ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ,6/5/2017
Μετά από
καιρό, το μικρό μου μηχανάκι με οδήγησε στη θάλασσα της Αλυκής. Πάρκαρα και περπάτησα
ως την ακτογραμμή. Η θάλασσα τελείως ησυχασμένη, όμως τίποτα το όμορφο δεν είχε
να δείξει. Τα νερά περικλεισμένα μέσα στους τεχνητούς πέτρινους βραχίονες ήσαν θολά
σε ένα άρρωστο κίτρινο χτώμα, και ο ξέβαθος βυθός έμοιαζε φαλακρό τοπίο, χωρίς ένα
βλαστημένο φύκι, χωρίς ένα μικροσκοπικό ψάρι μέσα να πλέει.
Η θάλασσα
της Αλυκής στη Χλώρακα, έμοιαζε πεθαμένο τοπίο. Η άμμος στα ακρογιάλια κουβαλητός,
βιομηχανοποιημένος και κατασκευασμένος από σπασμένες πέτρες.
Η θάλασσα
της Αλυκής δεν έμοιαζε όπως παλιά όταν ο βυθός ήταν σπαρμένος με τεράστια χρυσοπράσινα
φύκια που απαλά κυμάτιζαν από τα ρέματα, και τα ψάρια όλων των ειδών ανάμεσα τους
έπλεαν, ενώ οι πεταλίνες και οι κοχλιοί βύζαναν πάνω στα βράχια. Η άμμος που ξεβραζόταν
σε τόνους και σκέπαζε τα ακρογιάλια χάθηκε, έμεινε έξω από το βραχίονα που κάποιοι
άνθρωποι έφτιαξαν για να λούζονται σε ήρεμα νερά.
Η θάλασσα
της Αλυκής ξεράθηκε από χλωρίδα και η πανίδα χάθηκε. Τα απόβλητα που για χρόνια
ρίχνονταν μέσα της, κατέστρεψαν ανεπανόρθωτα ότι μέσα στους αιώνες η φύση είχε δημιουργήσει.
Μετά από
αγώνες τα απόβλητα σταμάτησαν να ρίχνονται μέσα στη θάλασσα, αλλά το κακό είχε πλέον
συντελεστεί.
Στο βωμό
του οικονομικού συμφέροντος, κάποια ανθρώπινα χέρια κατέστρεψαν ακόμα ένα όμορφο
τοπίο της φύσης.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ
ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
