Η παραγνώριση αξιόλογων ανθρώπων, όπου και αν
παρατηρείται αυτή, δημιουργεί υποβάθμιση στην κοινωνική δομή και ελλειμματικές
καταστάσεις στις ανθρωπιστικές και ανθρώπινες σχέσεις. Οι απογοητεύσεις που
αισθάνονται αξιόλογοι άνθρωποι, όταν αυτοί δεν αξιοποιούνται, σε τελευταία
ανάλυση, φανερώνουν την ανικανότητα μιας κοινωνίας να δημιουργήσει τις
προϋποθέσεις για σωστή ανάδειξη
και καλλιέργεια της πολιτιστικής κουλτούρας και γενικά την προαγωγή των
γραμμάτων, της έρευνας και της ποιοτικής αναβάθμισης ενός τόπου.
Σκοπός τού παρόντος κειμένου είναι να θίξω την
αναγκαιότητα, ειδικά στις μέρες μας, της
αξιοποίησης με τον
καλύτερο δυνατό τρόπο των πολύπλευρων δυνατοτήτων που έχουν κάποιοι συμπολίτες
μας, με γνώμονα πάντοτε το καλώς νοούμενο συμφέρον του τόπου.
Στη σύγχρονη εποχή όπου επικρατεί μία αμφιλεγόμενη
πλαδαρότητα προσωπικών και ομαδικών προτεραιοτήτων όπου η αποχαύνωση τού μυαλού
μαζί με τη σωματική και ψυχική οκνηρία είναι συνήθη φαινόμενα, απαιτείται, όσο ποτέ
άλλοτε, να διαφυλάξουμε
και αναπτύξουμε τις δυνατότητες των ανθρώπων εκείνων, τους οποίους η φύση προίκισε με
ορισμένα τάλαντα και ξεχωριστές ικανότητες.
Περισσότερο απαιτείται να προσέξουμε εκείνους που μαζί με
τα έμφυτα ταλέντα τους, συνυπάρχει και ο προσωπικός μόχθος και ο αξιοσημείωτος
ζήλος
παρά τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους. Είναι μεγάλη τέχνη να ψάχνουμε,
να εντοπίζουμε και να προάγουμε το έργο των ανθρώπων αυτών που έχει να
κάνει με τις τέχνες, τα γράμματα, τον πολιτισμό και την κουλτούρα μας. Δεν
είναι κακό ούτε θα πρέπει να χαρακτηρίζεται μεροληψία, η οποιαδήποτε
διαφορετική μεταχείριση προοδευτικών ανθρώπων, αν με την ενέργεια αυτή
ενθαρρύνεται η δραστηριότητά τους, επαινείται δια έργων και λόγων οι ευγενείς
προσπάθειές τους και γενικά διαφυλάσσεται και μετακινείται η προοδευτικότητα
και η χρησιμότητά τους στην τοπική κοινωνία, στην οικογένειά τους και στον ίδιο
τον εαυτό τους.
Η όποια καλόβουλη ή κακόβουλη, άμεση ή έμμεση προσπάθειά
μας να τους αγνοήσουμε και εκμηδενίσουμε το έργο τους, περισσότερο να τους
διαβάλλουμε για να αχρηστεύσουμε τις ευγενείς προσπάθειές τους, αποτελεί μεγάλο ολίσθημα που μπορεί να ισχυριστεί
κάποιος ότι εμπεριέχει, εν πολλοίς, φθόνο, ζηλοτυπία, υστεροβουλία και κακεντρέχεια.
Οι τοπικές αρχές μιας κοινότητας, έχουν όχι μόνο την
ηθική υποχρέωση αλλά και το υπηρεσιακό καθήκον να ψάχνουν, να εντοπίζουν και να
αξιοποιούν, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τους πιο πάνω ανθρώπους. Θα πρέπει να
διευκρινιστεί ότι το υπηρεσιακό
λειτούργημα των τοπικών αρχών που εξασκείται σε μια δεδομένη χρονική
περίοδο, δεν είναι
μέσον επίδειξης εξουσίας, ούτε κληρονομικό ένσημο, ούτε προσωπικό
«αμπελοχώραφο». Με
απλά λόγια το «υπηρεσιακό κουστούμι» που φορούν δεν είναι ιδιοκτησία τους.
Είναι κουστούμι δανεικό, φορεμένο ελέω της πλειοψηφίας των πολιτών και θα
πρέπει να γνωρίζουν ότι κάποτε θα το παραδώσουν σε άλλους. «Σήμερον εμού, αύριο
ετέρου, ουδέποτε ενός». Η κυριότητα ανήκει σε όλους τους πολίτες οι οποίοι ψήφισαν τους ανθρώπους της εξουσίας με σκοπό
όχι μόνο να διοικήσουν δίκαια, παραγωγικά και με σοφία αλλά να αναπτύξουν
πνευματικά και τον τόπο και εν πάση περιπτώσει να αναβαθμίζουν ολοένα και
περισσότερο την ποιότητα ζωής των κατοίκων.
Οι τυχόν
προσωπικοί εγωισμοί, τα προσωπικά κουσούρια, οι ζηλοτυπίες και γενικά ο
προσωπικός χαρακτήρας των μελών μιας τοπικής αρχής, δεν πρέπει να αφήνονται να
λειτουργούν ανεξέλεγκτα με αποτέλεσμα να επηρεάζουν τις διάφορες αποφάσεις που
αποσκοπούν στο γενικότερο καλό και συμφέρον του τόπου. Η επιτυχής και σωστή διοίκηση
μιας τοπικής αρχής, όπως λέχθηκε και πιο πάνω, δεν είναι μόνο η απλή
διεκπεραίωση των καθημερινών εργασιών, η πολεοδομική και η υλικοτεχνική
ανάπτυξη της κοινότητας, αλλά και η ευρηματικότητα στην πολιτιστική και
πνευματική αναβάθμιση της ζωής τού τόπου. Ο ρόλος τους δεν θα πρέπει να είναι
μόνο διεκπεραιωτικός αλλά και φιλοευρηματικός (εφαρμογή καινοτομιών που να
αναδεικνύουν όχι τις προσωπικές φιλοδοξίες των μελών της τοπικής αρχής αλλά το
ωφέλιμο, το καλό, το πρέπον, τις αξίες, τα ήθη, και γενικά καθετί που έχει να
κάνει με την πνευματική αναβάθμιση της ζωής των πολιτών).
Οι άνθρωποι μιας κοινότητας οι οποίοι διακρίνονται για τη
δραστηριότητά τους σε τομείς που προάγουν τις τέχνες, τον πολιτισμό και τα
γράμματα, αποτελούν τις υποδομές, το φύραμα, τη βάση, τα θεμέλια πάνω στα οποία
οι τοπικές αρχές θα πρέπει να στηρίζουν την πολιτική τους για την κοινωνική,
πολιτιστική και πνευματική ανάπτυξη του τόπου.
Ο κάθε άνθρωπος, υπό την προσωπική του ιδιότητα, έχει το δικό του χαρακτήρα, τη δική του φιλοσοφία ζωής
και τον δικό του τρόπο συμπεριφοράς. Τα μέλη όμως μιας τοπικής εκλεγμένης αρχής, υπό την
υπηρεσιακή τους ιδιότητα,
δεν πρέπει να έχουν προσωπικό χαρακτήρα αλλά αντικειμενικό χαρακτήρα. Χαρακτήρα που να διέπεται
από το ζήλο της προσφοράς προς τα κοινά του τόπου. Τα μέλη μιας τοπικής αρχής
θα πρέπει να ηγούνται με όραμα, να σκέπτονται με ευρύτητα σκέψης , να ενεργούν
με σύνεση και να αξιοποιούν με τον πιο ευφάνταστο τρόπο όλους τους πολίτες που
βρίσκονται υπό τη δικαιοδοσία τους.
Είναι λοιπόν
υποχρέωση όχι μόνο της κοινωνίας, αλλά περισσότερο της τοπικής αυτοδιοίκησης
και γενικά των τοπικών αρχών και άλλων τοπικών φορέων, να βρίσκουν κάθε φορά
τους τρόπους εκείνους με τους οποίους θα έρχονται σε συνεννόηση με όλους
εκείνους που έχουν προοδευτική γνώμη και άποψη, με γνώμονα την καλύτερη
συνεργασία και αξιοποίησή τους για το συμφέρον τού τόπου και γενικότερα της
πατρίδας.
ΠΗΓΗ:
