ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗ
Ραγιάδες ονομάζονταν κυρίως οι υπόδουλοι Έλληνες που είχαν νοοτροπία και πνεύμα δουλοφροσύνης, υποτακτικότητας, υποταγής και αποδοχής της δουλείας και της εξάρτησης τους στους Οθωμανούς κατακτητές
Η λέξη έχει Αραβική προέλευση και υπονοεί κοπάδι, και την χρησιμοποιούσαν
οι Τούρκοι περιφρονητικά και απαξιωτικά για τους υπόδουλους λαούς εννοώντας ότι είναι σκλάβοι και ότι θα έπρεπε υποχρεωτικά να τους προσκυνούν και να τους πληρώνουν χαράτσι.
Οι Ραγιάδες είχαν ελάχιστα δικαιώματα και υπόκεινταν σε φοβερό φόρο αίματος, το λεγόμενο παιδομάζωμα κατά το οποίο μάζευαν τα μικρά παιδιά και τα εκπαίδευαν να μισούν τους ομόθρησκους τους και να τους καταδιώκουν και να τους σκοτώνουν λυσσαλέα, μέχρι τους ίδιους τους γονιούς τους.
Τα τετρακόσια χρόνια που έμειναν υπό τον ζυγό των Τούρκων οι Έλληνες, ίσως κόλλησαν την νοοτροπία του Ραγιά, αφού ύστερα από την απελευθέρωση βλέπουμε τους ανθρώπους να σιωπούν και να μένουν κυριολεκτικά αδρανείς στη συμπεριφορά των σημερινών εξουσιαστών κυβέρνησης, Βουλής και κομμάτων.
Το μυστικό της επιτυχίας των Τούρκων κατακτητών να καταντούν τους υπόδουλους λαούς σε Ραγιάδες, ήταν η συνεργασία τους με τους ντόπιους πρόθυμους προεστούς, που τους χρησιμοποιούσαν για να κρατούν φοβισμένους και σε αδράνεια τους λαούς.
Αυτοί λοιπόν οι ντόπιοι πρόθυμοι προεστοί συνεργάτες του εχθρού, είναι οι συνεχιστές της εξουσίας μετά την απελευθέρωση των λαών. Μετά την εισαγωγή στον τόπο μας του Αγγλικού ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος έχοντας ήδη την εξουσία και τον πλούτο καθώς και τη μόρφωση, ανέλαβαν την διακυβέρνηση φροντίζοντας η εξουσία να μεταλλάσσεται μεταξύ τους, δημιουργώντας τα λεγόμενα τζάκια ώστε καμιά πιθανότητα να μην έχει άλλος να τους αντικαταστήσει. Αν καμιά φορά κάποιος το κατόρθωνε, έβρισκαν τρόπο να τον διαβάλουν, να τον εξευτελίσουν, να τον αποπέμψουν ή και να τον σκοτώσουν.
Αυτοί λοιπόν οι ντόπιοι πρόθυμοι προεστοί συνεργάτες του εχθρού, είναι οι συνεχιστές της εξουσίας μετά την απελευθέρωση των λαών. Μετά την εισαγωγή στον τόπο μας του Αγγλικού ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος έχοντας ήδη την εξουσία και τον πλούτο καθώς και τη μόρφωση, ανέλαβαν την διακυβέρνηση φροντίζοντας η εξουσία να μεταλλάσσεται μεταξύ τους, δημιουργώντας τα λεγόμενα τζάκια ώστε καμιά πιθανότητα να μην έχει άλλος να τους αντικαταστήσει. Αν καμιά φορά κάποιος το κατόρθωνε, έβρισκαν τρόπο να τον διαβάλουν, να τον εξευτελίσουν, να τον αποπέμψουν ή και να τον σκοτώσουν.
Επειδή όμως αυτοί οι άνθρωποι το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν διαμεσολάβηση και ρουσφέτι, δημιούργησαν έναν κρατικό μηχανισμό από ημέτερους κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, προκειμένου να θέσουν τον λαό σε θέση Ραγιαδισμού ώστε να εξαρτάται απόλυτα από αυτούς, και με τη μέθοδο του ρουσφετιού ακόμα και για μια απλή ιατρική εξέταση στα Νοσοκομεία, να έχουν τη δυνατότητα να τους εκμεταλλεύονται.
Μετά την διαχώριση του λαού από τους κρατούντες και τη βοήθεια των κομμάτων σε δυο τάξεις, στους ημέτερους οι οποίοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που νέμονται τον κρατικό πλούτο και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που είναι οι φτωχοί και οι άνεργοι, σε πενηνταδύο χρόνια Κυπριακής δημοκρατίας φτάσαμε στα σημερινά οικονομικά χάλια και αδιέξοδα, και κατάντησαν τον φτωχό σπαραζόμενο οικονομικά λαό να παρακαλεί να μπούμε στη στήριξη της Ευρωπαϊκής ένωσης, μήπως με αυτό τον τρόπο επανέλθει η τάξη.
Ενώ σε άλλες χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία βλέπουμε τους λαούς να αντιδρούν και να κατέρχονται σε δυναμικές διαδηλώσεις εναντίον της Τρόικα, στην Κυπρο βλέπουμε τους κατοίκους να είναι άνεργοι, να πεινούν να είναι εξαθλιωμένοι, αλλά δυστυχώς να σιωπούν και να μην αντιδρούν.
Ενώ σε άλλες χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία βλέπουμε τους λαούς να αντιδρούν και να κατέρχονται σε δυναμικές διαδηλώσεις εναντίον της Τρόικα, στην Κυπρο βλέπουμε τους κατοίκους να είναι άνεργοι, να πεινούν να είναι εξαθλιωμένοι, αλλά δυστυχώς να σιωπούν και να μην αντιδρούν.
Το χειρότερο είναι όταν το Φεβραρη θα έχουμε προεδρικές εκλογές, όλοι σχεδόν ανεξαιρέτως θα ψηφίσουν ένα από τα ίδια, με αποτέλεσμα η ίδια κατάσταση να επαναληφθεί, δηλαδή οι επιτήδειοι πολιτικάντηδες να συνεχίσουν να ελέγχουν το λαό σε ένα περιβάλλον σκλαβιάς, χωρίς να μπορεί ο δύσμηρος αυτός λαός να αντιληφθεί ποιος τον κρατάει δέσμιο και τον εκμεταλλεύεται.
Είναι δυστυχώς το σύνδρομο του Ραγιαδισμού που κυρίευσε το πνεύμα του Έλληνα. Είναι ένα είδος εμπέδωσης και αποδοχής στο νού του ανθρώπου μιας άλλης σκλαβιάς, αυτής της υποδούλωσης της ίδιας της ψυχής του, δια της δικής του θελήσεως.
Είναι δυστυχώς το σύνδρομο του Ραγιαδισμού που κυρίευσε το πνεύμα του Έλληνα. Είναι ένα είδος εμπέδωσης και αποδοχής στο νού του ανθρώπου μιας άλλης σκλαβιάς, αυτής της υποδούλωσης της ίδιας της ψυχής του, δια της δικής του θελήσεως.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
