Το μεγάλο έγκλημα της Βουλής

του  ΤΑΚΗ ΑΓΑΘΟΚΛΕΟΥΣ

Ένας - ένας αρχίζουν οι πολιτικοί μας ηγέτες - οι 56 βουλευτές μας δηλαδή - να αντιλαμβάνονται το έγκλημα που έκαναν εις βάρος του λαού και της οικονομίας καταψηφίζοντας την πρώτη συμφωνία που αποφάσισε το Eurogroup στις 16 Μαρτίου 2013 και υπερψηφίζοντας τη δεύτερη συμφωνία που αποφασίστηκε δέκα μέρες αργότερα.

Η «ΑΛΗΘΕΙΑ».
Πρώτη η «Αλήθεια» αρθρογράφησε πριν από αρκετό καιρό για το θέμα αυτό, υποδεικνύοντας το μέγεθος του εγκλήματος σε μια εποχή που κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει ανοιχτά φοβούμενος ότι θα τον κατηγορούσαν περίπου σαν προδότη. Σιγά – σιγά όμως κάποιοι (πρώτα οικονομολόγοι και μετά βουλευτές) άρχισαν να ξεθαρρεύουν και να επισημαίνουν το έγκλημα αυτό. Το πουλί όμως έχει πετάξει και το έγκλημα των 56 εκλεκτών μας θα περάσει ατιμώρητο. Και δεν είναι το μοναδικό, αυτή είναι η πικρή πραγματικότητα.

Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ.
Ο τελευταίος πολιτικός που κατάγγειλε το έγκλημα αυτό, την περασμένη Τετάρτη στο Μega, είναι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Ο οποίος, όμως, είναι ο μόνος που δεν έχει καμιά ευθύνη, αφού έγκαιρα προειδοποίησε τα κόμματα για την καταστροφή που θα επερχόταν. Δυστυχώς, δεν εισακούστηκε.

ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ.
Τα γεγονότα είναι γνωστά. Στις 16 Μαρτίου εγκρίθηκε από το Eurogroup η πρώτη συμφωνία που προέβλεπε έκτακτο κούρεμα των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ κατά 6,75% και κατά 9,9% όσων υπερέβαιναν αυτό το ποσό. Δύο μέρες μετά ο Πρόεδρος Αναστασιάδης επιστρέφοντας στην Κύπρο πήγε αμέσως στη Βουλή, ενημέρωσε σε κλειστή συνεδρία τους 56 βουλευτές για τη συμφωνία και τους παρακάλεσε (τους εκλιπαρούσε για πολλή ώρα) να την εγκρίνουν αφού, όπως εκτιμήθηκε, θα στοίχιζε στους πολίτες τόκους 18 μηνών για τα χρήματά τους στις τράπεζες. Μόνο...

Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ.
Οι βουλευτές μας, όμως, γύρισαν την πλάτη στον πρόεδρο. Αγνόησαν τις παραινέσεις του και τις εκκλήσεις του και λίγες μέρες αργότερα στην Ολομέλεια με πατριωτικούς πύρινους λόγους απέρριψαν τη συμφωνία, την οποία χαρακτήρισαν προδοτική και καταστροφική για τον τόπο.

Ο ΔΗΣΥ.
Από πλευράς του ο ΔΗΣΥ δεν απέρριψε τη συμφωνία, αλλά τήρησε αποχή. Αυτό όμως δεν είναι ελαφρυντικό, γιατί στην ουσία η αποχή είναι στρουθοκαμηλισμός. Ο ΔΗΣΥ συμφωνούσε με τη θέση του Προέδρου Αναστασιάδη, αλλά λόγω του κλίματος που δημιουργήθηκε εναντίον της συμφωνίας, στρουθοκαμήλισε έχοντας την άποψη πως έτσι δεν θα ζήμιωνε κομματικά. Όμως, σε τέτοια σοβαρά θέματα όπου η πατρίδα σου κινδυνεύει με καταστροφή, επιβάλλεται ξεκάθαρη θέση και όχι σκυμμένο κεφάλι στην άμμο...

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ.
Ως εκ της απόρριψης λοιπόν της πρώτης συμφωνίας, φτάσαμε δέκα μέρες αργότερα στη δεύτερη συμφωνία. Η οποία τελικά μας οδήγησε στον εφιάλτη που ζούμε σήμερα: Να έρθει η τρόικα, να κλείσει η Λαϊκή Τράπεζα, να επιβληθεί κούρεμα στις καταθέσεις 47,5%, να διαλυθούν ταμεία προνοίας, να καταρρεύσει η οικονομία, να απολυθούν δεκάδες χιλιάδες υπάλληλοι, να μειωθούν κατακόρυφα οι μισθοί όσων απέμειναν στην εργασία, να αυξηθούν κατακόρυφα όλες οι φορολογίες, να πεινά ο κόσμος και να φτάσουμε στα κοινωνικά παντοπωλεία και στα συσσίτια. Αλλά και στις αυτοκτονίες, τις οποίες για λόγους σκοπιμότητας αποφεύγει να ανακοινώνει η αστυνομία.

ΤΟ ΞΕΘΑΡΡΕΜΑ.
Εκ των υστέρων, λοιπόν, και όταν αρχίσαμε να ζούμε την καταστροφή, άρχισαν τις τελευταίες μέρες διάφοροι να ξεθαρρεύουν και να επικρίνουν την απόφαση της Βουλής να απορρίψει την πρώτη συμφωνία. Και να τονίζουν πως αν δεν κάναμε αυτή την κίνηση, σήμερα όλα θα ήταν όπως και πριν, με μόνη διαφορά την απώλεια τόκων καταθέσεων 18 μηνών.

ΠΟΙΟΙ ΜΙΛΗΣΑΝ.
Μεταξύ άλλων ακούσαμε να παίρνουν αυτή τη θέση ο πρώην διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Αυξέντης Αυξεντίου και ο πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Γιώργος Βασιλείου. Από τους βουλευτές πρώτος που επέκρινε την απόρριψη του πρώτου μνημονίου ήταν ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Μάριος Μαυρίδης και στη συνέχεια κάπως «καμουφλαρισμένα» ο Ζαχαρίας Κουλίας. Παρασκηνιακά όμως κάθε μέρα στο Κοινοβούλιο ακούμε πολλούς βουλευτές να παραδέχονται το λάθος τους. Παρασκηνιακά όμως, όχι δημόσια. Επίσης και δημοσιογράφοι άρχισαν να διατυπώνουν επικρίσεις στη Βουλή για την απόρριψη του πρώτου μνημονίου.

Ο ΝΙΚΟΛΑΣ.
Αυτές τις μέρες όμως και συγκεκριμένα στις 3.9.2013, είχαμε μια παραδοχή που ξεχώρισε. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος του ΔΗΚΟ, που ως εκ της καταστροφής της Λαϊκής Τράπεζας υπέστη μεγάλες ζημιές, είπε στο ΡΙΚ το mea culpa για την απόφασή του να καταψηφίσει την πρώτη συμφωνία. Μάλιστα ειρωνεύτηκε και το «ηρωικό όχι» της Βουλής και τόνισε πως αν επανερχόταν το κούρεμα της πρώτης συμφωνίας, αυτή τη φορά θα ψήφιζε «ναι».

Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ.
Και φτάνουμε στον πρώτο πολίτη αυτής της χώρας. Ο Νίκος Αναστασιάδης μακριά από σκοπιμότητες μίλησε ξεκάθαρα για το έγκλημα των βουλευτών με την απόρριψη της πρώτης συμφωνίας του Eurogroup. Συγκεκριμένα, την περασμένη Τετάρτη 18.9.2013 σε συνέντευξή του στο Mega ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αφού ανέφερε ότι όλες τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει, πέραν από αυτή του κουρέματος, έχουν ήδη υλοποιηθεί και όσες δεν έχουν υλοποιηθεί λόγω χρόνου, θα γίνουν και αυτές πράξη, αναφέρθηκε και σε διάφορα άλλα οικονομικά θέματα.

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ.
Ειδικά για τις δραματικές μέρες του περασμένου Μαρτίου ανέφερε ότι ο ίδιος παρά τη δέσμευσή του να μην υπάρξει κούρεμα, έπρεπε στις 15 του Μάρτη να πάρει μια απόφαση, η οποία είτε θα έσωζε την Κύπρο, είτε θα την οδηγούσε στην πλήρη κατάρρευση. «Ήμασταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Δύο συστημικές τράπεζες κατέρρεαν. Αν έμενα δεσμευμένος, εν γνώση μου ότι θα χρεοκοπούσε η πατρίδα μου, τότε το κράτος θα κατέρρεε. Θα ήταν σε κίνδυνο η οντότητα μας, θα περνούσαν στην ανεργία και άλλες δεκάδες χιλιάδες συμπολιτών μου», ξεκαθάρισε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης για την απόφασή του να υποστηρίξει την πρώτη συμφωνία.

ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ.
Συνεχίζοντας ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπενθύμισε την έκκλησή του στη Βουλή να μην απορρίψει την πρώτη συμφωνία, για να μην καταρρεύσει ο τόπος. Ανέφερε επίσης πώς αν εγκρινόταν η πρώτη συμφωνία δεν θα φτάναμε στη σημερινή τραγική κατάσταση, αφού οι πολίτες θα έχαναν μόνο 18 μηνών τόκους επί των καταθέσεών τους, ενώ η Λαϊκή δεν θα έβαζε λουκέτο. Με την απόρριψη της συμφωνίας από τη Βουλή, είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, φτάσαμε στη σημερινή τραγική κατάσταση, να κλείσει η Λαϊκή Τράπεζα, να απολυθούν χιλιάδες εργαζόμενοι, να αυξηθεί η ανεργία, να φτάσουμε στα κοινωνικά παντοπωλεία και στα συσσίτια...

ΣΙΩΠΗ.
Αξίζει να σημειωθεί πως μέχρι σήμερα κανένα κόμμα δεν διαμαρτυρήθηκε για τις δηλώσεις αυτές του κ. Αναστασιάδη, ούτε και αυτό το ΑΚΕΛ που καθημερινά εκδίδει δεκάδες ανακοινώσεις εναντίον του προέδρου και της κυβέρνησης. Δείγμα ενοχής;

ΤΟ ΑΥΛΑΚΙ ΤΗΣ ΡΗΓΑΙΝΑΣ

Στα παράλια της Χλώρακας σώζονται τα απομεινάρια του πέτρινου αυλακιού που έφερνε το νερό από από την Τάλα, στο παλάτι της Ρήγαινας, στα Παλιόκαστρα. Στα σύνορα Χλώρακας - Λέμπας σώζεται ο πύργος που πάνω σε αυτόν ήταν κτισμένο και στηριγμένο το αυλάκι. Στη συνοικία του Μουττάλου μέσα στην αυτή του Τουρκικού σχολείου ευρίσκεται το αδράχτι της Ρήγαινας, και στην Κάτω Πάφο δίπλα στους Αγίους Αγαπητικό και Μισητικό, ευρίσκεται ριγμένη η θεόρατη πέτρα του Διγενή.

Η Ρήγαινα αν και πρόσωπο πραγματικό, η λαϊκή παράδοση της Κύπρου το κατέταξε στους θρύλους και τις παραδόσεις της νήσου. Την συσχετίζει με τον Διγενή και της αποδίδει πολλά μεσαιωνικά κάστρα, φρούρια και χωριά.

Η Ρήγαινα στους θρύλους αποδίδεται ως πανέμορφη κυρά και πολεμίστρια, άλλες φορές καλή και συμπονετική και άλλες κακιά, αλλά που κανείς δεν μπορεί να τη νικήσει καθώς κατοικεί σε οχυρωμένους πύργους.

Η Ρήγαινα της Πάφου κατοικούσε στα σημερινά Παλιοκαστρα, μια περιοχή ανάμεσα της Κάτω Πάφου και της Χλωρακας. Είχε κτισμένο το κάστρο της μέσα στην απέραντη πεδιάδα που εκτείνεται από το φάρο της Πάφου μέχρι την Κισσονεργα, και διαφέντευε όλο τον παράλιο τόπο, έχοντας τους κατοίκους να καλλιεργούν κυρίως ζαχαροκάλαμα και τεύτλα.

Η ομορφιά της ήταν ξακουστή, αλλά το ίδιο και η εξυπνάδα της και η πονηριά της.

Ο λαϊκός θρύλος θέλει τον ξακουστό ήρωα Διγενή Ακρίτα να καταφθάνει μέχρι την Πάφο, κυνηγώντας ένα Σαρακηνό εχθρό του. Όταν αυτός προσπάθησε να δραπετεύσει αποπλέοντας με τα πλοία του, ο Διγενής του έριξε μια μεγάλη πέτρα, την πέτρα του Ρωμιού και βύθισε το πλοίο του.

Στο πέρασμα του από τη Πάφο, συνάντησε τη Ρήγαινα την οποία ερωτεύτηκε παράφορα και αποφάσισε να την παντρευτεί.

Η Ρήγαινα δεν τον ήθελε για άντρα της, αλλά ούτε για εχθρό της. Με μαεστρική πονηρία του ζήτησε πως για να τον παντρευτεί, έπρεπε πρώτα να κάμει έναν άθλο, να κατορθώσει να κτίσει ένα  μακρύ αυλάκι που να φέρνει νερό από τα λουτρά του Άδωνη της Τάλας στους αγρούς της. Ο Διγενής δέχτηκε την πρόκληση, και προς δυσαρέσκεια της Ρήγαινας, κατάφερε να αποπερατώσει το δύσκολο έργο και να φέρει το νερό στα χωράφια της μέχρι τη Χλώρακα.

Μη θέλοντας να τον παντρευτεί όμως, αλλά φοβούμενη την οργή του, προσπάθησε να φύγει από την Πάφο. Οργισμένος ο Διγενής, άρπαξε μια μεγάλη πέτρα και της την έριξε. Η πέτρα ευρίσκεται μέχρι σήμερα  δίπλα στη δυτική πλευρά του αρχαίου θεάτρου της Κάτω Πάφου, και ονομάζεται η «πέτρα του Διγενή». Άλλοι λένε ότι πρόκειται για την Πέτρα του Ρωμιού, και άλλοι ότι πρόκειται για το νησί του Διγενή στην Πόλη της Χρυσοχούς…

Η Ρήγαινα αντιδρώντας στην οργή του καθώς ήταν δεινή και δυνατή πολεμίστρια, του έριξε το αδράχτι της, ένα μεγάλο πέτρινο κίονα από τσιόνι ύψους τεσσάρων μέτρων και διαμέτρου σχεδόν ενός μέτρου, το οποίον έπεσε σε ένα χωράφι της Χλώρακας κάτω από τη συνοικία του Μουττάλλου, και που μετέφεραν οι Τουρκοκύπριοι πριν λίγα χρόνια και το τοποθέτησαν στην αυτή του σχολείου τους και εκεί ευρίσκεται ακόμα.

Στη Χλώρακα στη παραλιακή περιοχή, μέχρι τη δεκαετία του ΄60 υπήρχαν μεγάλα μέρη του αυλακιού της Ρήγαινας, τα οποία όμως δυστυχώς, χαλάστηκαν από τους ανθρώπους για να κάμουν αναδασμό στα χωράφια τους. Σήμερα, μικρό μέρος από το αυλάκι σώζεται και ευρίσκεται ακριβώς πίσω από την τελευταία στάση των λεωφορείων στην τέλειωση της λεωφόρου Χλώρακας που οδηγά στη Κάτω Πάφου πριν την περιοχή Κτιστά ή Παλιόκαστρα, ονοματολογία της περιοχής που προεήρθε καθώς εκεί ήταν κτισμένο το παλάτι της Ρήγαινας.

Το αυλάκι ήταν καθισμένο πάνω σε πύργους ώστε να έχει την κατάλληλη κλίση για να ρέει το νερό. Ένας από τους πύργους σώζεται στα σύνορα της Χλώρακας με τη Λέμπα.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΑΛΗΘΙΝΑ ΛΟΓΙΑ

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ:
»Αυτές οι διαπιστώσεις με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι αυτή η τεραστίων διαστάσεων απελευθέρωση του Λαού μας από τους καταναγκασμούς και τις αυταπάτες του δικομματισμού σε συνδυασμό με την αποκάλυψη του ρόλου των δυνάμεων της ξένης εξάρτησης και των τοπικών συμμάχων και οργάνων τους (που όλοι μαζί, θεσμικοί, πολιτικοί, οικονομικοί, κρατικοί παράγοντες συνιστούν το πλέγμα του Συστήματος Εξουσίας) δημιουργούν για την χώρα μας μια σπάνια ιστορική ευκαιρία! Ποιο ήταν το «κλειδί»; Ο ενημερωμένος λαός, που όπως έδειξαν οι μεγάλες διαδηλώσεις του 2011 και του 2012, άρχισε να κατανοεί τη δύναμή του και να ανιχνεύει την ευθύνη του για την αναγκαία ριζοσπαστική αλλαγή. Φτάνει να καταφέρει να ενωθεί γύρω από ένα κοινό στόχο και μια ενιαία αντιστασιακή ηγεσία. Αυτή ήταν κατά την άποψή μου η ώρα της Αριστεράς. Και γι’ αυτό ξαναβγήκα, 86 χρονών, σε δρόμους και σε πλατείες. Όπως σε κάθε παρόμοια στιγμή, όταν ο Λαός φορτώνεται με ιστορικές ευθύνες και κατά κάποιον τρόπο είναι «άγραφο χαρτί», περιμένει ένα χέρι να γράψει επάνω μια λέξη. Στα 1821 η λέξη ήταν «Ελευθερία». Στα 1843, «Σύνταγμα». Στα 1912 «Εδαφική ολοκλήρωση». Στα 1940 «Αντίσταση». Στα 1973 «Δημοκρατία». Στα 2012 (ακόμα και σήμερα) η λέξη που περιμένει είναι «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ».

Υ.Γ.
Οι ίδιες προτροπές ισχύουν και για τους Κύπριους κατά τη γνώμη μου

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ:

Πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι σιτίζονται σε συσσίτια, χιλιάδες σπρώχνονται στην αυτοκτονία ή χάνουν τη ζωή τους από πλημμελή περίθαλψη, το γενικό επίπεδο υγείας του πληθυσμού επιδεινώνεται, η κατάθλιψη παίρνει μαζικό χαρακτήρα και ταυτόχρονα διεξάγεται συστηματική προσπάθεια απόκρυψης της κοινωνικής πραγματικότητας. 

ΠΟΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ;

Είναι αξιον απορίας πώς ένας λαός να είναι τόσο υποταγμένος όταν καταστρέφεται. Διερωτώμαι γιατί ο άνεργος Κύπριος φτωχός και πεινασμένος δεν αντιδρά σε όσα μέτρα του επιβάλλουν αυτοί που τον κυβερνούν. Απορώ πως όλοι αφού ξέρουν με ακρίβεια που θα τους οδηγήσει το μνημόνιο που στην Ελλάδα αποδείχτηκε τόσο καταστρεπτικό, αντέχουν και δεν εξανίστανται, δεν διαμαρτύρονται και δεν εξεγείρονται, παρά μονο μένουν άπραγοι να μεμψιμοιρούν τη μοίρα τους.  

Είμαι σίγουρος πως την ίδια απορία έχουν και όσοι πολιτικοί επιβάλλουν τα μέτρα ως Αργείοι χωρίς αιδώ, που με περισσό θράσος τάχατες αναλύουν τα μεγάλα σχέδια τους που αφορούν την προστασία των ανέργων, των φτωχών και των εξαθλιωμένων πολιτών τους.

Αλλά γιατι να μην τα επιβάλλουν όταν πήραν χαμπάρι τον κακόμοιρο και δύσμοιρο λαό που δεν αντιδρά παρά μονό σκύβει το κεφάλι; Είναι μια κατάσταση τραγική που επιβεβαιώνει εκείνους που ισχυρίζονται ότι το DNA του Έλληνα έχει αλλάξει από την αιώνια σκλαβιά τόσων αιώνων υποτέλειας.

Ενώ ο μισός πληθυσμός έχει πτωχεύσει και δεν έχει εργασία ούτε φαγητό, δεν είναι πιστευτό πως ανέχεται τόσο πολύ την υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου και πως αντέχει να ζει εξευτελισμένος σαν επαίτης ή πεινασμένος πτωχός.

Δεν είδα ούτε μια διαδήλωση, ούτε μια αντίδραση, παρά μόνο στα καφενεία τους είδα όλους σιωπηλούς μες την κακομοιριά τους να κάθονται χωρίς να παραγγέλλουν ούτε καφέ οι περισσότεροι καθώς δεν έχουν να πληρώσουν. Τους είδα σκυθρωπούς και απογοητευμένους, κατσουφιασμένους και λυπημένους. Τους είδα παραδομένους.

Κατά τη γνώμη μου η στάση αυτή της κοινωνίας δεν έχει επεξήγηση, παρά μόνο ψυχολογική εξήγηση.

Ύστερα από όσα είδε ο δύσμοιρος λαός να του συμβαίνουν ως απόρροια εκ της πολιτικής που εφαρμόζεται διαχρονικά, όταν παρακολούθησε την εξουσία να την καταλαμβάνουν πάντα οι ίδιοι και οι ακόλουθοι τους ανάξιοι τις περισσότερες φορές χωρίς άλλος άξιος να μπορεί, όταν είδε να συντηρείται ένα κατεστημένο για πολλές δεκαετίες με τη βοήθεια των ξεπουλημένων ή ελεγχόμενων ΜΜΕ, όταν είδε όλα αυτά και άλλα τόσα, ίσως πίστεψε πραγματικά πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, τίποτα δεν σώζεται, κανείς δεν ενδιαφέρεται για λόγου του, με αποτέλεσμα να έχει φτάσει σε απόγνωση μεγάλη και τραγική. Η αναξιοκρατία, οι μεγάλοι κλέφτες που διοικούν και η ψυχολογική πολιτική του ρουσφετιού και τα άλλα λαμόγια της πολιτικής που επέβαλε το σύστημα επί μακρόν, έφεραν ως αποτελέσμα, έναν ολόκληρο υπερήφανο λαό να τον κάνουν να σιωπήσει και να γονατίσει υπομένοντας τη μαύρη μοίρα του.

Είναι όμως η αιτία όλα αυτά; Πως μπορούμε να τα δεχτούμε χωρίς αντίρρηση, όταν η μακραίωνη ιστορία του Ελληνισμού μας διδάσκει περί του αντιθέτου;

Γιατί λοιπόν οι Έλληνες δεν αντιδρούν; Γιατί σιωπούν και παραμένουν ως ραγιάδες; Αυτό το ερώτημα παραμένει αναπάντητο, γιατι καθώς λέει ο ποιητής, ο Έλληνας δεν αντέχει ζυγό στο σβέρκο του.

Για να γνωρίσουμε τι εστί Έλληνας, θα πρεπει να ανατρέξουμε  στην αρχαία ιστορία στον Όμηρο, στον Πλάτωνα, στον Απολλώνιο στο Ρόδιο, στον Ιουλιανό, στον Αριστοτέλη και άλλους, που αναφέρουν πως στις φλέβες των Ελλήνων ρέει μια ουσία που ονομάζεται ιγώρ, αυτή που έρεε στο αίμα των Ολύμπιων θεών και ρέει σήμερα στο αίμα των πυροφόρων Ελλήνων. Είναι η ουσία που ενεργοποιείται από την ακτινοβολία του Σείριου και αφυπνίζει όσους έχουν Ελληνικά γονίδια. Μια ουσία που κατά την άποψη πολλών επιστημόνων, φιλοσόφων και σοφών ανθρώπων του πνεύματος, είναι αθάνατη, άφθαρτη και δεν υπόκειται στους νόμους σύνθεσης και αποσύνθεσης. Είναι ζωογόνος ουσία που ρέει μόνο στο αίμα των Ελλήνων και παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο. Μια ουσία που δύναται να κληροδοτηθεί μόνο από τον πατέρα και κάνει τον κάθε απόγονο να είναι ανώτερος από τους άλλους ανθρώπους.

Το ερώτημα που θα ήταν σωστότερο λοιπόν να τεθεί γιατι οι Έλληνες δεν αντιδρούν, θα ήταν σωστότερο,

Ποιοι Έλληνες;

Οι Έλληνες σαν ένας λαός που κατοικεί σε συγκεκριμένους γεωγραφικούς τόπους; Αν αυτούς εννοούμε, πιστεύω πως έχουμε λάθος. Γιατί οι περισσότεροι πλέον έπαυσαν να είναι υπερήφανοι Έλληνες, και ίσως έχουν καταστεί απόγονοι εισβολέων και κατακτητών που για αιώνες σκλάβωναν ανθρώπους και πατρίδες. Με αυτή τη βίαιη σμίξη, όσες γυναίκες έκαμαν υιούς με βαρβάρους, αυτοί δεν λογαριάζονται πλέον Έλληνες εξ αίματος, είναι γι αυτό που οι περισσότεροι δεν αντιδρούν, γιατι δεν κληρονομήσαν το θεϊκό ιγώρ.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΥΜΝΟΣ

Διερωτήθηκε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, «Μα, εσένα θα βαπτίσω;» Και του απάντησε ο Χριστός, «Άφες άρτι, πρέπει να πληρώσω με πάσαν δικαιοσύνην και πάσαν ταπείνωση.

Η δημόσια Βάπτιση του Χριστού ως εναρκτήρια πράξη πριν από το δημόσιο έργο του συμβολίζει κατά πρώτον την απαλοιφή των μέχρι την ημέρα της βαπτίσεως αμαρτημάτων, και δεύτερον, την απαλλαγή από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος.

Ο Χριστός όμως ως αναμάρτητος υιός του Θεού, δεν χρειαζόταν να απαλλαγή από αμαρτίες, οπότε η βάπτιση του έγινε ως συγκατάβαση σε όλα τα ανθρώπινα για να καταδείξει «τι πρέπει πράττει ο άνθρωπος».

Περι της βαπτίσεως λοιπόν, βλέπουμε εικονογραφημένες αγιογραφίες σε πολλές εκκλησίες να παριστάνουν την πρώτη ύψιστη πράξη και ταπείνωση του Χριστού, την εικόνα της βαπτίσεως και την φανέρωση της Αγίας Τριάδας. Μέσα στο ύδωρ ευρίσκεται ο Χριστός και η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος έρχεται ωσεί (ως) περιστερά, ενώ ταυτοχρόνως ακούγεται η φωνή του αφανέρωτου Πατρός που ουδέποτε αγιογραφείται, να μαρτυρεί τη θεότητα του Υιού ονομάζοντας τον  «αγαπητόν Του Υιόν».

Σε όλες τις Αγιογραφήσεις ο Χριστός βαπτίζεται φέροντας συνήθως κάποιο άσπρο ρούχο στη μέση ενώ το δεξί ή και με τα δύο του χέρια ευρίσκονται ανατεταμενα σε θέση ευλογίας. Στις εκκλησίες συνηθίζουν κατά τη βάπτιση, συμβολικά να φορούν στους βαπτισμένους ρούχα λευκά, ίδιο χρώμα με το ένδυμα που φορούσε ο χριστός κατά τη βάπτιση του, «όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε»

Ενώ λοιπόν κατά τους συνηθέστερους εικονογραφικούς τύπους, έχουμε τον Χριστό συνήθως να βαπτίζεται ενδεδυμένος με λευκό ρούχο στη μέση, κάποιες φορές τον ευρίσκουμε κατά τα παλαιά πρότυπα εντελώς γυμνό.

Μια σπάνια Αγιογραφία με το Χριστό να βαπτίζεται εντελώς γυμνός, ευρίσκεται στο μικρό αρχαίο ναό της Παναγίας της Χρυσελεούσης στη Χλώρακα.

Είναι Βυζαντινού ρυθμού και κτίστηκε τον 12^ο ή 13^ο αιώνα, και ευρίσκεται στην κεντρική πλατεία της κοινότητας. Στον τρούλο και σε διάφορα μέρη των τοίχων, αλλά ιδιαίτερα μέσα στο ιερό του ναού, ευρίσκονται σπάνιες αγιογραφίες, και ανάμεσα τους σώζεται  η μοναδική ίσως εικονογραφία στον κόσμο που κατά τα παλαιά πρότυπα ο Χριστός βρίσκεται στον Ιορδάνη ποταμό  εντελώς γυμνός,  έχοντας λίγο διασταυρωμένα τα πόδια του  με σκοπό να καλύψει το φύλο με ελαφριά στροφή.

Εξέχουσα απο τις άλλες Αγιογραφίες ως προς την τεχνοτροπία της και την καλλιτεχνική της αξία, παριστά το Χριστό να στέκεται στη μέση του Ιορδάνη γυμνός ντυμένος με την Αδαμική γυμνότητα, αποδίδοντας τοιουτοτρόπως το ένδοξο ένδυμά του Παραδείσου με το οποίο θα έπρεπε να ενδύεται η ανθρωπότητα. Το ένα του πόδι προβάλλει μπροστά για να δείξει την υπέρτατη πρωτοβουλία του να βαπτιστεί από το Ιωάννη, αλλα και για να κρυψει την γυμνια του η οποια αισχύνει ίσως τις σκέψεις των αμαρτολών.

Στην εκκλησία της Παναγίας της Χρυσελεούσης στη Χλώρακα, ο Χριστός είναι γυμνός, εντελώς γυμνός. Ενώ αλλού του φορούν λευκό ρούχο, σ αυτή την Αγιογραφία ο ζωγράφος χωρίς ηθικολογικές φοβίες και ενδοιασμούς για το γυμνό, σε μια ύψιστη παράσταση του υιού του Θεού, αναπαραστά τη γύμνια της ανθρωπότητας χωρίς η δική του γυμνότητα να προκαλεί, δηλώνοντας τοιουτοτρόπως πως δεν είναι προκλητικοί οι δρόμοι που χαράσσει η Εκκλησία μας.

Είναι η ασκητική γυμνή παρουσίαση του σώματος του Θεανθρώπου που ζωγραφισμένος με κατανυκτικές γραμμές, αποτελεί την γυμνή αγιογράφηση της αναβάπτισης του ανθρώπου.

Η Χλώρακα τίμησε τον Χριστόδουλο Θεοφίλου

Σε εκδήλωση των πολιτιστικών ημερών Αυγούστου – Σεπτεμβρίου που οργανώνει κάθε χρόνο το κοινοτικό Συμβούλιο Χλώρακας, τιμήθηκε ο αθλητής του κλασσικού αθλητισμού Χριστόδουλος Θεοφίλου, ο οποίος εξασφάλισε χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις μήκος στους Μεσογειακούς Αγώνες Μικρών Κρατών της Ευρώπης (ΑΜΚΕ), που έγιναν φέτος στο Λουξεμβούργο.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης ο πρόεδρος του κοινοτικού συμβουλίου Χλώρακας Κλεόβουλος Παπακώστας ανέφερε πως το συμβούλιο με πρόσφατη ομόφωνη απόφαση του αποφάσισε να τιμήσει τον Θεοφίλου με τιμητική πλακέτα για την προσφορά του στον κλασσικό αθλητισμό και την προβολή της Κύπρο στο εξωτερικό. Ο κ. Παπακώστας επέδωσε επίσης στον αθλητή, εκ μέρους του κοινοτικού συμβουλίου, το συμβολικό ποσό των 500 ευρώ.

Από την πλευρά του ο Χριστόδουλος Θεοφίλου ευχαρίστησε το κοινοτικό συμβούλιο αλλά και την οικογένεια του που βρίσκεται στο πλευρό του.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2013: Το μικρό τρενάκι στη Χλώρακα

Κάτοικοι της Χλώρακας και μικροί μαθητές του νηπιαγωγείου, νιώθοντας περηφάνια για το άξιο τέκνο της κοινότητάς τους Δήμαρχο Πάφου Σάββα Βέργα, γιόρτασαν τα Χριστούγεννα βολτάροντας στους κεντρικούς δρόμους και δίνοντας νότα γιορτινή και φωτεινή στους σκοτεινούς χριστουγεννιάτικους οικονομικούς καιρούς, με το τρενάκι του Δήμου Πάφου το οποίο παραχώρησε ο καλός Δήμαρχος στην κοινότητα σε μια ευγενή χειρονομία του, θέλοντας να δείξει τοιουτοτρόπως ότι δεν ξεχνά τη γενέτειρά του.
Χτυπώντας την καμπάνα του το μικρό τρενάκι με τους μικρούς ταξιδιώτες περιδιάβηκε τους δρόμους και σφυρίζοντας χαρωπά χαιρέτησε τους κατοίκους, που ακούγοντας τους χαρούμενους ήχους οι νοικοκυρές παρατούσαν το ζύμωμα και έβγαιναν στις αυλές χαιρετώντας τα μικρά παιδιά, που χαρούμενα έψαλλαν τα χρόνια πολλά.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΣΤΙΣ 9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1570

Η πολιορκία διήρκεσε 7 εβδομάδες. Η Λευκωσία κατελήφθη ύστερα από σκληρώτατες μάχες στους προμαχόνες, στα τείχη και τους δρόμους της που κράτησαν επτά έως οκτώ ώρες.

