Αρθρο
Η υγεία συμβάλλει στη
μακροζωία όταν το σώμα είναι υγιές και η ψυχοσωματική και συναισθηματική ευεξία
το ίδιο.
Η ποιότητα ζωής
ταυτίζεται με μία κατάσταση ευτυχίας, η οποία συντίθεται από την ισορροπία της
λειτουργικής κατάστασης του ατόμου, τον συναισθηματικό του κόσμο, και την
διατήρηση των κοινωνικών σχέσεων του.
Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας είναι οι πιο ευάλωτοι σε καταστάσεις που
διαταράσσουν την ισορροπία αυτών των παραμέτρων.
Συχνά, είναι κοινωνικά απομονωμένοι, πόσον μάλλον όταν εγκλειστούν σε
ένα γηροκομείο όπου η απομόνωση τους από τον έξω κόσμο κορυφώνεται, ενώ ταυτόχρονα
ο περίγυρος τους αποτελείται από συνομήλικους τους, δηλαδή παλαίμαχους ανθρώπους
που αφημένοι στο γηροκομείο για καλύτερη φροντίδα, αναμένουν τη λήξη της ζωής
τους
Αδύναμοι πλέον σωματικά, και με γεροντικές ασθένειες και πόνους να τους ταλανίζουν,
ζουν σε μια μονότονη ρουτίνα περιμένοντας με αδημονία τις μέρες να περάσουν έως
την επόμενη επίσκεψη κάποιου δικού τους ανθρώπου.
Η λέξη γέρος φέρει αρκετές αρνητικές συνέπειες. Γνωρίζοντας ότι δεν έχουν
άλλο τίποτα να προσφέρουν και ότι εξαρτώνται από άλλους καθώς γίνονται ανήμποροι
ένεκα της ηλικίας τους, νιώθουν πως καταντούν βάρος και κακή ψυχολογία τους διακατέχει,
δεν τους αφήνει να σχεδιάσουν ή να προγραμματίσουν, ούτε έχουν να κάνουν οτιδήποτε
να γεμίσει τις ατελείωτες άδειες ώρες. Αυτό έχει συνέπεια να τους κάνει να μαραζώνουν
και να γερνούν πιο γρήγορα, ακόμα τους περισσότερους τους κάνει να βαριούνται
και να θέλουν να πεθάνουν για να ησυχάσουν από τη μεγάλη αδράνεια που τους γεμίζει
βαρεμάρα και κακή διάθεση.
Καθώς δεν έχουν να πάνε ένα περίπατο σε κάποιο καφενείο, ούτε την οικογένεια
και τα εγγόνια να τους γεμίσουν αγάπη, αλλά ούτε κάποιες ευθύνες που θα τους δώσει
ενδιαφέρον και νόημα, βαριούνται και μελαγχολούν. Ζουν μια ρουτίνα καθημερνώς σχεδόν
απαράλλακτη, η όποια τους θλίβει, τους στεναωρεί και τους κατατρώει.
Πριν να δημιουργηθούν σε ευρεία κλίμακα τα γηροκομεία, οι ηλικιωμένοι ζούσαν
με τα παιδιά τους. Ακόμα στις περιοχές της υπαίθρου είχαν ρόλο σημαντικό να
διαδραματίσουν μέχρι το θάνατο τους, καθώς τους άφηναν υπεύθυνους από πρωί έως βράδυ
να προσέχουν τα εγγόνια ένεκα που οι ίδιοι ασχολούνταν στα ωράφια όλη μέρα.
Η οικογένεια πλέον έχει διασκορπιστεί, με αποτέλεσμα ο παλιός ιστός της
κοινότητας να έχει μετατραπεί στη σημερινή αποξενωμένη κοινωνία όπου τα παιδιά κλείνουν
τους γονείς τους στα γηροκομεία με δικαιολογία ότι θα έχουν καλύτερη φροντίδα, αλλά
κατά βάθος γνωρίζουν ότι μέσα σ αυτά, οι γέροι δεν αντέχουν και αποθνήσκουν.
Είναι παρατηρημένο πως οι περισσότεροι δεν αντέχουν περισσότερο από δυο χρόνια.
Η έγκλειστη ρουτινιασμένη ζωή που διαβιούν χωρίς σκοπό ή στόχους στη ζωή, τους μαραίνει
και τους πεθαίνει.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
