Η Μικρασιατική Εκστρατεία 1919-1922 ήταν μεταξύ
της Ελλάδας και του Τουρκικού Εθνικού Κινήματος κατά το διαμελισμό της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το 1919, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η κυβέρνησή του, έχοντας την υποστήριξη των νικητών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, διέταξαν την απόβαση ελληνικών στρατευμάτων στην Μικρά Ασία με πρόσχημα την αποκατάσταση της ειρήνης και της τάξης.
O τελικός στόχος των Ελλήνων ήταν η προσάρτηση περιοχών της Μικράς Ασίας και η πραγματοποίηση της Μεγάλης Ιδέας.
Το 1920 υπογράφηκε η Συνθήκη των Σεβρών μεταξύ Αντάντ (συμμαχικών δυνάμεων) και Οθωμανών η οποία καθόριζε μέχρι πού θα μπορούσαν να προχωρήσουν τα ελληνικά στρατεύματα.
Και ενώ ο Σουλτάνος εδέχθη την συνθήκη, οι Νεότουρκοι με επικεφαλής τον Κεμάλ Ατατούρκ δεν την αναγνώρισαν και άρχισαν να προετοιμάζονται για πόλεμο ώστε να αντιμετωπίσουν την Αντάντ και τους Έλληνες συμμάχους της. Αυτό οδήγησε την ελληνική κυβέρνηση στην ανάληψη δράσης προκειμένου να επιβάλει τα συμφωνηθέντα (με την προοπτική να κερδίσει επιπλέον εδάφη), και ετσι τα ελληνικά στρατεύματα άρχισαν να προελαύνουν στην ημιάναρχη Οθωμανική Αυτοκρατορία η οποία μαστιζόταν από εμφύλιες διαμάχες μεταξύ του Σουλτάνου και των Κεμαλιστών.
Το 1920 εν μέσω πολέμου ο Βενιζέλος προκυρήσσει εκλογές και τις χάνει. Αυτό οδήγησε στην αποδυνάμωση του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία, που βασιζόταν κυρίως σε βενιζελικούς αξιωματικούς. Παράλληλα η ενδυνάμωση του κινήματος υπό του Κεμάλ Αττατούρκ, καθώς και η άνοδος του Κωνσταντίνου στον θρόνο ο οποίος είχε άμεσες σχέσεις με την έκπτωτη βασιλική οικογένεια της ηττημένης Γερμανίας που προκάλεσε την δυσφορία των συμμαχικών δυνάμεων απέναντι στην Ελλάδα, εγκατέλειψαν την υποστήριξη τους και η Ελλάδα περιείλθε σε διεθνή πολιτική απομόνωσή.
Το 1922 τα τουρκικά στρατεύματα άρχισαν την αντεπίθεση. Ο ελληνικός στρατός αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την Μ.Ασία και ο πόλεμος είχε ουσιαστικά τελειώσει. Με την Συνθήκη της Λωζάνης το 1923 καθορίστηκαν τα νέα εδαφικά καθεστώτα του ελληνικού και τουρκικού κράτους αντίστοιχα.
Το 1919, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η κυβέρνησή του, έχοντας την υποστήριξη των νικητών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, διέταξαν την απόβαση ελληνικών στρατευμάτων στην Μικρά Ασία με πρόσχημα την αποκατάσταση της ειρήνης και της τάξης.
O τελικός στόχος των Ελλήνων ήταν η προσάρτηση περιοχών της Μικράς Ασίας και η πραγματοποίηση της Μεγάλης Ιδέας.
Το 1920 υπογράφηκε η Συνθήκη των Σεβρών μεταξύ Αντάντ (συμμαχικών δυνάμεων) και Οθωμανών η οποία καθόριζε μέχρι πού θα μπορούσαν να προχωρήσουν τα ελληνικά στρατεύματα.
Και ενώ ο Σουλτάνος εδέχθη την συνθήκη, οι Νεότουρκοι με επικεφαλής τον Κεμάλ Ατατούρκ δεν την αναγνώρισαν και άρχισαν να προετοιμάζονται για πόλεμο ώστε να αντιμετωπίσουν την Αντάντ και τους Έλληνες συμμάχους της. Αυτό οδήγησε την ελληνική κυβέρνηση στην ανάληψη δράσης προκειμένου να επιβάλει τα συμφωνηθέντα (με την προοπτική να κερδίσει επιπλέον εδάφη), και ετσι τα ελληνικά στρατεύματα άρχισαν να προελαύνουν στην ημιάναρχη Οθωμανική Αυτοκρατορία η οποία μαστιζόταν από εμφύλιες διαμάχες μεταξύ του Σουλτάνου και των Κεμαλιστών.
Το 1920 εν μέσω πολέμου ο Βενιζέλος προκυρήσσει εκλογές και τις χάνει. Αυτό οδήγησε στην αποδυνάμωση του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία, που βασιζόταν κυρίως σε βενιζελικούς αξιωματικούς. Παράλληλα η ενδυνάμωση του κινήματος υπό του Κεμάλ Αττατούρκ, καθώς και η άνοδος του Κωνσταντίνου στον θρόνο ο οποίος είχε άμεσες σχέσεις με την έκπτωτη βασιλική οικογένεια της ηττημένης Γερμανίας που προκάλεσε την δυσφορία των συμμαχικών δυνάμεων απέναντι στην Ελλάδα, εγκατέλειψαν την υποστήριξη τους και η Ελλάδα περιείλθε σε διεθνή πολιτική απομόνωσή.
Το 1922 τα τουρκικά στρατεύματα άρχισαν την αντεπίθεση. Ο ελληνικός στρατός αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την Μ.Ασία και ο πόλεμος είχε ουσιαστικά τελειώσει. Με την Συνθήκη της Λωζάνης το 1923 καθορίστηκαν τα νέα εδαφικά καθεστώτα του ελληνικού και τουρκικού κράτους αντίστοιχα.