Μάταια οι κάτοικοι της πόλης έριχναν τα όπλα τους και έπεφταν στα πόδια των τούρκων ζητώντας έλεος. Εκείνοι έκαναν τη δουλεία που έκαναν ανέκαθεν καλύτερα, κατασφάζοντάς τους.

Οι τραγικές σκηνές οι οποίες είχανε διαδραματιστεί κατά την άλωση της Κωνσταντινούπολης επαναλήφτηκαν ακόμα μια φορά.

Οι εκκλησίες εμιάνθησαν, τα άγια εικονίσματα εξυβρίσθησαν παντοιοτρόπως και τα γυναικόπαιδα, τα οποία είχαν καταφύγει εντός των εκκλησιών, σφαγιάσθηκαν σχεδόν όλα.

Στους δρόμους και στις πλατείες όπου διεξήχθηκαν σκληρές μάχες, εξελίκτηκαν σκηνές φρίκης. Παντού σκοτωμένοι στρατιώτες αλλά και άμαχοι, ενώ ο εχθρός όπως λέει ο αρχιμανδρίτης Κυπριανός,

«δεν άφηνε ζωντανό μήτε άνδρα, μήτε γυναίκα, μήτε βρέφος. τέλος πάντων ότι ηπάντει ηφάνιζε με την μάχαιραν. Και ήν ιδείν εις μίαν στιγμήν την ωραιοτάτην εκείνην πόλιν ένα άμορφον θέαμα, εις τους δρόμους να τρέχη το αίμα και να κοκκινίζη το έδαφος. Και εις κάθε ολίγον διάστημα βουνά θανατωμένους. Ποίων αι κεφαλαί, ποίων τα χέρια, ποίων ποδάρια διαχωρισμένα, ποίων ο αιμιαλός έξω, ποίων τα εντόσθια χυμένα εις την γην και μεμιγμένα μετα των χοίρων, εις τους οποίους η ίδια τύχη μετα των πολιτών. Αι φωναί, τα δάκρυα, οι ολολυγμοί, οι αναστεναγμοί εβοούσαν, αγχολόγουν, ανέβενον έως εις τον ουρανόν, αλλά δεν ήτον ευσπλαχνία, δεν ήτον συμπάθεια. Και τωόντι ημέρα εκδικήσεως της οργής του Θεού κατ΄ εκείνου του λαού…

Έπαυσε τέλος πάντων εκείνο το αγχολόγισμα των κανονιών και τουφεκίων από του να βροντολογούσιν, αλλ’ εμεταβάλθη η σκηνή εις ένα άλλο δυστυχές και άθλιον, διότι δεν ηκούετο άλλο, παρά δάκρυα, οδυρμοί, κλαυθμοί, φωναί και αναστεναγμοί ακατάπαυστοι των Eυγενίδων γυναικών, όπου εχωρίζοντο από τους άνδρας των. Eκείνας τας φωνάς των βρεφών και παιδίων, όπου αρπάζοντο από τας αγκάλας των μητέρων. Tων παρθένων αι κραυγαί από την βίαν και δυναστείαν των ασελγεστάτων νικητών. Tων νέων την βίαν, ποιος να κλαίει τον αποχωρισμόν του πατρός, του φίλου, του συγγενούς, της μητρός, της αδελφής και όσους με δυσκολίαν υποτάσσοντο ευθύς η μάχαιρα εις τον λαιμόν. Tων γερόντων και γραίων έκοπταν τας κεφαλάς διά δοκιμήν των σπαθιών τους... Aυτή η φοβερά σφαγή και αρπαγή εβάσταξε σχεδόν τρεις ημέρας. Έγδυσαν τας εκκλησίας, τας ιεράς τράπεζας εκατατσάκισαν, τας εικόνας υβρίζοντες έσχιζαν εις λεπτά. όσους τύρουν εις τας εκκλησίας καταφύγοντας εθανάτωσαν... Έκαμαν ένα πλούσιον λεηλατισμό, όπου οι ίδιοι έλεγον, πως υπερέβαινε εκείνον της Kωνσταντινουπόλεως... Eφονεύθησαν δε εις αυτήν την αποφράδα ημέρα περισσότερον από είκοσι χιλιάδες ευγενών, λαού και στρατεύματος».

Η Λευκωσία αλώθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου. Αλλά οι σφαγές, οι λεηλασίες, οι καταστροφές και οι διώξειςσυνεχίστηκαν για μέρες και νύχτες. Από τις πέραν των 56 000 ψυχών που βρίσκονταν στην πόλη όταν είχε περικυκλωθεί, υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν κατά τις 46 μέρες της πολιορκίας αλλά και κατεσφάγησαν μετά την πτώση γύρω στις 20 000 χιλιάδες άτομα. Άρπαζαν ακόμη από τις εκκλησίες-όπου είχαν καταφύγει-και από τα σπίτια νέους άνδρες και κυρίως γυναίκες και παιδιά, που αποτελούσαν αυτομάτως «περιουσία» εκείνων που τους ανακάλυπταν και τους συνελάμβαναν. Όσοι δεν τους φαίνονταν ικανοί να «πιάσουν» μεγάλες τιμές στα σκλαβοπάζαρα της ανατολής κατασφάζονταν.

Η Μαρία Συγκλητική περιλαμβανόταν μεταξύ των ωραιοτέρων νενανίδων και νέων που «επελέγησαν» για να σταλούν στον ίδιο τον Σουλτάνο. Όταν οι αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν στο Τουρκικό καράβι που θα τους μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη, η Μαρία Συγκλητική αποφάσισε να μην δεχτεί την ταπείνωση. Κατόρθωσε να πλησιάσει την πυριτιδαποθήκη του καραβιού που θα τους οδηγούσε στον εξευτελισμό και να βάλει φωτιά τινάζοντας το στον αέρα.

Επιλογος:

Το 1570 είναι το έτος κατά το οποίο εμφανίζονται οι πρώτοι τούρκοι στο νησί, τους πρόγονους αυτών που κατέχουν σήμερα τη μισή μας πατρίδας. Είναι αυτοί που με μια παρουσία μόλις 436 χρόνων στην χιλιόχρονη ιστορία τούτου του τόπου, απαιτούν αλαζονικά να τους παραχωρηθεί το μισό μας νησί. 

Απόσπασμα από την «Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου»

Η Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου είναι μια πεζή διασκευή της ιστορίας του Μεγα Αλέξανδρου, που κυκλοφορούσε σε φτηνές λαϊκές εκδόσεις από το 1680 και ως τις μέρες μας είναι εξαιρετικά αγαπητό λαϊκό ανάγνωσμα.

Απόσπασμα από την «Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου»

Περί των τόπων του σκότους

Μισεύοντας δε από το νησί των Μακάρων επερπατούσαν ημέρες δέκα. Και ηύραν έναν κάμπον πλατύν και μέγαν και εις την μέσην του ήτον ένα χάος βαθύ και πλατύ, οπού εκρατούσεν από μίαν άκραν έως την άλλην, και δεν ημπορούσαν να απεράσουν. Και επρόσταξεν ο Αλέξανδρος και έκαμεν ένα γεφύρι πολλά μεγάλον και εδιάβηκεν με τα φουσάτα του, εις την μέσην δε του γεφυριού έγραψεν τα παρόντα γράμματα: «Διά προσταγής Αλεξάνδρου του βασιλέως εκτίσθη το παρόν, και εδιάβη με τα φουσάτα του, όντας εξήλθεν εκ της γης των Μακάρων».

 Ύστερον δε από εκεί επεριπατούσαν ημέρες τέσσαρες και ήλθαν εις την σκοτεινήν γην. Και εκεί όρισεν ο Αλέξανδρος και ήφεραν φοράδες οπού είχαν πουλάρια μικρά. Και άφηκαν τα πουλάρια έξω και εσέβησαν εις το σκότος και επεριπάτησαν έως είκοσι τέσσαρες ώρες. Και εκεί εδιαλάλησαν εις όλον το φουσάτον ότι πας εις να πεζεύσει να πάρει από το χώμα της γης εκείνης. Και όσοι επήραν όταν εξέβησαν έξω, είδαν το χώμα και ήτον όλον χρυσάφι. Και επικράνθηκαν πως δεν επήραν περισσόν. Και απ' αυτού επεριπάτησεν ημέρας τεσσάρας. Και εσυναπάντησεν ο Αλέξανδρος δύο πουλία ανθρωποπρόσωπα, κατά πολλά εύμορφα, τα οποία του εμίλησαν με ανθρωπίνην φωνήν και είπαν: Αλέξανδρε, διατί πειράζεις τον Θεόν; Και θέλει σε οργισθεί εις τον έρημον τόπον να χαθείς και εσύ και το φουσάτον σου όλον. Μόνον κάμε ετούτο οπού σου λέγομεν και γύρισε οπίσω δεξιά και σύρε πάλιν να ακολουθήσεις τους συνηθισμένους σου πολέμους, ότι καρτερεί σε και ο βασιλεύς της Ινδίας να πολεμήσετε. Και εγύρισε δεξιά ο Αλέξανδρος και επεριπάτησεν ημέρας οκτώ. Και φθάνοντας εις μίαν λίμνην ετέντωσε να αναπαυθεί. Και οι μάγειροι άρχισαν διά να μαγειρεύσουν και επήραν και έβαλαν στεγνά οψάρια πολλά εις την λίμνην και άφηκάν τα ολίγον να βραχούν και αυτά ανέζησαν και έφυγαν εις την λίμνην.

