Για
τους μικρούς είναι διπλή χαρά. Παίρνουν δώρα, παίρνουν και αγάπη απ’ όσους νοιάζονται
γι αυτούς. Μεγαλώνουν ακόμα ένα χρόνο μια επιθυμία που τους συμβαίνει καθώς
γρήγορα θέλουν να μεγαλώσουν για να κατακτήσουν τον κόσμο, ένα κόσμο στα μάτια
τους όμορφο με δράσεις και περιπέτειες σχηματισμένες στο μυαλό τους σε ίδια μέτρα
όπως ονειρεύονται.
Οι γεροντότεροι
όμως λυπούνται αυτή την ημέρα γιατί προστίθεται άλλη μια χρονιά στη ζωή τους,
μιας ενηλικιωμένης ζωής που γρήγορα πέρασε και δεν ξαναγυρνά, που γρήγορα
τέλειωσε και λιγόστεψε, που έφυγαν και τέλειωσαν τα νιάτα τους και τους έμειναν
οι θύμισες με τις γλυκόπικρες αναμνήσεις.
Είναι όμως
κάποιοι άνθρωποι είτε παιδιά, είτε νέοι, είτε γέροι, που δεν νοιάζονται για τα
γενέθλια τους, ούτε τα ενθυμούνται, ούτε τα γιορτάζουν, είναι όσοι άνθρωποι δυστυχισμένοι
δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, είναι οι άρρωστοι, είναι οι πτωχοί, είναι οι
καταπιεσμένοι. Όλοι αυτοί δεν έχουν χρόνο να σκεφτούν χαρές και γιορτές, δεν έχουν
μυαλό να ενθυμηθούν τα γενέθλια τους, καθώς οι σκέψεις τους είναι μόνο να
επιβιώσουν. Πώς να γιάνουν να μην πονούν, πώς να γεμίσουν το στομάχι τους, πώς
να ντύσουν το κορμί τους, πού να γείρουν το κεφάλι τους, πώς να γλυτώσουν τη
ζωή τους.
Όσοι
έχουμε γενέθλια λοιπόν, άς τα χαρούμε έχοντας στο νου μας και τους άλλους
ανθρώπους. Άς γιορτάσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους, αλλά άς θυμηθούμε και
άς νοιαστούμε και για τους άλλους τους δυστυχείς και τους κατατρεγμένους, Άς
δώσουμε λίγη από την πολλή αγάπη που εισπράττουμε στα γενέθλια μας και σε
αυτούς. Μπορούμε να το κάνουμε, είναι εύκολο, υπάρχουν τρόποι, φτάνει να το
θελήσουμε
ΚΥΡΙΑΚΟΣ
ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ.
