Για
να εννοήσουμε το παιχνίδι πολέμου που παίζεται στη γειτονική μας χωράμε θα
πρεπει να σκεφτούμε τι συμφέρει τις Μεγάλες Δυνάμεις να επισυμβεί στη
Συρία ούτως ώστε αφενός να την ελέγχουν
,αφετέρου η διάδοχη κατάσταση που θα
προκύψει να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους στην ευρύτερη περιοχή της
Μ. Ανατολής στο μέλλον.
Οι
ΗΠΑ και οι Δυτικές χώρες Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, βλέπουν τη Συρία ως τον γεωγραφικό συνδετικό κρίκο των
Σιιτών με προεξέχον το Ιράν, από τον Περσικό κόλπο μέχρι τη Μεσόγειο θάλασσα.
Αν
αυτός ο κρίκος σπάσει στη Συρία, τότε η Χεζμπολάχ απομονώνεται και θα
αποτελέσει εύκολη λεία για το Ισραήλ και την
μετά Άσσαντ Συρία ,αφού δεν θα μπορεί να εξοπλίζεται επαρκώς. Αυτός
είναι και ο λόγος της αμέριστης στρατιωτικής βοήθειας που παρέχει η Χεζμπολάχ
στον Άσσαντ, αφού ουσιαστικά απώλεια της Συρίας θα σημάνει εν πολλοίς και δική
της μελλοντική καταστροφή.
Μετά
απ αυτό, το Ισραήλ θα προσπαθήσει με καλύτερες προϋποθέσεις πλέον να επιλύσει το Παλαιστινιακό, χωρίς να έχει να έχει
κάποιο πρόβλημα στα βόρεια σύνορά του μετά την εξόντωση της Χεζμπολάχ.
Μ
αυτό τον τρόπο το Ιράν απομονώνεται γεωγραφικά πλήρως ,όχι όμως και
πολιτικοστρατιωτικά, όσο υποστηρίζεται από Ρωσία και Κίνα.
Παράλληλα
όμως οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους γνωρίζουν ότι βοηθώντας τους σουνίτες αντάρτες
να επικρατήσουν στη Συρία παίζουν με τη φωτιά, αφού οι αντάρτες δεν είναι
τίποτε άλλο από μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων με προεξέχουσα την Αλ Κάιντα.. Άρα
σε καμμία περίπτωση δεν συμφέρει τη Δύση μία ολοκληρωτική νίκη και επικράτηση
των σουνιτών ανταρτών στη Συρία. Η Αίγυπτος άλλωστε των αδελφών Μουσουλμάνων του Μόρσι τους έγινε
μάθημα αφού άφησαν αρχικά τον Αιγυπτιακό λαό να αποφασίσει για το μέλλον του. Αντιλήφθηκαν
όμως το θανάσιμο λάθος τους που άφησαν την Αίγυπτο να γίνει έστω και για λίγο
χρονικό διάστημα ένα σουνιτικό Ιράν και
έσπευσαν να το διορθώσουν με το εσωτερικό αιγυπτιακό δίπολο εξουσίας στρατού
και δικαιοσύνης.
Το
συμπέρασμα απ όλα αυτά, είναι ότι οι Δυτικοί Σύμμαχοι δεν επιθυμούν την
εξαφάνιση, τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο του Άσσαντ και την πλήρη επικράτηση των
σουνιτών ανταρτών ,αλλά την αποκατάσταση των ισσοροπιών σε στρατιωτικό επίπεδο
στη Συρία .Έτσι τα αντιμαχόμενα μέρη θα προσέλθουν στο τραπέζι των
διαπραγματεύσεων ως ισότιμα μέλη προκειμένου να είναι διαλλακτικά ως προς το
ζήτημα αμοιβαίων υποχωρήσεων. Το τελικό status της Συρίας θα είναι στην
καλύτερη των περιπτώσεων μία πολύ χαλαρή
ομοσπονδία θρησκευτικών και εθνικών ομάδων, ημιανεξάρτητων προκειμένου να
δύνανται να χρησιμοποιηθούν ανάλογα σε βάρος άλλων γειτονικών κρατών, όπως
Ιράν, Τουρκία κατά περίπτωση.
Αυτός
είναι και ο λόγος που η στρατιωτική αντίδραση κατά της Συρίας θα είναι μάλλον μικρής
έως μεσαίας έκτασης, ολιγοήμερη και μόνο με χειρουργικά κτυπήματα με πυραύλους.
Θα έχει δε το χαρακτήρα των αντιποίνων για την υποτιθέμενη ή μη χρήση χημικών
όπλων από τον Άσσαντ. Αυτή η ενέργεια έχει και το χαρακτήρα της παρακαταθήκης
μελλοντικά για οποιονδήποτε ήθελε χρησιμοποιήσει χημικά όπλα, με κυριότερο
αποδέκτη το Ιράν.
Εννοείται
ότι η Ρωσία του Πούτιν ως επανακάμψουσα υπερδύναμη, παρά τους όποιους λεκτικούς
λεονταρισμούς ,αφενός είναι ενήμερη και σύμφωνη με τις παραπάνω εξελίξεις,
αφετέρου έχει διασφαλίσει τα συμφέροντά της στην χαλαρή ομοσπονδιακή Συρία που
θα προκύψει μελλοντικά.
Εξυπακούεται
ότι η Συρία θα εξακολουθεί και μελλοντικά να αποτελεί το σταθερό αγκυροβόλιο
της Ρωσίας στη Μ. Ανατολή.
Άλλωστε ο Πόυτιν έχει αποδείξει ότι είναι πολύ δεινός και άξιος
διαπραγματευτής και πως αν δεν διασφαλιζόταν τα συμφέροντα τους, η 
