Τη σημασία του ζωογόνου
νερού συναντούμε στους μύθους των λαών που έχοντας πλήρη επίγνωση της ζωοδόχου
σημασίας του το τίμησαν και το ανέδειξαν ως θεότητες θέλοντας να το
εξευμενίσουν. Ανέπτυξαν θρύλους και δημιούργησαν ιστορίες και δοξασίες καθώς
και παραδοξολογίες, αφού ήταν το πολυτιμότερο αγαθό που θέλοντας οι άνθρωποι
πρώτοι να έχουν ρόλο και λόγο επ αυτού, δημιούργησαν δεισιδαιμονίες και φοβίες
για ανεράδες και δράκους θέλοντας να το προστατεύσουν.
Στους μύθους όλων των
λαών το νερό αποτέλεσε στοιχείο έμπνευσης και διανόησης, ευρηματικότητας,
επινοητικότητας και καλλιτεχνικής
φαντασίας καθώς και δημιουργικής πνοής που τους βοήθησε να σχεδιάσουν και να
κατασκευάσουν κυρίως βρύσες που ως σήμερα παραμένουν δείγματα αρχιτεκτονικής
παράδοσης και κουλτούρας.
Σε όλα τα μέρη όπου υπήρχε τρεξιμιό νερό, έκτιζαν βρύσες οι οποίες συνήθως ήταν δημόσιες, ώστε να τις χρησιμοποιούν όλοι πλούσιοι και φτωχοί, καθώς το νερό είναι απαραίτητο στοιχείο για τη ζήση του ανθρώπου, και ένεκα αυτού, πολλοί αιματηροί πόλεμοι έχουν συμβεί στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Ένεκα αυτού λοιπόν, είναι
φυσικό τα ύδατα να έχουν κύρια ταύτιση στη θρησκεία μας. Γι αυτό σε αυτά
παπτίστηκε ο Χριστός, και έτσι αγιάσθηκαν και ευλογήθηκαν. Γι ιατό κάθε 6 Ιανοθαρίου γιορτάζεται και δοξάζεται από τους ανθρώπους
ως μία από τις μεγαλύτερες εορτές ως ανάμνηση
ιερότητας και Θεότητας .
Κατ’ αυτήν την ημέραν αγιάζονται τα ύδατα και ραντίζονται οι άνθρωποι, τα ζώα, οι αγροί, οι δουλειές και τα υποστατικά, ώστε τοιουτοτρόπως να ευλογούνται για εξαγνισμό και καλή τύχη.
Στη Χλώρακα τα παλιά
χρόνια εκτός από τα ύδατα στις εκκλησίες και στη θάλασσα, οι ιερείς επίσης ευλογούσαν
τα ύδατα και στις βρύσες.
Λίγα μέτρα από την
κεντρική πλατεία της κοινότητας δίπλα στο θέατρο, είναι οικοδομημένο και
συντηρημένο περίκαλλο το κτίσμα παλιάς Βρύσης.
Όπως σε πολλές περιοχές
υπάρχουν έθιμα στα οποία πιστεύουν και τηρούν ευλαβικά οι άνθρωποι, στη Χλώρακα
οι κάτοικοι για να καλοπιάσουν τις καλές
νεράιδες και τις κακές ανεράδες που θεωρούσαν ότι κατοικούσαν στις πηγές,
προσέφεραν σπονδές όπως βασιλόπιττες και μελομακάρουνα για να γλυκάνουν αυτές
και τα νερά τους.
Γεροντότεροι κάτοικοι μαρτυρούν πως στους παλαιούς καιρούς τα Φώτα μετά την εκκλησία, οι κάτοικοι συνήθιζαν να πηγαίνουν στη «Βρύση» του χωριού για να γεμίσουν τις στάμνες τους με καινούριο αγιασμένο νερό, αφού πρώτα γινόταν δέηση από τον ιερέα που το ευλογούσε στο όνομα του πατρός, του υιού και τους Αγίου πνεύματος, και ύστερα τους ράντιζε την κεφαλή με ένα κλωνί από λασμαρί ή βασιλιτσιάς.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
