ΟΤΑΝ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΙ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΙ ΣΜΦΙΛΙΩΘΟΥΝ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΑ, Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Μόλις κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Χριστάκη Ταπακούδη με τίτλο "Το Πέμπτο Βιβλίο". Επεκτείνει το χρόνο μελέτης του συγγραφέα από την περίοδο του αγώνα της ΕΟΚΑ σε αυτήν αμέσως μετά την ανεξαρτησία και σκιαγραφεί την κατάσταση στο νέο κράτος και την εθνοτική διένεξη ανάμεσα στους Κυπρίους" (εκδόσεις "Πήλιο")..

ΓΙΑΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ: https://pemptobiblio.blogspot.com.cy/2018/04/100.html

Ο Χριστάκης Ταπακούδης θέλοντας να προσφέρει στην προσπάθεια  Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων για επανένωση αλλά επίσης να συμμετέχει στην ανόρθωση του τόπου, της κοινής πατρίδας που χόρτασε αίμα δυστυχία και απογοήτευση, τώρα σε μεγάλη ηλικία αλλά σοφότερος, πιστεύοντας πως πρέπει να εκλείψει η αντιπαράθεση και ότι έφτασε ο καιρός της σύνεσης και του σώφρονα λογισμού, καθώς γνωρίζοντας πώς οι δυο λαοί θέλοντας και μη είναι καταδικασμένοι να ζήσουν μαζί, καταπιάστηκε με τη συγγραφή του πέμπτου τόμου  συμπλήρωμα προηγούμενης τετραλογίας, η οποία αναφερόταν στον Αγώνα της ΕΟΚΑ με το γενικό τίτλο «ΕΚΕΙΝΟΙ ΔΕΝ ΕΚΑΜΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ» όπου μέσα από τα μάτια των παιδιών του δημοτικού σχολείου της Χλώρακας, βλέπουμε την εξέλιξη του Αγώνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Το βιβλίο αυτό, «ΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΒΙΒΛΙΟ», θα είναι η συνέχεια σε μια νέα εξέλιξη, τον αγώνα εναντίον των τουρκοκυπρίων, που είχε σκοπό να κάμψει την αντίστασή τους και να τους υποχρεώσει σε μια συνθηκολόγηση, που θα άφηνε ελεύθερο το δρόμο για τη πραγμάτωση του πόθου των ελληνοκυπρίων. Για μια ακόμα φορά, ο κυπριακός ελληνισμός, ακολούθησε τους ηγέτες του. Ύψωσαν εκείνοι τη σημαία και κανένας δεν τράβηξε πίσω. Αν για λόγους «εκ των υστέρων κρίνοντες», θα βγουν πολλοί και θα πουν ότι ήταν ενάντιοι κι ότι αυτοί τήρησαν στάση διαφορετική, απλώς θα πουν ψέματα. Με μια ελάχιστη ανάπαυλα, όχι αρκετή για να εκτιμηθούν τα αποτελέσματα της ειρήνης, ο αγώνας ξανάρχισε. 
Γρήγορα, βέβαια, φάνηκε ότι αυτή τη φορά ο πραγματικός αντίπαλος ήταν η Άγκυρα. Οι αποφάσεις της ήταν σκληρές και δεν δίσταζε να στέλλει, σε κάθε ευκαιρία, προειδοποιήσεις που τις εννοούσε. Οι τουρκοκύπριοι, αν και μειονότητα, αποδείχτηκαν ότι ήταν θαρρετοί και δίνονταν με γενναιότητα στο δικό τους σκοπό, που ήταν η δική τους ένωση με την Τουρκία. Όμως υπόφεραν κι αυτοί, όσο και οι ελληνοκύπριοι. Ήταν φόβος θανάτου. Κλεισμένοι στους θυλάκους τους, έβλεπαν σε κάθε νέα μέρα την απειλή για την ύπαρξή τους. Εκείνοι στους θυλάκους τους, σκληρά καρύδια, που έσπαζαν τα δόντια εκείνων που τολμούσαν να τους δαγκώσουν. Και οι ελληνοκύπριοι, έξω από τους θυλάκους, μα σκλάβοι κι αυτοί στα κάστρα της επίπλαστης υπεροχής τους.