ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ -ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ-

Ταξιδιωτικό διήγημα με τις εντυπώσεις μου από ένα ταξίδι μου στη Λιβύη το 1974. Μέσα από το διήγημα μου,  ο αναγνώστης θα έρθει σε επαφή με τη χώρα και τον πολιτισμό της που στην ουσία σήμερα δεν υπάρχει πια.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

Α΄ ΜΕΡΟΣ

Το μικρό μας πλοίο ο Άγιος Διονύσης που κατά γράμμα είχε στην πλώρη ”SUN DENIS”, ήταν βαρυφορτωμένο με μπάζα από παλιοσίδερα. Ξεκινήσαμε από την Νικομήδεια της Τουρκίας το σημερινό Ιζμίτ ένα απάνεμο λιμάνι δίπλα στην Κωνσταντινούπολη απ όπου φορτώσαμε για ένα κοντινό ταξίδι στη Γιουγκοσλαβία.

Βγαίνοντας από την περίκλειστη θάλασσα του Μαρμαρά περάσαμε τα Δαρδανέλια την πόλη που βρίσκεται κοντά στην αρχαία Τροία και τα περιβόητα στενά των Δαρδανελιών που μερικές φορές ονομάζονται Τσανάκαλέ.

Μπήκαμε στο Ανατολικό Αιγαίο εκεί που τελειώνει η Ασία κι αρχίζει η Ευρώπη. Περάσαμε το Αρχιπέλαγος  και πλέοντας στα ύσηχα καταγάλανα νερά των Κυκλάδων, μπήκαμε στα πανέμορφα στενά του ισθμού της Κορίνθου. Στέκοντας στην πρύμη όσοι δεν είχαμε βάρδια και παρακολουθώντας  τις παράκτιες όμορφες Ελληνικές ακρογιαλιές, περάσαμε την τεχνητή στενή λωρίδα της θάλασσας που ενώνει το Σαρωνικό με τον Κορινθιακό κόλπο. Προσπεράσαμε τα Επτάνησα και το Ιόνιον πέλαγος, περάσαμε δίπλα από την Κέρκυρα και την Αλβανία και μπήκαμε στην Αδριατική θάλασσα.

Βάλαμε πλώρη για την Γιουγκοσλαβία την νότια χώρα των Σλάβων, μια χώρα που δημιουργήθηκε ως κράτος βασίλειο το 1918 μετά την ήττα των δυνάμεων του άξονα και την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εκείνο τον καιρό που εμείς πηγαίναμε στο λιμάνι του Μπάρ να ξεφορτώσουμε, η Γιουγκοσλαβία ήταν μια μεγάλη ανεξάρτητη χώρα που την επανύδρησε ο στρατάρχης Τίτο μετά την διάλυση της από τις δυνάμεις του άξονα κατά τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο.

Το λιμάνι του Μπάρ που είναι η μοναδική διέξοδος της χώρας προς τη θάλασσα, βρίσκεται στο νότιο μέρος της Αδριατικής, σε μια περιοχή που η θάλασσα και η εσωτερική κυκλοφορία ενώνονται ώστε δια μέσου αυτού του κυκλοφοριακού διχτύου να ταξιδεύουν τα προϊόντα προς τις μεταλλαχτικές μεταλλουργίες της χώρας.

Ύστερα από ένα ύσηχο ταξίδι μέσα στην ήρεμη Αδριατική θάλασσα, φτάσαμε στο λιμάνι και όσο οι εργάτες ξεφόρτωναν το εμπόρευμα, βγήκαμε βόλτα στην πόλη. Χωριζόταν από τη θάλασσα από ένα δρόμο. Ήταν μακρύς και ευθύς, γεμάτος στις δυό του μεριές με μαγαζιά και καφετέριες σε μονώροφα κτίρια. Από όλους αυτούς τους χώρους έβγαινε μια γλυκιά Ελληνική μουσική που την τραγουδούσε ο Ντέμης Ρούσος, ενώ στις πόρτες έστεκαν φιλόξενοι οι μαγαζάτορες που μας χαμογελούσαν και μας καλούσαν να κοπιάσουμε στα μαγαζιά τους. Σκέφτηκα ότι ήταν φιλέλληνες που αγαπούσαν την Ελληνική μουσική και εμάς τους Έλληνες, σκέφτηκα ακόμα ότι ίσως να ήταν ένα σχέδιο τους να μας καλοπιάσουν για να μας πιάσουν πελάτες ώστε να αγοράσουμε από τα προϊόντα τους.

Όπως και νάτανε, περάσαμε λίγες ευχάριστες ώρες σ αυτό το λιμάνι, αφού το ξεφόρτωμα δεν κράτησε πολύ. Ένα άλλο φορτίο τσιμέντο σε σακιά έτοιμο σε παλάγκα που μας περίμενε στο ντόκο, φορτώθηκε γρήγορα στ αμπάρια του πλοίου από τους μεγάλους γερανούς του λιμανιού. Ήταν ένα χαμηλό φορτίο πολύ βαρύ, τοποθετημένο στον πυθμένα. Ήταν ένα επικίνδυνο φορτίο γιατι είχε μεγάλο βάρος στον πάτο, και άφηνε το υπόλοιπο μέρος του πλοίου ελαφρύ και έρμαιο σε τυχών τρικυμία ή ρεύματα. Ήταν ότι χειρότερο φορτίο θα ήθελε ένας καπετάνιος να φορτώσει το πλοίο του…

Βάλαμε Ρότα για τη χώρα της Λιβύης με τις μηχανές να γυρίζουν εύκολα την προπέλα χωρίς να αναταράσσει τα γαλήνια νερά και χωρίς να δημιουργεί κυματισμούς. Έμοιαζε η θάλασσα ακίνητη όπως να κοιμόταν, έμοιαζε γαληνεμένη όπως να ξεκουραζόταν.

Πηγαίναμε με οικονομική ταχύτητα και υπολογίζαμε να είναι ένα εύκολο σύντομο ταξίδι που θα διαρκούσε λίγες μέρες.

Κάτω στο μηχανοστάσιο την ώρα της βάρδιας μου, ένιωθα τη μηχανή να δουλεύει χωρίς να δυσκολεύεται από αντίθετα ρεύματα και κύματα. Η πρόωση του πλοίου ήταν εύκολη, σκέφτηκα, σίγουρα θα είχαμε ένα εύκολο ταξίδι. Τσεκάρισα τα λάδια του υδραυλικού της λαγουδέρας και το διάκι -το κοντάρι με το οποίο στρίβει το πτερύγιο του τιμονιού-, και ύστερα ξεκίνησα την αντλία για να αδειάσουν οι σεντίνες από τα απόνερα και τα λάδια.

Κοίταξα το ρολόι στο ταμπλώ της μηχανής, ήταν τέσσερις. Τέλειωσε η βάρδια μου και παρέδωσα στον αντικαταστάτη μου που κατέβηκε ακριβώς στην ώρα της σκάντζας. Αφού του εξήγησα να έχει την προσοχή του στο πέκο του όγδοου πιστονιού γιατί έχανε πετρέλαιο, ανέβηκα προσεχτικά τις γλιστερές λαδωμένες σκάλες βγαίνοντας στην κουβέρτα. Ανάπνευσα με αυχαρίστηση τον φρέσκο θαλασσινό αέρα αφήνοντας πίσω μου την καταχνιά της ατμόσφαιρας του μηχανοστασίου που δημιουργούσε το ασταμάτητο δούλεμα της μηχανής. Μπήκα στο μικρό κουζινάκι και έφτιαξα ένα σκέτο δυνατό και πικρό ανατολίτικο καφέ ακριβώς όπως μου άρεσε, και ύστερα βγήκα και κάθισα στην πρύμη, χάμω στη χοντρή λαμαρίνα της κουβέρτας και γέρνοντας τη ράχη μου στην κουπαστή, η σκέψη μου έτρεξε στα βάθη της ιστορίας προσπαθώντας να φρεσκάρω στο νου μου το παρελθόν της χώρας που είχαμε  για προορισμό…

Της χώρας που κατά την μυθολογία είχε το όνομα μιας κόρης, της Λιβύης εγγονής του Νείλου και του Δία που προς τιμήν της έδωκαν το όνομα της στην περιοχή που γειτνίαζε δυτικά με την χώρα της Αιγύπτου.

Μιας χώρας της Βορείου Αφρικής που τη βόρεια πλευρά της βρέχει η Μεσόγειος, ενώ την υπόλοιπη σκεπάζει σχεδόν εξ ολοκλήρου άμμος καυτερή και άνεδρη. Μια απέραντη στεγνή και άγονη έρημος που σμίγει με την ήρεμη θολή και κίτρινη στο χρώμα της άμμου θάλασσα, ίδιο με το χρώμα της ερημικής ξηράς. Ένα χρώμα που στην άχνα της ζεστής ατμόσφαιρας δείχνει ένα θέαμα γης και θάλασσας να σμίγουν και να μην ξεχωρίζουν, να φαίνονται να είναι μια συνέχεια, η στεριά και η θάλασσα.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ

 Το κατάστημα χειροποίητων ειδών NONIE GIFT SHOP, είναι ένα πρότυπο εργαστήρι χειροποίητων κατασκευών  που ανήκει στην Νόνη Φοαρτά και ευρίσκεται επί της λεωφόρου Παπακώστα στη Χλώρακα, στο δρόμο που ενώνεται με την οδό Γρίβα Διγενή που οδηγεί στη θάλασσα και στο μουσείο του πλοιαρίου Άγιος Γεώργιος.

Είναι ένα εργαστήρι που μετά από παρότρυνση και απαίτηση πολλών φίλων και πελατών, αποφάσισε η Νόνη Φοαρτά να το λειτουργήσει και ως κατάστημα στο οποίο να εκθέτει προς ευρεία πώληση τις πραγματικά καλλιτεχνικές δημιουργίες της.

Με στόχο την καλλιτεχνική δημιουργία και τη μετάδοση της γνώσης, της τέχνης και των διαφόρων τεχνικών ώστε να μπορούν να μαθαίνουν και να φτιάχνουν τα δικά τους χειροτεχνήματα όλο και περισσότεροι φίλοι και πελάτες, λειτουργησε το προτυπο αυτό εργαστήρι για να μπορούν να δοκιμάσουν και οι ίδιοι την ευγενική ενασχόληση της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Το NONIE GIFT SHOP είναι ένα κατάστημα πώλησης δώρων, αλλά ταυτόχρονα και ένας εργαστηριακός χώρος ζεστός και φιλικός πρότυπης και ευφάνταστης δημιουργίας που απευθύνεται σε ανθρώπους με κουλτούρα και ευρύ καλλιτεχνικό πνεύμα, και που σκοπό έχει το μοίρασμα, την ανταλλαγή και την ικανοποίηση αισθητικών αναγκών που σχετίζονται με τη δημιουργία και τη χειροτεχνία. Εφαρμόζοντας τεχνικές γνωστές και άγνωστες, χρησιμοποιώντας απλά εργαλεία και αναζητώντας νέους τρόπους με φαντασία, μεράκι και ομαδικό πνεύμα, η Νόνη Φοαρτά δημιουργεί και μοιράζετε με τους φίλους και τους πελάτες κάθε τι που μπορεί να σχετίζεται με το Χειροτέχνημα.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΑΣΟΥΛΙΔΗ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ

Την Κυριακή 25 Νοεμβρίου, πραγματοποιήθηκε στη Χλώρακα με επιτυχία επίσκεψη του Ευρωβουλευτή του ΔΗΣΥ και Αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Δρ. Ιωάννη Κασουλίδη, στο οίκημα του ΔΗΣΥ.  Μέσα σε ένα φιλικό και οικείο περιβάλλον, ο κύριος Κασουλίδης παρέθεσε ομιλία με κεντρικό θέμα την πορεία του Δημοκρατικού Συναγερμού όσον αφορά τις προεδρικές εκλογές, το Κυπριακό, αλλά ιδιαιτέρα στο θέμα της οικονομίας και της μεγάλης κρίσης που μαστίζει τον τόπο μας.

Στη συγκέντρωση παραβρέθηκαν από όλα τα κόμματα, ακόμα και από το ΑΚΕΛ, ενώ σε μια φιλική συζήτηση ο κ. Κασουλιδης έδωσε απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις είτε αυτές προέρχονταν από Συναγερμικούς, είτε από αριστερούς.

Τον ευρωβουλευτή πλαισίωναν ο γενικός οργανωτικός του ΔΗΣΥ Πάφου Λάκης Χριστοδούλου και ο πρόεδρος της τοπικής Χαράλαμπος Γ. Λεωνίδα.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Οι επιπτώσεις της διατροφής στη λειτουργία των κυττάρων.

Για να κατανοήσουμε ευκολότερα το πώς και γιατί η διατροφή συντελεί απο­φασιστικά στην απόκτηση μιας καλής ή κακής υγείας, είναι ουσιώδες να μάθουμε μερικές βασικές λεπτομέρειες, γύρω από τη ζωή μας.

Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι μια αδιαίρετη σύνθεση, από τρις εκατομμύρια κύτταρα, που το καθένα τους είναι επίσης μια ιδιαί­τερη οντότητα, ένας κόσμος, πιο μυστηριώ­δης στις κινήσεις και το σύστημα του και από αυτό ακόμα το παγκόσμιο σύμπαν.

Η υγεία μας, η ζωή μας, εξαρτάται ολότε­λα από την κατάσταση αυτών των κυττάρων. Η βασική μονάδα της ζωής είναι το κύτταρο.

Το κύτταρο - κατά μυστηριώδη τρόπο -αυτο-αναπαράγεται και αυτο-επισκευάζεται αδιάλειπτα με τις ασύλληπτες ικανότητες, που διαθέτει το ίδιο. Αλλά για να ζει και ν' αναπαράγεται το κύτταρο έχει ανάγκη τρο­φής- τροφής που ταιριάζει στην ανθρώπινη φύση, που περιέχει όλα τα απαραίτητα θρε­πτικά και ζωικά στοιχεία: πρωτείνες, αμινο­ξέα, βιταμίνες, μέταλλα...

Η τροφή αυτή, που εισάγομε στον οργα­νισμό μας, είναι υπεύθυνη για υγεία ή νόσο, ζωή η θάνατο. Για υγεία, όταν περιέχει όλα τα απαραίτητα αυτά ζωικά στοιχεία και για νόσο όταν η τροφή αυτή προμηθεύει στον οργανισμό μας οξέα, τοξίνες και δηλητήρια. Η τροφή διαβιβάζεται σ' όλα τα κύτταρα με τα ερυθρά αιμοσφαίρια.

Ζωή χωρίς κύτταρο δεν υπάρχει. Η βασι­κή μονάδα της ζωής είναι το κύτταρο. Το κύτταρο κλείνει μέσα του όλα τα εφόδια κι όλες τις λειτουργίες, που χρειάζονται για τη ζωή και την επιβίωση. Τα κύτταρα μπορούν να διαιρούνται και να πολλαπλασιάζονται κατά γεωμετρική πρόοδο, αρκετά γρήγορα, ώστε ν' αναπληρώνουν έγκαιρα τη φθορά των ιστών και έτσι ο οργανισμός εφοδιάζε­ται συνεχώς με νέα ακμαία κύτταρα. Αυτό όμως συμβαίνει στους νέους και ακμαίους οργανισμούς, που τα κύτταρα τους ανανε­ώνονται με γοργό ρυθμό. Αλλά, όσο ο ορ­γανισμός γηράσκει, τόσο και οι κυτταρικές διαδικασίες φθείρονται, μ' αποτέλεσμα οι ε­πόμενες γενιές των κυττάρων να είναι είτε ατελείς, είτε ανεπαρκείς για την αποκατά­σταση της φθοράς.

Κάτι το ανάλογο συμβαίνει και όταν η α­κμή του οργανισμού μας υποβαθμίζεται από μια ακατάληλη διατροφή μας και, γενικά, από τον τρόπο της ανθυγιεινής ζωής μας. Αυτό ας το συνειδητοποιήσουμε κι ας μη το ξεχνάμε ποτέ!

Το κύτταρο είναι η πιο μικρή έμβια μονά­δα, είναι ένας «μικροοργανισμός», που έχει δική του ζωή και που αυτοσυντηρείται. Από τα κύτταρα σχηματίζονται όλοι οι ιστοί, από τους ιστούς όλα τα όργανα και όλα τα συ­στήματα, από τα οποία αποτελείται το θαυ­μαστό ανθρώπινο σώμα.

Το εξωτερικό του κυττάρου: η μεμβράνη, περιβάλλει ένα ημίρευστο ζελατινώδες υλι­κό, μέσα στο οποίο εκτελούνται όλες οι ζω­τικές κυτταρικές διαδικασίες.

Μέσα στη θαυμαστή αυτή «πηχτή», που σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα θεαματικά κλυδωνίζεται, υπάρχει μια ασύλληπτα ρυθμικη λειτουργικότητα και τάξη, που ονομαζεται ζωή.

Στο κέντρο του κάθε κυττάρου βρίσκεται ο πυρήνας, που περιέχει τα χρωματοσώμα­τα: τους φορείς του κληρονομικού υλικού και που έχει υπό τον έλεγχο του πολλές από τις κυτταρικές δραστηριότητες.

Μέσα στον πυρήνα εντοπίζεται το πυρήνιο, που έχει στενή σχέση με τα χρωματο­σώματα και περιέχει το μεγαλύτερο μέρος του R.Ν.Α (είναι η συντομογραφία για το ριζοβονου-κλεϊκο οξύ) του πυρήνα.

Μέσα στα χρωματοσώματα βρίσκεται το DΝΑ (είναι η συντομογραφία για το Δεσοζυρι-βοζονουκλείκό οξύ) που περιέχει τις απαραίτητες για την παραγωγή του κυττάρου γενετικές πληρο­φορίες και κατευθύνει την πρωτεϊνοσύνθε-οτγ'. Εκεί λοιπόν στον πυρήνα βρίσκεται το DΝΑ. Το βασικό μόριο της ζωής! Τμήμα του μορίου του DΝΑ είναι το γονίδιο, που είναι μονάδα του κληρονομικού υλικού, η οποία αναφέρεται σ' ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστι­κό, όπως π.χ. τα ξανθά μαλλιά, τα γαλανά ή τα μαύρα μάτια...

Υ.Γ. Οι πρωτείνες, που περιέχουν οι τροφές, δεν μπορούν ν' απορροφηθούν γι' αυτό διασπώνται σε αμινοξέα και στη μορφή αυτή φθάνουν στο κύττα­ρο όπου θα γίνει η ανασύνθεση από ένα γονίδιο.

Τα μεγάλα μυστήρια των γονιδίων

Μέσα στο ανθρώπινο κύτταρο υπάρχουν 100.000 γονίδια, που είναι τα ίδια σε κάθε κύτταρο και, μολαταύτα, τα κύτταρα διαφέ­ρουν μεταξύ τους.

Κάθε είδους κυττάρου παράγει μια ιδιαί­τερη πρωτεΐνη και κάθε πρωτείνη κατα­σκευάζεται από ένα συγκεκριμένο γονίδιο. Π.χ. στα κύτταρα του αίματος τα γονίδια που «εκφράζονται» (δηλαδή λειτουργούν), φτιά­χνουν μόνο την πρωτεΐνη αιμοσφαιρίνη, μέ­σα στο κύτταρο του δέρματος μόνο την πρω­τεΐνη κεράτινη, μέσα στο πάγκρεας μόνο την πρωτεΐνη ισνουλίνη... Αυτά τα γονίδια που λειτουργούν μαθαίνουν, επίσης, στο κάθε κύτταρο: πώς πρέπει να είναι η δομή του και του ασφαλίζουν τη ρύθμιση της λειτουργίας του.

Μπροστά σ' αυτά τα μεγάλα μυστήρια, ό­πως τ' αποκαλούν, οι διάσημοι ερευνητές εκ­στατικοί διερωτώνται:

«Πώς γίνεται; πώς σε κάθε κύτταρο λει­τουργεί η έκφραση των γονιδίων;» (Αργύρης Ευστράτιάδης, Καθηγητής της Βιοχημείας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρτ).

«Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα μυστήρια και το οποίο έχει χαράξει στη φύση την έκ­φραση και την καταστολή των γονιδίων. Ποιος ελέγχει το φαινόμενο αυτό και μας ε­ξασφαλίζει τη ρύθμιση; Αυτό αποτελεί μια αποφασιστική περιοχή της νεωτεριστικής βιολογίας».

(Ηογ ννβΐίοτΰ, Καθηγητής της Βιολογίας του Πανεπιστημίου του Λος Άντζελες).

Εμείς αρκούμεθα στον ευχαριστήριο στο­χασμό: Πόσο θαυμαστά είναι τα έργα σου Κύριε! Ολα μαρτυρούν σοφία και μέριμνα Θεού!

ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΩΤΗΡΑΚΟΣ - 1985

ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΣΠΕ ΧΛΩΡΑΚΑΣ – ΚΙΣΣΟΝΕΡΓΑΣ

Μετά τις συστάσεις της Τρόικα για συγχώνευση των Συνεργατικών ταμιευτηρίων ώστε να γίνουν πιο λειτουργικά και με χαμηλότερο το κόστος λειτουργίας τους, οι επιτροπείες των εταιρειών ΣΠΕ Χλώρακας και Κισσόνεργας συμφώνησαν να προχωρήσουν στη μεγάλη συγχώνευση με τη δημιουργία μεγάλου και αδιαίρετου οργανισμού που θα έχει να διαχειριστεί κεφάλαια 110 εκατομμυρίων ευρώ καθιστώντας τον έτσι ένα από τους μεγαλύτερους της επαρχίας με προοπτική περαιτέρω διεύρυνσης.

Μετά το ναι από τη γενική συνέλευση της ΣΠΕ Κισσόνεργας, την Παρασκευή 23/11 ημέρα κατά την οποία συγκαλέστηκε και η γενική συνέλευση των μελών της ΣΠΕ Χλώρακας, ψήφισε ομόφωνα και η Χλώρακα για τη μεγάλη συνένωση. Από την επομένη μέρα αρχίζουν οι διαδικασίες για την ενοποίηση τους, βάση της συμφωνίας που υπέγραψαν οι δυο επιτροπές των ΣΠΕ Χλώρακας και Κισσόνεργας.

Η ΦΤΩΧΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ -άρθρο-

Η φτώχεια δεν είναι φυσικό φαινόμενο, αλλά αποτέλεσμα πολιτικών πρακτικών κάποιων συνασπισμένων ανθρώπων που σκοπό εχουν την συσσώρευση πλούτου ώστε να τους βοηθά να καθορίζουν τον τρόπο ζωής των υπόλοιπων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη.

Η αύξηση των πληθυσμών δεν θα έπρεπε να είναι αιτία οικονομικής κρίσης, αλλά μάλλον οικονομικής ευμάρειας εφόσον αυξάνουν τα παραγωγικά χέρια. Η φτώχεια αποτελεί μέρος του παγκόσμιου συστήματος και και οι φτωχοί δεν είναι φτωχοί  επειδή δεν έχουν εισόδημα , αλλά επειδή δεν έχουν πρόσβαση στις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Αυτές εχουν περιέλθει στα χέρια των μεγιστάνων του πλούτου που ελέγχοντας τις κυβερνήσεις των δυνατών χωρών της Ευρώπης και των ΗΠΑ, ελέγχουν και κρατούν υπόδουλες στη φτώχεια και στη μιζέρια τις άλλες φτωχές χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Αμερικής.

Αφου εχουν πετυχει το στόχο τους, τώρα τα τελευταία χρόνια έτσι για δοκιμή, έβαλαν χέρι στην Ελλάδα θέλοντας να δουν ως πού φτάνουν οι αντοχές των ανθρώπων. Τους πιέζουν και τους αναγκάζουν να ζουν στη φτώχεια και στην ανέχεια, και οσο δεν αντιδρούν δυναμικά για να ξεφύγουν από τον έλεγχο τους, τόσο περισσότερο θα τους σπρώχνουν ώσπου να φτάσουν στα όρια τους. Είναι ο καινούργιος ειρηνικός οικονομικός πόλεμος που κήρυξαν οι επιτήδειοι ορισμένοι για να εχουν πάντα την εξουσία και ορισμένοι άλλοι για να περνούν τον καιρό τους.

Ενώ οι κοινωφελείς οργανισμοί εχουν ως στόχο την καταπολέμηση της φτώχιας και την προστασία του περιβάλλοντος, εντούτοις η αύξηση της φτώχειας και της ανισότητας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις πολιτικές και τα προγράμματα τους, που με έμμεσο τρόπο βοηθούν και ενθαρρύνουν εταιρίες που με την κάλυψη τους καταστρέφουν τη φύση και τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές.
Όμως αυτό συμβαίνει πιστεύω, διότι αυτοί οι οργανισμοί σχεδιάστηκαν για να διευθύνουν την
νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων και να περιορίσουν τις διάφορες χώρες να καθορίζουν το οικονομικό τους μέλλον. Με τους πολιτικούς να εχουν καταστεί υποχείριοι και εξαρτώμενοι τους, καταφέρνουν να δημιουργούν ανταγωνισμούς, σπατάλες, ρουσφέτι και μιζαδόρους, καθώς και οικονομικά ελλείμματα με αποτελεσμα τη συρρίκνωση της οικονομίας και κατά συνέπεια των θέσεων εργασίας και των μισθών που επιφέρουν το τελικό κτύπημα, δηλαδή στασιμότητα, ύφεση, ανεργία, έλλειψη σταθερότητας, μετανάστευση, και διόγκωση των χρεών των κρατών και των πολιτών.

Νομίζω είναι το πραγματικό σκηνικό που συνέβηκε στην Κύπρο με αποτελεσμα να έχουμε φτάσει εδώ, στο κρίσιμο σημείο και στο δια ταύτα.

Οι σπατάλες του κράτους και οι παράλογες αμοιβές πολλών ανώτερων δημοσίων υπαλλήλων καθώς και οι υπεράριθμες προσλήψεις στο δημόσιο και ημικρατικό τομέα, αλλά χειρότερα τα διάφορα μπόνους και οδοιπορικά μαζί με τα απεριόριστα βοηθήματα στους αλλοδαπούς που τίποτα δεν πρόσφεραν παρά μονο έπαιρναν, οδήγησαν στο να αδειάσουν τα ταμεία του κράτους και να κινδυνεύει με στάση πληρωμών, και τη κυβέρνηση να είναι στημένη στη γωνιά αναγκασμένη να δεχτεί όλους τους επαχθείς όρους της Τρόικας.

Έτσι λοιπόν, με όρους που θα μας υποβάλλει η Τρόικα οι οποίοι θα αφορούν το εμπόριο, την οικονομία, το περιβάλλον ή όποια άλλη κοινωνική πολιτική, θα μας ελέγχουν απόλυτα και θα μας περικλείσουν σε ένα σφικτό κλοιό που δεν θα μπορούμε να ξεφύγουμε, παρά μονο θα είμαστε ίσως για τις επόμενες δεκαετίες υπό τη σκέπη τους, την επίβλεψη τους και την καθοδήγηση τους.

Ενώ την Ελλάδα την πτώχευσαν κατά τη γνώμη μου θέλοντας να κάνουν ένα πείραμα για να δουν τις αντοχές ενός υπερήφανου λαού, νομίζω εμάς στη Κύπρο μας πτώχευσαν με σκοπό τον έλεγχο των υδρογονανθράκων μας, καθώς ορίζει η νέα τάξη πραγμάτων και οι νέοι κανόνες της παγκοσμιοποίησης.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΣΠΕ ΧΛΩΡΑΚΑΣ – ΚΙΣΣΟΝΕΡΓΑΣ

Μετά τις συστάσεις της Τρόικα για συγχώνευση των Συνεργατικών ταμιευτηρίων ώστε να γίνουν πιο λειτουργικά και με χαμηλότερο το κόστος λειτουργίας τους, οι επιτροπείες των εταιρειών ΣΠΕ Χλώρακας και Κισσόνεργας συμφώνησαν μετά από μακρές διαβουλεύσεις και συζητήσεις υπό την αιγίδα ασφαλώς της ανώτατης ηγεσίας του Συνεργατισμού Κύπρου, να προχωρήσουν στη μεγάλη συγχώνευση με τη δημιουργία μεγάλου και αδιαίρετου οργανισμού που θα έχει να διαχειριστεί κεφάλαια 110 εκατομμυρίων ευρώ καθιστώντας τον έτσι ένα από τους μεγαλύτερους της επαρχίας με προοπτική περαιτέρω διεύρυνσης.

Η νέα επιτροπή θα αποτελείται από πέντε αιρετά τρία μέλη από τη Χλώρακα, δύο από την Κισσόνεργα, καθώς και δύο εκτελεστικά μέλη που θα είναι οι δύο νυν Γραμματείς της Σπε Χλώρακας και της ΣΠΕ Κισσόνεργας, και ένα μη εκτελεστικό μέλος που θα διορίζεται με βάσει τα προσόντα του για να παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες στην νέα επιτροπεία πέραν από την πολιτική που θα ακολουθείται.

Η ΣΠΕ Χλώρακας συμπεριφερόμενη με σοβαρότητα έναντι της σοβαρότητας του ζητήματος, αλλά και υπεύθυνα απέναντι στα μέλη της, συγκάλεσε Γενική συνέλευση στο ξενοδοχείο «Άγιος Γεώργιος» στις 23/11 κατά την οποία θα λάβει χώραν η ετήσια Γενική συνέλευση, καθώς και ενημέρωση και ψηφοφορία  κατά πόσον τα μέλη αποδέχονται τη συγχώνευση της εταιρείας τους ως αποδεχόμενη την Πιστωτική Εταιρεία Κισσόνεργας ως μεταφέρουσα και να υπογράψουν τη σχετική έγγραφη συμφωνία των δυο μερών

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ

Το Σάββατο 17 Νοεμβρίου έγινε η τελετή για την επίσημη έναρξη της λειτουργίας μιας νέας επιχείρησης ενός καταστήματος υπο την επωνυμία «So sweet – Present», από μια νέα γυναίκα επιχειρηματία, στη Χλώρακα.

Πρόκειται για ένα νέο κατάστημα δώρων καθώς και υγιεινών παραδοσιακών βιολογικών γλυκών, που προσφέρονται σε λιανική και χοντρική τιμή, σε μικρές ή και μεγάλες ποσότητες για δώρα ή και πάρτυς.

Το νέο κατάστημα που την ημέρα των εγκαινίων ήταν η πρεμιέρα της έναρξης της λειτουργίας του, έμεινε στο μυαλό των καλεσμένων έντονα, όχι μόνο για τα προϊόντα του, αλλά και από την ομιλία του προέδρου της κοινότητας Κλεόβουλου Παπακώστα που τέλεσε τα εγκαίνια. Όπως δήλωσε, «το κατάστημα που ανοίγει στους σημερινούς καιρούς κόντρα στην οικονομική κρίση από μια νέα κοπέλα κάτοικο της Χλώρακας, πρεπει να αγκαλιαστεί και να βοηθηθεί από τον κόσμο, γιατι πρόκειται για μια εξαιρετική νέα της κοινότητας μας που οι πελάτες πρεπει να την εμπιστευτούν και να την στηρίξουν.

Η καθ όλα αξιόλογη Μαρία Χαραλάμπους πτυχιούχος διατροφολόγος – διαιτολόγος, μια νέα επιστήμονας, κάνει σήμερα μια νέα αρχή με μια νέα επιχείρηση που διαθέτοντας τον κατάλληλο εξοπλισμό, την όμορφη παρουσίαση των δώρων και των γλυκών εδεσμάτων, προσφέροντας  τις καλύτερες οικονομικές λύσεις, δημιουργώντας γαστριμαργικούς θριάμβους και χαρίζοντας μοναδικές απολαύσεις, και ακόμα συμβουλεύοντας για τη δίαιτα και τη διατροφή μας, είμαι σίγουρος ότι θα έχει τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει και τον πιο δύσκολο πελάτη. Θα μπορούμε όλοι να προμηθευόμαστε ωραία δώρα για τους φίλους μας και τους γνωστούς μας, αρκετά από τα οποία είναι δημιουργήματα της ιδιοκτήτριας Μαρίας Χαραλάμπους»

17 Νοέμβρη 1973 –διήγημα–



ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΚΝΩΣΣΟΣ

 Κατέβηκα από το πλοίο «Κνωσός» και πάτησα τα χώματα της ιερής Ελλάδας, της μεγάλης πατρίδας της μάνας αιώνιας γης όλων των σοφών του κόσμου και των μεγάλων ηρώων. Της τιμημένης λεβεντομάνας που γέννησε τους προγόνους μου που έμαθα να αγαπώ από μικρό παιδί και να τιμώ, γι αυτήν που έδωσα όρκο στο στρατό να δώσω το αίμα μου άν μου το ζητούσε…

Αυτά σκεφτόμουν και αναρριγούσα από συγκίνηση καθώς έσκυβα και φιλούσα τα άγια χώματα της.

Έτσι έμαθα να σκέφτομαι, με αυτά τα νάματα αναγιώθηκα, ήταν το μεγάλο πιστεύω μου, ένα πιστεύω που στην πορεία θα ανακάλυπτα ότι ήταν κούφιες ιδέες που μου εμφύτευσαν στη ψυχή οι γονείς μου, οι χωριανοί μου και οι δάσκαλοι μου. Στη μεγάλη μου πορεία που άρχισα στα δεκαενιά μου χρόνια, θα ανακάλυπτα ότι την Ελλάδα του φωτός την κατάντησαν χώρα του σκότους, και από αγαπημένη μάνα πατρίδα, μια Μάνα που έτρωγε τα παιδιά της και που την έδεσαν χειροπόδαρα προδότες και απάτριδες, όρνια αρπακτικά, υπάλληλοι πολυεθνικών  και άβουλα ανθρωπάκια χειρότερα από κοράκια.

Στάθηκα στην προβλήτα του λιμανιού την γεμάτη γερανούς που ξεφόρτωναν καλαμπόκι και σιτάρι απο τα φορτηγά πλοία που ήταν δεμένα στον ντόκο, και έριξα το βλέμμα μου ένα γυρω και είδα θεόρατες πολυκατοικίες να σκιάζουν όλο τον Πειραιά ενώ ο ήλιος έστελνε τις πρωινές του ακτίνες ανάμεσα από τα πανύψηλα κτίρια.

Είχα ρωτήσει και ήξερα, εκεί που άραξε το πλοίο απέναντι ο μεγάλος δρόμος ήταν η ακτή Μιαούλη. Η χρυσή περιοχή του λιμανιού του Πειραιά που είχε ιστορία γραμμένη με χρυσό και πετρέλαιο. Που στα πολυώροφα κτίρια από γυαλί και τσιμέντο λειτουργούσαν χιλιάδες ναυτιλιακές εταιρείες με γραφεία πνιγμένα στην πολυτέλεια και που απασχολούσαν χιλιάδες υπαλλήλους. Εκεί θα ρωτούσα, εκεί θα εύρισκα δουλειά στα πλοία, δεν ήταν δύσκολο μου είχαν πει. Ήμουν καθησυχασμένος με όσα ήξερα, γιατί άλλως πως, αλλοίμονο, ήμουν απένταρος, δεν θα ήξερα τι θα απογινόμουν μέσα στα άγνωστα μέρη και στους άγνωστους ανθρώπους.

Παρ όλα αυτά σκεφτόμουν, ότι και να συνέβαινε, αφου η γλώσσα ήταν κοινή, η Ελληνική εδώ στα ξένα, θα το πάλιωνα, ήμουν αποφασισμένος…

Έστεκα και κοίταζα τον ήλιο προσπαθώντας να προσανατολιστώ, να καταλάβω σε ποια μεριά έπεφτε η Αθήνα και ο Παρθενώνας, όταν ξάφνου άκουσα παραδίπλα μου κουβέντες με Κυπριακή λαλιά. Ήταν ένας νέος που κουβέντιαζε με ένα παπά. Με είδε που έστεκα και τον κοίταζα, με ρώτησε, γνωριστήκαμε, βρεθήκαμε κοντοχωριανοί. Ήταν ένας φοιτητής από την Κάτω Πάφο, ο Ανδρέας Παπάζωσιμας που σπούδαζε Οικονομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήρθε στο λιμάνι για να παραλάβει έναν δικό του άνθρωπο. Με προσκάλεσε για καφέ σε ένα καφενείο δίπλα στην ακτή Μιαούλη. Ήταν ένα μέρος που είχα ακούσει από την Κύπρο ότι σύχναζαν ναυτικοί, κυρίως Κύπριοι. Όταν είπαμε πολλά και γνωριστήκαμε καλά, ο Ανδρέας αποδείχτηκε ένας νέος με πολλή ευγένεια που με προσκάλεσε για οτιδήποτε δύσκολο να μην διστάσω να του γυρέψω βοήθεια. Ήταν μια πρόσκληση που εκ των υστέρων αποδείχτηκε πολύ βοηθητική και σωτήρια για μένα, διότι η εξεύρεση εργασίας στα καράβια δεν ήταν όπως περίμενα. Όταν άρχισα να ρωτώ για δουλειά απο γραφείο σε γραφείο, με απογοήτευση διαπίστωσα ότι υπήρχε μεγαλη κρίση στο επάγγελμα του ναυτικού. Ξεποδαριάστηκα ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες από πολυκατοικία σε πολυκατοικία προσπαθώντας να βρω μπάρκο.

Η μέρα πέρασε όλη, ήρθε το δείλι, δεν είχα καταφέρει τίποτα.Έλπιζα ότι θα έβρισκα αμέσως δουλειά γιατί ήμουν

απένταρος, δεν είχα χρήματα ούτε για φαγητό, ούτε για ξενοδοχείο. Απελπισία με κυρίευσε, άλλως πως μου τα είπαν, άλλως πως τα βρήκα. Όμως μες την απελπισία μου, δόξασα το Θεό που βοήθησε και γνώρισα τον Ανδρέα, ήταν μια παρηγοριά μες τη πολλη σκοτούρα μου, έλπιζα να με φιλοξενούσε, εξ άλλου ο ίδιος από μόνος του είχε την καλοσύνη να μου προτείνει τη βοήθεια του. Μπήκα σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο και του τηλεφώνησα. Με ανακούφιση τον άκουσα στην άλλη γραμμή να λέει εμπρός. Του εξήγησα την δύσκολη κατάσταση στην οποία ευρισκόμουν, και αμέσως πρόθυμα, μου απάντησε να τον περιμένω στο καφενείο της Βοσκοπούλας, και σε μια ώρα περίπου, θα ερχόταν να με βρεί.

Πράγματι ήρθε, με είδε κατσουφιασμένο και στενοχωρημένο, και με ένα πλατύ χαμόγελο μου είπε να μην στενοχωριέμαι και όλα θα πάνε καλά. Μπήκαμε στο ηλεκτρικό τρένο και ανεβήκαμε στην πλατεία Ομόνοιας. Περπατήσαμε κάμποση απόσταση ως την πλατεία Συντάγματος και μπήκαμε σε ένα λεωφορείο με κατεύθυνση του Ζωγράφου που ήταν το σπίτι του καινούργιου μου φίλου του Ανδρέα Παπάζωσιμα.

Με φιλοξένησε, με βοήθησε, με ταΐσε, με ξενάγησε, αν δεν ήταν αυτός δεν ξέρω τι θα απογινόμουν. Κάθε μέρα κατέβαινα στον Πειραιά ψάχνοντας για δουλειά, όμως χωρίς αποτελεσμα. Στις πολλές μέρες, με μεγάλη δυσκολία και ένα φτηνό μεροκάματο σαράντα πέντε λιρών της Αγγλίας, κατάφερα να βρω μπάρκο. Ήταν ένα μικρό καράβι δυόμιση χιλιάδων τόνων, ήταν το "San Denis" της εταιρείας Φραγκίστας. Ήταν Παρασκευή 16 Νοεμβρίου σούρουπο, υπόγραψα συμβόλαιο εργασίας με τη πλοιοκτήτρια εταιρεία και πήρα το ηλεκτρικό να επιστρέψω στην Αθήνα.

Βγαίνοντας από τον υπόγειο σταθμό της Ομόνοιας έπεσα πανω σε ένα μεγάλο πλήθος κόσμου που φώναζε και διαδήλωνε για ελευθερία. Ήταν ουρές φοιτητών που είχαν συναχτεί έξω από το Πολυτεχνείο, που μεγάλωσαν και κατέκλυσαν όλη την κεντρική Αθήνα. Μαζί τους εργάτες τραγούδαγαν «πότε θα κάνει ξαστεριά».

Ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η εξέγερση των φοιτητών, της νεολαίας και ολόκληρου του ελληνικού λαού κατά της χουντικής τυραννίας. Εκείνη τη μέρα παραμονή του Σαββάτου 17 Νοέμβρη, άρχισαν οι συγκρούσεις με την αστυνομία. Όταν η μεγαλη διαδήλωση που σχηματίστηκε κατευθύνθηκε προς το Πολυτεχνείο, η αστυνομία άρχισε να κτυπά. Τεθωρακισμένα εμφανίστηκαν και ένα τανκ έριξε κάτω την πύλη παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο και καταλαμβάνοντας το Πολυτεχνείο. Πυροβολισμοί έπεφταν και μάχες γίνονταν σώμα με σώμα. Τα δακρυγόνα γέμισαν την ατμόσφαιρα κάνοντας τα πλήθη να τρέχουν να γλυτώσουν.

Εγκλωβισμένος μέσα στο ανώνυμο πλήθος που επαναστατούσε και πολεμούσε για την Ελευθερία του, βρέθηκα εκείνο το βράδυ να παρακολουθώ τη βαναυσότητα των αστυνομικών και των στρατιωτών ενάντια στον Ελληνικό λαό που ζητούσε μονο Δημοκρατία.

Με τίμημα μόνο την εισπνοή δακρυγόνων, κατάφερα απο τοίχο σε τοίχο και ξέφυγα από το πλήθος πρώτα τρέχοντας και ύστερα περπατώντας με γοργό βάδισμα στις σκιές των κτιρίων. Διάνυσα περπατητός την μακρινή απόσταση ως του Ζωγράφου ξεφεύγοντας από τον κίνδυνο της επανάστασης στην οποία όπως μάθαμε την άλλη μέρα από φοιτητές, οι αστυνομικοί πυροβολούσαν στα τυφλά στο ανώνυμο πλήθος που διαδήλωνε.

Εκείνη τη μέρα αποχαιρέτησα το φίλο μου, πήρα το λεωφορείο και κίνησα για την Ελευσίνα που στο λιμάνι της ήταν αγκυροβολημένο το φορτηγό πλοίο "San Denis". Θα ήταν το σπίτι μου για τους επόμενους εφτά μήνες. Ήταν ένα μικρό πλοίο που όταν σαλπάραμε το ένιωσα να είναι έρμαιο σε κάθε τρικυμία και κύμα και να μου βγαίνουν τα σωθικά από το ανάποδο του ταρακούνημα, που όμως εκ των υστέρων είδα ότι όλη η ταλαιπωρία ήταν άξια κόπου. Διότι  να είναι κάποιος ταξιδευτής, να βλέπει καινούργιες χώρες και νέα μέρη ξωτικά, παράξενα μα και ωραία πραγματα, είναι μεγάλο ζήτημα.

ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΙΕΡΕΑΣ

Ο πατέρας του ήταν ένας ευσεβής ιερέας με υψηλά ιδανικά και ηθικές αρχές αφοσιωμένος στες Άγιες και ιερές παρακαταθήκες της Χριστιανικής πίστης. Αγαπημένος του προστάτης και Άγιος ήταν ο Απόστολος Ανδρέας που σύμφωνα με την παράδοση είχε ταξιδέψει μέχρι τις ανατολικές ακτές της Κύπρου με ένα καράβι και διδάσκοντας το θείο λόγο και κάνοντας πολλά θαύματα, έφερε πολλούς ανθρώπους στο δρόμο του Χριστού. Γι αυτόν τον αγαπημένο του Άγιο και θέλοντας να τον τιμήσει, ονόμασε τον αγαπημένο του γιο με το ίδιο όνομα.

Όσο μεγάλωνε ο Ανδρέας, η ζωή του ήταν κατά Κύριον και ευάρεστη εις τον Θεόν. Ζούσε αυστηρή ζωή, και σε νεαρή ηλικία γράφτηκε και σπούδασε στην Ιερατική σχολή Κύπρου. Παρέμεινε λαϊκός μέχρι τον θάνατο του πατέρα του, οπότε χειροτονήθηκε ιερέας και συνέχισε το Θεάρεστο έργο της δοξολογίας του Κυρίου ημών Χριστού και Θεού.

Η ζωή του ήταν σκληρή και δύσκολη τα πρώτα χρόνια της ιεροσύνης του. Με ένα πολύ πενιχρό μισθό εκείνους τους δύσκολους και πέτρινους καιρούς και έχοντας να συντηρήσει σύζυγο και παιδιά, αναγκαζόταν να εργάζεται ταυτόχρονα ως γεωργός, ένα επάγγελμα πολύ σκληρό, που δεν του άφηνε καθόλο χρόνο να αναπαύεται. Παρ όλα αυτά, αγαπούσε την εκκλησία και την υπηρετούσε πιστά, και την κλίση του προς τον Θεό και το Ευαγγέλιο την έδειχνε εμπράκτως. Η καρδιά του ευφραινόταν και αγαλλιούσε όταν τις Κυριακές και τις άλλες γιορτές το μικρό παρεκκλήσι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο οποίο ιερουργούσε γέμιζε κόσμο και με κατάνυξη οι πιστοί τον παρακολουθούσαν να τελεί τη θεία λειτουργία. Ήταν η μεγαλύτερη του ευχαρίστηση γιατι ένιωθε ότι οι διδαχές του έπιαναν τόπο στις καρδιές των ανθρώπων και τους παρακινούσαν να συναθροίζωνται αθρόα στο μικρό εκκλησάκι…

 

Μα ύστερα, δυστυχώς ακολούθησαν χρόνια δύσκολα, επήλθε Εθνικός διχασμός, ο κόσμος χωρίστηκε σε δύο παρατάξεις και η εκκλησία διχάστηκε κι αυτή.

Τα μίση φώλιασαν στις καρδιές των ανθρώπων, ξέχασαν την πίστη τους και στράφηκαν εναντίον του Θεού, των εκκλησιών και του καλού ιερέα.

Τον κατηγόρησαν και τον διαπόμπευσαν, τον σπίλωσαν και τον ύβρισαν, τον έκαναν να αισθάνεται δυστυχής και τον έριξαν στη βάσανο της μοναξιάς και της απομόνωσης.

Πέρασε δύσκολες στιγμές καθότι κακοί άνθρωποι διέσπειραν κακολογίες και κατηγορίες εις βάρος του. Αποτέλεσμα η εκκλησία του άδειασε από πιστούς και παρέμεινε μόνος με την απελπισία να τον κατακλύζει και την στενοχώρια να τον βασανίζει. Στις προσευχές του παρακαλούσε το Θεό να τον φωτίσει τι να κάμει, αλλά απάντηση δεν έπαιρνε. Ο καιρός περνούσε, συνέχιζε να πηγαίνει στο παρεκκλήσι του Μιχαήλ Αρχαγγέλου και να λειτουργεί μοναχός χωρίς εκκλησίασμα, ενώ πολλές φορές οι κακοί άνθρωποι που έχασαν την πίστη τους και η καρδιά τους γέμισε κακία και πολιτικό φανατισμό, του έκλειναν τον δρόμο και δεν του επέτρεπαν την είσοδο στο μικρό εκκλησάκι. Πονούσε η καρδιά του και διερωτοταν άν αυτός ήταν άδικος και οι άλλοι δίκαιοι. Ήταν απαρηγόρητος, αλλά με καρτερία υπέμενε τα δεινά και στις προσευχές του συνέχιζε να παρακαλεί τον Μιχαήλ Αρχάγγελο να του φανερωθεί και να του δώσει συμβουλή.

Ώσπου μια νύχτα ήρθε στ όνειρο του ο Αρχάγγελος και όπως στη γένεση του κόσμου κραύγασε το στώμεν καλώς, έτσι και τώρα του φώναξε, ότι -εάν για τον άνθρωπο που γι αυτόν ο Θεός θυσιάστηκε, από αυτόν υβρίστηκε, ταπεινώθηκε, πόνεσε αλλά στο τέλος ονομάστηκε Σωτήρ, έτσι και αυτός δεν θα έπρεπε να κρίνει τον εαυτό του από τις πράξεις των άλλων, αλλά από τις δικές του, και στο τέλος σίγουρα θα ερχόταν η σωτηρία και η επιβράβευση-

Παίρνοντας θάρρος από την Αγγελική φανέρωση, αποφάσισε να ψάξει άλλους τόπους για να συνεχίσει το λειτούργημα στο οποίο είχε ταχθεί.

Έτσι μια σκυθρωπή μέρα κάποιου Φθινοπώρου, επιβιβάστηκε με την οικογένεια του σε ένα επιβατικό πλοίο και εγκατέλειψε το νησί του. Πήγε στη μακρινή χώρα της Ελλάδας όπου αναζήτησε και βρήκε εργασία σε ένα μακρινό χωριό των συνόρων.  

Με πολλή υπομονή, εγκαρτέρηση, όρεξη και πείσμα, αφοσιωθηκε στο θείο εκκλησιαστικό  του έργο, και πολύ σύντομα είδε με ευχαρίστηση το εκκλησίασμα σιγά σιγά να πληθαίνει και να γεμίζει την εκκλησία. Ένιωθε ευχαριστημένος. Βολεύτηκε οικογενειακά σ ένα ευρύχωρο σπιτάκι που του παραχώρησαν, και η αμοιβή του ήταν καλή. Περνούσε μια ήρεμη οικογενειακή ζωή, και  ταυτόχρονα με την εργασία του, γράφτηκε στο Ποιμαντικό τμήμα του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης σπουδάζοντας και παίρνοντας πτυχίο Θεολογίας.

Ήταν ευχαριστημένος και πεπεισμένος ότι ο Αρχάγγελος που του φανερώθηκε εκείνη τη νύχτα στ όνειρο του, τον έβγαλε από τη μοναξιά της απομόνωσης και τον βοήθησε να βρει νέο ποίμνιο, ίσως καλύτερο από το προηγούμενο.

Τα χρόνια περνούσαν και ο καλός ιερέας μορφωμένος πλέον με δίπλωμα πανεπιστημίου και με τη χάρη και φώτιση του Θεού, έγινε ένας πολύ σπουδαίος και σεβαστός κήρυκας του Ευαγγελίου. Έπρεπε να μην έχει κανένα παράπονο, όμως μέσα του η νοσταλγία τον έτρωγε και οι θύμισες του τόπου που γεννήθηκε τον τραβούσαν και τον έκαναν να νοσταλγεί ακόμα και τους κακούς ανθρώπους που τον διαπόμπευσαν. Όσοι έζησαν στη ξενιτιά ξέρουν από νοσταλγία, και είναι άνθρωποι που αγαπούν την πατρίδα τους περισσότερο από τους άλλους, είναι ο λόγος της απομάκρυνσης τους από αυτούς που αγάπησαν, και από αυτούς που συνδέθηκαν με τον κάθε τρόπο. Όμως δεν του πέρασε η σκέψη της επιστροφής καμιά φορά, αφού είχε φτιάξει μια καινούργια ζωή στα ξένα μέρη, μια ζωή καλή που παράπονο κανένα δεν είχε, παρά μόνο μεγάλη ευχαρίστηση είχε.

Ήταν ένα πρωινό καλοκαιρινό, πρωί με το χάραμα σκούντησε τη γυναίκα του που ακόμα κοιμόταν, και της είπε να ετοιμαστούν και θα γυρίσουν πίσω στο χωριό τους, στον τόπο τους, στα μέρη που γεννήθηκαν και αναγιώθηκαν. Η γυναίκα του έμεινε σαστισμένη να τον κοιτάζει αγουροξυπνημένη, αλλά βλέποντας το φωτισμένο πρόσωπο του να λάμπει από αποφασιστικότητα, δεν μίλησε, παρά μόνο κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Ήξερε καλά τον άντρα της, ήξερε το σαράκι της νοσταλγίας που τον έτρωγε, και τη στιγμή αυτή την περίμενε από πάντα, ήταν σίγουρη ότι θα ερχόταν.

Φόρτωσαν τα πράγματα τους σε ένα φορτηγό πλοίο της γραμμής και επέστρεψαν. Ο Εθνικός διχασμός είχε τελειώσει και οι άνθρωποι ηρέμησαν και μετανόησαν, γιατι η διχόνοια που τους προέκυψε επέφερε πολλά δεινά στον τόπο τους. Βρήκαν ευκαιρία και αιτία οι βάρβαροι Τούρκοι και εισέβαλαν πάνοπλοι σφάζοντας, βιάζοντας και σκοτώνοντας και κατακτώντας το μισό νησί.

Το 1987 λοιπόν, επιστρέφει στην Κύπρο και αναλαμβάνει την ενορία της Χλώρακας. Ταυτόχρονα  διορίζεται ως καθηγητής Θεολογίας και διδάσκει σε διάφορα Γυμνάσια. Από τότες μέχρι και σήμερα 2012, υπηρετεί με περηφάνια και προσφέρει με επιτυχία τις ποιμαντικές του υπηρεσίες στην κοινότητα της Χλώρακας. Ο καθεδρικός ναός της Παναγίας της Χρυσοαιματούσας τις Κυριακές γεμίζει ασφυκτικά, οι πιστοί τον σέβονται και τον θεωρούν πρότυπο ιερέως που με τη μεγάλη του μόρφωση και την πολύχρονη του πείρα, εμπεδώθηκε στις καρδιές τους και με κατάνυξη ζητούν την ευλογία του και τη συμβουλή του.

Τώρα σε μεγάλη ηλικία πλέον, κάποτε μόνος του καθισμένος στο καφενείο του χωριού του, αναπολεί και φέρνει στη θύμηση του όλα τα περασμένα. Νιώθει δικαιωμένος και ευχαριστημένος και μια απέραντη ευγνωμοσύνη στον Άγιο Αρχάγγελο που του φανερώθηκε στον ύπνο του και τούδωσε κουράγιο και εγκαρτέρηση τις δύσκολες εποχές που τον είχε ανάγκη. Σε λίγες μέρες ξέρει, είναι η γιορτή του και όπως κάθε φορά λογαριάζει να τον δοξολογήσει μεγαλόπρεπα καθώς του αρμόζει.

ΑΚΡΙΤΑΣ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΜΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Η ΕΤΗΣΙΑ ΧΟΡΟΕΣΠΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΑΚΡΙΤΑΣ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

Το Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012, πραγματοποιήθηκε στο κέντρο ΜΕΛΑΝΟΣ στη Χλώρακα η Ετήσια Χοροεσπερίδα του αθλητικού σωματείου ΑΚΡΙΤΑΣ, η οποία όπως αναμενόταν σημείωσε εξαιρετική επιτυχία.

Στην εκδήλωση απηύθυναν χαιρετισμό ο Πρόεδρος του σωματείου κ. Λουκάς Γιουκάς, ο οποίος αναφέρθηκε στα σημαντικότερα γεγονότα που αφορούσαν το σωματείο στη χρονιά που πέρασε. Τόνισε το ρόλο των μελών, των υποστηριχτών και των χορηγών για την ομαλή και εύρυθμη λειτουργία και επιβίωση του συλλόγου μέσα στους δύσκολους οικονομικούς καιρούς που περνά ο τόπος.

Διαβεβαίωσε την ανεξαρτησία του σωματείου από κόμματα και ιδεοληψίες και ευχαρίστησε όλους τους παρευρισκομένους, ιδιαίτερα δε, τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ και υποψήφιο πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη που δέχτηκε να είναι υπό την αιγίδα του η χοροεσπερίδα, ευχαρίστησε επίσης τους προέδρους Κλεόβουλο Παπακώστα και Σωτήρη Ζίγκα για την παρουσία τους, την βοήθεια τους και την στήριξη τους.

Την σύναξη χαιρέτησε επίσης ο κοινοτάρχης Χλώρακας Κλεόβουλος Παπακώστας ο οποίος τόνισε ότι θα συνεχίσει την πολιτική των προκατόχων του και με αγάπη αυτός και οι κοινοτικοί σύμβουλοι θα στέκονται δίπλα στο σωματείο και θα το στηρίζουν οικονομικά, βεβαίως στα μέτρα των σημερινών οικονομικών δυνατοτήτων που επικρατούν στην σημερινή κοινωνία.

Ο υποψήφιος πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης σε σύντομο χαιρετισμό του, αφού ευχαρίστησε για την πρόσκληση, κάλεσε όλους ανεξάρτητα από κόμματα να στηρίξουν το σωματείο, και χαιρέτησε το επίτευγμα των όσων ιθυνόντων μέχρι σήμερα να κρατήσουν τον ΑΚΡΙΤΑ ανεξάρτητο σωματείο μακριά από κόμματα, και κοντά στην ευγενική άμιλλα του αθλητισμού και μόνον. Στη διάρκεια της ομιλίας του σε σχέση με την προεδρολογία, δήλωσε ότι έχει κάθε λόγο να θέλει να αφήσει το στίγμα του ως Πρόεδρος που ξεπέρασε τα βαρίδια του παρελθόντος και τις αγκυλώσεις και παθογένειες που επισωρεύθηκαν στο σημερινό σύστημα διακυβέρνησης.

ΤΟ ΜΝΗΜΑ

Απόσπασμα από τον δεύτερο τόμο του βιβλίου του Χριστάκη Ταπακούδη «ΕΚΕΙΝΟΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ»

ΤΟ ΜΝΗΜΑ

Ο Χαρίλαος και ο Γιώρκος έσκαβαν το τάφο, εκεί στο βόρειο μέρος του μικρού νεκροταφείουν. Η δουλειά τους δεν ήταν ευχάριστη. Τα αισθήματά τους ήταν βαρειά, δεν μιλούσαν. Κυριακή. Ποια Κυριακή; Μήπως όλες οι μέρες δεν ήταν οι ίδιες για το Χάρο, που κατέβαινε και θέριζε χωρίς να σκοτίζεται, χωρίς να χαρίζεται ούτε σε γέρο ούτε σε νέο; Ο Γιώρκος ήταν λίγο κερχελές και πήγαινε να πεί καμιά κουβέντα, όμως ο Χαρίλαος τον σταματούσε με μια αυστηρή ματιά. Τέτοιες ώρες οι κουβέντες είναι αχρείαστες. Να βγάζεις μνήμα για νέους ανθρώπους και να έχεις και όρεξη για κουβέντες είναι από τα ανήκουστα. Του έκοβε λοιπόν τη φόρα κι ας τον παρεξηγούσε.

Τους αγγάρεψαν πρωΐ-πρωΐ, βρήκε το Νικολούϊ το Χαρίλαο. Ήταν λουσμένος στα κλάματα με το κακό που τον βρήκε. Εκείνο και την οικογένειά του. Όλο το χωριό. Αφού δυό νέοι άνθρωποι εκτελέστηκαν χωρίς έλεος, χωρίς να τους δοθεί μια τελευταία ευκαιρία να διαφύγουν. Όλο το χωριό ένοιωθε την ενοχή, εκείνο το μουγγό πρωϊνό,γιατί μπροστά στα μάτια όλων έγινε το κακό και κανείς δεν άπλωσε το χέρι, ούτε σήκωσε φωνή να το αποτρέψει. Ο Παπάκλεόβουλος πήγε στην εκκλησία χωρίς να κτυπήσει τη καμπάνα και  την ώρα της δοξολογίας κανένας επίτροπος δεν πήγε να τραβήξει το σκοινί της. Ο κόσμος όμως εκκλησιάστηκε, η μικρή, παλιά εκκλησία της Παναγίας δεν τους χώραγε όλους, γέμισε και η πλατεία, ήταν γεμάτες και οι βεράντες των καφενείων που ήταν γύρω από τη πλατεία. Η φωνή του παπά και των ψαλτάδων δεν έβγαινε ως έξω όμως όλοι έσκυβαν με ευλάβεια σαν να άκουγαν τις ψαλμουδιές και μετείχαν στη θεία ευχαριστία. Άλλωστε ήξεραν τη σειρά της Κυριακάτικης λειτουργίας. Όλες τις Κυριακές, από τότε που άρχισε ο Αγώνας, έτσι γινόταν, μα πιο πολύ εκείνη τη Κυριακή.

Το Νικολούϊ είπε στο Χαρίλαο να βρεί ακόμα ένα να τον βοηθήσει και να σκάψουν το τάφο, καθώς έπρεπε και τον πλήρωσε και προκαταβολικά. Δέκα σελίνια και για τους δυό. Σκέφτηκε ο Χαρίλαος να μη τα δεκτεί, ο Πολεμίτης ήταν φίλος του κι ας μη χρησιμοποιούσε συχνά το ταξί του, αφού είχε το ποδήλατό του που τον εξυπηρετούσε καλύτερα και ήταν και πάντα διαθέσιμο. Όμως δεν είχε δικαίωμα να αρνηθεί τη πληρωμή, όχι γιατί, με την φτώχεια που τον έδερνε, το πεντοσέλινο ήταν ένα καλό μεροκάματο, αλλά γιατί αυτό ήταν το αγώγιο του Χάρου, για να μεταφέρει τη ψυχή του νεκρού στον κάτω κόσμο.

Το χώμα ήταν μαλακό, το σκάψιμο γινόταν εύκολα, όταν προχώρησαν όμως άρχισαν να βρίσκουν τα κόκκαλα από πεθαμμένους που είχαν ταφεί πιο παλιά και ήταν πολλοί, γιατί το νεκροταφείο ήταν μικρό, το χωριό είχε μεγαλώσει, όποιος πέθαινε τον έθαβαν πάνω από τον προηγούμενο. Τώρα όμως έπρεπε να σκάψουν βαθύ λάκκο, εκεί θα έριχναν τη συνείδηση ενός ολόκληρου χωριού και το Νικολούϊ είχε πεί να σκάψουν τον τάφο «καθώς έπρεπε»…

… Αυτή την Κυριακή βέβαια, όλα ήταν διαφορετικά. Η εκτέλεση του Φύτου και του Πολεμίτη, το προηγούμενο βράδυ, από την ΕΟΚΑ είχε μιλήσει στη ψυχή όλων με τον ίδιο τρόπο. Δυό δικοί μας άνθρωποι, νέοι, με υποχρεώσεις, από δυνατές οικογένειες του χωριού, ήταν τώρα νεκροί, στο ψυχρό μάρμαρο του νεκροτομείου και στο μικρό νεκροταφείο, πίσω από τη παλιά εκκλησιά, ανοίγονταν δυό τάφοι για να τους δεκτούν. Όλοι νόμιζαν ότι άκουαν το κτύπημα της αξίνας στο μαλακό χώμα και το φτυάρισμα που άδειαζε τη γή, για να χωρέσει τα άψυχα πιά, νεανικά κορμιά.

Το Νικολούϊ, ο θετός πατέρας του Πολεμίτη δεν στεκόταν αυτή τη Κυριακή πίσω από το παγκάρι με τους άλλους επίτροπους, ούτε ήταν στη τιμητική θέση του μουκτάρη, ο Γιώρκος, ο πενθερός του Φύτου. Όλοι κοιτούσαν τις άδειες θέσεις και το κλάμα βάραινε, μουγγό τις καρδιές τους. Όλοι ένοιωθαν σαν να είχαν χάσει το δικό τους συγγενή. Αυτή τη Κυριακή, όλο το χωριό θα στεκόταν στη κηδεία των δυό νέων, όλοι θα έκλαιγαν μαζί με την οικογένειά τους. Κανένας δεν θα έζευε τα βόδια για όργωμα.

Αυτή η μέρα ήταν εκείνη που το μνήμα, αν ήταν δυνατό, θα αρνιόταν να δεκτεί τους δυό νέους, που το πρηγούμενο πρωϊνό, γεμάτοι ζωή, εκεί μπροστά, στην πλατεία της εκκλησιάς λίγο πρίν κινήσουν με ενθουσιασμό για τη δουλειά τους, αστειεύονταν μεταξύ τους με τολμηρά πειράγματα και δεν φοβούνταν να κρίνουν και να επικρίνουν όλα τα κακά, που μόνο με την επίκριση, ασφαλώς, κανείς δεν μπορεί να διορθώσει.

Μετά το τέλος της λειτουργίας οι γυναίκες πήραν τα μικρά  παιδιά και πήγαν σπίτι για να κάνουν τις δουλειές τους και να μαγειρέψουν. Τα μεγάλα παιδιά έμειναν στη πλατεία, αλλά δεν έπαιζαν, όπως πάντα. Μαζεύτηκαν σε ομάδες και ήταν κι αυτά αμίλητα και σοβαρά. Ήδη είχαν ακούσει πώς εξελίχτηκαν τα γεγονότα το προηγούμενο βράδυ και τώρα τα γυρόφερναν στη σκέψη τους και τρόμαζαν. Οι άντρες μαζεύτηκαν στα καφενεία και παρακολουθούσαν τους αυτόπτες μάρτυρες να εξιστορούν, ο καθένας και με το δικό του χρώμα και εντυπώσεις, πώς ήρθαν με τη μάσκα κι έκαναν το κακό.

ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΑΚΡΙΤΑ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΑΚΡΙΤΑ ΧΛΩΡΑΚΑΣ
Σάββατο 10/11/2012, ώρα 20.30 στο κέντρο ΜΕΛΑΝΟΣ, ετησια χοροεσπεριδα η οποια τελει υπο την υψηλή αιγίδα του προέδρου του ΔΗΣΥ και υποψήφιου προέδρου της Κυπριακής δημοκρατίας, Νίκου Αναστασιάδη.

Μικρό παιδάκι νηπιαγωγείου εντοπίστηκε να αναζητά τροφή στους κάλαθους αχρήστων του σταθμού του.

Σε νηπιαγωγείο της κοινότητας της Χλώρακας και Λέμπας, μαθητής εντοπίστηκε να αναζητά τροφή μέσα σε καλάθους απορριμμάτων και εν συνεχεία να παίρνει μισοφαγωμένο σάντουιτς και να το τρώγει.

Το περιστατικό αυτό δείχνει ότι η κατάσταση με την οικονομική κρίση έχει αρχίσει να ξεφεύγει και οφείλουμε όλοι να ασχοληθούμε και έστω από το υστέρημά μας να βοηθήσουμε τους συμπολίτες μας. Ο σύνδεσμος γονέων ευαισθητοποιημένος όπως πάντα, ξεκίνησε εκστρατεία και με διάφορα μικρά παζαράκια πουλώντας κυρίως άνθη έξω από πλατείες εκκλησιών μετά το πέρας των θείων λειτουργιών, μαζεύει χρήματα τα οποία χρησιμοποιά για την παρασκευή και παροχή σάντουιτς σε όλα τα παιδιά του νηπιαγωγείου σε καθημερινή βάση. Επίσης όπως μας λέχθηκε, έχουν στείλει επιστολή στο Κοινοτικό συμβούλιο για παροχή οικονομικής βοηθείας ως προς το σκοπό αυτό.

Σε επικοινωνία μας με τον κοινοτάρχη Κλεόβουλο Παπακώστα, μας είπε ότι παρέλαβαν την επιστολή, και οπωσδήποτε αυτός και το υπόλοιπο κοινοτικό συμβούλιο, βεβαίως και θα ανταποκριθούν με πολλή προθυμία στο αίτημα αυτό του συνδέσμου γονέων.

Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗ – άρθρο –

Η τέχνη των πολιτικών και των κυβερνόντων της διαχείρησης ενός αγαναχτισμένου λαού, είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής του από τα σημαντικά του προβλήματα και από τις λανθασμένες  πολιτικές που επιβαρύνουν τους ίδιους, κατακλύζοντας τους πολίτες με διαφορετικά γεγονότα, ώστε να ξεχνούν τα τρέχοντα προβλήματα που τους δημιούργησαν οι ιδιοι, ή να πιστεύουν ότι άλλες είναι οι αιτίες των δεινών τους. Η μεγάλη τέχνη είναι να καταφέρνουν να διατηρούν το κοινό απασχολημένο τόσο πολύ, ώστε να μην έχει  καθόλου χρόνο για να σκεφτεί και να τους κρίνει.

Μια μέθοδος που φέρνει τα επιθυμητά αυτών αποτελέσματα, είναι η δημιουργία και παρουσίαση προβλημάτων με προβλεπτά αποτελέσματα που θα επιφέρουν προβλεπτές αντιδράσεις του κόσμου, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάμει να δεχτεί. Για παράδειγμα, αφήνεται να ξεδιπλωθεί, να διαδοθεί και να ενταθεί η αγανάχτηση της κοινής γνώμης για την ανισότητα της αμοιβής και της απασχόλησης των ιδιωτικών υπαλλήλων έναντι των δημοσίων υπαλλήλων. Με καθημερινούς βομβαρδισμούς από τα ΜΜΕ που δυστυχώς πολλές φορές συνεργάζονται μαζί τους ή ελέγχονται από αυτούς, ενθαρρύνουν τους απλούς ανθρώπους σε κατευθύνσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσουν νόμους και πολιτικές που χωρίς να το συνειδητοποιούν, θα είναι εις βάρος της ελευθερίας τους. Ή ακόμα δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών. Τελευταίο παράδειγμα, η μελλοντική είσοδος της Κύπρου στην οικονομική στήριξη της Ευρώπης με τους γνωστούς δυσβάσταχτους και επαχθείς όρους, που κατάντησε να υποστηρίζεται από την πλειοψηφία των Κυπρίων που νιώθουν τις απολαβές τους να μειώνονται, και όλους τους δημοσίους υπαλλήλους που κυριότερα αυτών είναι που πλήττονται τα συμφέροντα, να έχουν σιωπήσει και να μην αντιδρούν, και βλέπουμε ακόμα τους λαλίστατους ηγέτες τους να σιωπούν, αφού πρώτα έχουν είδη προετοιμάσει το έδαφος της ένοχης αποδοχής των σκληρών μέτρων του Ευρωπαϊκού μνημονίου εις βάρος τους.

Με τη σταδιακή εφαρμογή όρων και μέτρων επί συναπτών ετών, πολιτικοί επέβαλαν τις τελευταίες δεκαετίες νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, δημιούργησαν μαζική ανεργία με μισθούς στον ιδιωτικό τομέα που δεν εξασφαλίζουν αξιοπρεπές εισόδημα, ενώ τώρα ετοιμάζουν τη είσοδο της Κύπρου στον μηχανισμό στήριξης, ένα γεγονός που αν κάποιος σκεφτεί λίγο, θα διερωτηθεί, πως είναι δυνατόν η Κύπρος με την ανακάλυψη τόσων υδρογονανθράκων, να χρειάζεται να καταφύγει σε δανεισμό με τους επαχθείς όρους της Τρόικας.

Έγιναν τόσες αλλαγές, όλες εφαρμοσμένες με ιδιαίτερο τρόπο και στον ανάλογο χρόνο, ώστε δεν άφησαν τον κόσμο να αντιδράσει, αλλαγές που που αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς,.θα είχαν προκαλέσει επανάσταση.

Η παρούσα κυβέρνηση με την ανοχή ή και τη στήριξη της αντιπολίτευσης, λειτούργησε με τρόπο ώστε μέσα από μακροχρόνιες διαδικασίες, παρουσίασε την αντιλαϊκή της απόφαση, την ανάγκη εισδοχής της Κύπρου στον μηχανισμό στήριξης ως επώδυνη και αναγκαία. Κατάφερε να εξασφαλίσει τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και να είναι έτοιμη να την εφαρμόσει χωρίς αντιδράσεις και λαϊκές εξεγέρσεις. Χρησιμοποίησε την τέχνη της αναμονής και του αβέβαιου που δίνει χρόνο στους πολιτικούς να διαχειριστούν τη κοινή γνώμη και να την κατευθύνουν, ξέροντας ότι είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ' ότι μία άμεση. Με συνεχή βομβαρδισμό συζητήσεων και διαλέξεων από «ειδικούς» που χρησιμοποιώντας πολλές φορές ευτελή επιχειρήματα, με την υποβολή στη σκέψη των πολιτών, τους παρέσυραν χωρίς κριτική σκέψη δική τους, να αποδέχονται τους όρους και τις αποφάσεις των κυβερνώντων. Αποτέλεσμα αυτής της προπαγάνδας, να βλέπουμε το ανήκουστο και απίστευτο, ο Κυπριακός λαός να θέλει και να αδημονεί να μπει η χώρα στον μηχανισμό οικονομικής στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ταλαιπωρεί τη Χλώρακα η Μαραθούντα

Εξαπλώνεται σε όλη την επαρχία το πρόβλημα έλλειψης κατάλληλου χώρου για την απόρριψη των αδρανών υλικών, όπως επίσης και από την παράκαμψη του νόμου σε ό, τι αφορά τη διαχείριση των υλικών αυτών.

Πέρα από τους κατοίκους της Μαραθούντας και των γύρω περιοχών, που ταλαιπωρούνται εδώ και 13 σχεδόν χρόνια από τη λειτουργία του «προσωρινού» χώρου, τη δυσφορία τους εκδηλώνουν και κάτοικοι άλλων περιοχών της επαρχίας Πάφου, που διαπιστώνουν ότι σταδιακά δημιουργούνται σε τυχαίες περιοχές άτυποι μικροί σκουπιδότοποι.

Κάτι τέτοιο παρατήρησαν και οι κάτοικοι της γύρω περιοχής στα Διπλαρκάτζια, όπου δημιουργήθηκε σωρός από προϊόντα κλαδέματος και καθαρισμό τεμαχίων από αγριόχορτα. Ο σωρός από ξερόχορτα και κλαδιά, δίπλα στην κοίτη του ρέματος, γέμισε ανησυχία τους κατοίκους οι οποίοι στο παρελθόν είχαν αντιμετωπίσει ξανά πρόβλημα με την καύση άχρηστων υλικών στην περιοχή. Οι παρεμβάσεις τους προς το κοινοτικό συμβούλιο της Χλώρακας δεν έφεραν κάποιο αποτέλεσμα. Παρ΄ όλ΄ αυτά υπάρχει ρητή απαγόρευση για την ρίψη αχρήστων από οποιονδήποτε στο ρέμα.

Από επικοινωνία μας με τον Κλεόβουλο Παπακώστα, Πρόεδρο της Κοινότητας Χλώρακας, προέκυψε ότι ο σωρός αχρήστων δημιουργήθηκε από εργασίες του ίδιου του Κοινοτικού Συμβουλίου και ότι δικαιωματικά βρίσκεται εκεί, αφού καταλαμβάνει χώρο τ/κ τεμαχίου που υπενοικιάστηκε στην κοινότητα. Σε κάποια απόσταση, μάλιστα, διακρίνονται και κάποια μηχανήματα και οχήματα που χρησιμοποιούνται σε τέτοιες εργασίες. Καθησυχαστικός στάθηκε προς του κατοίκους ο κος Παπακώστα, ο οποίος εγγυήθηκε ότι δε θα επαναληφθεί το πρόβλημα με τις καύσεις.

Αναμφίβολα, όμως, επείγει η απομάκρυνση των υλικών καθώς οι βροχές που αναμένονται μπορεί να δημιουργήσουν μεγαλύτερα προβλήματα. Όπως είπε ο κος Παπακώστας, αναμένουν μέσα στις επόμενες ημέρες τον εργολάβο που έχει την ευθύνη να προχωρήσει είτε σε μετακίνησή τους, είτε σε τεμαχισμό τους. Σημείωσε, πάντως, ότι την ευθύνη για την καθαριότητα του ρέματος τη μοιράζεται με το Δήμο Πάφου, ο οποίος, σύμφωνα με όσα καταγγέλλει, δεν έχει διαθέσει το απαραίτητο ποσό για να ολοκληρωθεί η καθαριότητα.

ΟΙ ΑΝΕΡΑΔΕΣ - διήγημα -

 Η ιστορία της «Αγίας Μαργαρινής» που γράφτηκε πριν από τις «Ανεράδες» το 2009 είναι το Β΄ μέρος, ενώ το παρόν διήγημα που γράφτηκε το 2012 είναι το Α΄ μέρος.

Είναι μια όμορφη ιστορία που την έλεγαν παλιότερα σαν παραμύθι οι παλιοί στα παιδιά τους για νανούρισμα. Εγώ θα σας την διηγηθώ καταγράφοντας την ταυτόχρονα, ώστε να μην αφεθεί να ξεχαστεί όπως τόσες άλλες που περιέγραφαν θρύλους και δοξασίες εκ των οποίων εμείς οι σημερινοί άνθρωποι μπορέσαμε να γνωρίσουμε τον πρότερο βίο των προγόνων μας.

Σε όλα τα μέρη του κόσμου οι άνθρωποι είναι προληπτικοί, πίστευαν και πιστεύουν σε δοξασίες και φοβούνται τις ανεράδες και τα φαντάσματα. Από διαδώσεις που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα δημιουργήθηκαν μύθοι και ιστορίες για Ανεραδες και Νηριειδες, τις λεγόμενες Νεράιδες, ή άλλως τις καλές κυράδες. Τις λέγανε παλιά Νηρηίδες, ύστερα νεράιδες, σήμερα Ανεράδες, δηλαδή γυναίκες ανέραστες. Είναι συνήθως κοπέλλες λεπτές, ψηλές και όμορφες, που συχνάζουν σε μυστηριώδεις τόπους, καθώς μέσα σε θάλασσες και λίμνες.

Στα πολύ παλιά χρόνια ήταν μια όμορφη κόρη θυγατέρα ενός πολύ πλούσιου προεστού, που είχε πολλά χωράφια και κοπάδια, καθώς και στη δούλεψη του πολλούς μισταρκούς που δούλευαν στις φυτείες του  και βοσκόπολυλλα που έγλεπαν τα κοπάδια του. Ήταν μια κόρη λυγερή που την ονόμαζαν Μαργαρινή, και ζούσε στο μεγάλο σπίτι του κυρού της ο οποίος της διόρισε δούλες να την περιποιούνται, και δούλους να την υπηρετούν. Την είχε μεγάλο καμάρι και καύχημα, και είχε πολύ δίκαιο να αισθάνεται έτσι, αφού σε όλη την Πάφο δεν είχε ομορφότερη της. Ρηγόπουλα και αρχοντόπουλα την ζητούσαν σε γάμο, αλλά αυτή δεν ήθελε κανένα.

Στη δυτική μεριά του μεγάλου σπιτιού ήταν ένας μικρός καταπράσινος τόπος και εκεί έτρεχε μια πηγή που σχημάτιζε μια μικρή λίμνη. Γύρω της βλάσταιναν μεγάλα δένδρα σχηματίζοντας ένα όμορφο τοπίο, μια μικρή  καταπράσινη μικρή όαση μέσα στον κατάξερο κάμπο που την περιέβαλλε. Γι αυτή τη λίμνη λέγονταν ιστορίες ότι ύστερα από τα μεσάνυχτα, κάποτε, έβγαιναν Ανεράδες και χόρευαν, κι αν υπήρχαν νιές κοπέλες εκεί, τις παράσερναν στο χορό, κι όταν κουράζονταν, έπεφταν στη λίμνη να ξεκουραστούν παίρνοντας τες μαζί τους.

Αυτός ο τόπος άρεσε πολύ στην όμορφη Μαργαρινή, και όπως κάτι βαθύ να την συνέδεε μαζί του, καθημερινά έκανε τον περίπατο της εκεί. Καθόταν δίπλα στα γάργαρα νερά κάτω από τον βαθύ ίσκιο των δένδρων και κοίταζε το νερό σαν μαγεμένη, και έλπιζε να έβγαιναν οι ανεράδες να την έπαιρναν μαζί τους.

Ώσπου κάποια μέρα κοντά στα μεσάνυχτα τα βήματα της την οδήγησαν και πάλιν στη λίμνη.

Το φεγγάρι που ήταν ολόγιομο και οι αχτίδες του διαπερνούσαν τα πυκνά πλατιά φύλλα των ευκαλύπτων και φώτιζαν τη λίμνη, για μια στιγμή φώτισαν  μια όμορφη ανεράδα να βγαίνει από τα νερά και να γνέφει στην όμορφη κόρη να πάει κοντά της. Η Μαργαρινή πήγε προς το μέρος της, και σε λίγο μαζί με άλλες ανεράδες που βγήκαν από το νερό, έστησαν χορό μέσα στη λίμνη ως το ξημέρωμα, και λίγο πριν βγει ο ήλιος, όλες μαζί με γέλια και τραγούδια με την όμορφη Μαργαρινή χαμογελαστή ανάμεσα τους, χάθηκαν μέσα στα βάθη της λίμνης…

Με το ξημέρωμα της μέρας όταν ανακάλυψαν την εξαφάνιση της, με διαταγή του κυρού της όλοι αρχίνησαν να την ψάχνουν, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Πέρασαν μέρες, το ψάξιμο συνεχιζόταν, αλλά όταν βράδιαζε και όλοι επέστρεφαν πίσω, πάντα τα μαντάτα δεν ήταν καλά, ενώ κανένας δεν έφερνε χαμπάρι για το τι ίσως να είχε συμβεί. Θλίψη κυρίευσε τον κόσμο όλο, αλλά το πιο μεγάλο και ανείπωτο μαράζι, ήταν στην καρδιά του πατέρα της που την είχε μεγάλο καμάρι και της είχε πολύ μεγάλη αγάπη. Ήταν απαρηγόρητος και έριχνε φταίξιμο στον εαυτό του, γιατί μέσα του ήξερε ότι ο χαμός της ήταν τιμωρία για τον ίδιο, για πράξεις δικές του, όταν νεαρό βοσκόπουλο παλιότερα στράφηκε ενάντια στο νόμο και στη φύση των νεράιδων...

Λίγο καιρό πριν, σ εκείνο τον καταπράσινο τόπο συνέβηκε μια ιστορία αγάπης που για πολλά χρόνια και μέχρι την εποχή τη δική μας, την έλεγαν σαν παραμύθι οι μανάδες στα παιδιά τους για νανούρισμα:

Εκείνος ο τόπος ηταν καταπράσινος όπως μια όαση σε έρημο και ονομαζόταν Καπυρός. Ήταν μια περιοχή λίγο ψηλότερα από τη θάλασσα που έσβηνε στα ριζά των υψωμάτων όπου πάνω τους ήταν κτισμένη η κοινότητα της Χλώρακας, και που εκείνους τους παλαιούς καιρούς ζούσαν μόνο ελάχιστες οικογένειες. Ονομαζόταν Καπυρός γιατί στην τέλειωση της η πεδιάδα εκεί που ακουμπούσε στο οροπέδιο της Χλώρακας, οι γκρεμμοί αποτελούνταν από πέτρες-πλάκες, που όταν τα καλοκαίρια ο ήλιος χαμήλωνε το δείλης για να δύσει, οι αχτίνες του χτυπούσαν πάνω τους αντανακλώντας τη ζέστα που δημιουργούσε αφόρητη πυρά (ζέστη), εξ ου το όνομα κα-πυρός.

Μέσα σ αυτή την αφόρητη κάψα του καλοκαιριού, ανάμεσα σε όλη αυτή την πεδιάδα υπήρχε μια συστάδα πανύψηλων δένδρων όπου από κάτω τους ανέβλυζε μια δροσερή πηγή που τα νερά της έτρεχαν δημιουργώντας μια μικρή λίμνη και ύστερα συνέχιζαν προς τη θάλασσα.

Σ αυτή τη μικρή λίμνη έλεγαν οι παλιοί κάτοικοι, μαζεύονταν τις νύχτες οι ανεράδες που λούζονταν στα δροσερά νερά παίζοντας και τραγουδώντας. Γι αυτές έλεγαν παραμύθια οι μαμάδες στα άτακτα μωρά τους για να τα φοβίζουν ώστε να μην κάνουν αταξίες. Ήταν μικρές ιστορίες για παράξενα όντα άγνωστα μα και γνωστά, για λόττες με κουδούνια, για πάουλλους, αλλά κυρίως για νεράδες που αγαπούσαν το νερό, γι αυτό και τις έλεγαν νερά-δες.

Μια φορά και ένα καιρό εκείνους τους καιρούς, ήταν ένα βοσκόπουλο που κατοικούσε στο νοτιά, εκεί που τέλειωνε η Χλώρακα και αρχήνιζε το βασίλειο της Ρήγαινας, στα Παλιόκαστρα της Κάτω Πάφου. Μια μέρα στη βοσκή, τα πρόβατα του έκοψαν πολλή απόσταση και οδήγησαν τον νέο στον Καπυρό. Είδε τον τόπο και τον αποθαύμασε, σκέφτηκε ότι είναι πολύ ωραίο μέρος και πολύ θα του άρεσε αν κατοικούσε εκεί. Κάτω από τον ίσκιο των ψηλών δεντρών δεν είχε όρεξη να φύγει, αξ άλλου υπήρχε πολλή βοσκή για το κοπάδι του. Κοίταξε λοιπόν τη βούρκα του, και με ευχαρίστηση είδε ότι περίσσευε αρκετή τροφή και για την επαύριον. Αποφάσισε λοιπόν, να διανυχτερευσει εκεί.

Όταν όλα τα πρόβατα σιγά με το βραδύς ηρέμισαν, εγειρε και ο ίδιος πάνω σ ένα γουνάρι φύλλα και αποκοιμήθηκε  με το τραγούδι των γρυλλίδων σαν νανούρισμα ή και σημάδι επικείμενης βροχής, ή οιωνός για καλοτυχία και ευημερία, ή ακόμα ως προάγγελος θανάτου, έτσι ελεγαν για το τραγούδι των γρύλλων οι παλαιοί.

Ξαφνικά κοντά στα μεσάνυχτα τον βαθύ του  υπνο διέκοψαν φωνές, γελια και τραγούδια. Ανασηκώθηκε λίγο και στο φεγγαρόφωτο που έριχνε τις αχτίνες του από τα πλατιά φύλλα των ευκαλύπτων, είδε κοπέλες όμορφες μπροστά του να χαριεντίζονται και να παίζουν. Έκθαμβος τις παρακολουθούσε να λούζονται και να χτενίζονται, και σκεφτόταν αν όσα έβλεπε ήταν αποτέλεσμα του τραγουδιού των γρύλλων που οι δοξασίες ανάφερναν ότι όποιος τους άκουγε θα είχε καλοτυχία ή κακοτυχία. Σε λίγο κατάλαβε ότι όσα έβλεπε ήταν αληθινά, ήταν πραγματικές νεράδες που συνήθιζαν μετά τα μεσάνυχτα να βγαίνουν στις δροσερές πηγές να λούζονται και να χορεύουν.

Σηκώθηκε και ανάλαφρα χωρίς να κάνει φασαρία, σίμωσε κοντά τους και τις είδε όλες να είναι πανέμορφες, η μια ομορφότερη από την άλλη. Στροβιλίζονταν με χάρη και η μελωδική τους φωνή ήταν σαν βάλσαμο που καθόταν στην καρδιά του και την έκανε να χτυπά γλυκά σαν μελωδική καμπάνα εκκλησίας που δόξαζε την Παναγία. Και ανάμεσα σε όλες τους, ξεχώρισε μία από όλες που είχε κατάμαυρα  μαλλιά και χόρευε καλύτερα από τις άλλες. Απέμεινε να την κοιτάζει να χορεύει μέχρι που σχεδόν ξημέρωσε. Και μέσα στο χάραμα και στο ξημέρωμα τις είδε να φεύγουν και να εξαφανίζονται στον πρωινό ορίζοντα, ενώ στ αφτιά του έμεινε μόνο ο απόηχος από τα κρυστάλλινα γέλια τους και τα χαρούμενα χαμογέλια τους.

Από εκείνο το βράδυ τον βασάνιζε η σκέψη της όμορφης ανεράδας και δεν την εβγαζε από τη σκέψη του. Μαράζωνε και ήταν πολύ δυστηχισμένος. Αποφάσισε να συμβουλευτεί τους γεροντότερους, και ένας από αυτούς του είπε ότι μαγεύτηκε από την ανεράδα και μόνη ελπίδα να γλυτώσει και να του φύγουν τα μάγια, ήταν να την παντρευτεί. Για να γίνει όμως αυτό κατορθωτό, έπρεπε η ανεράδα να χάσει τα μάγια της, αλλά τα μάγια της θα τα έχανε μόνο αν την έλουζε το φως της ημέρας, αν δηλαδή δεν έφευγε από την λίμνη πριν ανατείλει ο ήλιος.

Αποφάσισε να παραμονέψει και να κλέψει την αγαπημένη του. Έστησε για τούτο μια μάντρα για τα πρόβατα και μια πρόχειρη καλύβα για λόγου του εκεί στον Καπυρό, και κάθε βράδυ έστηνε καραούλι στις ανεραδες.

Οι μέρες περνούσαν, αλλά δεν φαίνονταν. Σκέφτηκε ότι θα βρήκαν άλλες λίμνες ομορφότερες, αλλά ήταν σίγουρος, κάποτε θα τις βαριόντουσαν και θα επέστρεφαν πίσω.

Πέρασε λίγος καιρός, και ένα βράδυ κοντά στα μεσάνυχτα, άκουσε τα γέλια πάλαι  να γεμίζουν με όμορφους μουσικούς ήχους τη φεγγαρόλουστη νύχτα.

Ήξερε ότι η προσμονή του τέλειωσε, εκείνη τη νύχτα θα αιχμαλώτιζε την καλή του και θα την έκανε παντοτινή του σύντροφο…

Όταν εμφανίστηκαν οι νεράιδες στη λίμνη και άρχισαν να χορεύουν κρατώντας τα μαντήλια τους, το βοσκόπουλο αναστατωμένο από την αγάπη που του προκαλούσε η όμορφη νεράιδα, την παρακολουθούσε ώσπου στάθηκε κάτω από ένα δένδρο οπού πρωτύτερα είχε στήσει στα κλαριά του ένα δίχτυ. Μόλις σταθηκε από κάτω τράβηξε το σκοινί και άφησε το δίχτυ να πέσει και να ακουλλίσει την όμορφη νεράιδα που πιασμένη αιχμάλωτη και παγιδευμένη πλέον, δεν μπορούσε να φύγει. Σπαρταρούσε όπως το ψάρι έξω από το γιαλό, και φώναζε στις άλλες να την βοηθήσουν. Μεμιάς όμως το βοσκόπουλο πετάχτηκε έξω και με φοβερές φωνές, ανάγκασε τις άλλες νεράιδες να φύγουν μακριά.

Στάθηκε και έβλεπε την αγαπημένη του να υποφέρει και να σπαράζει από το φόβο της αιχμαλωσίας, αλλά έσφιγγε την καρδιά του και περίμενε τον ήλιο να ανατείλει.

Σε λίγο όταν ξημέρωσε και φάνηκε ο ήλιος που με τις ηλιαχτίδες του έλουσε φώς την ανεράδα, με μιάς αυτή ημέρεψε, έχασε τα μάγια της και σιώπησε, και έμεινε χασκιασμένη να κοιττάζει με απλανές βλέμμα γύρω της.

Έδειχνε ανήμπορη πιασμένη μέσα στα δίκτυα ένα όμορφο πλάσμα, που χρειαζόταν βοήθεια. Το παλικάρι έσκυψε και την απελευθέρωσε, της είπε να μην φοβάται και με αγάπη την πήρε στην αγκαλιά του και της είπε ότι θα την προστατεύσει.

Την πήρε μαζί του, την εγκατέστησε στο κονάκι του και της έβαλε στεφάνι  κάνοντας την νόμιμη σύζυγο του. Όταν την παντρεύτηκε και μετά, όλα του πήγαιναν δεξιά, απέκτησε πλούτη και περιουσία, έγινε ένας μεγάλος άρχοντας. Απόκτησε με την καλή του κυρά μια πανέμορφη κόρη που την ονόμασαν Μαργαρινή.

Τα χρόνια περνούσαν, όλα τα καλά ήταν στο σπιτικό του, το μόνο που τον στεναχωρούσε ήταν που έβλεπε την όμορφη γυναίκα του πάντα λίγο μελαγχολική. Μέσα στην πολλή ευτυχία του, αποφάσισε να αγοράσει τον Καπυρό και τα γύρω χωράφια, να χτίσει εκεί ένα καινούργιο σπιτικό, μήπως έτσι εκεί στους παλιούς γνώριμους τόπους, η γυναίκα του ξαναβρεί το χαμογέλιο της.

Έκτισε λοιπόν ένα καινούργιο μεγάλο σπίτι στα βορεινά της όμορφης λίμνης με τα καταπράσινα δένδρα, αλλά αντί αυτός ο τόπος να αρέσει στην όμορφη σύζυγο του, άρεσε πολύ στην όμορφη κόρη του την Μαργαρινή, και όπως κάτι βαθύ να την συνέδεε μαζί του, καθημερινά έκανε τον περίπατο της εκεί. Καθόταν δίπλα στα γάργαρα νερά κάτω από τον βαθύ ίσκιο των δένδρων και κοίταζε το νερό σαν μαγεμένη, και έλπιζε να έβγαιναν οι ανεράδες να την έπαιρναν μαζί τους.

Ώσπου κάποια μέρα κοντά στα μεσάνυχτα τα βήματα της την οδήγησαν και πάλιν στη λίμνη.

Το φεγγάρι που ήταν ολόγιομο και οι αχτίδες του διαπερνούσαν τα πυκνά πλατιά φύλλα των ευκαλύπτων και φώτιζαν τη λίμνη, για μια στιγμή φώτισαν  μια όμορφη νεράιδα να βγαίνει από τα νερά και να γνέφει στην όμορφη κόρη να πάει κοντά της. Η Μαργαρινή πήγε προς το μέρος της, και σε λίγο μαζί με άλλες ανεράδες που βγήκαν από το νερό, έστησαν χορό μέσα στη λίμνη ως το ξημέρωμα, και λίγο πριν βγει ο ήλιος, όλες μαζί με γέλια και τραγούδια με την όμορφη Μαργαρινή χαμογελαστή ανάμεσα τους, χάθηκαν μέσα στα βάθη της λίμνης…