Επισκέπτομαι
ταχτικά το πάρκο της Χλώρακας που στοίχησε πέραν του εκατομμυρίου ευρώ συγχρηματοδότησης
της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, και πάντα διαιρωτούμαι πώς σκέφτονται οι Κοινοτικοί άρχοντες, που ενώ
οι εγκαταστάσεις άρδευσης έχουν τοποθετηθεί
από τον εργολάβο και έχουν παραδοθεί σε αυτούς, εντούτοις όσα φυτά έχουν φυτευτεί,
μένουν άποτα και παραμελημένα να μαραίνουν και να ξεραίνουν δημιουργώντας ένα νεκρό
τοπίο.
Φέρνοντας
στο νου μου τη λέξη πάρκο, ο νους μου πάει σε ένα μέρος πράσινο και δροσερό, σε
ένα αλσύλλιο, σε ένα δασάκι. Αντί τούτου στο πάρκο της Χλώρακας που ξοδεύτηκαν αμέτρητα
χρήματα για τη δημιουργία του, ο χώρος παραμένει απεριποίητος και άφτιαχτος θυμίζοντας περισσότερο
ερημικό τοπίο παρά πράσινο πάρκο.
Πιστεύω
πως δεν ήταν ανάγκη να γράψω και να επισημάνω για ένα τέτοιο ζήτημα καθώς είναι
αυτονόητο πως η περιποίηση και διατήρηση πράσινων πνευμόνων θα έπρεπε να είναι
στις προτεραιότητες κάθε τοπικής αρχής, παρά ταύτα, σήμερα είμαι στη δυσάρεστη θέση
να ψέξω αυτή την αμέλεια των Κοινοτικών αρχόντων, και να τους καλέσω πάραυτα να μεριμνήσουν ώστε το πράσινο
στο πάρκο του Πάρακα να αναβλαστήσει και να φουντώσει ώστε να δημιουργηθεί ένας
πνεύμονας πρασίνου.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ
ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