Και ως ήκουσεν ο Αλέξανδρος πως ανέζησαν τα οψάρια, εθαύμασε και εξεπλάγη. Και όρισε και εκολύμβησαν όλα τα φουσάτα του με τα άλογα τους μέσα εις την λίμνην και εδυναμώθησαν από τον κόπον τον πολύν. Και απ' αυτού επεριπάτησεν ημέρας δύο και ήλθεν εις άλλην λίμνην, οπού είχε το νερόν γλυκύ ωσάν ζάχαρη. Και εσέβη ο Αλέξανδρος να κολυμβήσει και ήλθεν επάνω του ένα οψάρι μέγα. Και αυτός έφυγεν έξω και το οψάριον κυνηγώντας τον εξέβη έξω. Και αυτός το εκαβαλίκευσε και εσκότωσέ το. Και είπε και έσχισάν το και ευρήκεν μέσα του ένα λιθάρι πολύτιμον· και ήτον ωσάν χηνάριον αυγό και έλαμπεν ώσπερ τον ήλιον. Και όρισε και έβαλάν το εις το φλάμπουρόν του και εβαστούσαν το εις τον Αλέξανδρον ομπροστά ωσάν φανάρι. Και απ' εκεί ήλθαν εις άλλην λίμνην και έπεσαν να αναπαυθούν. Και όταν εβραδίασεν εξέβησαν από εκείνην την λίμνην γυναίκες και έλεγαν τραγούδια πολλά εύμορφα, εις τόσον οπού ο νους του ανθρώπου επαίρνετο. Και ως ομοιάζει, εκείνες ήτον οι αναράιδες, οπού λέγουν την σήμερον. Και απ' αυτού επεριπάτησαν ημέρας εξ και ήλθον εις έναν τόπον οπού ήτον λόγκος μέγας. Και εκεί εξέβησαν αλογάνθρωποι πολλοί κατεπάνω του φουσάτου, οι οποίοι από την μέσην και απάνω ήτον άνθρωποι, από δε την μέσην και κάτω ήτον άλογα. Και ήτον όλοι τοξότες και το ξιφάρι της σαΐτας ήτον από λίθον αδαμάντινον. Και σίδερον δεν είχαν παντελώς και ήτον πολλά ογλήγοροι ωσάν πετούμενα. Και ως τους είδεν ο Αλέξανδρος, είπε των Μακεδόνων: Ας κάμομεν μίαν πονηρίαν, να πιάσομεν απ' αυτούς να τους πάρομεν εις την Μακεδονίαν δια θαύμα. Και επρόσταξε να κάμουν λάκκους, να τους σκεπάσουν με καλάμι χοντρό. Και απέστειλεν ανθρώπους να τους παρακινήσουν εις πόλεμον, και αυτοί μην ηξεύροντες την πονηρίαν των ανθρώπων έπεσαν εις τους λάκκους. Και εσκότωσαν δώδεκα χιλιάδες και επήραν και ζωντανούς και τους ημέρωσαν άλλες έξι χιλιάδες. Και ηθέλησαν να τους εβγάλουν εις τον κόσμον. Και τόσον ήτον ογλήγοροι, ότι δεν τους εγλίτωνε τίποτας. Και όπου και αν ετόξευαν, δεν αστοχούσαν. Και τους έδωκεν ολωνών άρματα ο Αλέξανδρος και τους ετοίμαζεν, διά να τους έχει βοηθούς εις τους ερχόμενους πολέμους. Οπόταν δε εξέβησαν εις τον κόσμον, κατά τύχην εφύσησεν άνεμος κρύος και απόθαναν όλοι. Μετά δε εξήντα ημέρας ήλθαν εις την Ηλιούπολιν και εσέβηκαν εις ένα ναόν και επροσκύνησαν εις τον οποίον ευρήκεν ο Αλέξανδρος γράμματα οπού έδειχναν τον θάνατον του και ελυπήθη πολλά. Και απ' αυτού εσηκώθησαν και επεριπάτησαν ημέρας δέκα. Και ηύραν ανθρώπους μονοπόδαρους και είχαν ουράν ωσάν πρόβατα. Και επίασαν πολλούς απ' αυτούς και ήφεράν τους εις τον Αλέξανδρον. Και ο Αλέξανδρος τους ερώτησε λέγων: Πώς είστε αυτού; Και αυτοί του είπαν: Αλέξανδρε βασιλεύ, ελεημονήσου και άφες μας, ότι διά αδυναμίαν μας ήλθαμεν εδώ και εκρύφθημεν. Και ακούοντας ταύτα τα λόγια ο Αλέξανδρος τους άφησε διά να πηγαίνουν. Και επηδούσαν από λιθάρι εις λιθάρι και άρχισαν να περιγελούν τον Αλέξανδρον και έλεγαν: Ο Αλέξανδρος όλον τον κόσμον επήρε τον με την φρονιμάδα του και ημείς τον εγελάσαμεν και μας άφηκεν, οπού το κρέας μας είναι νοστιμότερον από όλα τα πετούμενα και τετράποδα και το κουφάρι μας γέμει πολύτιμα λιθαρόπουλα και χοντρό μαργαριτάρι και το πετζί μας σίδερον δεν το απερνά. Και ως ήκουσεν ο Αλέξανδρος, εγέλασεν και είπε: Ο άνθρωπος από την γλώσσαν του χάνει το κεφάλι του. Και ευθύς όρισε και αρματώθηκαν διακόσιες χιλιάδες καβαλαραίοι με λαγωνικά και πάρδους και ζαγάρια. Και ετριγύρισαν όλον το βουνί και απόλυσαν τα ζαγάρια και τους πάρδους και τα λαγωνικά και επίασάν τους και τους ήφεραν όλους εις τον Αλέξανδρον. Και όρισε και έσφαξαν τους. Και τους έγδαραν και εστέγνωσαν τα πετζία τους και ευρήκαν εις το σκάφος τους πλούτον αναρίθμητον από πολύτιμα λιθαρόπουλα και μαργαριτάρι. Και όρισε τους Πέρσας και έφαγαν το κρέας τους. Και έλεγαν ότι να ήτον νοστιμότερον από όλα τα πετεινά και τετράποδα. Και απ' αυτού επεριπάτησεν ημέρας εξ και ήλθεν εις το σύνορον της Ινδίας και εξέβη εις τον κόσμον. Είχε δε μήνας εξ αφού είδεν τα γράμματα εις την Ηλιούπολιν οπού έδειχναν διά τον θάνατον του, και πάντοτε ήτον λυπημένος. Και εκεί εθυμήθη τους μονοποδάρους και εγέλασε. Και είδαν οι Μακεδόνες και εχάρησαν και εγέλασαν και αυτοί. Και την πίκραν οπού είχεν ο Αλέξανδρος δεν την ήξευραν. 'Εμαθεν δε ο Πώρος, ο βασιλεύς της Ινδίας, ότι ήλθεν ο Αλέξανδρος εις το σύνορόν του και του έγραψεν επιστολήν.

φουσάτο: στράτευμα.
όντας: όταν.
πας εις: καθένας.
θέλει σε οργισθεί: θα οργιστεί μαζί σου.
τεντώνω: κατασκηνώνω (για στράτευμα).
χηνάριο αυγό: αυγό χήνας.
ξιφάρι της σαΐτας: η αιχμή του βέλους.
ελεημονήσου μας: λυπήσου μας.
ζαγάρι: κυνηγετικό σκυλί.
πάρδος: λεοπάρδαλη.
σκάφος: κουφάρι.

«Ο ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΦΙΔΙ»

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΣΚΙΩΝ «Ο ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΦΙΔΙ»

Καραγκιόζης: Από πού έρχεται; Ολόκληρα σίδερα πάνω του, παλιατζής είναι; Παράξενος άνθρωπος. Όλο σίδερα είναι. Κύριος, κύριος!

Μεγαλέξαντρος: Ποιος είναι;

Καρ.: Χαίρετε, χαίρετε, χαίρετε. Δε μου λες, ψαράς είσαι;

Μεγ.: Πού το εκατάλαβες ότι είμαι ψαράς;

Καρ.: Αυτό που βαστάς στο χέρι σου καμάκι είναι και καμακώνεις χταπόδια;

Μεγ.: Αυτό το οποίο βλέπεις ονομάζεται κοντάρι.

Καρ.: Κι αυτά τα σίδερα που έχεις στο στήθος σου κρεμασμένα, τι είναι;

Μεγ.: Αυτό ονομάζεται θώρακας, που φορώ όταν πολεμώ.

Καρ.: Τον έπιασε ο κόρακας απ' το λαιμό. Αυτό το στρογγυλό που βαστάς στο χέρι, τι είναι;

Μεγ.: Αυτό ονομάζεται ασπίδα. Και την κρατώ στη μάχη για να προστατεύω τον εαυτό μου από τα χτυπήματα.

Καρ.: Και κείνο κει πάνω; Τι σόι καπέλο είναι αυτό που φοράς, καημένε;

Μεγ.: Αυτό ονομάζεται περικεφαλαία.

Καρ.: Τώρα κατάλαβα! Αυτό είναι που λέει η παροιμία "βλάκας με περικεφαλαία".

Μεγ.: Δε σε ρώτησα όμως, πώς σε λένε;

Καρ.: Καραγκιόζη, εσένα πώς σε λένε;

Μεγ.: Τ' όνομά μου είναι Αλέξανδρος Μακεδών.

Καρ.: Και που έχεις το μανάβικο που πουλάς τα κυδώνια;

Μεγ.: Δεν πουλώ κυδώνια. Τ' όνομά μου είναι Αλέξανδρος Μακεδών.

Καρ.: Α! Εσύ 'σαι ο Αλέξης με τα κυδώνια. Ο Μεγαλέξαντρος.

Μεγ.: Εγώ είμαι, Καραγκιόζη, ο Μέγας Αλέξανδρος.

Καρ.: Και για πού πας από δω, βρε Αλέξαντρε;

Μεγ.: Ήμουν περαστικός στην πολιτεία σας, κι άκουσα τον τελάλη που έλεγε γι' αυτό το μεγάλο φίδι, που κατασπαράζει τους ανθρώπους κι έχει προκαλέσει πανικό στην πόλη σας. Μόλις το άκουσα πήρα την απόφαση να έρθω να το πολεμήσω, να το νικήσω και να σας γλιτώσω από την απειλή του.

Καρ.: Άκουσε, Αλέξαντρε, τι έχει να σου πει ο Καραγκιόζης. Ξέρεις πόσοι ήρθαν εδώ να σκοτώσουνε το φίδι; Κανένας δεν τα κατάφερε. Όλους τους έφαγε. Γι' αυτό είναι κρίμα να σταθείς, να το πολεμήσεις και να χάσεις τη ζωή σου. Και είσαι νέος. Συνέχισε το δρόμο σου, γιατί θα φάει κι εσένα.

Μεγ.: Σ' ευχαριστώ για τη συμβουλή σου, Καραγκιόζη, αλλά είναι αργά, έχω πάρει την απόφασή μου.

Καρ.: Να τα μας. Δηλαδή, με το ζόρι θέλεις να σε φάει το φίδι;

Μεγ.: Δε θα με φάει, Καραγκιόζη. Μόνο πες μου, από πού βγαίνει.

Βγαίνει το φίδι από τη σπηλιά, γίνεται το κονταροχτύπημα,ο Μεγαλέξαντρος το σκοτώνει με βοήθεια από τον Καραγκιόζη, κι ακολουθεί πανηγύρι.

Γιατί ανάβουμε κερί και τι συμβολίζει;

Όλα τα πράγματα που βρίσκονται εντός της Εκκλησίας έχουν και το συμβολισμό τους.

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά: «Πάσα τελετή και παν επί μέρους στοιχείον αυτής, και το πλέον έτι φαινομενικώς μικρόν και ασήμαντον είναι σύμβολον και εγκρύπτει την υπέρ λόγον αλήθειαν, την οποίαν συμβολίζει, και ως εκ τούτου έχει δύναμιν και λόγους και σημασίαν».

Ένα από αυτά τα σύμβολα είναι και το κερί – λαμπάδα.

Είναι γνωστό πως οι πρώτοι χριστιανοί χρησιμοποιούσαν το κερί ως μέσο φωτισμού στις συνάξεις τους.

Όταν τον 4ο αιώνα ο Μ. Κωνσταντίνος παύει τούς διωγμούς εναντίον των χριστιανών, έχουμε και την ανέγερση Ναών όπου η Εκκλησία για να διασώσει ένα τμήμα από την ύπαρξή της εντάσσει στη λατρεία το
κερί στο οποίο αποδίδει τούς εξής συμβολισμούς:

1) Το προσφερόμενο κερί μας υπενθυμίζει την εσωτερική μας μεταμόρφωση την οποία πρέπει να επιδιώκουμε.
2) Το άναμμα του κεριού μας παρακινεί να ζητήσουμε από τον Θεό τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος
3) Η φλόγα του κεριού μας υπενθυμίζει ότι πρέπει να γίνομε φλογεροί ποιητές της πίστεώς μας, της αγάπης, της ειρήνης και της ανεξικακίας.

Το κερί επίσης να υπενθυμίσουμε πως το συναντάμε σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας και κάθε φορά με διαφορετικό συμβολισμό.

Στην Θεία Ευχαριστία, συμβολίζει το φως του Χριστού που δια του Ευαγγελίου λάμπει στις ψυχές μας.

Στο Άγιο Βάπτισμα, έχομε την αναμμένη λαμπάδα που συμβολίζει ότι το νεοφώτιστο πρέπει να βλέπει τα καλά έργα και να δοξάζει τον Θεό. «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των άνθρώπων,
όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσουσιν τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς».

Στο Μυστήριο του Γάμου, το άναμμα των λευκών λαμπάδων συμβολίζει την αγνότητα των ψυχών των νεόνυμφων.

Επίσης το κερί το συναντάμε και στα μνημόσυνα, το οποίο συμβολίζει την παράκλησή μας υπέρ των κοιμωμένων. Να τούς αναπαύει ο Κύριος εν τόπο φωτεινό.

Απ' όλα αυτά καταλαβαίνομε ότι το άναμμα του κεριού δεν είναι απλώς μια τυπική, αλλά μια σπουδαία πράξη στην οποία πρέπει να δώσουμε το ενδιαφέρον που της αξίζει.

ΜΕ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΦΕΤΟΣ Η ΧΛΩΡΑΚΑ

Στη Χλώρακα τη φετινή χρονιά, λειτουργεί ένα νέο νηπιαγωγείο στο οποίο θα φοιτούν τα μικρά παιδιά των ιθαγενών, καθώς και των αυτοχθόνων κατοίκων της κοινότητας.

Ο κοινοτάρχης Χλώρακας Κλεόβουλος Παπακώστας σε δηλώσεις του είπε ότι η κοινότητα απέκτησε ένα σύγχρονο νηπιαγωγείο αποτελούμενο από τρεις αίθουσες με προδιαγραφές που καλύπτουν τις ανάγκες της εκπαιδευτικής και μαθητικής κοινότητας, αναβαθμίζοντας παράλληλα και την περιοχή.

Πρόσθεσε πως το ήδη υφιστάμενο νηπιαγωγείο της Χλώρακας που εξυπηρετεί και την γειτονική κοινότητα της Λέμπας παρουσιάζει προβλήματα αφού με την αύξηση των μαθητών ο χώρος των παιδιών για παιχνίδι είναι πολύ περιορισμένος.

Έτσι με την ανέγερση του καινούργιου σύγχρονου κτιρίου, πολλά προβλήματα αμβλύνονται και εξυπηρετείται ολόκληρη η κοινότητα που τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί σε πληθυσμό.

Το καινούργιο νηπιαγωγείο κτίστηκε στην περιοχή Μέλανος σε τεμάχιο έκτασης 1.100 περίπου τετραγωνικών μέτρων που γειτνιάζει με χώρο πρασίνου και που παραχώρησε για τον σκοπό αυτό το κοινοτικό συμβούλιο. Το κόστος του έργου ανήλθε περίπου στις 300 χιλιάδες ευρώ και χρηματοδοτήθηκε με κονδύλια του Υπουργείου Παιδείας. 

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΜΗΝΟΛΟΓΙΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗ

Έθιμα, παραδόσεις και προλήψεις γεννήθηκαν με το πέρασμα των καιρών, με σκοπό να προλάβουν το κακό μάτι, για να είναι η βροχή αρκετή, η γη εύφορη και ο καρπός πολλής.

Ο ένατος μήνας του έτους καλείται από τους Κυ­πρίους Σεπτέμβρης και κατ’ αυτόν οι κάτοικοι της υπαίθρου τηρούν τα έθιμα με περισσήν προσοχή, ώστε να τους έρθουν όλα δεξιά και βοηθητικά.

Την 14^ην τελείται ή εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ημέρα κατά την οποίαν οι γυναίκες της υπαίθρου παίρνουν  στις εκκλησίες δέσμες βασιλιτζιάς που έχουν φυτεύσει και καλλιεργήσει οι ίδιες  για να τελεστεί ο αγιασμός της Υψώσεως.

Ακόμα στις 14 Σεπτεμβρίου του Τιμίου Σταυρού, οι γυναίκες βάζουν λίγο από το σπόρο σε ένα πήλινο πιάτο, το πηγαίνουν στην εκκλησία και το αφήνουν δεξιά της Ωραίας Πύλης για να το ευλογήσει ο παπάς και τον οποίο σπόρο ύστερα, σμίγουν και ανακατεύουν με εκείνον που θα σπείρουν την πρώτη μέρα της σποράς. Μέσα στο σακί με το σπόρο βάζουν επίσης τρεις σκελίδες σκόρδο για να μην ματιάζεται, και σπυριά από ρόδι για να γίνουν χοντροί οι σπόροι των σπαρτών σαν του ροδιού.

Ξέροντας οι άνθρωποι την επικίνδυνη επίδραση τού ματιού και επειδή πίστευαν όλοι στο μάτιασμα και υποπτεύονταν ότι μπορούσε ό καθένας να ματιάζει, την πρώτη ημέρα που πήγαινε ο γεωργός για σπορά, έφευγε νύχτα για τα χωράφια ώστε να αποφύγει τα κακά συναπαντήματα.

Θεωρείται ο Σεπτέβρης ώς μεταβατική εποχή από του θέρους εις το φθινόπωρο, μήνα κατά τον οποίο ο καιρός γίνεται ψυχρότερος και θεωρείται επικίνδυνος για την υγεία και όπου κατά τες νύκτες η διαμονή στην ύπαιθρο πρέπει να αποφεύγεται και οι άνθρωποι πρέπει να διαμένουν στες οικίες των.

Ως εκ τούτου σχηματίστηκαν οι λαϊκές ρήσεις:

«Του Σταυρού σταύρωσε τιζ' έμπα 'σσω»

Ή κατά άλλους,

«Του Σταυρού βάωσε τζι' έμπα 'σσω»

Ή ακόμα,

«Του Σταρού σταύρωσε τζι΄ έμπα έσσω βάωσε»

Δηλαδή κατά ή μετά την εορτή του Σταυρού, πρέπει να κλείνονται οι πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών διότι αρχίζει το ψύχος.

Η σελήνη του μηνός αυτού θεωρείται μετεωρολογικό φαινόμενο για την ευφορία του επόμενου έτους. Αν δηλαδή ή σελήνη των πρώτων ημερών του πρώτου τετάρτου της είναι στραμμένη προς τα πάνω και όχι τελείως νοτιοανατο­λικώς, και αν τα άκρα της είναι λεπτά και οξεία, τότε θεωρείται καλός οιωνός και ότι το επόμενο έ­τος θα είναι εύφορον υπό γεωργικής απόψεως.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗ

Η Δια βίου Μάθηση περιλαμβάνει την δια βίου εκπαίδευση και κατάρτιση.

Η πολιτική της δια βίου μάθησης είναι ένας τρόπος για όσους δεν είχαν την ευκαιρία, να αναπτύξουν τη μόρφωση τους ώστε να μπορέσουν να απελευθερώσουν τις δημιουργικές τους δυνάμεις και να τις βάλουν σε μια αναπτυξιακή τροχιά, αλλά και για όσους θέλουν να αναπτύξουν περισσότερο τις γνώσεις τους, γιατι η δια βίου μάθηση δίνει συνεχείς απαντήσεις  στις ανάγκες της κοινωνίας καθώς και διεξόδους σε αδιέξοδα επαγγελματικά ή προσωπικά.

Με τον όρο δια βίου μάθηση εννοούμε την εκπαίδευση του ανθρώπου ως μια μακροχρόνια διαδικασία που ξεκινάει από την γέννηση του και συνεχίζει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Η μάθηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν υπάρχει καμία περίοδος της ζωής που δεν περιλαμβάνει μαθήματα. Όσο κάποιος είναι ζωντανός, θα εξακολουθούν να υπάρχουν ερωτήματα με τις απαντήσεις να βρίσκονται στην παρατήρηση και στην εκπαίδευση

Στους τωρινούς καιρούς που η ανάπτυξη της τεχνολογίας και η πρόοδος της επιστήμης προχωρούν με ταχύτατους ρυθμούς, η συνεχής επιμόρφωση και η συμπληρωματική εκπαίδευση με στόχο τη βελτίωση των γνώσεων, δηλαδή η δια βίου μάθηση, αποτελεί διαρκή αναγκαιότητα στον άνθρωπο ώστε να μπορεί να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα, αλλά και να δύναται συμβαδίζει με την ανάπτυξη και την πρόοδο.

Πολλά πανεπιστήμια και εργαστήρια προκειμένου να ανταποκριθούν στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας για κατάρτιση, επιμόρφωση, και εξειδίκευση, λειτουργούν προγράμματα δια Βίου Μάθησης. Κρίνοντας ότι αυτές οι σπουδές και τα προγράμματα θα συμβάλουν πληρέστερα στη μείωση του κοινωνικού αποκλεισμού στην εκπαίδευση, στον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού συστήματος και στην αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης τυπικής και άτυπης, λειτουργούν σε πλαίσια που εγγυώνται υψηλό επίπεδο σπουδών, συμβατών με τα δημόσια πανεπιστήμια.

Η δια βίου μάθηση που συμβαίνει κάθ όλη τη διάρκεια της ζωής με σκοπό τη βελτίωση των γνώσεων και των δεξιοτήτων στο πλαίσιο μιας προσωπικής και κοινωνικής ζωης, δεν σχετίζεται μόνο  με την απασχόληση και την ανάπτυξη εξειδικευμένων δεξιοτήτων στα πλαίσια συγκεκριμένης επαγγελματικής δραστηριότητας, αλλά έχει επίσης σκοπό παράλληλο τη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας του σπουδαστή.

Η ανάγκη λοιπόν για μια συγχρονη δια βιου καταρτισης και επιμόρφωσης των πολιτών σε επιστημονικά πεδία είναι επιτακτική, δεδομένου ότι οι αλλαγές στο οικονομικό, κοινωνικό και επαγγελματικό περιβάλλον είναι ραγδαίες και μπορούν ν’ αντιμετωπιστούν μόνο με την οργανωμένη και συντονισμένη διάχυση των απαραίτητων γνώσεων και δεξιοτήτων.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΗΜΕΡΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗ

(Πληροφορίες από το βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ «Η ψυχή μετά τον θάνατο»)

Τι συμβαίνει στη ψυχή όταν αφήνει το σώμα κατά την ώρα του θανάτου; Σε ποια κατάσταση βρίσκεται από την ώρα εκείνη μέχρι την Τελική Κρίση; Υπάρχουν απαντήσεις πραγματικές, ή μόνον υποδηλώνουν μια παρανόηση όσων επιστρέφουν από τους νεκρούς;

Μέσα από τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας εξάγονται ορισμένα συμπεράσματα για τον παράδεισο και την κόλαση, για φανερώσεις Αγγέλων και δαιμόνων, για άϋλες μορφές που επικοινωνούν με τους ανθρώπους και για τις εξωσωματικές εμπειρίες που αφού επέλθει ο θάνατος για δυο μέρες η ψυχή με συνοδεία αγγέλων απολαύει της δυνατότητας να επισκέπτεται τόπους που είχε προσφιλείς και αγαπημένους κατά το παρελθόν. Και αν η ψυχή είναι ενάρετη, πλανιέται σε όσα μέρη συνήθιζε εν ζωή να πράττει έργα αγαθά. Ακόμα επειδή αγαπά το σώμα της, συνηθίζει κυρίως να περιφέρεται όπου αυτό ευρίσκεται, στο νεκροκρέβατο, ή αλλού.

Στην νεκρώσιμη ακολουθία περιγράφεται η κατάσταση της ψυχής που αν και αφήνοντας το σώμα παραμένει στη γη, αδυνατώντας όμως να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους τους οποίους όμως μπορεί να παρακολουθεί.

Την τρίτη μέρα όταν τελείται μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής, λαμβάνει από φύλακα Άγγελο ανακούφιση για τη λύπη που προήρθε εκ του χωρισμού της από το σώμα, και ελεύθερα μετακινείται σε άλλες σφαίρες. Ο Χριστός που ο ίδιος ανέστη την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς, καλεί την ψυχή του αποθανόντος να μιμηθεί τη δική του ανάσταση και να ανέλθει στους Ουρανούς όπου ευρίσκεται ο Θεός.

 «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζόμενη εκ του σώματος. Οίμοι, πόσα δακρύει τότε, και ουκ υπάρχει ο ελεών αυτήν. Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα. Διό, αγαπητοί μου αδελφοί, εννοήσαντες ημών το βραχύ της ζωής, τω μεταστάντι την ανάπαυσιν, παρά Χριστού αιτησώμεθα, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».

Άγιοι άνθρωποι επίστευαν πως ενώ το σώμα αποθνήσκει, η ψυχή και η προσωπικότητα του αποθνώντος μεταφέρονται σε μια άλλη διάσταση μένοντας ζώντα όπως και προηγουμένως. Και ενώ οι ζωντανοί θρηνούν και οδύρονται για τους κεκοιμημένους, για εκείνους τα πράγματα είναι αλλιώς.

Όσοι απέθαναν και επαναφέρθηκαν στη ζωή, διαπίστωσαν ότι το σώμα τους είναι μια στενάχωρη κατοικία που δεν τους χωρεί, σε αντίθεση με τα ουράνια πλάτη όπου μεταφέρθηκε η ψυχή τους έστω και για τις λίγες στιγμές θανάτου τους.

Η περιφορά της ψυχής των πρώτων δύο ημερών του θανάτου γύρω από το νεκρό σώμα ή αλλού, αποτελεί γενικό κανόνα με εξαίρεση ορισμένων που ξεκινούν την άνοδο τους πριν το τέλος των δύο ημερών για κάποιον ειδικό λόγω που μόνον η Θεία Πρόνοια γνωρίζει. Οι ομολογίες  μεταθανάτιων εμπειριών ατελείς καθώς είναι, αποτελούν μόνο το ξεκίνημα της αρχικής περιόδου ασώματης περιπλάνησης της ψυχής στους τόπους των επιγείων δεσμών της, γιατι κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει παραμείνει νεκρός για αρκετό χρονικό διάστημα, έστω μέχρι να συναντήσει τους συνοδούς αγγέλους των ψυχών.

Μερικοί επιστήμονες και ερευνητές για την μετά θάνατον ζωή, θεωρούν ότι τέτοιες

περιγραφές των πρώτων δύο ημερών καθώς και των επομένων, αποδεικνύουν την  συνηθισμένη χρονική σειρά των εμπειριών της ψυχής μετά τον θάνατο. Οι πολλές περιπτώσεις όπου οι νεκροί έχουν στιγμιαία εμφανιστεί στους ζωντανούς μέσα στην πρώτη ή τις δύο πρώτες ημέρες μετά το θάνατο, μερικές φορές σε όνειρα, είναι παραδείγματα που επαληθεύουν ότι η ψυχή συνηθίζει να παραμένει κοντά στη γη για κάποια σύντομη χρονική περίοδο.

Την τρίτη ημέρα η ψυχή διέρχεται μέσα από λεγεώνες φοβερών πονηρών πνευμάτων και τελωνείων  που παρεμποδίζουν την πορεία της με πρόσχημα πως είναι αμαρτωλή ψυχή, και μόνον άμα τα καταφέρει να τα προσπεράσει θα μπορέσει να συνεχίσει την ανοδική πορεία της προς τον ουράνιο Θεό.

Πόσο φοβεροί και επικίνδυνοι είναι οι δαίμονες και τα τελώνια, φανερώνεται από το γεγονός πως η ίδια η Παναγία όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατο της, ικέτευσε τον υιό της να διασώσει την ψυχή της από αυτούς τους δαίμονες και απαντώντας στην προσευχή της, ο ίδιος ο Χριστός κατέβηκε από τους Ουρανούς όπου παρέλαβει την ψυχή της Μητρός του και να την οδήγησει στους Ουρανούς.

Επειδή φοβερή είναι πράγματι η τρίτη ημέρα για την ψυχή του απελθόντος, είναι αναγκαίο να γίνεται μνημόσυνο και δεήσεις για ασφαλή προσπέλαση των δαιμόνων που της παρεμποδίζουν την πορεία. Διότι λίγο μετά το θάνατο η ψυχή αρχίζει έναν αγώνα, και γι αυτή τους την πάλη ώστε να καταφέρει να διέλθει από τα τελώνια και τα δαιμόνια, χρειάζεται τη βοήθεια και την αγάπη των ζώντων αγαπημένων που με πολλές προσευχές και ακατάπαυστη ικεσία στο Θεό για έξι εβδομάδες και περισσότερο, ώστε τοιουτοτρόπως να πληρωθούν ως αμοιβή οι Άγγελοι που θα τη συνοδεύσουν για να διαφύγει από τα πονηρά πνεύματα που θα συναντήσει στο διάβα της. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί τη διδασκαλία περί τελωνίων τόσο σημαντική, ώστε έχει συμπεριλάβει στον Κανόνα για την αναχώρηση της ψυχής τροπάρια που διαβάζονται από τον ιερέα στο νεκρικό κρεβάτι κάθε πιστού:

«Καθώς φεύγω από τη γη, αξίωσε με να διέλθω ανεμπόδιστα από τον άρχοντα του αέρα, το διώκτη και βασανιστή, εκείνον που ως άδικος ανακριτής στέκεται πάνω στους φοβερούς δρόμους». (4η Ωδή)

«Ω Πανένδοξε Θεοτόκε, οδήγησέ με εις τους Ουρανούς, στα ιερά και πολύτιμα χέρια των αγίων αγγέλων ώστε, προστατευμένος μέσα στα φτερά τους, να μην αντικρύσω τη ρυπαρή, αποκρουστική και σκοτεινή μορφή των δαιμόνων». (6η Ωδή)

«Ω Αγία Θεοτόκε, Εσύ η Οποία γέννησες τον Παντοδύναμο Κύριο, απομάκρυνε από εμένα τον άρχοντα των φοβερών τελωνίων, τον κυβερνήτη του κόσμου, όταν φθάσει η στιγμή του θανάτου μου, ώστε να Σε δοξολογώ αιωνίως». (8η Ωδή)

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα λόγια της Εκκλησίας προετοιμάζουν τον αποθνήσκοντα Ορθόδοξο Χριστιανό για τις δοκιμασίες που θα συναντήσει μπροστά του.

Άμα εξέλθει νικήτρια εκ των δαιμονίων,  και έως ότου παρέλθουν σαράντα ημέρες από του θανάτου, η ψυχή περιέρχεται από ουρανίους τόπους και αβύσσους της κολάσεως οπότε και καθορίζεται από τον πλαστουργό η θέση που θα εναποτεθεί μέχρι την ανάσταση των νεκρών και την Τελική Κρίση.

Η επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των απελθόντων την ένατη ημέρα μετά τον θάνατο  πραγματοποιείται επειδή κατά το σαρανταήμερο ταξίδι όσο η ψυχή αναζητά την εναπόθεση της, παρουσιάζονται σε αυτήν τα θαυμαστά του Παραδείσου, ενώ στο υπόλοιπο του ταξιδίου παρουσιάζονται τα μαρτύρια και τα φρικτά της κολάσεως.

Το μετά θάνατον σαρανταήμερο ταξίδι των ψυχών, λογείται δύσκολο, αγωνιώδες και τρομερό, εξαιτίας του φόβου για τα αιώνια μαρτύρια που θα υποστούν αν καταδικαστούν κατά την τελική Κρίση, ενώ μετά το σαρανταήμερο μερικές ψυχές βρίσκονται  σε κατάσταση αγαλλίασης και μακαριότητας διαισθανόμενοι ότι προορίζονται για μακάρια αιώνια ζωή, ενώ άλλες βρίσκονται σε κατάσταση τρόμου αφού διαισθάνονται πως  αιώνια θα καταδικαστούν κατά την τελική κρίση.

Πατερικά κείμενα όμως, λέγουν ότι κάποιες φορές ο ελεήμων Θεός ανταποκρινόμενος στις δεήσεις και στις προσευχές ζώντων συγγενών, συγχωρεί ορισμένες αμαρτωλές ψυχές τις οποίες και επανατοποθετεί δίπλα στις αγαθές ψυχές.

Τα οφέλη της προσευχής για τις ψυχές που βρίσκονται στην κόλαση έχουν επίσης περιγράφει από Αγίους και ασκητές. Στο βίο της η μάρτυς Περπετούα, αναφέρει πως η κατάσταση της ψυχής του αδελφού της Δημοκράτη της αποκαλύφθηκε στον ύπνο της με την εικόνα μιας στέρνας γεμάτης νερό, η οποία ήταν όμως τόσο ψηλά που δεν μπορούσε να τη φτάσει από το καυτό βάραθρο όπου ευρισκόταν, αλλά χάρη στη δική της ολόθερμη προσευχή επί μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα, κατάφερε να την φτάσει, να πιεί και να ξεδιψάσει, και ακολούθως να βρεθεί σε τόπο φωτεινό και χλοερό. Ήταν θεϊκό σημάδι πως ο Θεός αποδέχτηκε την προσευχή της και απελευθέρωσε τον αδερφό της από τα δεινά της κολάσεως.

Πολλά παρόμοια οράματα αναφέρονται σε βίους Ορθοδόξων Αγίων και ασκητών, τα οποία όμως δεν πρέπει να ερμηνεύονται  κατά γράμμα, ούτε και βεβαίως να θεωρούνται ότι εξηγούν επ ακριβώς τον τρόπο ύπαρξης της ψυχής μετά τον θάνατο, αλλά ότι πρόκειται περισσότερο για ενδείξεις της πνευματικής αλήθειας περί της καταστάσεως της ψυχής στον άλλο κόσμο, και πως μπορεί να πάρει τη χάρη του Θεού χάρη στις προσευχές εκείνων που παραμένουν στον ζώντα κόσμο.

