Τα αιωνόβια δένδρα είναι μνημεία της φυσικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Είναι μάρτυρες ιστορικών γεγονότων και συνδέονται με την παράδοση, τους θρύλους και την ιστορία μας.
Η Χλώρακα πρίν το 1400 έφερε το όνομα Πρασκίουρο, εκ της σύνθετης λέξης πράσινο και ουρά. Η αρχαία Χλώρακα ήταν κτισμένη στις παρυφές του οροπεδίου που δεσπόζει νοτιοδυτικά του χωριού. Έκτιζαν τα σπίτια τους οι παλιοί κάτοικοι στην άκρια του οροπεδίου για να κατοπτεύουν τους πειρατές που έρχονταν από τη θάλασσα ώστε να προλαβαίνουν να κρύβουν τα υπάρχοντα τους καθώς και τα νεαρά κορίτσια. Η πλαγιά του οροπεδίου ήταν κατάφυτη από τρεμιθιές, δρύες και χαρουπιές. Έτσι σχηματιζόταν μια πράσινη ουρά μέσα στο κίτρινο των παραθαλάσσιων χωραφιών, γι αυτό και το χωριό ονομαζόταν Πρασκίουρο.
Αυτό λοιπόν το λιγοστό πράσινο της Χλώρακας που μέχρι σήμερα αποτελεί την ιστορία και το παρελθόν της κοινότητας, κάποιοι εργολάβοι βάλθηκαν να το καταστρέφουν για να κτίσουν μεγάλες βίλες προς πώληση. Και οι τοπικές αρχές αντί να δράσουν να σταματήσουν το αίσχος, σιωπούν επιρρίπτοντας τις ευθύνες στην πολεοδομία και στην επαρχιακή διοίκηση.
Όμως ερωτώ εγώ ο ταπεινός, αν στη πολεοδομία και στην επαρχιακή διοίκηση υπάρχουν άνθρωποι ασυνείδητοι, εμείς ως κοινότητα τί πράττουμε;
Πρέπει λέγω εγώ, ως πολίτες να φωνάξουμε, να αντισταθούμε, και να απαιτήσουμε από τις Κοινοτικές αρχές μαζί να ενωθούμε και να αντισταθούμε. Πρέπει οι Κοινοτικοί μας προεστοί να σταθούν στη πρώτη γραμμή και αντί για ρατσιστικές διαδηλώσεις, να οργανώσουν περιβαλλοντικές διαδηλώσεις.
Διότι ύστερα τα παιδιά μας θα κλαίνε επι ερειπίων καθώς θα διαβάζουν πως η γενιά μας επέτρεψε να καταστραφεί η πολιτιστική μας κληρονομιά.
