ΟΤΑΝ Ο ΕΠΑΡΧΟΣ ΠΑΦΟΥ ΜΕΡΟΛΗΠΤΕΙ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΞΕΝΟΔΟΧΩΝ

Την Πέμπτη 29 Ιανουαρίου, επισκέφτηκε τη Χλώρακα εκπρόσωπος της επιτρόπου διοικήσεως για να επιληφθεί καταγγελίας για επέμβαση από τους ιδιοκτήτες των ξενοδοχείων Τσόκκος επί της παραλίας των "Ροδαφινιών", και συγκεκριμένα για την επιχωμάτωση φυσικής λιμνοθάλασσας αφού πρώτα μέσα τοποθέτησαν αγωγούς και τιούγκια.

Κατά την εξέταση της υπόθεσης, ο εκπρόσωπος της επιτρόπου μου ανάγνωσε έκθεση που ζήτησαν από την Επαρχιακή διοίκηση Πάφου στην οποία ο έπαρχος αναφέρει πως η συγκεκριμένη λιμνοθάλασσα,

ΕΙΝΑΙ ΓΚΡΑΙΜΜΟΣ ΤΡΙΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΑΓΙΔΑ. 

Αυτή η συγκεκριμένη αναφορά στην έκθεση κατά τη γνώμη μου είναι παραπλάνηση της επιτρόπου και υποβοηθητική για τον μεγαλοξενοδόχο.

Αξιοσημείωτη από την επίσκεψη ήταν η απουσία του Επάρχου ή του αντιπροσώπου του, και της Κοινοτικής αρχής της Χλώρακας, καθώς ο εκπρόσωπος της επιτρόπου μου είχε αναφέρει πως θα ήσαν παρόντες.

Θεωρώντας είδηση που αφορά το λαό και πως επιτέλους οι θεσμοί του κράτους ξεκίνησαν να λειτουργούν, ειδοποίησα το ΡΙΚ για να μεταδώσει  την είδηση, αλλά δεν με έλαβαν υπόψη. Βλέπετε ο ασπόνδυλος τύπος παραμένει πιστά προσκολλημένος στους πλούσιους κεφαλαιοκράτες που ελέγχουν την κοινωνία δια των κρατικών θεσμών. Και ενώ καθημερινά το ΡΙΚ στις ανταποκρίσεις του από τις επαρχίες λέει συνήθως ειδήσεις που δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο (απλά γιατί δεν έχουν πραγματικές ειδήσεις να ανακοινώσουν), για την πραγματική είδηση για τον μεγαλοξενοδόχο που επενέβηκε προκλητικά και παράνομα επί της παραλίας της Χλώρακας, θεώρησε πως δεν είχε ενδιαφέρον σαν είδηση για να την μεταδώσει

ΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ ΑΠΛΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ;  

ΤΗΝ ΕΡΧΟΜΕΝΗ ΠΕΜΤΗ, Ο ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ ΞΕΝΟΔΟΧΩΝ

Την ερχόμενη Πέμπτη 29 Ιανουαρίου, θα ευρίσκεται στη Χλώρακα εκπρόσωπος της επίτροπου διοικήσεως για να επιληφθεί καταγγελίας για επέμβαση από τους ιδιοκτήτες των ξενοδοχείων Τσόκκος, επι της παραλιας των "Ροδαφινιών". Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να παρευρεθούν, μπορούν επίσης να καταγγείλουν δια ζώσης τυχών άλλες παρανομίες που έχουν υπ όψιν τους. Η επίσκεψη θα γίνει στην παραλία των Ροδαφινιών

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΠΕΝΤΑΡΑ

Ο Νίκος Πενταράς είναι Κύπριος παιδαγωγός, συγγραφέας και ποιητής.

Ως παιδαγωγός, υπηρέτησε την εκπαίδευση της Κύπρου από τη θέση του απλού δασκάλου μέχρι τη θέση του Α' Λειτουργού Εκπαίδευσης. Σαν ποιητής και συγγραφέας, έχει εκδώσει πολλά βιβλία με ποιήματα, μυθιστορήματα και μελέτες.

Ο Νίκος Πενταράς ασχολείται επίσης με την κριτική-παρουσίαση νέων εκδόσεων, και μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει εκατοντάδες νέες εκδόσεις βιβλίων ποικίλου περιεχομένου.

Ο Νίκος Πενταράς κατάγεται από τη Χλώρακα, και στις 6 Φεβρουαρίου η ώρα 19:00, η κοινότητα που τον γέννησε, θα έχει την τιμή να τον παρακολουθήσει σε μια εκδήλωση παρουσίασης νέου βιβλίου, του ομοχώριου του Χριστάκη Ταπακούδη στην αίθουσα εκδηλώσεων της εκκλησίας Παναγίας Χρυσοαιματούσας. Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα που καταγράφει κυρίως τα βιώματα των κατοίκων της Χλώρακας της εποχής του απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων το 1955-59. Ένα έργο τεσσάρων τόμων εκ των οποίων ο Νίκος Πενταράς θα παρουσιάσει τους πρώτους δυο, και μαζί με τον συγγραφέα θα αναλύσουν και θα μιλήσουν για πτυχές άγνωστες της εποχής εκείνης, που για πρώτη φορά καταγράφονται σε βιβλίο.

Είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο που ταξιδεύει τον αναγνώστη σε αλλοτινές εποχές όπου στον πληθυσμό  κυριαρχούσε η υπέρμετρη αγάπη για την οικογένεια και την πατρίδα, και θα γνωρίσουν πράγματα που συνέβησαν και καταστάσεις που δημιουργήθηκαν ένεκα της δράσης και της αντίδρασης των πολιτών άλλων υποστηριχτών του αγώνος και άλλων διαφωνούντων, που δημιούργησαν μια Εθνική διαμάχη που διαχώρισε το λαό δημιουργώντας αριστερές και δεξιές ιδεοληψίες που μέχρι σήμερα δυστυχώς συντηρούνται και διχάζουν τους ανθρώπους.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΝΕΟ ΔΗΜΑΡΧΟ ΠΑΦΟΥ

Η εφημερίδα της Χλώρακας εκ μέρους πολιτών της κοινότητας της Χλώρακας ζητεί από τον Δήμαρχο Πάφου Φαίδωνα Φαίδωνος με καλή τη θέληση του, όπως μεριμνήσει να επιστραφεί στη κοινότητα της Χλώρακας όπου ανήκει, το αδράχτι της Ρήγαινας. Πρόκειται για μια κολώνα από τσιόνι με μια σφαίρα να στέκει πάνω της. Ήταν για αιώνες σε χωράφι κατοίκου Χλώρακας στα σύνορα με τη συνοικία Μουττάλου, και κατά τη διάρκεια των φασαριών του  1963, τα έκλεψαν Τουρκοκύπριοι. Τώρα ευρίσκονται πεταγμένα στην αυλή του παλιού δημοτικού σχολείου του Μουττάλλου το οποίον ξανακτίζεται εκ θεμελίων, με κίνδυνο να κλαπεί από αρχαιοκάπηλους, ή να καταστραφεί καθώς είναι εκτεθειμένο στις εργασίες του εργολάβου. Ζητούμε από τον Δήμαρχο να προβεί σε ενέργειες για τη νόμιμη επιστροφή του, καθώς η ιστορία περίτρανα αποδεικνύει πως καθ όλα ανήκει στη Χλώρακα, και περί του λόγου το αληθές, αναφέρω το ιστορικόν της υποθέσεως:

Η ιστορία της Χλώρακας κουβαλά στους ώμους της τη ασήκωτη κληρονομιά του Διγενή Ακρίτα όταν κυνηγώντας ένα Σαρακηνοί έφτασε στη Χλώρακα όπου συνάντησε την Ρήγαινα και την ερωτεύτηκε παράφορα. Τη ζήτησε σε γάμο, και αυτή θέλοντας να του αρνηθεί χωρίς τις συνέπειες του θυμού του, για να δεχτεί του ζήτησε να κτίσει ένα αυλάκι να φέρνει το νερό από τη μακρινή Ταλα στα Παλιοκαστρα της.

Πίστευε πως Δεν θα τα κατάφερνε και θα γλύτωνε, όμως ο Διγενής το έκτισε, και τα απομεινάρια του σώζονται μέχρι σήμερα στα παράλια της Χλώρακας.

Η Ρήγαινα για να τον αποφύγει μπάρκαρε σε ένα πλοίο να φύγει.

Και ο Διγενής οργισμένος της έριξε μια θεόρατη πέτρα που έπεσε στην Κάτω Πάφο λίγο πριν τη θάλασσα, και ευρίσκεται μέχρι σήμερα εκεί, πίσω από το αρχαίο θέατρο στο λοφίσκο του «Φάβρικα», και ονομάζεται “πέτρα του Διγενή”. Κάποιοι λένε ότι πρόκειται για την πέτρα του Ρωμιού.

Ο λαογράφος Ξενοφώντας Π. Φαρμακίδης, γράφει:

Ή Ρήγαινα είσιεν τό παλάτιν της πάνω στην Φάβρικαν. Ό Διενής ήθελε την Ρήαιναν γιά γυναίκα του. Η Ρήαινα είπεν του,

-Αν μου φέρεις νερόν στην Πάφον εν νά σέ πάρω άντρα μου.

Ο Διενής έκαμε τότε το πετραύλακον τζιαι έφερε τό νερόν που την Τάλαν. Η Ρήαινα άμα έφερε τό νερόν, εμετάνωσεν τζιαι γέλασε του Διενή. Τότες ο Διενής εθύμωσεν.  Εστάθηκεν πάνω στόν Μούτταλλον ( λόφον του Κτήματος ) τζιαι πήρεν μιαν πέτραν τζιαι έρριψεν της την. Τζιαί η πέτρα στέκει ώς την σή­μερον, τζιαί φέρει πάνω την σπαθκιάν του Διενή. Ή πέτρα έν τής έμπλασεν. Η Ρήαινα εθύμωσεν τζιαί τζιείνη τζιαί έρριψεν του τ' άδράχτιν της, μά έν του έμπλασεν ούτε τζιείνη.

Και το αδράχτι έπεσε κάτω από το λόφο που έστεκε ο Διγενής, μέσα σε ένα χωράφι της Χλώρακας ιδιοκτησίας του Γεώργιου Πολυδώρου, και ήταν εκεί για πολλούς αιώνες, μέχρι πρόσφατα που το έκλεψαν οι Τούρκοι κάτοικοι του Μουττάλου κατά τη διάρκεια των δικοινοτικών ταραχών.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

Στους «4» Ακρίτας και Αχυρώνας

Ακρίτας Χλώρακας και Αχυρώνας Λιοπετρίου προκρίθηκαν στην ημιτελική φάση του Κυπέλλου Coca - Cola Γ' - Δ' Κατηγορίας περιόδου 2014 - 2015. Ο Ακρίτας Χλώρακας μετά το εκτός έδρας 2-2 με την Ελπίδα Αστρομερίτη, σήμερα κέρδισε στη Χλώρακα με 3-1 και προκρίθηκε με συνολικό σκορ 5-3. Για τους γηπεδούχους σκόραραν οι Γ. Πούλλακος (5'), Χρ. Μακρής (38' πεν.) και Ν. Κωνσταντίνου (55'). Για την Ελπίδα μείωσε στο 78' ο Δημήτρης Χατζησάββας.

Πηγή: SigmaLive

Ο ΛΑΚΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΣΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ

Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Πάφου,

η Εταιρεία Λογοτεχνών Πάφου και η Alliance Française Πάφου,
την Παρασκευή 16.1. 2015 στις 7.00 μ.μ. θα παρουσιάσει το βραβευμένο μυθιστότημα της Άνδρης Χριστοφίδου – Αντωνιάδου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Αθηνάς 41-43 Πάφος 8010, Τηλ. 26818560
“Ο αρωματοποιός”
Το βιβλίο θα παρουσιάσει ο κ. Πέτρος Πέτρου,
Επιθεωρητής Φιλολογικών Μαθημάτων στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, και χαιρετισμούς θα απευθύνουν οι εκπαιδευτικοί Ελίζα Χριστοφόρου Πρόεδρος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Πάφου,και ο Λάκης Χριστοδούλου Πρόεδρος της Alliance Française Πάφου

Η εκδήλωση είναι αφιερωμένη στα 30 χρόνια πορείας της συγγραφέως στη λογοτεχνία
Η παρουσίαση θα συνοδεύεται από εικόνα, μουσική και τραγούδι από τους
Ζωή Παϊσάνου-Μάρκου (Κιθάρα), Σοφία Καραπατάκη (Φλάουτο) και Μάριο Χριστοφίνη (Τραγούδι)

Θα ακολουθήσει δεξίωση και κοπή της Βασιλόπιττας (Galette des Rois) από την Alliance Française Πάφου.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ, ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Εάν θέλετε να γνωρίσετε το παρελθόν του τόπου σας και τον τρόπο διαβίωσης του πληθυσμού την περίοδο από το 1955 έως το τέλος του αιώνος, αλλά κυρίως τους προγόνους μας ανεξαιρέτως όλων όσοι έζησαν την περίοδο εκείνη κυρίως κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα από τους Άγγλους Αποικιοκράτες, πρέπει να διαβάσετε το μυθιστόρημα του Χριστάκη Ταπακούδη ΕΚΕΙΝΟΙ ΔΕΝ ΕΚΑΜΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ. Πρόκειται για μια τετραλογία που αποτελείται από τέσσερις τόμους 600 σελίδων έκαστος, και που αναφέρεται εκτενώς ανεξαιρέτως σε όλους τους κατοίκους της κοινότητος της Χλώρακας που έζησαν την εποχή εκείνη.
Διαβάζοντας το βιβλίο οι νεότεροι θα μάθουν για τις ρίζες τους, και οι μεγαλύτεροι θα ενθυμηθούν την παλαιάν δικήν τους ζωή. Κυρίως όμως θα γνωρίσουν πράγματα που συνέβησαν και καταστάσεις που δημιουργήθηκαν ένεκα της δράσης και της αντίδρασης πολλών πολιτών άλλων υποστηριχτών του αγώνος, και άλλων διαφωνούντων. Μια Εθνική διαμάχη που διαχώρισε το λαό και δημιούργησε αριστερές και δεξιές ιδεοληψίες που μέχρι σήμερα δυστυχώς συντηρούνται και διχάζουν τον λαό.

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ

Η υπάρχουσα ιστορία για την κοινότητα της Χλώρακας μέχρι πρότινος ήταν ελάχιστη, και αυτή τη μάθαμε κυρίως από γεροντότερους πού δυστυχώς δεν είχαν να πουν εκτός για την περίοδο που είχαν ζήσει, δηλαδή μόλις για τον περασμένο αιώνα. Από αρχαιολογικά ευρήματα γνωρίζουμε πως η περιοχή της Χλώρακας κατοικείται από την Ελληνιστική περίοδο, δηλαδή από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Με το όνομα Χλώρακα όμως, και τις ρίζες των σημερινών κατοίκων, η υπάρχουσα ιστορία, μας πηγαίνει πίσω μόλις 150 με 200 χρόνια.

Επίσης την εβρίσκομεν διεσπαρμένην σε μικρές σημειώσεις και αναφορές σε παλιά περιοδικά, αλλά κυρίως στο πρόσφατο βιβλίο του συγχωριανού μας Χρίστου Μαυρέση «Χλώρακα ιστορική και λαογραφική μελέτη» που σε μια αξιόλογη του προσπάθεια κατάφερε να καταγράψει όσα μπόρεσε να πληροφορηθεί από τους γηραιοτέρους κατοίκους καθώς και από τα ελάχιστα αρχεία και συγγράμματα που υπάρχουν.

Ο λόγιος Ιερώνυμος Περιστιάνης (1870 έως το 1931), έγραψε κάποια έργα με ιστορικό και αρχαιολογικό περιεχόμενο που συνέβαλαν στη μελέτη της ιστορίας της Κύπρου. Σε ένα από αυτά, με το γενικό τίτλο «Ιστορία των Ελληνικών γραμμάτων», το 1877 γράφει για τη Χλώρακα:

Προ της Αγγλικής Κατοχής δεν έλειτούργησε Κοινο­τικόν Σχολείον, άλλ' ούτε καί ιδιωτικόν κοινοτικόν τοιούτον, και ο λόγος είναι διότι ή κοινότης προ της Κατοχής ήτο πολύ μικρά.

Ό Σοφοκλής Χατζή Γεωργίου, έτών 65 ο δούς ημίν τας πληροφορίας, έμαθε τα Κοινά γράματα, ήτοι Παιδαγωγίαν, Οκτώηχον καί Απόστολον παρα τω αδελφω του Χριστοδούλω Χ' Γεωργίου φοιτών εν οικία του εν ηλικία 12 ετών, ήτοι τω 1877. Εν καιρώ γεωργικών εργασιών ηκολούθει τον διδάσκαλον εις τους αγρούς του και ο μαθητής καθήμενος εν τω μέσω του αγρού, ενω ό διδάσκαλος ησχολείτο, ανεγίγνωσκεν ή απεστήθιζε το μάθημα του και ό διδάσκαλος διώρθωνε τα λάθη του. Εφοίτησεν ούτω επί 4 - 5 έτη ότε και ηδύνατο να λέγη τον Απόστολον επ' εκκλησίας με το εκκλησιασηκον ύφος. Άλλοι μαθηταί δεν εφοίτησαν εις τον αδελφόν του. Δεν ενθυμείται άλλον να διδάξη εις σχολείον εν τω χωρίω του, αλλ' όσοι εγνώριζον τα Κοινά, έδίδασκον μόνον τους συγγενείς των.

Από αυτή τη μικρή αναφορά του Ιερώνυμου Περιστιάνη, καταλαβαίνουμε πως στις αρχές του 20ου αιώνα στη Χλώρακα όσο και στην υπόλοιπη επαρχία, τα πνευματικά και κοινωνικά πράγματα ήταν σε βαθμό ανυπαρξίας. Από αναφορές παλαιοτέρων γνωρίζουμε πώς οι μαθητές της Χλώρακας και της Έμπας φοιτούσαν σε ίδιο σχολείο, κάποτε στην Χλώρακα, κάποτε στην Έμπα. Στη Χλώρακα για αίθουσες τάξης οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν κατ αρχάς το καφενείο του Κώστα Ταπακούδη, και του Χαρή του Γιώρκα, ακόμα και την προέκταση που χαλάστηκε πρόσφατα, της εκκλησίας της Παναγίας της Χρυσοελεούσης.

Σε δημοσίευμα της η εφημερίδας «Πάφος» με ημερομηνία 15 Σεπτεμβρίου 1921 γράφει,

«Η αμάθεια είναι εξαπλωμένη εις βαθμόν απίστευτον. Το 84% του πληθυσμού αγνοούσιν ανάγνωσιν και γραφήν και κατά φυσικήν συνέπεια και το έγκλημα ολοέν αυξάνει, ενώ η οικονομική καχεξία του τόπου έφτασεν εις το απροχώρητον».

Μέσα σ αυτή την ανυπαρξία της πνευματικής καλλιέργειας όμως, βλέπουμε ότι ορισμένοι πνευματικοί άνθρωποι ανασυγκροτήθηκαν και συνέβαλαν ώστε να αφυπνίσουν τους κατοίκους πνευματικά. Οι ιερείς κατ αρχάς και ύστερα οι δάσκαλοι, ίδρυσαν κατηχητικά, συλλόγους και σχολεία που βοηθούσαν κυρίως τους νέους να αποκτήσουν παιδεία και γνώσεις του κόσμου που τους περιέβαλλε.

Σε αυτή τη πνευματική ανάπτυξη συνέβαλαν κάποιοι χαρισματικοί γράφοντας τοιουτοτρόπως τη δική τους ιστορία. Με το λογοτεχνικό τους έργο το οποίο δημοσιοποιούσαν στις τότε εφημερίδες, άφησαν το στίγμα της εποχής εκείνης. Ένας τέτοιος άνθρωπος, ήταν ο Άντης Περνάρης που διετέλεσε δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο της Χλώρακας και άφησε πνευματικό έργο γράφοντας κυρίως ποίηση. Λένε κάποιοι παλιοί χωριανοί, πως έγραψε επίσης την ιστορία της Χλώρακας την οποία δ εξέδωσε σε βιβλίο, αλλά που δυστυχώς όσο και να ερευνήσαμε, δεν κατορθώσαμε να ανακαλύψουμε.

Άλλοι άνθρωποι του πνεύματος που συνετέλεσαν στην ανάπτυξη της εκπαίδευσης στη Χλώρακα είναι ορισμένοι χωριανοί που με όρεξη και μεράκι μπήκαν μπροστάρηδες δημιουργώντας συλλόγους και σωματεία με μοναδικό σκοπό την προώθηση της πνευματικότητας και την δημιουργία κουλτούρας στη σκέψη των νέων της κοινότητας. Στις σημερινές ημέρες έχουμε δει πολλά, έχουμε συνηθίσει πλέον να βλέπουμε να συμβαίνουν πράγματα πρωτοποριακά και να είναι η κοινότητα σχεδόν πάντα στην επικαιρότητα λόγο ανθρώπων που με την σπουδαιότητα τους δημιουργούν το όλο κλίμα. Την τότε δύσκολη εποχή αυτό ξεκίνησε να συμβαίνει στη Χλώρακα με τη δημιουργία του γυναικείου συλλόγου ΟΧΕΝ, και του «Επιμορφωτικού Συλλόγου» με σκοπό την προώθηση των γραμμάτων.

Ο Μιχάλης Μαχητής ήρθε από το Πολέμι και νυμφεύτηκε στη Χλώρακα. Κατοίκισε στη γνωστή γειτονιά της οδού Σταύρου Μιχαήλ 6, όπου εκεί άνοιξε καφενείο, και εκεί μεγάλωσε τα παιδιά του εκ των οποίων τρεις, οι Σταύρος, Γιώργος και Ευρύς, ξεχώρισαν. Σπούδασαν δάσκαλοι και ως μορφωμένοι πλέον άνθρωποι, σκέφτηκαν να ιδρύσουν ένα πολιτιστικό σύνδεσμο. Με τη βοήθεια ορισμένων άλλων προοδευτικών ανθρώπων και συγκεκριμένα τους Πετρή Γιωρκάτζη, Νίκολο Αδάμου, Αντώνη Μαυράντωνο, Ευστάθιο Ερωτοκρίτου και τα αδέλφια Νικόλα και Γεώργιο Λαππά, το 1938, ίδρυσαν τον Επιμορφωτικό σύλλογο Χλώρακας με σκοπό να επιμορφώσουν πνευματικά τους αγράμματους κατοίκους.

Πριν από την Αγγλική κατοχή (1878), στη Χλώρακα δεν υπήρχε σχολείο. Ξέρουμε πως τα λίγα γράμματα τα μάθαιναν από ιερείς μέσα σε αγρούς κατά τη διάρκεια γεωργικών εργασιών, και αργότερα από δασκάλους μέσα σε καφενεία και εκκλησίες.

Έως το 1930 το σχολείο ήταν μονοδιδάσκαλο, ενώ αξιοσημείωτη είναι η λειτουργία παρθεναγωγείου από το1926 έως το 1934 και το οποίον στεγαζόταν στο σπίτι του δασκάλου Χαράλαμπου Αζίνα καταξιωμένου δάσκαλου που υπηρέτησε επίσης ως ο πρώτος γραμματέας της ΣΠΕ Χλώρακας.

Το 1931 αποφασίστηκε να κτιστεί το πρώτο δημοτικό σχολείο. Κοντά στο ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου, αξιόλογοι μαστόροι που κατείχαν τη λαϊκή αρχιτεκτονική, έκτισαν ένα κτίριο υψηλής αρχιτεκτονικής τέχνης, με πελεκητή πέτρα και τσιμέντο, καθώς και κολώνες στην είσοδο, ενώ το δάπεδο το έφτιαξαν από στέρεο και ανθεκτικό σανίδι, το οποίον άντεξε στο χρόνο μέχρι και πρόσφατα. Είναι μέχρι σήμερα ένα κτίριο στολίδι, ένας ιερός χώρος μέσα στον οποίο διδαχτήκαν γράμματα και ακόμα συνεχίζουν να διδάσκονται, όλες οι γενεές εδώ και έναν αιώνα.

Ο πρωτομάστορας κτίστης της πέτρας και σχεδιαστής, ο λαϊκός τεχνίτης που διδάχτηκε την τέχνη της Αρχιτεκτονικής από φημισμένους άλλους μαστόρους στους οποίους μαθήτευσε από μικρό παιδί, ο Γεώργιος Χατζιούδης από τη Χλώρακα, ανέλαβε και περάτωσε το σχεδιασμό και το κτίσιμο του σημερινού σχολείου που στέκει ακόμα στερεό και λαμπερό στην είσοδο της κοινότητας.

Το παλιό σχολείο της Χλώρακας αποτελείται από 3 αίθουσες, ένα μικρό γραφείο δασκάλου και έναν ηλιακό που αποτελεί την είσοδο, και που εξωτερικά τον κοσμεί περιστύλιο με δωρικές κιονοστοιχίες, ενώ το εξωτερικό του δάπεδο είναι στρωμένο με περίτεχνα μάρμαρα, έχοντας για πρόσβαση επίσης μαρμάρινα σκαλοπάτια σε όλες τις μεριές του περιστυλίου. Αρχικά κτίστηκαν οι πρώτες δυο αίθουσες και ο ηλιακός με το μικρό γραφείο στη μέση τους, αλλά αργότερα κατά το 1952-΄53, προστέθηκε μια τρίτη αίθουσα, καθώς το χωριό μεγάλωσε και οι κάτοικοι πλήθυναν τόσο ώστε να χρειάζονται τρεις αίθουσες διδασκαλίας.

Το παλιό κτίριο του Δημοτικό σχολείου της Χλώρακας στη σημερινή του μορφή είναι ένα από τα λίγα δημόσια κτίρια του χωριού με μεγάλη σημασία στο πέρασμα των χρόνων, καθώς όμορφο που είναι, κουβαλά ιστορία δεκαετιών.

Σ αυτό μαθήτευσαν πολλές γενεές και ακόμα συνεχίζουν να φοιτούν τα μικρά παιδιά μας.

Πολλοί φημισμένοι δάσκαλοι επίσης από τη Χλώρακα φοίτησαν, αλλά και διδάξαν εδώ, όπως οι Σταύρος Μιχαήλ, Χαράλαμπος Αζίνας, Γεώργιος Ιωάννου, Γιώρκος Ταπακούδης, Χριστόδουλος Γ. Λαούρης, Ζαχαρίας Μιχαήλ, Χριστόδουλος Λεωνίδα, Ανδρέας Μαυρέσης, Αφρούλα Χ΄΄ Οικονόμου. Σταυρουλα Παύλου και ο λογοτέχνης ποιητής Νίκος Πενταράς.

Το παλιό δημοτικό σχολείο της Χλώρακας παραμένει ένα κτίριο στέρεο μέχρι τις μέρες μας, ένα ωραίο μνημείο του παρελθόντος, ομορφότερο από όλα τα άλλα, κτισμένο σ ένα ψηλό τόπο με απρόσκοπτη θέα τη θάλασσα που απλώνεται κάτω στο λόφο.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ,ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΟΓΙΑ

Ο Δημήτριος Γκόγιας ειναι ο διαχειρηστής της ιστοσελίδας 

http://poetryfromcyprus.blogspot.com/ με το γενικό τίτλο "Κυπρίων ποίηση και άλλες μικρές και μεγάλες ιστορίες λόγου".

Στην ιστοσελίδα του φιλοξένησε σήμερα Κυριακή, 4/1/2015, συνέντευξη από τον καλό μας ποιητή Νίκο Πενταρά, την οποία και εμείς αυτούσια αναδημοσιεύουμε στην "εφημερίδατης Χλώρακας" 

Νίκος Πενταράς: Η Ποίηση για μένα είναι η όραση, η ακοή, η αφή, η όσφρηση και η γεύση της Ζωής. ……… μου χτύπησε την πόρτα αναπάντεχα, όταν ένιωσα την εσωτερική ανάγκη να τραγουδήσω αυθόρμητα κυρίως την αγάπη σ’ όλες της τις εκφάνσεις, με κυρίαρχο τον έρωτα, στα χρόνια εκείνα της αθωότητας, αλλά και τις ομορφιές του γενέθλιου μου τόπου

Γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

     

Τον ποιητή Νίκο Πενταρά τον γνωρίσαμε διαβάζοντας την ποιητική του συλλογή «Στη μοναξιά του φεγγαριού» Ο ίδιος έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο χώρο των γραμμάτων το 1975 με τις «Ώρες Πολέμου».  Μια εκδοτική προσπάθεια  που όπως σεμνά αναφέρει και ο ίδιος «παραμέρισε στα συρτάρια του γραφείου μου ό,τι άλλο είχα γράψει μέχρι τότε, γιατί ήθελα να διαμαρτυρηθώ και δημόσια μέσα από αυτή για την προδοσία που είχε ως αποτέλεσμα την ανείπωτη συμφορά που βρήκε την πατρίδα μου και που εξακολουθεί, δυστυχώς, μέχρι σήμερα να την τυραννά.»

Γεννήθηκε στη Χλώρακα της επαρχίας Πάφου στις 9 Απριλίου 1949. Εκτός από την ποίηση, ασχολείται με την συγγραφή μελετών, κριτική και παρουσίαση νέων βιβλίων, ενώ το 2007 εξέδωσε και το μυθιστόρημα για παιδιά : «Σε κάθε μπαλκόνι και ένα χελιδόνι». Έργα του, πεζά κείμενα και ποιήματα έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά, εφημερίδες, ιστοσελίδες του διαδικτύου και έχουν συμπεριληφθεί σε ποιητικές ανθολογίες και σχολικά βιβλία.  Ποιήματά του επίσης έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά και ρωσικά. Στις 26 Μαΐου 2000, η Παγκύπρια Ένωση Συγγραφέων, σε ειδική εκδήλωση, του απένειμε τιμητική πλακέτα για την προσφορά του στα Κυπριακά Γράμματα.

Η ποίησή του αναδύει μια βαθειά μυρωδιά τρυφερότητας που αγκαλιάζει την ανθρώπινη ύπαρξη και παρασύρει τον αναγνώστη στις εποχές που κρύβει μέσα της κάθε μελαγχολική εποχή του χρόνου. Ο  ποιητής χρησιμοποιώντας περίτεχνα τα εργαλεία της ύψιστης Τέχνης του υμνεί την αγάπη, το φως , τον ουρανό. Η ζωή δεν ηττάται!

Ο ΝίκοςΠενταράς, δέχτηκε να μας μιλήσει και τον ευχαριστούμε βαθειά για αυτό, για την γενέτειρά του, την επαφή του με την ποίηση, τους προβληματισμούς  και τα μελλοντικά του σχέδια……

Όχι! Δεν  πρόσεξα καθόλου το Φθινόπωρο

που πέρασε  από μπροστά μου

στηριγμένο στο γυμνό κλαρί του

ούτε  και το χλωμό φεγγάρι του

γιατί εκείνη ακριβώς την ώρα

μελετούσα την κίτρινη σοφία των χρυσάνθεμων

πάνω στις πλουμιστές  ποδιές των κοριτσιών

τις πασχαλιάτικες.

1. Γεννηθήκατε  στη Κοινότητα  Χλώρακας  της επαρχίας Πάφου στις 9 Απριλίου 1949. Πως ήταν διαμορφωμένη η ζωή την εποχή εκείνη. Τι χαρακτηριστικά αποσπάσματα της θυμάστε;

Γεννήθηκα στην κοινότητα  Χλώρακας  την εποχή των επιχωματώσεων και των μαγκανοπήγαδων. Τότε που τα χωράφια μας για να καρπίσουν, αντί νερό, ρούφαγαν στάλα στάλα τον ιδρώτα των γονιών μας.  Ο πατέρας δούλευε στο μικρό πελεκανιό του και στα λίγα κτήματα που πήρε προίκα από τη μάνα μας. Η μάνα έμενε σπίτι και μας φρόντιζε. Μόλις που τα ’βγαζαν πέρα. Εννιά εμείς και δυο εκείνοι, έντεκα νομάτοι. Και φτώχια μεγάλη τότες. Το μεροκάματο μισό ψωμί και μια χούφτα ελιές.

 Στα μικρά και γραφικά σπίτια του χωριού, με τις μεγάλες αυλές και τους κήπους τους,  κατοικούσαν άνθρωποι γνήσιοι απόγονοι του Όμηρου, του Διόνυσου και του Χριστού. Άνθρωποι ανοιχτόκαρδοι και χαμογελαστοί, άνθρωποι δοτικοί, πρόθυμοι ν’ ανοίξουν το σπίτι τους και την καρδιά τους στο συνάνθρωπό τους και να του προσφέρουν ό,τι χρειαζόταν.

    Σαν τύχαινε να νυχτωθεί κάποιος ξένος στο χωριό και δεν είχε πού να μείνει, όλοι προθυμοποιούνταν ποιος να τον φιλοξενήσει στο σπίτι του. Αποχαιρετώντας, μάλιστα, το φιλοξενούμενό τους την επόμενη μέρα, του έδιναν και κάτι να πάρει μαζί του, ανάλογα με το τι είχε ή παρήγε ο καθένας, ως δώρο. Ο πατέρας μου, παρά το γεγονός ότι το σπίτι μας δεν διέθετε ικανοποιητικούς χώρους, φιλοξένησε πάρα πολλές νύχτες ανθρώπους, γνωστούς και άγνωστους, ταΐζοντάς τους το πιο εκλεχτό φαγητό, ποτίζοντάς τους το πιο καλό κρασί και διαθέτοντάς τους το πιο άνετο στρώμα για να κοιμηθούν

Η Χλώρακα των παιδικών μου χρόνων είναι συνυφασμένη μ’ ένα τσούρμο παιδιά, αγόρια και κορίτσια, ολημέρα, μέχρι αργά το βράδυ, να κολυμπούν ανέμελα στη θάλασσα ή να παίζουν διάφορα ομαδικά παιχνίδια στις αλάνες και τα ξεφωνητά τους να ακούγονται σ’ όλη τη γειτονιά. Τις καλοκαιριάτικες νύχτες να κάθονται έξω στην αυλή και τις χειμωνιάτικες μπροστά από το αναμμένο τζάκι, να ακούνε τις συναρπαστικές για την παιδική τους φαντασία ιστορίες των μεγάλων και σαν σφουγγάρια να ρουφούν τα σοφά, όλο νόημα και σημασία λόγια τους. Λόγια που εξακολουθούν ακόμα να μου ξυπνούν  τόσες και τόσες μνήμες. Ένα τσούρμο παιδιά που δεν έλειπαν από γάμους, γιορτές ακόμα και κηδείες. Παιδιά που κοινωνικοποιούνταν μόλις άρχιζαν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα και να λένε τα πρώτα τους λογάκια. Παιδιά που φτιάχνουν μόνα τους τα παιγνίδια τους, όπως αυτοκινητάκια, κούκλες, μπάλες, όπλα και άλλα, χρησιμοποιώντας άχρηστα υλικά και αξιοποιώντας τη δημιουργική τους φαντασία.

Υπήρχαν αρκετοί και άνετοι χώροι για τα αγαπημένα τους παιχνίδια, ιδιαίτερα χώροι για τα αγόρια να παίζουν ποδόσφαιρο. Η κάθε γειτονιά είχε τη δική της ομάδα η οποία έκανε για γήπεδό της, έδρα της, ένα από τα πολλά ακαλλιέργητα χωράφια που βρίσκονταν ανάμεσα στα αραιοκατοικημένα σπίτια. Είχε η καθεμιά την ονομασία της, τη στολή της, τα χρώματά της, το έμβλημά της και διοργανώνονταν παιχνίδια αναμεταξύ τους, όπως ακριβώς γίνεται σ’ ένα πραγματικό πρωτάθλημα. Συναγωνίζονταν η μια ομάδα την άλλη και τα παιδιά, έχοντας πρότυπα μεγάλους ποδοσφαιριστές της εποχής εκείνης, έδιναν όλες τους τις ψυχικές και σωματικές δυνάμεις, για να νικήσει η ομάδα τους. Σήμερα δεν έχει απομείνει τίποτα… Ούτε αλάνες ούτε καν αυλές. Έχουν χαθεί όλα...

2.  Εισήλθατε στον χώρο των γραμμάτων το 1975 με την Ποιητική Συλλογή : «Ώρες Πολέμου» και σε ηλικία μόλις 26 ετών.  Δεν έχω αναγνώσει την Ποιητική Συλλογή, αλλά ο τίτλος μας παραπέμπει στην Τούρκικη Εισβολή στην Μεγαλόνησο το προηγούμενο έτος. Θα  θέλαμε να αναφερθείτε σε εκείνο το πρώτο ποιητικό σας εγχείρημα.

Όλα τα ποιήματα της  πρώτης μου ποιητικής συλλογής  «Ώρες Πολέμου», είναι εμπνευσμένα αποκλειστικά από τις τραυματικές εμπειρίες και τα συναισθήματα που λειτούργησαν κατά την τούρκικη εισβολή στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974, την οποία έζησα ως έφεδρος στρατιώτης. Η έκδοσή της παραμέρισε στα συρτάρια του γραφείου μου ό,τι άλλο είχα γράψει μέχρι τότε, γιατί ήθελα να διαμαρτυρηθώ και δημόσια μέσα από αυτή για την προδοσία που είχε ως αποτέλεσμα την ανείπωτη συμφορά που βρήκε την πατρίδα μου και που εξακολουθεί, δυστυχώς, μέχρι σήμερα να την τυραννά.

Για τα υπόλοιπα, όσον αφορά τις «Ώρες Πολέμου», αντί ν’ αναφερθώ εγώ, προτιμώ ν’ αφήσω άλλους.

«…Ένα πικρό χρονικό είναι οι στίχοι της συλλογής «Ώρες Πολέμου». Ο ποιητής εξιστορεί πως «Ο χάρος έφτασε τον Αλωνάρη μήνα… κι ο ήλιος κρύφτηκε στη στάχτη… η νύχτα κλαίει τους γκρεμισμένους μόχθους μας…».  Μ’ ένα κοντύλι πύρινο χαράζονται οι στίχοι και μας συγκλονίζουν. Οι σκοτωμοί, η ερήμωση, το δράμα των προσφύγων, η τραγική εικόνα του ωραίου νησιού. Νομίζει κανείς πως διαβάζει στίχους Δημοτικών τραγουδιών για την Άλωση της Πόλης...» (Χρυσάνθη Ζιτσαία, εφημερίδα «Θεσσαλία»,0 6/06/1976)

«… Η χαμένη ειρήνη, η απώλεια της ανθρώπινης ζωής, οι ξεριζωμένοι, όλο θέματα που πονούν, που προβληματίζουν, που εμπνέουν. Ο στίχος ελεύθερος ή παραδοσιακός, ευαίσθητος, υπηρετεί το συναίσθημα υπάκουος, αφομοιωμένος στο πλείστο…» (Νάγια Κ. Ρούσου, εφημερίδα «Κύπρος», 22/09/1975)

«… Οι «Ώρες Πολέμου» κινούνται σε δύο επίπεδα: Στο πρώτο επίπεδο βρίσκονται τα ίδια τα γεγονότα, τα οποία ο ποιητής αφηγείται σαν να βρίσκεται πίσω από μια κάμερα και οπτικογραφεί, εγγράφει πάνω στην ευαίσθητη ταινία της συνείδησής μας αυτά που τόσο πικρά εμπειράται. Στο δεύτερο επίπεδο λειτουργεί η συνείδηση του ποιητή, ο οποίος μέσα από τον πόνο του δίνει τις συντεταγμένες της αγωνίας του, για να αφήσει εμάς τους αναγνώστες του να καθορίσουμε στον παγκόσμιο χάρτη του ανθρώπινου ξεπεσμού το ακριβές στίγμα της τραγικής και  βαθύτατα νοηματισμένης εγρήγορσής του…»  (Θεοκλής  Κουγιάλης, από την ομιλία του σε εκδήλωση στη Χλώρακα στις 23/02/1996) 

3.   Ουσιαστικά ως ποιητής θα υποστηρίζατε ότι εσείς επιλέξατε την ενασχόληση με την ποίηση, ή η ποίηση ήρθε σας χτύπησε ακάλεστη την πόρτα, σας βρήκε;

Πάντοτε με συγκινούσε η ποίηση. Στην αρχή μέσα από τα δημοτικά τραγούδια που άκουγα από τους μεγαλύτερους, ιδιαίτερα τον παππού μου, τον πατέρα της μητέρας μου, και αργότερα μέσα από τα Αναγνωστικά του Δημοτικού και τα Νεοελληνικά Αναγνώσματα του Γυμνασίου. Δεν είχα πολλές ευκαιρίες να διαβάσω ποίηση από άλλες πηγές προτού φοιτήσω στην Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου. Συστηματικά, άρχισα να διαβάζω ποίηση μετά τη φοίτηση μου στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Ποιήματα, όμως,  άρχισα να γράφω όταν ακόμα φοιτούσα στο γυμνάσιο. Δεν υποστηρίζω ότι επέλεξα συνειδητά την ενασχόληση με την ποίηση. Μου χτύπησε την πόρτα αναπάντεχα, όταν ένιωσα την εσωτερική ανάγκη να τραγουδήσω αυθόρμητα κυρίως την αγάπη σ’ όλες της τις εκφάνσεις, με κυρίαρχο τον έρωτα, στα χρόνια εκείνα της αθωότητας, αλλά και τις ομορφιές του γενέθλιου μου τόπου, της  Χλώρακας. Δεν το κρύβω, όμως, ότι όταν μαζεύτηκαν αρκετά ποιήματα και ήμουν έτοιμος να εκδώσω την πρώτη μου ποιητική συλλογή, με πρόλαβαν τα δίδυμα εγκλήματα, το προδοτικό Πραξικόπημα και η βάρβαρη Τούρκικη Εισβολή, εναντίον της Κύπρου το Καλοκαίρι του 1974 και έτσι η πραγματοποίηση της έκδοσης ματαιώθηκε.

4.  Για να γράψει κάποιος χρειάζεται μόνο έμπνευση και συναίσθημα ή και τεχνική; Πόσο δουλεύετε τα ποιήματα σας και ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσής σας;

Για να γράψει κάποιος δεν χρειάζεται μόνο συναίσθημα,  ταλέντο και έμπνευση, τα οποία είναι έμφυτα, αλλά και τεχνική,  η οποία διδάσκεται. Αν έχεις μόνο τεχνική και σου λείπουν τ’ άλλα,  έχω την ταπεινή άποψη ότι δεν πρόκειται να καταφέρεις να γράψεις κάτι το αξιόλογο.  Είναι χρήσιμο ένας ποιητής να κατέχει την τεχνική, χωρίς, όμως, αυτή να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την έμπνευση.

Είναι ποιήματα που δεν χρειάζεται να τα δουλέψεις. Υπάρχουν, όμως, και ποιήματα που χρειάζεται να τα δεις και μια και δυο φορές, γιατί κάτι σου φαίνεται ότι δεν ανταποκρίνεται στις αρχικές προσωπικές σου προσδοκίες.

Οι πηγές έμπνευσης είναι πολλαπλές. Η αφορμή μπορεί  να είναι μια εικόνα, μια αίσθηση, ένα εξωτερικό ερέθισμα, μα πάνω απ’ όλα η ιστορία της Κύπρου και ιδιαίτερα η σύγχρονη κυπριακή τραγωδία , το ψυχικό και βιοτικό δράμα του ανθρώπου της εποχής μας, γενικά.

5.  Το συγγραφικό σας έργο περιλαμβάνει εκτός από ποιήματα και μυθιστορήματα, μελέτες, εργαστήκατε ως κριτικός κτλ. Όλο αυτό το συγγραφικό έργο, η ενασχόληση με τη γραφή, σας έκανε καλύτερο άνθρωπο, λειτούργησε ως αντίδοτο σε εξωτερικούς κακούς ερεθισμούς; Τελικά η ποίηση, η γραφή είναι μια εσωτερική λειτουργία της ψυχής που ανεβάζει τον δημιουργό;

Ναι, πιστεύω ότι η ποίηση ανεβάζει το δημιουργό. Νιώθω πάντα μέσα μου τη δυναμική της λειτουργίας της, να ενισχύει, μαζί με την βαθειά μου πίστη στο Θεό, τη συνειδητή προσπάθειά μου να κρατηθώ όσο γίνεται αδιάβρωτος ως άνθρωπος.

 6. Διαβάζοντας ποιήματά σας δεν μπορώ παρά να επισημάνω την έντονη τρυφερότητα που εκπέμπουν. Θα τα τοποθετούσα αναμφισβήτητα στο χώρο του ρομαντισμού με έντονα τα λυρικά στοιχεία. Εσείς προσωπικά σε πιο λογοτεχνικό ρεύμα πιστεύετε ότι ανήκετε; Ή θεωρείτε ότι ανάλογα με τις εποχές και το περιβάλλον η ποίηση μεταβάλλεται οπότε αλλάζει και το ποιητικό πεδίο στο οποίο ανήκετε;

«Αγάπη», «Φως», «Ουρανός»… Είναι για την κατανόηση από τους ανθρώπους του βαθύτερου νοήματος των τριών αυτών λέξεων όλη μου η αγωνία και οι αγώνες μέχρι τώρα, τόσο μέσα από το εκπαιδευτικό όσο και το λογοτεχνικό μου έργο. Όταν τα ποιήματα μιλούν για αγάπη, φως και ουρανό, σίγουρα εκπέμπουν μια τρυφερότητα. Δεν θεωρώ ότι ανήκω αποκλειστικά στη ρομαντική σχολή, αν και είμαι εκ φύσεως ρομαντικός, γιατί έχω γράψει πάρα πολλά ποιήματα με έντονα ρεαλιστικά και σουρεαλιστικά ακόμα στοιχεία, όπως για παράδειγμα η ποιητική μου σύνθεση «ΕΠΑΝΟΔΟΣ», 1992 και πάρα πολλά ποιήματα μου που είναι ακόμα αδημοσίευτα. «Τα πάντα ρει», έτσι μεταβάλλεται και η ποίηση η οποία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη ζωή.  Αναπόφευκτα ο ποιητής ακολουθεί.

7. Διαπίστωσα έντονες μελαγχολικές εικόνες σε μια ανάρτησή σας στο προσωπικό σας Ιστολόγιο ως ποιητική ενότητα: ΕΞΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ.  Διαβάζω μάλιστα χαρακτηριστικά: Μην σκουπίζεις/τα πεσμένα φύλλα το Φθινόπωρο/ ούτε να τ’ αφήνεις/ εκτεθειμένα στους ανέμους/ γιατί ανάμεσά τους / μπορεί να βρίσκονται τα όνειρά σου………  Είναι διάχυτη η άποψη ότι πολλές φορές για να γραφεί ένα καλό ποίημα, πρέπει να υπάρχει έστω μια κουκίδα πόνου, μελαγχολίας, απαισιοδοξίας. Ποια η δική σας άποψη και γιατί ξεχωρίσατε το Φθινόπωρο από τις άλλες εποχές του έτους.

Είναι αλήθεια ότι τα καλά ποιήματα είναι εκείνα που μεταφέρουν με εκφραστική σιγουριά ένα βαθύ συναισθηματικό απόθεμα από εσωτερική χαρμολύπη και συμμετέχουν μετέχοντας στην αγωνία της εποχής.

Ξεχώρισα το Φθινόπωρο από τις άλλες εποχές, γιατί είναι πιο κοντά στην ψυχοσύνθεσή μου παρά οι άλλες εποχές του έτους. Είναι τα χρώματά του και οι συννεφιές του πολύ οικεία με την περίλυπη ευαισθησία μου και τα ψιχαλίσματά του που ποτίζουν την φαντασία μου. Είναι, όμως, και τα χρυσάνθεμά του που μας θυμίζουν την άνοιξη. Είναι μια χαρμολύπη για μένα το Φθινόπωρο, όπως ακριβώς και η ζωή μας.

                        Φθινόπωρο! Μια θλίψη στην καρδιά

                        μα τα χρυσάνθεμα που τώρα ανθίζουν

                        σαν μας κοιτάνε χαμογελαστά

                        την άνοιξη και τη χαρά θυμίζουν.

8. Εν κατακλείδι, θα ήθελα να σας ρωτήσω ποιος είναι ο ορισμός της ποίησης για εσάς;

Η Ποίηση για μένα είναι η όραση, η ακοή, η αφή, η όσφρηση και η γεύση της Ζωής.

9.  Πόσο δύσκολο είναι για έναν ποιητή, συγγραφέα  να μεταγγίσει τα γραπτά του στους αναγνώστες; Οι μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι δεν εκδίδουν ποίηση, πολλοί μικροί προσπαθούν απλώς να εκμεταλλευτούν τους δημιουργούς, υπάρχει αχτίδα ελπίδας; Οι τιμές για την έκδοση ενός έργου δεν είναι και τόσο προσιτές. Είναι το διαδίκτυο το καταφύγιο, έστω μια πρόσκαιρη ή παντοτινή λύση;

Πολύ, πάρα πολύ δύσκολη η μετάγγιση των γραπτών μας στους αναγνώστες. Χρειάζεται να γίνουν πάρα πολλά από τους αρμόδιους φορείς του κράτους, τους εκδοτικούς οίκους και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και επικοινωνίας για την προώθηση της λογοτεχνίας και των δημιουργών της, γιατί, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, οι συγγραφείς εκδίδουν με δικά τους έξοδα τα βιβλία τους και  αναλαμβάνουν οι ίδιοι την προώθησή τους, χωρίς καμιά βοήθεια από τους αρμόδιους φορείς του κράτους αλλά ούτε και ακόμα από εκδοτικούς οίκους ή βιβλιοπωλεία. Όσο για την ποίηση, δυστυχώς δεν πουλά και οι εκδοτικοί οίκοι προτιμούν να εκδίδουν πεζογραφήματα ή βιβλία ιστορικού, πολιτικού ή άλλου περιεχομένου εκτός από ποίηση. Η εκμετάλλευση των δημιουργών από τους εκδοτικούς οίκους είναι δεδομένη. Δεν βλέπω να υπάρχει αχτίδα ελπίδας στο εγγύς μέλλον, ιδιαίτερα τώρα με την οικονομική κρίση. Ευτυχώς, που υπάρχει το διαδίχτυο, για όλους όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα για έκδοση και προώθηση των έργων τους. Θα υπάρχει το διαδίχτυο σαν καταφύγιο, αλλά σε συνύπαρξη με το βιβλίο, το οποίο, πιστεύω, έστω και με ζοφερό το μέλλον του θα συνεχίσει.

10. Ποιοι είναι ή ποιοι θα έπρεπε να είναι, οι στόχοι ενός ποιητή στη σύγχρονη Κυπριακή , πεζή πραγματικότητα;

Ο λαός μας στο βάθος είναι ρομαντικός και τον διακρίνει η έφεση προς την ποίηση. Δυστυχώς, στις μέρες μας επικρατεί ένας επίπλαστος πολιτισμός μαϊμού των πιο ανόητων πραγμάτων. Σχεδόν τίποτε δεν έχει πνευματική ευγένεια και μεταφυσική αρχή. Η άσκηση της αγάπης και του πόνου φαίνεται να έχει εκλείψει. Η πατρίδα μας για σαράντα χρόνια τώρα είναι ημικατεχόμενη. Η ευθύνη της ποίησης και των ποιητών είναι μεγάλη και αφορά τις ελάχιστες αντιστάσεις που μπορούμε να προβάλουμε στους πυροβολισμούς που δεχόμαστε καθημερινά για την αισθητική που μας παιδαγωγεί. Το βάρος είναι μεγάλο, έναντι όλων αυτών που με κάθε τρόπο έχουν βαλθεί να μας αλλάξουν με το ζόρι και να μας κάνουν κάτι άλλο από αυτό που είμαστε, γιατί έτσι τους βολεύει, γιατί έτσι αποφάσισαν. Είμαι πέραν πάσης αμφιβολίας βέβαιος ότι ο λαός μας έχει ανάγκη την Ποίηση και για το λόγο αυτό πιστεύω ότι οι ποιητές πρέπει να προσεγγίζουν με αγάπη την ψυχή του κόσμου, μια ψυχή που καθημερινά ορφανεύει όλο και πιο πολύ από τη Σκέψη και το  Όνειρο.

11. Αν ζούσατε πριν πενήντα χρόνια θα γράφατε έμμετρα; Ποια είναι η άποψή σας για την ομοιοκαταληξία στη Κυπριακή  ποίηση; Υπάρχουν Κύπριοι ποιητές που γράφουν ομοιοκαταληκτικά πλην των αναφερόμενων ως Λαϊκών ποιητών; Προσπαθήσατε ποτέ να γράψετε στην Κυπριακή Διάλεκτο;

Έχω γράψει και έμμετρα. Στην ποιητική μου συλλογή «Περιστέρι μου, ξεκίνα», 1987, που απευθύνεται σε παιδιά, όλα τα ποιήματά μου είναι με ομοιοκαταληξία. Επίσης, στην πρώτη μου ποιητική συλλογή «Ώρες Πολέμου», 1975, υπάρχει μια σειρά πέντε ποιημάτων με τον γενικό τίτλο «Κύπρος», που είναι ομοιοκατάληκτα.

Δεν έχω υπόψη μου σύγχρονους Κύπριους ποιητές που να γράφουν αποκλειστικά ομοιοκαταταληκτικά, εκτός των αναφερόμενων ως Λαϊκών ποιητών. Και να έγραφαν ομοιοκατάληχτα αλλά με βαθμό συγκίνησης μέγα, δεν θα είχε πιστεύω και τόση σημασία. Δεν έχει να κάνει τόσο η τεχνοτροπία την οποία ακολουθεί ένας ποιητής, όσο  ο βαθμός της συγκίνησης που προσφέρει στον απαιτητικό, για να μην πούμε μέσο αναγνώστη. Άλλωστε, ας μην ξεχνούμε ότι τα περισσότερα αριστουργήματα της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας, ανήκουν στην παραδοσιακή λεγόμενη σχολή ή τεχνοτροπία. 

Η Κυπριακή Διάλεχτος, αν και με  εντυπωσιάζει το πόσο κοντά στην αρχαία ελληνική βρίσκονται πολλές κυπριακές λέξεις και με συγκινεί η μουσικότητα της,  δεν έχω ασχοληθεί συστηματικά με τη γραφή  ποιημάτων στην Κυπριακή Διάλεχτο. Έχω γράψει μόνο ένα ιστορικό δράμα με τίτλο «Της Κύπρου πίκρες τζιαι χαρές», στο οποίο κυριαρχεί η ποίηση παρά η πρόζα,  με την ποίηση γραμμένη στην Κυπριακή Διάλεχτο.  Το έργο αν και παρουσιάστηκε από πολλά σχολεία της Κύπρου και  ένα σχολείο της Κρήτης, δεν εκδόθηκε. Βρίσκεται από χρόνια τώρα σε φωτοτυπία στα συρτάρια του γραφείου μου.

12. Πριν από πέντε χρόνια, το 2009,  εκδώσατε την «Μοναξιά του Φεγγαριού» .  Νομίζω ότι ήταν και η τελευταία σας ποιητική συλλογή. Αυτή την περίοδο προετοιμάζετε κάτι καινούργιο;

Έχω ήδη έτοιμη για έκδοση μια ποιητική σύνθεση με τίτλο «ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΑΝΑΜΟΝΗΣ». Επίσης, προετοιμάζω μια νέα ποιητική συλλογή και ένα μυθιστόρημα.

Τελειώνοντας……..

   Αφού πρώτα σας ευχαριστήσω, κύριε Γκόγκα, για την ευκαιρία που μου δώσατε να μιλήσω για το έργο μου και να εκφράσω τις απόψεις μου πάνω σε διάφορα άλλα θέματα που άπτονται της λογοτεχνίας και όχι μόνο, θέλω ακόμα να προσθέσω ότι οι πλείστοι από τους συνανθρώπους μας ζουν σε άγνοια και ότι θα πρέπει όλοι εμείς που θέλουμε να μας αποκαλούν οι υπόλοιποι «πνευματικούς ανθρώπους», δηλαδή οι λογοτέχνες, οι μουσικοί, οι ζωγράφοι, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι ακαδημαϊκοί, οι πολιτικοί και οι εκκλησιαστικοί ηγέτες και όλοι τέλος πάντων οι διανοούμενοι, να τους βοηθήσουν να βγουν από την άγνοια. Να τους μάθουν να ξεχωρίζουν την πραγματική γνώση από την προπαγάνδα, με την οποία καθημερινά τους βομβαρδίζουν οι επιτήδειοι κερδοσκόποι και καιροσκόποι, για να τους έχουν υποχείριους. Αν δε συμβεί αυτό, τότε πολύ φοβάται ότι οδεύουμε ολοταχώς σε ναυάγιο. Ανεξάρτητα, όμως από το τι πιστεύω, ευχή μου και προσευχή μου είναι όλα να πάνε καλά και οι άνθρωποι σιγά σιγά να επανέλθουν σε συνθήκες ζωής, όπως αυτές καθορίζονται από την ανθρώπινή τους φύση και όχι όπως τις καθορίζουν οι επιτήδειοι κερδοσκόποι και καιροσκόποι, για να τους υποδουλώσουν. Σήμερα, οι πνευματικοί άνθρωποι, δυστυχώς έχουν παραμεριστεί ή και αυτοαπομονωθεί. Έχουν παραμεριστεί ξεπίτηδες θα έλεγα, για να διευκολυνθούν όλοι αυτοί οι επιτήδειοι κερδοσκόποι να επιβληθούν μέσα από τη διαφήμιση και την προπαγάνδα στους ανύποπτους συνανθρώπους τους, με απώτερο στόχο να τους εκμεταλλεύονται... Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και επικοινωνίας δεν τους προβάλλουν όσο θα έπρεπε να τους προβάλλουν. Έτσι, η φωνή τους δεν ακούγεται τόσο δυνατά όσο θα έπρεπε να ακούγεται και οι προσπάθειές τους πνίγονται μέσα στα σκουπίδια που εκσφενδονίζονται από παντού και χάνονται ανάμεσα στους ρύπους που εκπέμπονται από παντού.