Τον τελευταίο καιρό απέχω να αρθρογραφώ και να ψέγω ότι
κακό γίνεται στη δύσμοιρη τοπική κοινωνία μας, καθώς με λύπη παρακολουθώ πως ο
λαός παραμένει αποκοιμισμένος σε ένα βαθύ ύπνο προσμένοντας τη μοίρα του που
μερικοί επιχειρηματίες την προδιαγράφουν. Όσα και να φωνάξω, όσο και να τους
ταρακουνήσω, όσο και πολλοί να συμφωνούν μαζί μου, δυστυχώς μαζικώς τα πλήθη της
κοινωνίας της Χλώρακας, παραμένουν σιωπηλά αποδεκτικά στη μοίρα τους χωρίς
καμιά πρωτοβουλία, έρμαια στις ορέξεις αυτών που έναν παλαιόν καιρόν για φακές
επί πινακίου εξαγόρασαν τις περιούσιες τους αφήνοντας τους άκληρους και
πτωχούς.
Συνήθως οι επιχειρηματίες της γης, διαλέγουν ότι κομμάτι
γης αγγίζει τη θάλασσα, καθώς ευκολότερα τα πωλούν στους πλούσιους πελάτες
τους. Στη Χλώρακα τα τελευταία χρόνια συγκεκριμένοι επιχειρηματίες, έχουν
ξεκινήσει δραστηριότητες επί όλης της ακτής, αποκόβοντας όλες τις προσβάσεις
στη θάλασσα. Κανείς πολίτης δεν μπορεί να έχει ελεύθερη διάβαση, παρα μόνο ανάμεσα
από κακοτράχαλα μονοπάτια που εγκυμονούν κινδύνους για ατυχήματα, και
διανύοντας μεγάλες αποστάσεις. Τις ελάχιστες δημόσιες διαβάσεις που
διαχρονικά οι διάφοροι Κοινοτικοί σύμβουλοι σχεδιάσαν και έφτιαξαν (καθώς και
αυτοί υπόλογοι του κεφαλαίου και εξυπηρετώντας προσωπικά και κομματικά μικροσυμφέροντα)
, τις έχουν κλείσει και αυτές, με τις επίσημες τοπικές αρχές να σιωπούν και να
τους ανέχονται. Σε μια έκταση περίπου έξι χιλιομέτρων, έχουν αποκόψει σχεδόν όλες
τις προσβάσεις, περιφράσσοντας τις ή κλείνοντας τις με θεόρατους βράχους.
Κανείς δεν αντιδρά, παρά μόνο στα καφενεία φωνασκούν σαν
μωρές παρθένες αφήνοντας τη διαμαρτυρία τους να αιωρείται εντός, χωρίς να
τολμούν να την βγάλουν εκτός. Και οι τοπικοί άρχοντες υποχείρια του κεφαλαίου,
και αυτοί σιωπούν καθώς οι πολίτες δεν αντιδρούν, έχοντας τοιουτοτρόπως την
ησυχία τους και το ραχάτι τους.
Μετά την μεγάλη οικονομική καταστροφή στον τόπο έχει
αποδειχτεί ότι σχεδόν όλοι εξαγοράζονται, αφού η μεγαλύτερη αιτία της
καταστροφής μας ήταν ακριβώς αυτή η διαφθορά που επέφερε τη σήψη σε όλους τους
τομείς. Δυστυχώς όμως όσα και να έχουμε πάθει, ως φαίνεται η ίδια κατάσταση
συνεχίζεται, ειδάλλως δεν εξηγείται η μεγάλη σιωπή και ανοχή των κοινοτικών
αρχόντων στους ίδιους ακριβώς επιχειρηματίες που ανέκαθεν εξαγόραζαν τους
προκατόχους τους.
Σήμερα και πάλιν δυστυχώς, βλέπουμε να συμβαίνουν τα
ίδια. Χωρίς να υπολογίζουν κανένα, δυο άνθρωποι όλοι, έκλεισαν τις προσβάσεις
και απέκλεισαν τις παραλίες. Χωρίς αιδώ αφού χρεία δεν έχουν οι ενέργειες τους,
προχώρησαν στις παράνομες πράξεις τους χωρίς κανείς να τολμά να διαμαρτυρηθεί,
και χωρίς οι τοπικές αρχές να τους σταματούν. Ενώ έχουν καταγγελθεί παλιότερα
για παρόμοια αδικήματα τα, και ενώ η Επίτροπος διοικήσεως έχει αποφανθεί περί
των παρανομιών τους, εντούτοις κανείς δεν τους σταμάτησε. Η έπαρχος Πάφου
σιωπά, οι Κοινοτικές αρχές το ίδιο, και ακόμα χειρότερα οι δημοσιογραφίσκοι της
Πάφου που καθήκον ιερό έχουν να προβάλλουν τα κακώς έχοντα, και αυτοί σιωπούν
για να μην χάσουν τη μικρή εργασία τους στις τοπικές εφημερίδες που απόλυτα
ελέγχονται από τους ένοχους επιχειρηματίες.
Κάθομαι και εγώ ο φτωχός δημοσιογράφος που από κανέναν
δεν εξαρτώμαι, και σκέφτομαι πώς να διαμαρτυρηθώ, αφού η φωνή μου βοώντος εν τη
ερήμω, από κανέναν δεν εισακούεται; Από ποιον να ακουστώ και να υποστηριχτώ,
αφού παλιότερα όσο και να φώναξα κανείς δεν έδωσε σημασία;
Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι πως ίσως τίποτα δεν αξίζει σ
αυτόν τον δύσμοιρο λαό που έμαθε να σιωπά και να παραμένει γονυπετής σε όσα του
κάνουν.
Και έβγαλα ένα συμπέρασμα πως σε όλη την ιστορία του
τόπου έτσι συνέβαινε, και πως ο ραγιαδισμός είναι στο πετσί και στο DNA του Κυπρίου.
Και διερωτώμαι αν αξίζει κανείς να αγωνίζεται για τους
άλλους.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