ΑΚΡΙΤΑΣ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΥΡΕΣΗ «ΧΛΩΡΑΚΑ, ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ»

Αυτό που κάνει το χλωρακιώτικο σωματείο, τον Ακρίτα, να ξεχωρίζει πέρα από τις οποιεσδήποτε ποδοσφαιρικές του επιτυχίες και πέρα από τα ποδοσφαιρικά ταλέντα που κατά καιρούς ανέδειξε, ήταν και είναι ο υπερκομματικός του χαρακτήρας. Και αυτό το κατάφερε σε μια εποχή που οι κομματικοί διαξιφισμοί, αλλά σ' ολόκληρο το νησί ήταν πολύ έντονοι.

Λάτρεις του αγγλικού αυτού αθλήματος οι παλιοί Χλωρακιώτες , όπως ο Γεώργιος Καποδίστριας, ο Παναγιώτης Πάσιος, ο Χριστοφής Αντρέου, ο Δημήτρης Σπύρου, ο Αντρέας I. Αζίνας, ο Ρίκκος Λαούρης, ο Φρίξος Νικολάου, ο Αγαθοκλής Γεωργίου, ο Αντρέας Κουτής, ο Κλείτος Παναγιώτου και τόσοι άλλοι, έδιναν μεταξύ τους συχνά ποδοσφαιρικούς αγώνες στις αλάνες του Μελανού.

Σιγά σιγά, κάθε γειτονιά της Χλώρακας είχε το χωράφι, το οποίο τα παιδιά φρόντιζαν να καθαρίσουν από τις πέτρες και τα χόρτα και το καθιέρωναν ως την έδρα τους. Στη δεκαετία του '60 υπήρχαν οι εξής τέσσερις ποδοσφαιρικές ομάδες-γειτονιάς: Νέα Ολυμπιάδα, Θύελλα, Αστραπή και Κεραυνός. Οι ομάδες αυτές έδιναν αγώνες μεταξύ τους κάθε Σαββατοκύριακο. Παράλληλα, υπήρχαν στο χωριό δύο ακόμη κομματικοποιημένες ομάδες. Μία των αριστερών, που ονομάζετο «Αστήρ» και μία των δεξιών, που ονομάζετο κατά καιρούς «Διγενής Ακρίτας», (Απόλλων» και «Εθνικόν Κέντρον». Οι ομάδες αυτές, έδιναν αγώνες μεταξύ τους αλλά και με άλλες ομάδες των γύρω χωριών. Κάθε ποδοσφαιρική συνάντηση των δύο κομματικών ομάδων, αποτελούσε σπουδαίο γεγονός για ολόκληρο το χωριό.

Στις αρχές της δεκαετίας του '70, διεξάγετο στην Πάφο παναγροτικό πρωτάθλημα. Ο Κώστας Κ. Πεντάρας, ο αείμνηστος Ανδρέας Ε. Χ Κλεοβούλου και ο Ευθύβουλος Χριστοδούλου αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα υπερκομματικό σωματείο και να το εντάξουν στην Π.Ο.Α.Σ.Π. Εξάλλου, η κυβέρνηση τη χρονιά εκείνη, χορηγούσε κάθε νεοϊδρυθέντα σύλλογο με το ποσό των £200 περίπου, με σκοπό την υγιή απασχόληση της νεολαίας. Οι τρεις φιλοπρόοδοι χωριανοί μας, προσέγγισαν για την υλοποίηση της ιδέας τους, τον αείμνηστο Κυριάκο Λεωνίδα. Το όνομα του σωματείου, ήταν ιδέα του Κώστα Πεντάρα. Αρχικά, σκέφτηκε να το ονομάσει «Διγενής Ακρίτας», όμως το όνομα «Διγενής» θα προκαλούσε σίγουρα αντιδράσεις και για αυτό πρότεινε το «Ακρίτας» που έγινε απ' όλους αποδεκτό.

Έτσι, το 1971 ιδρύθηκε το ποδοσφαιρικό σωματείο, «Ακρίτας Χλώρακας», που αμέσως αγκαλιάστηκε με αγάπη απ' ολόκληρη την κοινότητα. Πρώτος προπονητής ήταν ο Ευθύβουλος Χριστοδούλου και τις ποδοσφαιρικες περιοδους 1971-72 και 1972-73 οδηγησε την ομαδα στην κατακτηση του νταμπλ. Το πρω διοικητικο συμβουλιο του ΑΚΡΙΤΑ αποτελειτο από τους

Κυριάκο Λεωνίδα                                  Πρόεδρο

Ανδρέα Σταμάτη                                    Αντιπρόεδρο

Ματθαίο Κανναβιά                                Ταμία

Ανδρέα Χ' Κλεοβούλου                           Γραμματέα

Ευθύβουλο Χριστοδουλου                      Έφορο

Ανδρέα Νικόδημου                                Έφορο

Οι δύο συνεχόμενες επιτυχημένες χρονιές, δημιούργησαν στο σωματείο κλίμα ευφορίας και οι παράγοντες της ομάδας αποφάσισαν να το εντάξουν στη δύναμη της Κ.Ο.Π. Για να ενταχθεί μια ομάδα στη δύναμη της Κ.Ο.Π., έπρεπε να διαθέτει γήπεδο, που να πληροί κάποιες προϋποθέσεις και κερκίδες χωρητικότητας, τουλάχιστον 500 θέσεων. Έπρεπε, επίσης, κάθε ομάδα της Α' κατηγορίας να εγκρίνει το αίτημα του Ακρίτα για ένταξη του στην Κ.Ο.Π.

Ορίστηκε επιτροπή κατασκευής του γηπέδου, η οποία αποφάσισε να συνάψει δάνειο από τη Σ.Π.Ε. Χλώρακας. Εγγυητές του δανείου ήταν ο Γεώργιος Λεωνίδα (Μαύρος), Ανδρέας Χ'Κλεοβούλου, Κυριάκος Λεωνίδα, Ανδρέας Ευθυβούλου και Ιωάννης Λιασίδης. Ο κόσμος της Χλώρακας, οι αρχές του χωριού και κυρίως η Σ.Π.Ε. βοήθησαν πάρα πολύ.

Το έργο δόθηκε εργολαβία στον Ευστάθιο Χριστοδουλου, ο οποίος έκανε την καλύτερη προσφορά (£2.150). Το 1973, το γήπεδο ήταν έτοιμο και τα πάντα ήταν άψογα κατά την επιθεώρηση των αθλητικών εγκαταστάσεων από την Κ.Ο.Π. Τώρα, έμενε να πάρουν τη θετική ψήφο όλων των σωματείων της Α' κατηγορίας. Την ίδια περίοδο, προσπαθούσε και το Ο.Ο.Ι. Λακατάμιας να ενταχθεί στη δύναμη της Κ.Ο.Π. Ο Ανδρέας Χ'Κλεοβούλου, ο Κυριάκος Λεωνίδα και ο Ευθύβουλος Χριστοδουλου πήραν σβάρνα τα ποδοσφαιρικά σωματεία της Κύπρου και παρακαλούσαν τους αρμόδιους να δώσουν τη θετική ψήφο τους στο χλωρακιώτικο σωματείο.

Στην εκστρατεία αυτή είχε βοηθήσει αρκετά και ο Ανδρέας Στυλιανού.

Τελικά, οι προσπάθειες τους καρποφόρησαν και το 1973 ο Ακρίτας

εντάχθηκε στη δύναμη της Κ.Ο.Π.

Κάθε νεοεισαχθείσα ομάδα στην Ομοσπονδία, κατατασσόταν στην Γ' κατηγορία, όπου υπήρχαν συνολικά 12 ομάδες. Νέος προπονητής της ομάδας ήταν ο Κυριάκος Παπαντωνίου, ο οποίος αγωνιζόταν και ως αμυντικός. Ο πρώτος αγώνας του Ακρίτα, δόθηκε στο στάδιο Γ.Σ.Ε. με την Αναγέννηση Δερύνειας στις 27 Οκτωβρίου 1973. Ο αγώνας εκείνος έληξε με νίκη υπέρ του Ακρίτα. Την ποδοσφαιρική περίοδο 1974-75, διεξήχθη ειδικό μεικτό πρωτάθλημα Β' και Γ' κατηγορίας, γιατί πολλές ομάδες είχαν διαλυθεί, εξαιτίας του πολέμου. Την ποδοσφαιρική αυτή περίοδο, ο Ακρίτας τερμάτισε πρώτος μαζί με τον Α.Π.Ο.Π. ,όμως, δε στέφθηκε πρωταθλητής, γιατί ο Α.Π.Ο.Π. είχε καλύτερη διαφορά τερμάτων.

Χρονολογία σταθμός στην ιστορία του Ακρίτα ήταν η ποδοσφαιρική περίοδος 1976-77. Την ποδοσφαιρική αυτή περίοδο, ο Ακρίτας στέφθηκε πρωταθλητής Γ' κατηγορίας. Πρόεδρος της ομάδας ήταν ο Γεώργιος Βέργας, προπονητής ο Κυριάκος Παπαντωνίου και αρχηγός ο Γεώργιος Γέρος. Ο τελευταίος ήταν ίσως ο δεινότερος σκόρερ όλων των εποχών του Ακρίτα. Τη χρονιά εκείνη, η επίθεση του Ακρίτα πέτυχε 66 τέρματα, εκ των οποίων τα 48 πέτυχε ο Γέρος.

Η ομάδα του Ακρίτα αγωνιζόταν από το 1977 στη Β' κατηγορία μέχρι το 1999, οπότε υποβιβάστηκε στη Γ' κατηγορία. Το γήπεδο απέκτησε το 1994 χλοοτάπητα και νέες κερκίδες χωρητικότητας 1.500 θέσεων περίπου. Την ποδοσφαιρική περίοδο 2002-2003, η ομάδα του Ακρίτα Χλώρακας κατάφερε να τερματίσει στη δεύτερη θέση της Γ' κατηγορίας και έτσι ανέβηκε στη Β' κατηγορία. Η ομάδα του Ακρίτα σημείωσε κατά την περίοδο της ανόδου 75 τέρματα (καλύτερη επίθεση όλων των κατηγοριών), ενώ δέκτηκε μόνο 24. Η άνοδος του Ακρίτα στα γνώριμα γι' αυτόν γήπεδα της Β' κατηγορίας ήταν αφιερωμένη στον αείμνηστο Ανδρέα Ε. Χ'Κλεοβουλου.

Το αθλητικό σωματείο του Ακρίτα είναι ένας κοινοτικός θεσμός που λειτουργεί εδώ και τριάντα, περίπου, χρόνια με τεράστια προσφορά στους νέους της Χλώρακας. Σήμερα, εκτός από την πρώτη και τη δεύτερη ομάδα, λειτουργεί ποδοσφαιρική ακαδημία για μικρά παιδιά. Υπολογίζεται πως το σωματείο του Ακρίτα απασχολεί γύρω στους εκατόν πενήντα νέους. Εκτός από τους εκάστοτε ποδοσφαιρικούς στόχους του συλλόγου, είναι και η υγιής απασχόληση των νέων, που θα τους κρατεί μακριά από επικίνδυνες και ψυχοφθόρες απασχολήσεις, καθώς επίσης και η καλλιέργεια του πνεύματος της συλλογικότητας, της πειθαρχίας και της αλληλεγγύης.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΥΡΕΣΗ «ΧΛΩΡΑΚΑ, ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ»