Φίλες και φίλοι,
Επικοινωνώ μαζί σας, για να σας ενημερώσω σχετικά με τον θόρυβο που
δημιουργήθηκε λόγω της συμμετοχής μας στον 22ο Διαγωνισμό Σύνθεσης Κυπριακού
Τραγουδιού με το τραγούδι στο οποίο είμαι στιχουργός και έχει τίτλο: "Η
Ιστορία του Σταμάτη".
Καταρχάς ευχαριστώ τον Θεό που ζούμε στον 21ο αιώνα και όχι στον Μεσαίωνα
γιατί με τα σημερινά δημοσιεύματα στις εφημερίδες και τα σχόλια στα ραδιόφωνα
σίγουρα θα μας έκαιγαν στην πυρά χωρίς καν να μας περάσουν απο Ιερά εξέταση.
Με κατηγόρησαν για ρατσισμό, για άτομο που δε σέβεται τους συνανθρώπους του
με ειδικές ανάγκες και ότι υποκεινώ τα άτομα αυτά στην αυτοκτονία. ΟΥΔΕΝ
ΑΝΑΛΗΘΕΣΤΕΡΟ.
Αν πίστευα όλα αυτά έπρεπε να αυτοκτονούσα πρώτος γιατί κι εγώ είμαι
τραυματίας πολέμου του 1974.
Η ιστορία που περιγράφω είναι αληθινή και διαδραματίστηκε τη δεκαετία του 60'.
Πρωταγωνιστής, ένας Αμερικανός στρατιώτης που γύρισε απο τον πόλεμο του Βιετνάμ
ανάπηρος.
Προσωπικά, περιγράφω τα γεγονότα όπως έγιναν, αλλά τα μεταφέρω στα κυπριακά
δεδομένα και στην κυπριακή διάλεκτο. Μπορεί οι στίχοι μου να είναι σκληροί και
να προκαλούν, αλλά δυστυχώς δε μπορούσα να διηγηθώ την πραγματική ιστορία με
στίχους ρηχούς και ανάλαφρους.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να αποσύρουν το τραγούδι απο τον διαγωνισμό, αλλά
φρίττω με την υποκρισία ορισμένων.
Το τραγούδι έχει μια τραγική κατάληξη. Αναφέρω κάπου στους στίχους ότι
συμφωνώ με τον τρόπο που ενήργησε ο Σταμάτης; Και γιατί να μην το ερμηνεύσουμε
απο την ανάποδη, ότι δηλαδή ΔΕΝ πρέπει να συμπεριφερόμαστε όπως ο ήρωας του
τραγουδιού, και ότι οι γονείς ΠΡΕΠΕΙ να αποδέχονται τα παιδιά τους όπως είναι;
Εν κατακλείδι αναφέρω ότι η συνοχή της κυπριακής οικογένειας, δεν
κινδυνεύει απο αυτό το τραγούδι. Κινδυνεύει απο τα ναρκωτικά, την οικονομική
κρίση και λοιπά. Δε θα επεκταθώ περισσότερο. "Τοις φρονίμοις ολίγα".
Σταύρος Μαυρέσης
