τα ξεπερνούν στη βία. Βλέπουμε σε πολέμους να σφάζονται και να σκοτώνονται, βλέπουμε κάποιους όταν συναθροίζονται να γίνονται αγέλες και να θέλουν να καταστρέφουν, να γίνονται όχλος και όσο μεγαλύτερος, τόσο και καταστροφικότερος.

Τα γράφω όλα αυτά, καθώς σήμερα ανακάλυψα στο διαδίχτυο μια ταινία σινεμά με πρωταγωνιστή τον σκληρό της οθόνης Τζέϊσον Στάθαμ που δεν είχα δει προηγουμένως, και την παρακολούθησα με ενδιαφέρον. Ήταν μια ταινία δράσης που την ευχαριστήθηκα ένεκα της καλής ηθοποιίας των πρωταγωνιστών, αλλά δυστυχώς με κακά μηνύματα για πολλούς αφελείς,  που θα παρασύρονταν εύκολα στη βία και στην ανομία, καθώς παρουσίαζε τους κακούς ως καλούς κακούς, με αισθήματα και συνείδηση. Ήταν μια ταινία με πληρωμένους δολοφόνους που σκότωναν ακόμα και δικούς τους ανθρώπους, όταντο  απαιτούσε ο κώδικας τιμής –άκουσον άκουσον- του επαγγέλματος.

Και κάθισα και σκέφτηκα, πώς οι άνθρωποι ακόμα και οι καλοί, να μην γίνονται κακοί, όταν οι βιομηχανίες του χρήματος τους παρουσιάζουν ως πρότυπα γκάγκστερ και δολοφόνους;  Πώς όλοι όσοι έχουν καταληστέψει τον τόπο, δηλαδή τραπεζίτες και  πολιτικοί να μην το κάνουν, αφού οι κακοί αμείβονται και οι καλοί υποφέρουν, αφού ο νόμος εξαγοράζεται ή και εκβιάζεται;

Ατό ήταν περίπου το νόημα της ταινίας, και είναι έργο που τον έχουν παρακολουθήσει μυριάδες, καθώς ο πρωταγωνιστής είναι από τους καλύτερους σκληρούς ηθοποιούς του Χόλυγουντ.  

Ύστερα προσπαθούν οι καλοί γονείς, να διδάξουν τα παιδιά τους να είναι καλοί άνθρωποι, πόσοι όμως θα τα καταφέρουν όταν η αδηφάγα κοινωνία διδάσκει το αντίθετο;   

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 27 Ιουλίου, ημέρα Τετάρτη

Οι θάλασσες τις τελευταλίες δεκαετίες έχουν γίνει αγνώριστες. Έχουν καταντήσει χώροι απορρίψεως των λημάτων από τα ξενοδοχεία. Έχουν πολύ αλλοιωθεί τα συστατικά της, και το θαλασσδινό νερό έχει χάσει τη διάυγεια του, ενώ όλη η χλώρίδα έχει ξεραθεί και εξαφανιστεί, με αποτέλεσμα η πανίδα και αυτή να έχει χαθεί, να έχει μεταναστεύσει αλλού, όπου μπορεί να βρει τροφή. Τα νερά είναι θολά από ακαθαρσίες, και μαζί με λάδια και απορριπαντικά, που πλέουν στην επιφάνεια δίνουν στο μάτι μια άσχημη και ακαλαίσθητη εικόνα.

Ένεκα αυτής της κατάστασης, ελάχιστες φορές πηγαίνω για κολύμπι, διότι δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να λούζεται μέσα σε λερωμένα ύδατα. Σήμερα όμως με έπιασε μια νοσταλγία, καθώς από το προηγούμενο βραδυ μια φίλη η Μιρέλλα, με προσκάλεσε για παρέα στη θάλασσα. Αρνήθηκα εξηγώντας της πως σιχαίνομαι τα μολυσμένα νερά όπως έχουν καταντήσει.

Αλλά το πρωϊ κάνοντας τη βόλτα μου στη παραλία με το μηχανάκι μου, δεν άντεξα στον πειρασμό. Οδήγησα και στάθμευσα στην άκρη του γιαλού στην περιοχή Κοτσιάς, και βγάζοντας φανέλλα και τα παπούτσια, με το κοντο παντελόνι που φορούσα, περπάτησα πάνω στην ξανθή άμμο που πλούσια σκέπαζε όλη την ακρογιαλιά. Το απαλό αεράκι μου έσκαφτε απαλά το κορμί, ενώ το ύσηχο κύμα έφτανε ως τα γόνατα μου καθώς έσκαγε στην ακρογιαλιά. Ήταν ένα δροσερό άγγιγμα που με ευχαριστούσε, γι αυτό περπάτησα ως πέρα από την μιά άκρη ώς την άλλη. Και εκεί στο τέρμα, είδα τα ξερά κοτσάνια από τα θαλασσινά κρίνα να έιναι απλωμένα πάνω στο χώμα, προσμένωντας από μέρα σε μέρα να ξεπεταχτούν από ανάμεσα τους τα μοσχομύριστα  άνθη του γιαλού.

Τα άνθη του γιαλού είναι λευκά μεγάλα λουλούδια που ξεφυτρώνουν ανθοβολώντας μεσα από τη στεγνή έρημη γη, με ένα μοναδικό μεθυστικό άρωμα, κυρίως όταν βραδιάζει. Τα γνωρίζουν όσοι έχουν τύχει να περάσουν από τις ελάχιστες αμμουδιές στις οποίες σήμερα ευδοκιμούν δίπλα στη θάλασσα. Είναι τα μοναδικά φυτά του γένους τους που απόμειναν και που πρεπει να αγαπούμε οι άνθρωποι και να προστατεύουμε.

Ήταν ένα ευχάριστος περίπατος που τον απόλαυσα.  Έκατσα λίγο στον πρωινό ήλιο ώσπου να στεγνώσω, και ύστερα καβαλλίκεψα τη μοτόρα μου και ξεκίνησα για άλλους τόπους.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, 26 Ιουλίου ημέρα Τρίτη

Αδιέξοδοι δρόμοι στην πόλη που δεν οδηγούν στους σωστούς προορισμούς, αλλά που παίρνουν τους οδηγούς των τροχοφόρων γυροβολιά σε αδιέξοδα και στενά επίκυνδυνα δρομάκια. Μια πόλη σκαμμένη απ΄άκρη σ΄άκρη, τη μια μέρα ανοιχτός ένας δρόμος και την άλλη κλειστός. Μια ανείπωτη ταλαιπωρία που αναγκάζει τον κόσμο να αποφεύγει την προσπέλαση της, που κάνει τους μαγαζάτορες να τραβούν τα μαλία τους απελπισμένοι, που κάνει την πόληνα μοιάζει ένα φάντασμα, σαν ένα άγριο θηρίο με ανοιχτές σιαγόνες που θέλει να καρασπαράξει τους πεζούς, ή οι ελάχιστοι πεζοί να σκοντάφτουν και να πέφτουν στα μεγάλα αυλάκια που παντού χάσκουν ανοιχτά και επικίνδυνα.

Αυτή λοιπόν κατάντησε η πόλη της Πάφου, μια πόλη έρημη από κόσμο και ζωή, καθώς με την άναπλαση της, ο νέος Δήμαρχος την έχει οργώσει ολόκληρη με τα μεγάλα θηρία, τους εκσκαφείς και τα τραχτέρ. Κανείς δεν μπορεί εύκολα να την περιδιαβεί, και όλοι την αποφεύγουν, το ιδιο φυσικά κάνω και εγώ. Πάω νόνο για επείγουσες ανάγγες, όπως π.χ. να πληρώσω το ρεύμα ή το τηλέφωνο. Αυτο έκαμα και σήμερα, και παρόλο που ήμουν με τη μικρή μου μηχανή, εντουτοις ταλαιπωρήθηκα και αγανάχτησα. Όποθεν και άν πήγαινα, έβρισκα εμπόδια ή δρόμους κλεισμένους και περιφραγμένους. Γυρνούσα επι πολλή ώρα εδώ και εκεί, ώσπου στο τέλος δεν άντεξα και μπήκα σένα στενό μονόδρομο που ήξερα πως οδηγούσε στον προορισμό μου. Μα ήταν τόσο στενά, που δεν χωρούσε δύο μαζί την μοτόρα μου και έστω ένα μικρό αυτοκίνητο. Περίμενα μόλις άδειασε ο δρόμος, όρμηξα με μεγάλη ταχύτητα να προλάβω να προσπεράσω, πριν φανεί κάποιο αυτοκίνητο. Με τη ψυχη στο στόμα, σχεδόν έφτασα στο τέρμα, ομως τι ατυχία, πάνω στην κούρβα φάνηκε ενα αυτοκίνητο να έρχεται με ταχύτητα. Δεν πρόλαβε να ελαττώσει, και τον είδα να έρχεται πάνω μου ολοταχώς. Μέσα μου είπα πως δεν γλυτώνω, αλλά ώ του θαύματος, την τελευταία στιγμή πήρε το μάτι μου ένα κενό στη περίφραξη, και χωρίς να σκεφτώ, οδήγησα εκεί και έτσι γλύτωσα το τρακάρισμα που σίγουρα θα μου έκανε ζημιά, και θα ήμουν ο φταίχτης.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 25 Ιουλίου, ημέρα Δευτέρα 

Η καλή μέρα από το πρωϊ φαίνεται λέει η λαϊκή ρήση, αλλά εγώ θα πώ το αντίθετο, καθώς σήμερα όλα μου πήγαν στραβά. Ξημέρωσε λοιπόν η μέρα, και κάτι στο μουντό πρωϊνό που ήταν σκυθρωπό, μου έδωσε μια εντύπωση πως σήμερα έπρεπε να προσέχω... Όσο κι’ αν πρόσεξα όμως, πολλά τελικά μου πήγαν στραβά.

Με μια ανησυχία μέσα μου ξύπνησα το πρωϊ, και εκεί που συλλογίστηκα πως θα ήμουν πολύ προσεχτικός, εντούτοις όταν είναι νάρθει το κακό, αυτό έρχεται χωρίς να λογαριάζει τίποτε. Εν πρώτοις, όταν καβαλίκεψα τη μοτόρα μου και ροβόλησα για την πόλη της Πάφου καθώς έπρεπε να πάω στο Γενικό Νοσοκομείο για κάποιες δουλειές, στη μέση του δρόμου το μηχανάκι έσβησε, γιατί τέλειωσε η βενζίνη, γιατί δυστηχώς ο δείκτης που έδειχνε τη στάθμη ήταν χαλασμένος για να με ειδοποιήσει. Κατέβηκα ο καημένος, και σπρώξε και να σπρώξεις, πήγα σε ένα σταθμό καυσίμων και τη γέμισα βενζίνη. Ήταν μια κούραση ανεπανάληπτη, που θα την διηγούμαι για καιρό.

Όταν εκεί, στο νοσοκομείο ήρθε επι τέλους η σειρά μου για το ραντεβού μου με τη γιατρό, στα ξαφνικά ειδοποιούν την καημένη η οποία προς τιμήν της διαφώνησε για όσα ανωρθόδοξα συμβαίνουν, πώς έπρεπε να πάει επιγόντως σε σύσκεψη με τον υπουργό υγείας που για κακή μου τύχη επισκέφτηκε εκείνη τη μέρα το νοσοκομείο της Πάφου. Σαν τον Ιώβ έκατσα και περίμενα έως ότου τελειώσει τη σύσκεψη ο υπουργός, που από την ημέρα που ανέλαβε, στις τηλεωράσεις κόπτεται πως μάχεται υπέρ των ασθενών.

Τις απογευματινές ώρες επιτέλους, γύρισα σπίτι. Σ’ ένα σπίτι άδειο που δεν με περίμενε κανείς, σκέφτηκα πως δεν πειράζει, δεν χάθηκε ο κόσμος γιατί ταλαιπωρήθηκα και έχασα όλη τη μέρα, και βασανίστηκα και κουράστηκα.

Όμως και στο σπίτι η ταλαιπωρία μου συνεχίστηκε.

Είχα μια ενοικιάστρια τσιγγάνα από τη Βουλγαρία, που μόλις την αντίκρυσα όταν κλείσαμε συμφωνία να της ενοικιάσω ένα διαμέρισμα, κάτι μου έλεγε μέσα μου πως θα είχαμε κακά ξεμπερδέματα. Και ενώ μου είχε δώσει μέρος του πρώτου ενοικίου, εγώ από καλωσύνη της επέτρεψα να μείνει στο διαμέρισμα, καθώς με πρακάλεσε και τη λυπήθηκα. Από τότε πέρασαν δυό μήνες, χωρις να μου δώσει το υπόλπιπο χρηματικό ποσό. Αλλα ούτε και το επόμενο ενοίκιο. Αναγκαστκά και με επί τάσεως, την ειδοποιήσα πως έπρεπε να φύγει, και αυτή για να με εκδικηθεί, με κατήγγειλε -άκουσον, άκουσον-, στην αστυνομία πως της έκλεψα έναν υπολογιστή. Ευτυχώς οι αστυνομικοί ήξεραν καλά τη δουλειά τους και δεν την έλαβαν υπ΄ όψιν. Όμως μου χάλασε τη νύχτα, και αντί να κοιμηθώ στην ώρα μου δηλαδή κοντά στα μεσάνυχτα, η ώρα πήγε να ξημερώνει και ακόμα έμενα ξύπνιος.

Προσοχη λοιπόν στους τσιγγάνους, πιστεύω πως είναι όλοι παγαπόντες και κακοί, απλά καο μόνο ένεκα κουλτούρας.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 24/7/2016, ημέρα Κυριακή

Η ώρα πήγε 04:00, και πήρε να χαράσσει, όπως λέει το λαϊκό άσμα. Τα μάτια μου ήθελαν να κλείνουν από τη νύστα. Σαββατόβραδο, με τη Μιρέλλα και τον Αλέξανδρο βγήκαμε μια τσάρκα ως την ταβέρνα του Τσιάκκα. Μας άρεσε η λαϊκή μουσική που έπαιζε ζωντανά ένα καταπληχτικό τρίο, και ξεχαστήκαμε εκεί να τους ακούμε. Η ώρα 02:00 σταμάτησαν, αλλά με το φίλο μου το Γιώργο το Τσιάκκα πιάσαμε ψιλή κουβέντα, και στην καλή παρέα πάνω, ήπιαμε και κάνα ποτηράκι παραπάνω. Πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβουμε. Κοντά στα ξημερώματα ο Μορφέας ο καλός θεός, μου έστειλε τη νύστα την προπομπό του ύπνου, ειδοποιώντας με πώς ήταν ώρα να φύγουμε, να κλείσει και το μαγαζί ο ιδιοκτήτης να πάει κι’ αυτός να κοιμηθεί.

      Το πρωί της Κυριακής ξύπνησα στις 09:00 περίπου, και πίνοντας το καφέ μου σκέφτηκα πως καλά περάσαμε εψές. Σήμερα αργία, κοίταξα το ημερολόγιο και δεν βρήκα κανένα Άγιο να γιορτάζει. Αποφάσισα πως θα πήγαινα πρώτα μια επίσκεψη στο παζαράκι «η λίμνη με τις πάπιες», και ύστερα για ένα φραπέ στον «Baraca», το νέο μαγαζί inn που άνοιξε τελευταία κάτω στην παραλία.

Το παζαράκι είναι ένα ανοιχτό παζάρι που λαμβάνει χώρα κάθε Κυριακή τις πρωινές ώρες, όπου όσοι έχουν μεταχειρισμένα είδη και εμπορεύματα, τα εκθέτουν προς πώληση. Εκεί βρίσκει κάποιος φτηνά πράματα σε πολύ καλή κατάσταση, κάποτε και σε καλή ποιότητα. Επί ταχτικής βάσης επισκέπτομαι το χώρο απλά και μόνο γιατί μου αρέσει να βλέπω την πολυκοσμία να τριγυρνά στους πάγκους που πάνω είναι απλωμένα τα προϊόντα, και να παζαρεύει. Βλέπω ένα σωρό ειδών ανθρώπους, φτωχούς και πλούσιους, καλοντυμένους και κακοντυμένους, βλέπω γυναίκες να διαλαλούν τα προϊόντα τους, καμιά φορά ακόμα και τα κορμιά τους που με ένα ιδιαίτερο  τρόπο τα εκθέτουν κι’ αυτά προς πώληση. Και από μια πλευρά εγώ σαν τον αρχαίο Διογένη να παρατηρώ και να παίρνω εμπνεύσεις, ώστε ύστερα σαν συγγραφέας που ο ίδιος παριστάνω, να γράφω ιστορίες και παραμύθια. 

      Το μαγαζί «Baracas» είναι πάνω σε ένα ψηλό γκρεμμό με απεριόριστη θέα τη θάλασσα μέχρι τον ορίζοντα όπου και σχηματίζεται ο κύκλος της γής. Ήταν μια έμπνευση επιχειρηματική του Βίκτωρα Βασιλείου, που μαζί με τη σύζυγο του Αγγελική Ταπακούδη την κόρη μου επιχείρησαν, και τώρα αποδίδει τα μάλα. Μέσα στη καυτή ζέστη του Καλοκαιριού που η κάψα δεν υποφέρεται, εκεί, σ’ αυτό το χώρο ο επισκέπτης βρίσκει δροσιά και ανακούφιση. Είναι ένας χώρος πολύ δροσερός και χωρίς υγρασία, καθώς ο αέρας της θάλασσας που συνεχώς φυσά, διώχνει όλο το υγρό πούσι που η ίδια η θάλασσα δημιουργά. Θα πάω εκεί λοιπόν, να στρογγυλοκάτσω και να απολάυσω το φραπέ μου. Θα ακούσω ήρεμη μουσική που το μαγαζί χαμηλά μεταδίδει, θα δω κόσμο και κοσμάκη αφού το μαγαζί έχει καθιερωθεί και αμέτρητοι είναι οι επισκέπτες, αλλά κυριότερα θα αφήσω το πνεύμα μου μα ταξιδέψει στο πέλαγος και θα αφήσω το νου μου να ημερέψει αφήνοντας έστω για λίγο, πίσω τις καθημερινές τρέχουσες έγνοιες που όλους μας ταλαιπωρούν.

Άτε λοιπόν, όσοι με πιστεύουν, ραντεβού στο«Baracas».

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 23/7/2016, ημέρα Σάββατο
Απολαμβάνοντας τον καφέ μου πρωί έξω στην αυλή με τη δροσιά που έφερνε ένα απαλό δυτικό αεράκι, ο νους μου στράφηκε στη ψεσινη νύχτα. Ήταν μια νύχτα που πρόσμενα να πάω να παρακολουθήσω ένα θεατρικό έργο στο θέατρο της Χλώρακας, το οποίον πίστευα πως θα με ευχαριστούσε. Ήταν ένα έργο του Αριστοφάνη.

Ο Αριστοφάνης ήταν ένας σπουδαίος αρχαίος Αθηναίος σατιρικός ποιητής του 5ου π.Χ. αι.ωνα, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της περιόδου της αρχαίας αθηναϊκής κωμωδίας, κατά πώς μας διδάξανε στο σχολείο. Έτσι εψές, πήγα να δω ένα έργο του στο θέατρο της Χλώρακας, "Ο Πλούτος". 

Στην κωμωδία αυτή ο Αριστοφάνης διακωμωδεί την κακή διανομή του Πλούτου, που επειδή είναι τυφλός, πηγαίνει στους κακούς. Αλλά ένας χρήσιμος πολίτης, περιθάλπει τον τυφλό τιμωρημένο από το Δία θεό Πλούτο, που μικρός τυφλώθηκε για να αποφεύγει τους δίκαιους, τους σοφούς και τους έντιμους. Ο Θεός Πλούτος λοιπόν ξαναβρίσκει το φως του, και δίνει τα πλούτη του στους αγαθούς, ενώ τους κακούς τους κάνει φτωχούς.

Εξ όσων είχα διδαχτεί ή και διαβάσει, ήξερα πως ο Αριστοφάνης ήταν ένας σπουδαίος σατιρικός ποιητής, και περίμενα να δω μια κωμωδία που θα με ευχαριστούσε και θα με έκανε να αγαλλιάσω. Αντί αυτού όμως, είδα ένα κακόγουστο έργο, που δεν άντεξα να το δω ολόκληρο και εγκατέλειψα. Κατά τη διάρκεια του μισού έργου που παρακολούθησα, κανένα θεατή δεν είδα ούτε καν να χαμογελάσει, πόσον μάλλον να γελάσει.

Και θυμήθηκα ένα φίλο μου τον Αχιλλέα, που τις προάλλες που παρακολούθησε το ίδιο έργο, έγραψε στον τοίχο του στο φατσοβιβλίο, πόσο οικτρό ήταν το θεατρικό έργο που τον έκανε να διερωτηθεί αν ο Αριστοφάνης έγραφε τέτοιες βλακείες, ή μήπως οι σημερινοί  θεατρικοί παραγωγοί τον διαμόρφωσαν και το χάλασαν.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 22/7/2016, ημέρα Παρασκευή

Η μοτόρα μου είναι ένα μηχανάκι 130 cc, αγνώστου μάρκας κάποιας ασιατικής χώρας, γι αυτό τη λέω αμαρκέ. Παρ’ όλα αυτά, είναι όμορφη ιδία με μια Vespa, και τελείως ανέξοδη. Την αγόρασα εδώ και αρκετά χρόνια προς 1200 ευρώ, καινούργια από βιτρίνα. Είναι πολύ οικονομική. Όσο ο καιρός είναι γλυκός, την χρησιμοποιώ τόσο πολύ, που τα καλοκαίρια η μπαταρία στο αυτοκίνητο μου αποφορτίζεται από την αχρησία, καθώς σχεδόν καθόλου δεν το χρησιμοποιώ.

Καθημερινά λοιπόν, καβαλικεύω το μηχανάκι μου και γυρίζω απ’ εδώ κι’ απ’ εκεί. Οι ασχολίες μου σε σχέση με τον επιούσιο είναι λιγοστές, αφού μια ζωή εργαζόμενος σκληρά, τώρα στα εξήντα μου και βάλε, είμαι σε θέση να απολαμβάνω τους κόπους μου.

Όταν λοιπόν βαριέμαι το διάβασμα ή το γράψιμο, παίρνω τη μηχανή και τριγυρνώ όπου δη. Αυτά που βλέπω όμως με λυπούν, γιατί βλέπω παντού ακαταστασία. Τα σκουπίδια γεμίζουν τους τόπους, τα δένδρα κομμένα, τα πάρκα ακατάστατα και στις άκριες των δρόμων παρατημένα άχρηστα έπιπλα που για πολλές μέρες καρτερούν να περιμαζευτούν.

Σήμερα με το μηχανάκι μου περιδιάβηκα τον παραλιακό πεζόδρομο και όσα ξαναείδα, μου πλάκωσαν την καρδιά και μου μαύρισαν την ψυχή. Όλη η παραλία περιφραγμένη από τους επιχειρηματίες που αναπτύσσοντας τις επιχειρήσεις τους κόβουν την πρόσβαση προς το γιαλό, και ένα Κοινοτικό Συμβούλιο που μένει σε αδράνεια χωρίς κάν, μια διαμαρτυρία.

Οι ελάχιστες ξέφραγες ακρογιαλιές κι’ αυτές σε κακή κατάσταση. Παντού σκουπίδια, χόρτα ξερά, και πέτρες θεόρατες κουβαλητές από ιδιοκτήτες εξοχικών σπιτιών, ώστε να εμποδίζεται η διάβαση των πεζών που ενοχλά την ησυχία τους.

Είδα γενικά τις όμορφες παραλίες να έχουν γίνει άσχημες και παρατημένες στο έλεος ασυνείδητων, είδα μια ακαλαισθησία που μου κούρασε τα μάτια και στεναχώρησε την καρδιά μου.

Είδα ακόμα στα νερά τις θάλασσας να επιπλέουν μεγάλες ποσότητες αφρών ως αποτέλεσμα των ακαθαρσιών, των απολυμαντικών και των λαδιών από τα ξενοδοχεία.

Θα πρέπει να γνωρίζουμε όμως πώς η παράλογη ανάπτυξη που παρατηρούμε να συμβαίνει γύρω μας, και η επιβάρυνση της φύσης από απόβλητα, επιφέρει πολλά κακά αποτελέσματα, και εάν η συμπεριφορά μας δε συμβαδίσει με την προστασία του περιβάλλοντος, η ποιότητα ζωής μας καταλήγει οικτρή και όνειδος.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, 22/7/2016, ημέρα Πέμπτη

Ξύπνησα στις 08:00, γιατί  ο ύπνος το βράδυ άργησε να με πάρει, καθώς είχα σκέψεις μες την κεφαλή που δεν έλεγαν να με αφήσουν.

Ήμουν καλά, χωρίς τη μαστούρα του ύπνου καθόλου να με βαραίνει. Έφτιαξα τον καφέ μου και κάθισα στον υπολογιστή μου. Αφού είδα στο φατσοβιβλίο όσους με επισκέφτηκαν, διάβασα τις τρέχουσες ειδήσεις. Δεν είχε κάτι νέο, μόνο για πολέμους , διαμάχες μεταξύ των χωρών, για τους κλέφτες πολιτικούς και τους τραπεζίτες, και για τα θανατηφόρα δυστυχήματα που τον τελευταίο καιρό έχουν πληθύνει.

Καμιά χαρμόσυνη είδηση. Όλες θλιβερές για να χαλούν το κέφια. Έκλεισα λοιπόν τον υπολογιστή μου, πήρα το μηχανάκι μου και οδήγησα ως την παραλία.

Μου αρέσει να επισκέπτομαι την παραλία και να αγναντεύω τη θάλασσα πέρα βαθιά, και να βλέπω τα βαπόρια να ταξιδεύουν στα πελάγη. Ηρεμεί το πνεύμα μου και η κάρδια μου. Μου φεύγουν οι κακές σκέψεις και πολλά από τα βάσανα μου. Είναι κάτι που μου μεταδίδει η απεραντοσύνη της, που όταν τη σκέφτομαι, καταλαβαίνω πόσο μικρά, ασήμαντα και μάταια είναι όσα μας κατατρέχουν σε σύγκριση με το μεγαλείο και με όσα κρύβει μέσα στα βαθιά νερά της.

Χωρίς να σκεφτώ, οδήγησα στη θάλασσα δίπλα από την Αλυκή, στον τεχνητό όρμο που έφτιαξαν οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου ΛΑΟΥΡΑ. Εκεί, παλαιόθεν με τη σύζυγο μου τα καλοκαίρια πηγαίναμε για μπάνιο. Στάθηκα πάνω σε μια πέτρα, αλλά το μάτι μου δεν αγνάντεψε πέρα βαθιά τον ορίζοντα, παρα το βλέμμα μου έπεσε κάτω στα πόδια μου που αρχινούσε η θάλασσα. Εκεί ακριβώς σ’ αυτό το βράχο πριν καιρό, είχε χάσει η γυναίκα μου, ένα θεσπέσιο μαργαριτάρι που ήταν χρυσόδετο και κρεμιόταν από το λαιμό της. Είχα αγοράσει το μαργαριτάρι σε κάποια χώρα μακρινή, εάν ενθυμούμαι καλά, από την Σεούλ της Κορέας όταν νέος ήμουν μπαρκαρισμένος στα καράβια για πέντε περίπου έτη . Είχα μια αδυναμία σ΄ αυτά τα κοσμήματα, γι αυτό όταν κάποιος αχθοφόρος  Κορεάτης γύρεψε να το πουλήσει, το αγόρασα. Ήταν η χρονιά του 1978. Την επόμενη χρονιά είχα ξεμπαρκάρει, είχα αρραβωνιαστεί, και αφού πήρα το μαργαριτάρι σε ένα κοσμηματοπώλη, το χρυσόδεσα και με μια ακριβή αλυσίδα,  το έκανα δώρο στη Μαρινέλλα, τη σύζυγο μου. Το φορούσε συνέχεια για πολλά χρόνια, ώσπου δυστυχώς μια κακιά μέρα, εκεί ακριβώς που σήμερα στεκόμουν, κάτω από εκείνο το βράχο και ενώ κολυμπούσαμε, κόπηκε η καδένα, και έχασε το κόσμημα μέσα στα νερά, μέσα στην άμμο της θάλασσας. Όσο κι’ αν ψάξαμε δεν το βρήκαμε. Πολύ στεναχωρηθήκαμε, όχι μόνο γιατί ήταν ένα κόσμημα μεγάλης αξίας, αλλά και γιατί κουβαλούσε μια ιστορία και ένα συναίσθημα.

Αυτές οι σκέψεις με έζωσαν και με στενοχώρησαν όχι γιατί χάθηκε το όμορφο μαργαριτάρι, αλλά γιατί οι λογισμοί μου με οδήγησαν στα περασμένα, στις καλές στιγμές που μαζί με τη σύζυγο μου περνούσαμε σ’ αυτά τα μέρη, και που τώρα δυστυχώς  είχε αποβιώσει νέα και όμορφη, πριν τόσο καιρό μάνι-μάνι (σχεδόν τρία χρόνια). Την είχε πεθάνει η κακιά αρρώστια. Στενοχωρημένος καβαλίκεψα τη μοτόρα μου και οδήγησα με κατεύθυνση το νεκροταφείο. Ένιωσα την ανάγκη να την επισκεφτώ, και να της πω να μην στεναχωριέται που έχασε το μαργαριτάρι, καθώς για πολλή καιρό είχε μια στεναχώρια για την απώλεια αυτή.