Θα
μπορουσαμε να ποτίσουμε και να τα φροντίσουμε τα Αθάνατα λουλλούδια, ώστε στις
παραλίες όπου βλαστούν, να φτιάξουμε λιβάδια με φυσική βλάστηση μεγάλης
ομορφιάς και πανδαισίας χρωμάτων. Θα πορούσαμε να φτιάξουμε κήπους σε όλες τις
παραλίες με φυσική βλάστηση, καθώς στις παραλίες της χλώρακας βλαστάνει
πανέμορφη χωρίδα όπως αθάνατα λουλλούδια, κύρταμα, κρίνα του γιαλού, άγρια
ματσικόριδα, και τόσα άλλα.
Ο μύθος
λέει πως ο Αθάνατος ήταν ένας ήρωας που όταν ήταν μικρό παιδί, οι Μοίρες είπαν
στη μάνα του πως το παιδί της θα πέθαινε, αν ο δαυλός που έκαιγε πάνω στην
εστία της, καιγόταν ολόκληρος. Αμέσως η μάνα έσβησε το δαυλό και τον έκρυψε
μέσα στην κουφάλα μιας αιωνόβιας βελανιδιάς, ώστε να μην τον δει ποτέ ανθρώπου
μάτι να τον ανάψει και να τον κάψει. Όταν τα χρόνια πέρασαν και ο Αθάνατος
έγινε ξακουστός ήρωας, μια βαρυχειμωνιά ένας κεραυνός έκαψε την βελανιδιά, και
κάηκε ο δαυλός, πέθανε και το παλληκάρι.
Η μάνα
του παλληκαριού απαρηγόρητα έκλεγε για το χαμό του μέρες και νύχτες πολλές,
ώσπου ο Δίας τη λυπήθηκε και μετέτρεψε τον αγαπητόν υιόν της σε πανέμορφα
αθάνατα λουλούδια που ποτέ να μην ξεραίνουν, και παντοτινά να την συντροφεύουν.
Τα
αθάνατα λουλλούδια ανήκουν στο γένος ακανθών και παράγουν άνθη ή έγχρωμους
κάλυκες οι οποίοι είναι ξηροί και διατηρούν τη μορφή και το χρώμα τους μέσα στο
χρόνο. Απαντώνται συνήθως κοντά στη θάλασσα ή σε αλυκές, και η μεγαλύτερη
ποικιλία τους παρουσιάζεται στη Μεσόγειο.
Λέγονται
και αμάραντα καθως δεν μαραίνουν. Είναι πολυετή αειθαλή φυτά με ανθοφόρους
βλαστούς χωρίς πτερύγια που αναπτύσσονται από ξυλώδες ρίζωμα. Είναι φυτά που τα
συναντάμε την άνοιξη σε παραθαλάσσιες περιοχέςκαι που στη Κυπριακή ορολογία
ονομάζονται αθάνατα. Τα συναντάμε σπαρμένα στις άγονες βραχώδεις παραλίες,
ακόμα και πάνω στην άμμο.
Τα
σέπαλα των ανθέων έχουν μωβ χρώμα που παραμένει αναλλοίωτο για πολύ καιρό έστω
και αν έχουν αποξηρανθεί, και αυτός είναι ο λόγος που ονομάζονται αθάνατα ή και
αμάραντα. Είναι ιδιαίτερα δημοφιλή ως λουλούδια, γι αυτό χρησιμοποιούνται συχνά
για αποξηραμένες συνθέσεις, ενώ οι παλαιότεροι κάτοικοι τα χρησιμοποιούσαν για
το στόλισμα του επιτάφιου του Χριστού.
Τα
τρυφερά φύλλα των φυτών έχουν όξινη γεύση και οι παλαιοί τα μαγείρευαν όταν
ήθελαν να φτιάξουν φαγητά με όξινες γεύσεις.
