Τι είναι η αγάπη; Ένα αίσθημα, μια
δραστηριότητα, μια συμπεριφορά; Πολλοί διανοητές και φιλόσοφοι εξηγούν τη λέξη
με διάφορες έννοιες, αλλά όσα διαφορετικά και να πουν, στο τέλος καταλήγουν σε
κοινά συμπεράσματα, πως η αγάπη είναι συναίσθημα, συμπάθεια, έλξη, αφοσίωση.
Σίγουρα υπάρχουν πολλών ειδών αγάπες, αλλά η πιο δυνατή είναι η αγάπη του
γονιού προς το παιδί, η κυριότερη απ όλες, μια αγάπη χωρίς ιδιοτέλεια που από
αυτήν ξεκινά η αρχή του παντός όλων των συναισθημάτων τα οποία καθορίζουν τον
αισθηματικό κόσμο των ανθρώπων. Είναι μια αγάπη που υπερτερεί της ατομικής, και
από την οποία κατά σειράν προτεραιότητας ξεκινά η σχέση μεταξύ των ανθρώπων που
πρώτα αγαπούν τα παιδιά τους και τον εαυτό τους, ακολούθως την οικογένεια τους,
τους συγγενείς και φίλους, τους γείτονες, τους χωριανούς τους συντοπίτες, τους
ομόθρησκους, τους ομοεθνείς, την πατρίδα.
Αυτή την υπέρτατη αγάπη του γονιού καμιά άλλη
δεν μπορεί να την επισκιάσει εκτός από προσωρινόν καιρό, καθώς τα συναισθήματα
επηρεάζονται από γεγονότα και συμπεριφορές, όμως που είναι συναισθήματα παντός
καιρού και προσωρινής διάρκειας.
Εξ ισου δυνατή ή και περισσότερο, είναι η αγάπη του έρωτος, μια αγάπη όμως συνήθως προσωρινή που στο τέλος καταλήγει συμπάθεια και συνήθεια, ή τις περισσότερες φορές μίσος ανείπωτο και ζήλεια του ενός έναντι του άλλου των ερωτευμένων, που στο τέλος αφήνει πικρά σημάδια και μύρια θλιβερά συναισθήματα να κατακλύζουν και να θλίβουν τις σκέψεις.
Όλες οι μορφές αγάπες λοιπόν, προς τους γονείς, στους ανθρώπους, στην πατρίδα, στο Θεό, στη φύση, στον πολιτισμό, είναι συναισθήματα συνήθη που προκαλούν χαρά και ηρεμία, ενώ η αγάπη του έρωτος αφήνει γλυκόπικρο πόνο και αναστάτωση, σε αντίθεση με την αγάπη του γονιού που με ευχαρίστηση στον πόνο και στη χαρά, και με ανιδιοτέλεια εφ όρου ζωής προσφέρει όση δύναται στα παιδιά του.
Εξ ισου δυνατή ή και περισσότερο, είναι η αγάπη του έρωτος, μια αγάπη όμως συνήθως προσωρινή που στο τέλος καταλήγει συμπάθεια και συνήθεια, ή τις περισσότερες φορές μίσος ανείπωτο και ζήλεια του ενός έναντι του άλλου των ερωτευμένων, που στο τέλος αφήνει πικρά σημάδια και μύρια θλιβερά συναισθήματα να κατακλύζουν και να θλίβουν τις σκέψεις.
Όλες οι μορφές αγάπες λοιπόν, προς τους γονείς, στους ανθρώπους, στην πατρίδα, στο Θεό, στη φύση, στον πολιτισμό, είναι συναισθήματα συνήθη που προκαλούν χαρά και ηρεμία, ενώ η αγάπη του έρωτος αφήνει γλυκόπικρο πόνο και αναστάτωση, σε αντίθεση με την αγάπη του γονιού που με ευχαρίστηση στον πόνο και στη χαρά, και με ανιδιοτέλεια εφ όρου ζωής προσφέρει όση δύναται στα παιδιά του.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ
